Στη συναυλία των Black Mountain

 

Δύο αντίθετες απόψεις για τη συναυλία των Black Mountain, την Παρασκευή, στο Gagarin. Μία θετική και μία αρνητική.

 

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

 

 

Δεν είχε πολύ κόσμο το Gagarin την Παρασκευή το βράδυ. Ήταν δεν ήταν εκεί 500 άτομα. Μόνο. Αυτοί όμως ήταν και οι τυχεροί της υπόθεσης γιατί απόλαυσαν τους Black Mountain, ένα συγκρότημα από τα λίγα του σήμερα. Με αέρα και attitude από τα seventies μεν, αλλά με έναν σύγχρονο και φρέσκο ήχο. Μία γεμάτη και ολοκληρωμένη μπάντα με όλη τη σημασία της λέξης. Από τον Καναδά έλκουν την καταγωγή τους και έκαναν αίσθηση με τα cd τους – το τελευταίο τους ήταν το «Wilderness Heart», πολύ καλό επίσης.

 

Μιάμιση ώρα έπαιξαν περίπου, μαζί με τα encore. Με ένα τέλειο ηχητικό σύστημα που, δεν ξέρω, δεν θυμάμαι να είχα ξανακούσει στο Gagarin. Εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους με τον Stephen McBean, την ψυχή του συγκροτήματος, να αποτελεί μία ιδιαίτερη φυσιογνωμία.

 

Θέλω να είμαι ειλικρινής ωστόσο. Όσο και αν μου άρεσαν, τους προτιμώ περισσότερο στα άλμπουμ τους. Τους περίμενα πιο… μεγαλειώδεις στη συναυλία τους και μου βγήκαν «επίπεδοι», λιγότερο ψυχεδελικοί. Προφανώς και οι (προσωπικές) προσδοκίες να ήταν αυξημένες λόγω και του γεγονότος ότι είναι από τα γκρουπ που μου αρέσουν. Δεν τους είχα δει βέβαια ξανά live, είχα ακούσει όμως τα καλύτερα από φίλους. Δίκιο είχαν, δεν λέω, παρά τη μικρή μου αυτή ένσταση.

 

Κόσμο πάντως δεν μάζεψαν. Οκ, ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν απευθύνονται προς τα πλήθη, μου έκανε όμως εντύπωση και η απουσία του μεταλλικού κοινού. Ο ήχος των Black Mountain, αυτό ο ροκ ήχος των αγνών 70’s έχει συγγενική σχέση με τα ακούσματα των metal fans. Για τη μικρή προσέλευση έπαιξε ρόλο φυσικά και το ακριβό εισιτήριο – 33 ευρώ στο ταμείο. Πλέον όλα έχουν τη σημασία τους, έτσι;

 

 

 

 

Του Άρη Καραμπεάζη

 

 

The Men On The Black Mountain (και άλλες εξυπνάδες...)

 

Σίγουρα το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, όπου είδαν με έξυπνο τρόπο τα 70s σαν την χαμένη ευκαιρία του Neil Young να ταυτιστεί με το επικό hard rock της εποχής, μπορεί το «νότιο» Angels από τον δεύτερο δίσκο, με τον τρίτο δεν έχω ασχοληθεί. Θα τον αγόραζα μετά το live της Παρασκευής, αλλά κάπου μετά το μέσον αυτού, ομολογώ ότι ανενδοίαστα την έβγαλα στο μπαρ του φουαγιέ και σχεδόν φοβόμουν να επιστρέψω... στην αρένα. Μη μου έρθει κανά γύρισμα του solo αλά Blackmore στο κεφάλι και με καταστρέψει ολοκληρωτικά. Μήπως οι αφόρητα κυκλικές μελωδίες με εγκλωβίσουν τόσο ώστε να μην μπορέσω να ξαναβγώ. Μήπως τυχόν και η EMI κάνει ασφαλιστικά μέτρα στους Sex Pistols και δεν κυκλοφορήσει ποτέ το Never Mind... τους.

 

Τι είναι τούτοι οι Black Mountain ωρέ; (λες και δεν τους ήξερες θα μου πεις...). Γιατί προσποιούνται έτσι ανούσια ότι οι Sonic Youth δεν υπήρξαν ποτέ; Και αν θέλουν να το παίξουν σεβεντάδες και πραγματικά για αυτούς δεν υπήρξαν, τότε που είναι ο βούρκος των δικών μας Nightstalker, που κάτι τέτοιους ετεροχρονισμένους χίπηδες τους έχουνε για πρωινό. Δε με νοιάζει που δεν είναι σύγχρονοι, που δεν φέρνουν το καινούργιο, που δεν προσθέτουν το δικό τους κάτι τις. Που αυτό που παίρνουν από εκεί που το παίρνουν (και ξέρουμε όλοι μας που είναι αυτό, αν και ορθά ο Νίκος Τριανταφυλλίδης προσέθεσε και τους Camel στη σωρό – όχι στον σωρό - των αφόρητων αναφορών). Είναι που δεν αντέχω τα «αδιάφορα γεμίσματα» να υπερτερούν με τόση μανία των ελάχιστων σημαντικών και παθιασμένων στιγμών. Σε κάθε μουσικό είδος.

 

Να ζήσουν να το θυμούνται αυτό το δήθεν ηρωικό και καθόλου ψυχοτροπικό – όπως δολίως ισχυρίζεται - ροκ. Να το πάρουν και το organ τους το ταλαίπωρο και να το βαλσαμώσουν και να το κρεμάσουν στον τοίχο, μπας και γλιτώσουν τις αγωγές και τις μηνύσεις του Jon Lord.

 

Από εκείνους τους Led Zeppelin όμως δεν βλέπω να γλιτώνουν, διότι την Παρασκευή το βράδυ αναγνώρισα τουλάχιστον πέντε - έξι τραγούδια τους καμουφλαρισμένα με εύσχημο τρόπο. Και μάλιστα εγώ που δεν έχω κάτσει να ακούσω ποτέ μου πάνω από 10-15.... Με τον ίδιο και χειρότερο τρόπο που οι Crocodiles μιμούνται τους Jesus And Mary Chain, οι School Of Seven Bells όλη την οροσειρά από Joy Division μέχρι Interpol, και ο Λευτέρης Πανταζής τον Τόλη Βοσκόπουλο, οι Black Mountain δεν μπαίνουν στον κόπο να αμφισβητήσουν στο παραμικρό την παράδοση που υποτίθεται τους παραδόθηκε. Μαγκιά τους θα μου πεις ε;

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374