Γιάννης Αγγελάκας: “Ποτέ μου δεν είχα τη νευρικότητα του κυνηγιού της καριέρας.”

Του Θεοδόση Μίχου

 

Ας το πω όπως το σκέφτομαι. Έχω βαρεθεί να διαβάζω συνεντεύξεις του Αγγελάκα στις οποίες μιλάει για τα θεία, το Σύστημα, την κρίση, την πολιτική, τα πρόσφατα Δεκεμβριανά, υποθέτω και τα παλιά Δεκεμβριανά δηλαδή, μόνο που δε βρίσκω κάτι πρόχειρο τώρα. Και πάει λέγοντας. Και το μόνο για το οποίο δε φαίνεται να λέει και πολλά τελικά (μήπως γιατί δεν τον ρωτάνε;) είναι αυτό που - αν κρίνω από τις κάθε άλλο παρά λίγες συνεννοήσεις μας πριν από τούτη τη συνέντευξη - είναι η μουσική και δη οι επιλογές του σχετικά με τη δημιουργία αυτής κυρίως τώρα που μιλάμε (άντε και λίγο, όχι πολύ, παλιότερα). Έχω βαρεθεί, και κάτι μου λέει ότι το έχει βαρεθεί και ο ίδιος, να τον αντιμετωπίζουν διάφοροι ως βαθυστόχαστη, πνευματική, ιερή αγελάδα, παρά ως έναν μουσικό σε διαρκή δημιουργική αγωνία. Μήπως είναι καιρός να ξαναπούμε δυο κουβέντες για τα τραγούδια; Αυτά δεν είναι που μας μένουν στο τέλος;

 

 

 

 

Σου κακοφαίνεται καθόλου που οι Επισκέπτες ως project έλαβαν τέλος;

Οι Επισκέπτες, τουλάχιστον όπως ήταν μέχρι σήμερα, μία ορχήστρα δηλαδή με 14 μέλη και άλλους δυο-τρεις γύρω γύρω, ήταν ένα πολύ τρελό σχέδιο και είμαι ευτυχισμένος που το έζησα έστω και για μερικά μόνο χρόνια. Αλλά ήταν κάτι πολύ δύσκολο για την Ελλάδα όλο αυτό. Ασύμφορο και ψυχολογικά και οικονομικά. Ωραία ήταν που το φτιάξαμε, το ζήσαμε και που ηχογραφήσαμε. Τώρα όμως είναι καιρός να προχωρήσουμε.

 

Να υποθέσω ότι θα συνεχίσεις με το 3;

Το 3 ήταν ανέκαθεν ο πυρήνας και των Επισκεπτών. Με μια κιθάρα και ένα μπαγλαμά έστηνα τα κομμάτια, έχοντας βέβαια υπ’ όψιν που ήθελα να το πάω μετά, οπότε και σιγά σιγά “άνοιξε” το πράγμα και σχηματίστηκε η ορχήστρα των Επισκεπτών. Και τώρα το 3 θα είναι η βάση. Εγώ, ο Ντίνος ο Σαδίκης και ο Στάθης ο Αραμπατζής. Μαζί μας θα είναι και ο Τίτος ο Καργιωτάκης με τα περίεργα ηλεκτρονικά του πειράματα από το πόστο του ηχολήπτη όμως, και πάνω στο πάλκο θα είναι και ο Χρήστος ο Χαρμπίλας με τα laptop του. Για την παραγωγή του δίσκου συνεργάζομαι και με τα κορίτσια της Διώνη. Θα βγει ένας καινούριος δίσκος. Ψαχνόμαστε.

 

Αυτός ο δίσκος πότε θα βγει;

Κοίταξε, τώρα είναι το καλοκαίρι με συναυλίες και τέτοια, οπότε μάλλον θα οργανωθούμε από Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη. Βέβαια επειδή τώρα έχουμε ανανεώσει και το site της All Together Now, και είναι ένα μέρος που οι φίλοι μας θα μπορούν να παραγγέλνουν τους δίσκους μας ή να τους “κατεβάζουν”, σκέφτομαι μήπως πριν καν κυκλοφορήσει ο δίσκος να βάλουμε εκεί μερικά νέα τραγούδια για download.

