Η Ευρώπη διαμαρτύρεται. Ποιο είναι το soundtrack; (Μέρος Β')

Από την Κοροπιώτη Ιωάννα

 

Συνέχεια... Από Μέρος Α' (Διαβάστε εδώ)

 

Επιστροφή στα '70s με τη μπάντα που όρισε την έννοια "mods". Δεν είναι άλλοι φυσικά από τους The Who που με το "Won't Get Fooled Again" κέρδισαν επάξια μια θέση ανάμεσα στα σημαντικότερα τραγούδια διαμαρτυρίας. Ένα μάλλον ειρωνικό κομμάτι που, χωρίς να αρνείται την ουσία της επανάστασης, μιλάει για την απογοήτευση που νιώθει κανείς όταν τα πράγματα αλλάζουν αλλά μόνον φαινομενικά:

 

I'll tip my hat to the new constitution

Take a bow for the new revolution

Smile and grin at the change all around me

Pick up my guitar and play just like yesterday

 

 

Από το 1971 και τους Ten Years After, ένα τραγούδι που πρόσφατα έγινε γνωστό και στη νέα γενιά ακροατών, χάρη σε διαφήμιση γνωστής εταιρίας κινητής τηλεφωνίας.

Το "I'd Love To Change The World" διατηρεί την κοφτερή γλώσσα που αρμόζει σε ένα τραγούδι που προφανέστατα επιτίθεται στο κατεστημένο. Παράλληλα, όμως, εμφανίζει έναν ρομαντισμό που αμέσως φέρνει στο νου το άρωμα από τα «παιδιά των λουλουδιών».

Life is funny, skies are sunny bees made honey, who needs money? Monopoly

 

Η δεκαετία του '70 εκπνέει αλλά οι Pink Floyd προλαβαίνουν και μας χαρίζουν το "The Wall". Ολόκληρο το album είναι μια σαφής διαμαρτυρία απέναντι στο σύστημα εν γένει, προσεγγίζει με κριτικό βλέμμα όλους τους κοινωνικούς θεσμούς (Οικογένεια, Κράτος, Στρατός, Θρησκεία, Εργασία κλπ). Μια και πρόκειται να το απολαύσουμε ζωντανά στις 8, 9 και 12 Ιουλίου στην Αθήνα, αξίζει να αφιερώσουμε αυτές τις γραμμές στον. ύμνο των μαθητών, "Another Brick in the Wall Part 1".

We don't need no education. We don't need no thought control

No dark sarcasm in the classroom. Teachers leave them kids alone

 

 

 

Την ίδια χρονιά η post-punk μπάντα του Paul Weller, The Jam, κυκλοφορεί το single "Smithers-Jones". Όπως τα περισσότερα τραγούδια τους, έτσι και αυτό έχει περιεχόμενο ειρωνικό, με καυστικούς στίχους που στοχεύουν κυρίως τη μεσαία αστική τάξη και καταγγέλλουν το σύστημα παραγωγής και τις εργασιακές σχέσεις. Η παραστατικότητα των στίχων καταφέρνει να μετατρέψει το κομμάτι σε μια καταιγιστική διαμαρτυρία ενάντια σε καθετί ορίζει την έννοια του «κατεστημένου».

 

Work and work and work and work till you die

There's plenty more fish in the sea to fry

 

Βρισκόμαστε πια στα '80s. Στη Βρετανία ο Θατσερισμός εδραιώνεται για τα καλά και η εργατική τάξη αντιστέκεται με απεργίες, ενώ στα πάτρια εδάφη το «Τσοβόλα δώστα όλα» εγκαινιάζει μια νέα αποχή μετά τη μεταπολίτευση. Τα τραγούδια διαμαρτυρίας δεν παύουν να υπάρχουν, αν και το περιεχόμενο τους δεν είναι πια αυστηρά αντιπολεμικό. 25 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την κυκλοφορία του δίσκου "The Queen Is Dead" των Smiths, που περιλαμβάνει το τραγούδι "Panic". Εμπνευσμένο από την παγερή αδιαφορία ορισμένης μερίδας των ΜΜΕ απέναντι σε σοβαρά ζητήματα, όπως π.χ. η έκρηξη του πυρηνικού εργοστασίου στο Τσερνόμπιλ, το "Panic" πρωτοστάτησε ακόμη και στις φοιτητικές διαδηλώσεις του Νοεμβρίου του 2010 στο Λονδίνο. Ένα τραγούδι φτιαγμένο για το δρόμο, όπως ακριβώς λένε κι οι στίχοι του, ήρθε από τη μεγαλύτερη μπάντα του Μάντσεστερ και παραμένει διαχρονικό. Επιτίθεται σε όλα εκείνα τα τραγούδια που «δεν έχουν τίποτε να πουν για τη ζωή μας» μα πάνω από όλα σε αυτούς που τα επιβάλλουν στη συνείδηση του κόσμου.