 

Φαντάζομαι ξέρεις ότι στο Youtube γίνεται ένας σχετικός χαμός με το “Σαράβαλο”. Να μου το θυμηθείς ότι θα είναι για τον επόμενο σου δίσκο ότι και το “Σιγά μην κλάψω” για το “Από δω και πάνω”.

Βέβαια έτσι όπως έχει κυκλοφορήσει στο Youtube δεν είναι στην τελική του μορφή. Είναι από μία συναυλία με το 3, μόνο με κιθάρα και μπαγλαμά. Αλλά είναι ακόμη κάτι που δουλεύεται, και προφανώς όταν κυκλοφορήσει δε θα ακούγεται όπως στο βίντεο.

 

 

 

Πως σου φαίνεται όμως ότι μήνες πριν κυκλοφορήσει ο επόμενος δίσκος σου, υπάρχει ήδη ένα τραγούδι, έστω σε πρωτόλεια μορφή, που το ξέρει όλος ο κόσμος; Έχουν υπάρξει στιγμές που όλη αυτή η σβελτάδα της τεχνολογίας να σε έχει φρικάρει;

Πάντα ήμουν πιο μυστικοπαθής, ας πούμε. Ήθελα ο κόσμος να ακούει τα καινούρια μου κομμάτια στην τελική τους μορφή. Από την άλλη, με το 3 ήθελα να παίξουμε κάτι από τα καινούρια. Όταν παίζαμε το “Σαράβαλο”, ούτε καν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να βγει στο Youtube και ότι θα το γνωρίσει τόσος κόσμος σε μία τόσο αρχική μορφή. Για μια στιγμή ενοχλήθηκα. Λέω ρε γαμώ το, χάθηκε η μαγεία της τελειωτικής άποψης πάνω σε ένα τραγούδι, της ενορχηστρωτικής ολοκλήρωσής του. Από την άλλη, και τι έγινε; Αυτή είναι η καινούρια κατάσταση. Άρχισε κιόλας να με γοητεύει αυτή η καινούρια ατμόσφαιρα.

 

Κάποιος που σε παρακολουθεί χρόνια, νομίζω ότι μπορεί εύκολα να διακρίνει ότι τώρα, με την όλη φάση της “All together now” είσαι πιο χαρούμενος από ποτέ, πολύ πιο χαρούμενος από την εποχή που γράφατε και παίζατε με τις Τρύπες.

Έτσι ακριβώς είναι. Μπορεί να ακουστεί λίγο χαζορομαντικό, αλλά δεν πειράζει. Νιώθω πιο ανεξάρτητος, πιο ελεύθερος, ότι έχω πιο άμεση σχέση με τα πράγματα και ότι τελικά είμαι πιο βουτηγμένος στη μουσική και σε όλη την περιπέτειά της. Η επικοινωνία, ας πούμε, που έχουμε με τον κόσμο μέσω internet, ή αυτή η κίνησή μας να δίνουμε από το site τα τραγούδια μας, όλο αυτό το πράγμα.

 

Αν δε σου είχε βγει το ρίσκο με το “Από δω και πάνω”, αν δεν έκανε όλη αυτή την επιτυχία, πιστεύεις ότι θα είχες το κουράγιο να συνεχίσεις;

Κοίταξε να δεις, ποτέ δεν έκανα κινήσεις σκεπτόμενος αν θα μου βγουν ή όχι. Αν θέλεις, πολλές φορές ξεκινώντας κάτι σκέφτομαι ότι δε θα μου βγει. Δεν ένιωθα ότι είχα να χάσω κάτι. Σημασία έχει ότι υπήρχε ένα όραμα. Στήθηκε μια ορχήστρα, γράφτηκε μια σειρά από άλλα τραγούδια με διαφορετικό ύφος από τις Τρύπες, γινόταν μία ολόκληρη κοσμογονία μέσα μου και γύρω με τους καινούριους συνεργάτες. Δεν είχα κανένα άγχος. Ποτέ μου δεν είχα τη νευρικότητα ή την αμηχανία του κυνηγιού της καριέρας. Τις περισσότερες φορές ήξερα τι ήθελα να κάνω. Και αυτό ήταν κάτι που πρώτα απ’ όλα συγκινούσε εμένα. Και φανταζόμουν ότι όλο και κάποιος κόσμος θα βρισκόταν να συντονιστεί μαζί μου και ότι πάλι όμορφα θα περάσουμε. Αν θα ήταν λιγότερο ή περισσότερο μαζικό, ποτέ δε μ’ ενδιέφερε. Αυτό συνέβη και με το 3. Όταν τελείωσε η ιστορία με τους Επισκέπτες, αποφάσισα, πρότεινα και έπεισα κάποιους να βγούμε και να παίξουμε μόνο με κιθάρα και μπαγλαμά. Πολλοί το βρήκαν παράτολμο. Αλλά η δική μας σκέψη ήταν ότι δε μας νοιάζει. Εμείς θέλαμε να βγούμε και να παίξουμε. Αν ήταν το 3 να βγαίνει σε μικρά μπαράκια, μπροστά σε 100 ή 200 άτομα, δε θα είχα κανένα πρόβλημα, εφόσον θα περνούσαμε ωραία. Δεν έψαχνα ποτέ τα μεγάλα μεροκάματα και τα μαζικά ακροατήρια. Τα πράγματα αν είναι να συμβούν, θα συμβούν. Στην πορεία αποδείχτηκε ότι και το 3 δεν ήταν για μικρά ακροατήρια. Εννοείται ότι χάρηκα. Το βασικό για μένα είναι να φαίνομαι αντάξιος των αναγκών μου. Να τολμάω. Να έχω πάρε δώσε με τη μουσική. Αν βρεθούν κάποιοι που στηρίζουν αυτά που δοκιμάζουμε, τότε χαίρομαι ακόμη περισσότερο γιατί το αντιμετωπίζω ως αναπάντεχο.

 

 

Εξακολουθεί δηλαδή να σε εντυπωσιάζει το ότι σε ακολουθεί τόσος κόσμος; Το ότι για παράδειγμα πρόσφατα έκανες sold-out στο Fuzz;

Δε με εντυπωσιάζει ακριβώς. Με κάνει ευτυχισμένο. Μου δίνει κουράγιο. Να, εμείς κάναμε ένα σχήμα και περιμέναμε ότι θα παίζουμε σε μικρά κλαμπάκια, και τελικά φτάσαμε να κάνουμε sold-out στο Fuzz. Πως να μη νιώθω ευγνωμοσύνη;

 

 

Τις προάλλες ξανάκουσα το “Υπέροχο Τίποτα” και μου φάνηκε περίεργο που τόσοι είχαν εκπλαγεί με τον ήχο που έβγαλες με τον Βελιώτη. Κάτι ανάλογο και με τους Επισκέπτες. Αυτό το “διονυσιακό”, πολυοργανικό στιλ υπήρχε και στα δύο τελευταία άλμπουμ που βγάλατε με τις Τρύπες.

Ήδη από το “Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι” είχε αρχίσει να δουλεύεται μέσα μου η ιδέα μιας μουσικής με περισσότερα όργανα. Ενός καινούριου ήχου που να βασίζεται σε πιο αρχετυπικά στοιχεία, στα ρεμπέτικα, στα δημοτικά, σε όλο αυτό τον θησαυρό που έχουμε εδώ πέρα. Θα μπορούσες να πεις ότι εκείνη την εποχή γεννήθηκε η ιδέα των Επισκεπτών.

 

 

 

 

Τι παθαίνουμε οι άντρες και μεγαλώνοντας στρεφόμαστε στην παράδοση, είτε αυτό σημαίνει blues είτε ρεμπέτικα;

Δε νομίζω ότι έχει να κάνει με την ηλικία. Όταν κάναμε το “Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι” ήμουνα 34. Όχι και πολύ μεγάλος δηλαδή. Το βασικό είναι να ανοίγεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου, για να μη στερέψεις, αν πραγματικά αγαπάς τη μουσική. Για μένα ήρθε μια στιγμή που ένιωσα ότι αυτό που κάναμε με τις Τρύπες ήταν πια λιγότερο από αυτό που ήθελα από τη μουσική. Μεγαλώνοντας ήθελα να ψάξω κι άλλα πράγματα. Έγινα πιο εργασιομανής. Αφοσιώθηκα περισσότερο στη μουσική, απ’ όσο με τις Τρύπες. Που βέβαια ήταν μία πολύ όμορφη ιστορία που μ’ έκανε να νιώσω και να μάθω πράγματα. Από ένα σημείο και μετά όμως ένιωθα ότι το πράγμα ήθελε να φύγει. Ήθελα να απλωθώ. Ναι τελικά μπορεί να είναι και θέμα ηλικίας, γιατί όλα αυτά είναι ανάγκες που έρχονται μέσα από την τριβή και την πορεία.

 

Πάντως αν κάτι δεν έχει αλλάξει από τις Τρύπες μέχρι και σήμερα, είναι ότι με τα τραγούδια σου εξακολουθείς να φτιάχνεις ένα τρόπον τινά απάγκιο, για πολύ κόσμο, απέναντι στους “ροκάδες της κλάψας και της μπαλάντας”, όπως είχες πει κι εσύ παλιότερα.

Αν θυμάσαι, από μικρός, από τις πρώτες συνεντεύξεις που δίναμε με τις Τρύπες, δε μου άρεσε η ταυτότητα του ροκά που εντάξει, δικαιολογημένα ήθελαν να μας δώσουν. Ένιωθα ότι προδίδω πολλά πράγματα μέσα μου αποδεχόμενος απλά τον ρόλο του ροκά. Ναι, παίζαμε μουσική που κατά βάση ροκ ήταν, αλλά οι αγωνίες μας ήταν πολύ μεγαλύτερες από το να ακολουθήσουμε ή να υπηρετήσουμε απλώς μία φόρμα. Οι αγωνίες μας και ως προς τη μουσική και την τέχνη, και ως προς το τι γίνεται γενικά στην κοινωνία.

 

Εξακολουθείς να νιώθεις με την πλάτη στον τοίχο, όπως είχες πει;

Όχι τόσο. Νομίζω ότι κάτι που κέρδισα μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, είναι μία σιγουριά ότι αυτά που έχω στο μυαλό μου μπορώ να τα κυνηγήσω, ότι μπορώ να κατακτήσω το δικό μου ζωτικό χώρο μέσα σε μια μουσική σκηνή, να πω τα πράγματα όπως τα σκέφτομαι. Πιο πολύ με την πλάτη στον τοίχο νιώθω όταν με επισκέπτονται ιδέες, όπως ήταν οι Επισκέπτες, που έπρεπε να τρέξω για να το κάνω. Ξεκίνησα από το μηδέν για να δημιουργήσω μια ορχήστρα. Αλλά αυτό πια είναι άλλη αίσθηση “με την πλάτη στον τοίχο”. Είσαι με την πλάτη στον τοίχο απέναντι από τον εαυτό σου που απαιτεί να κάνει κάποια πράγματα, παρά απέναντι σε ένα σύστημα που προσπαθεί να σου αλλάξει τα σχέδια.

 

Το υλικό της “All together now” απ’ όσο ξέρω ανήκει σε σένα, σωστά;

Ναι. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που νιώθω πλήρης και περήφανος.

 

Σε τρομάζει αυτό καθόλου υπό την έννοια ότι σε μια στιγμή μεγάλης οικονομικής δυσκολίας, θα έχεις τη δυνατότητα εν γνώσει σου να κάνεις μία ηθική έκπτωση με αυτό το υλικό, να το δώσεις ας πούμε σε κυριακάτικες εφημερίδες;

Τι να σου πω, έχω εμπιστοσύνη στη φύση και στα πράγματα. Νομίζω πως ότι γίνει από και για την All Together Now, θα γίνει χωρίς να προδοθεί τίποτα. Ως τώρα το έχω κρατήσει με νύχια και με δόντια το υλικό. Ο αυτοσεβασμός είναι ένα ισχυρό αίσθημα που έχω.

 

Αγαπάς το ίδιο όλα σου τα τραγούδια; Μεροληπτείς καθόλου υπέρ αυτών που κατάφεραν να γίνουν σύνθημα;

Κι αν αγαπάω περισσότερο κάποια τραγούδια μου δεν είναι κατ’ ανάγκη αυτά που έχουν γίνει σύνθημα ή που αγαπάει ο κόσμος περισσότερο. Με το 3 είχαμε μια ευχέρεια να παίξουμε κάτι παραπάνω από Τρύπες, απ’ όσο μπορούσαμε με τους Επισκέπτες. Από τη μία παίζουμε το “Δε χωράς πουθενά”, από την άλλη παίζουμε και το “Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι” που δεν είναι και το πρώτο ζητούμενο από τα ακροατήριά μας. Από τα παλιά μου τραγούδια θέλω να παίζω όσα πιστεύω ότι λειτουργούν και σήμερα, να μπορώ δηλαδή ακόμη να τα μιλάω και να μου μιλάνε.

 

O Λευτέρης Βογιατζής μου είπε πρόσφατα το εξής. “Όσοι είναι δημιουργικοί άνθρωποι αισθάνονται για πάντα μία άγνοια”. Ισχύει και στη δική σου περίπτωση;

Ότι και να πω θα ακουστεί σαν παραμύθι. Αυτό που τραγουδάω στο “Άγρια των άστρων μουσική”, “μ' ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσει, ξεκινάω κάθε μέρα απ' την αρχή”, είναι από τα αγαπημένα μου στιχάκια. Πολλές φορές κυκλοφορώ και ξεχνιέμαι… μου υπενθυμίζουν κάποιοι ότι με λένε Γιάννη Αγγελάκα. Κάτι τέτοιο.

 

Αν ο Γιάννης του 2011 συναντούσε κάπου στην Κρήτη τον Γιάννη της “Ταξιδιάρας Ψυχής”, πιστεύεις ότι θα συμπαθούσε ο ένας τον άλλο;

Οπωσδήποτε! Έχω πολύ καλή επαφή με όλους τους προηγούμενους εαυτούς μου. Κρατάω γερά το νήμα απ’ όλες μου τις ηλικίες και τις εποχές.

 

 

 

Για το πάρτι του Σαββάτου, είναι όλα έτοιμα;

Ναι, θα παίξουν όλοι οι μουσικοί που έχουν νταραβεριστεί με την All Together Now μέχρι σήμερα. Ο Ψαραντώνης, ο Ψαρογιώργης, οι Διώνη, τα χάλκινα, η μπάντα του Ντίνου, οι Lost Bodies, οι Vlastur. Θα παίξει ο καθένας ότι είναι να παίξει. Θα ψιλομπερδευτούμε και μεταξύ μας. Μία γιορτή θα είναι. Η γιορτή της ανεξαρτησίας της All Together Now. Για να μάθουμε, αν θέλεις, με ωραίο τρόπο στον κόσμο την όλη ιστορία με το νέο site. Από το οποίο ο κόσμος θα μπορεί να κατεβάζει τραγούδια ή να παραγγέλνει όλες τις δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει από την εταιρία. Επίσης θα κυκλοφορήσει σε cd και το soundtrack του “Ο χαμένος τα παίρνει όλα”, και ο ένας και μοναδικός δίσκος των Εν Πλω. Tα οποία και παλεύουμε να τα έχουμε έτοιμα και στο φεστιβάλ.

 

 

Στο “Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;” (σ.σ. τη δεύτερη, μετά το “Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι”, συλλογή του με στίχους και ποιήματα) γράφεις το εξής: “και ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται μη δεν τον φοβηθώ”. Ποιος είναι τελικά αυτός ο φόβος;

Ξέρεις κάτι; Είμαι τόσο γεμάτος με όλο αυτό που κάνω τώρα που δεν έχω τον χρόνο και την πολυτέλεια να ασχολούμαι με τα προσωπικά μου θέματα. Ούτε καν με ενδιαφέρουν πια τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Καλό είναι αυτό.

 

 

* Ο Γιάννης και η υπόλοιπη παρέα της All Together Now, θα είναι επί σκηνής το Σάββατο 2/7, στη δεύτερη μέρα του Rockwave (http://www.rockwavefestival.gr/)

 

** Τα υπόλοιπα εδώ: http://www.alltogethernow.gr/

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374