 

Hang the blessed DJ. Because the music that they constantly play

It says nothing to me about my life

 

 

 

Στα τέλη της δεκαετίας οι Metallica κυκλοφορούν το δίσκο με τον, χαρακτηριστικό για την περίπτωσή μας, τίτλο ".And Justice For All". Από αυτόν ξεχωρίζει αμέσως το "One", ένα τραγούδι που μιλά από την πλευρά ενός στρατιώτη και ο οποίος, πληγωμένος βαριά στον πόλεμο, το μόνο που έχει να περιμένει είναι ο θάνατος. Το κομμάτι είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Dalton Trumbo "Johnny Got His Gun" και έχει αντιπολεμικό χαρακτήρα. Ήταν μάλιστα εκείνο που χάρισε στους Metallica ένα βραβείο Grammy, το πρώτο στην ιστορία του θεσμού που αφορούσε σε «Καλύτερη Metal ερμηνεία», το 1990.

 

Now that the war is through with me

I'm waking up, I cannot see

That there's not much left of me

Nothing is real but pain now

 

 

Παραμένουμε σε metal ρυθμούς αλλά προχωρούμε μια δεκαετία ακόμη. Στις αρχές των '90s για την ακρίβεια το 1992, οπότε και οι Iron Maiden κυκλοφορούν το κομμάτι "Afraid To Shoot Strangers" μέσα από το album "Fear of the Dark". Το τραγούδι έχει επίσης αντιπολεμικό νόημα και αφορά στον Πόλεμο του Περσικού Κόλπου. Σε ζωντανή εμφάνιση στο Donington της Αγγλίας, τον Αύγουστο το 1992, ο Bruce Dickinson προλογίζει το κομμάτι λέγοντας πως πρόκειται για «ένα τραγούδι για όσους πολέμησαν στον Πόλεμο του Κόλπου. Μιλάει για το πόσο αισχρός είναι ο πόλεμος, που ξεκίνησε από τους πολιτικούς και πρέπει να τελειώσει από απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που δεν θέλουν να σκοτώσουν κανέναν».

Trying to justify to ourselves the reasons to go

Should we live and let live Forget or forgive

 

Τα μέσα της δεκαετίας του '90 φέρνουν μια μουσική συνάντηση εξαιρετικού ενδιαφέροντος. Ήταν τότε που ο μεγάλος τενόρος Luciano Pavarotti συνεργάστηκε με τους U2 στο κομμάτι "Miss Sarajevo", που αφορούσε στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και στη θέση της διεθνούς κοινότητας απέναντι στην πολιορκία των αμάχων. Ένα ευαίσθητο κομμάτι με συγκινητικούς στίχους που καταφέρνει να σε πείσει πως, το να μένεις απλός θεατής της ιστορίας δεν είναι και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να την αλλάξεις.

 

Is there a time for keeping your distance

A time to turn your eyes away

Is there a time for keeping your head down

For getting on with your day

 

 

Την ίδια χρονιά το μουσικό ρεύμα της Britpop φτάνει στην κορύφωσή του και αποκτά τον δικό του ύμνο, που όμως τυγχάνει να είναι ένα άκρως πολιτικοποιημένο τραγούδι. Ο λόγος φυσικά για το "Common People" των Pulp μέσα από τον πέμπτο δίσκο τους "Different Class". Το κομμάτι μιλάει για ένα. δικό μας κορίτσι, αφού ξεκινάει με το στίχο: "She came from Greece." και πρόκειται για μια κριτική στην ταξική κοινωνία και τις συνέπειες της. Έχει αφηγηματικό περιεχόμενο και ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να «διδάξει» στην νεαρή Ελληνίδα πώς να ζει «σαν καθημερινός άνθρωπος», πράγμα μάλλον αδύνατο αφού σε κάθε δυσκολία μπορεί να βασίζεται στο χρήμα και τη δύναμη του μπαμπά.

 

I took her to a supermarket

I don't know why but I had to start it somewhere, so it started there.

I said pretend you've got no money [.]

If you call your Dad he could stop it all.

 

 

Φτάνοντας στο τέλος της δεκαετίας συναντούμε μία ακόμη Βρετανική μπάντα. Είναι οι Manic Street Preachers με το "If you tolerate this your children will be next" του 1998. Το τραγούδι με τον τίτλο-σιδηρόδρομο, που μπήκε στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness για το μέγεθός του, είναι ίσως το πιο επίκαιρο σε σχέση με την παρούσα κατάσταση που ζούμε. Πρόκειται για ένα καθαρά αντιπολεμικό τραγούδι, εμπνευσμένο από τον ισπανικό εμφύλιο. Μάλιστα έχει σαφής αναφορές σε ένα ακόμη τραγούδι που πραγματεύεται το ίδιο ζήτημα. Είναι το "Spanish Bombs" των Clash από το "London Calling", έναν άκρως «διαμαρτυρόμενο» δίσκο από την Punk era. Ο τίτλος για το κομμάτι των Manics προέρχεται από μία αφίσα της εποχής του ισπανικού εμφυλίου.

 

 

 

Ο 21^Ος αιώνας φτάνει και το 2000 μάς βρίσκει με ένα τραγούδι που επιτίθεται μάλλον με χαριτωμένο αυθορμητισμό στον θεσμό της βασιλείας. Πως αλλιώς να περιγράψει κανείς τους στίχους του χαρισματικού κυρίου Noel Gallagher τότε που, μαζί με τους Οasis, κυκλοφόρησε το "Go Let it Out" ;

 

Is it any wonder why princes & kings αre clowns that caper in their sawdust rings

And ordinary people that are like you and me we're the keepers of their destiny

 

 

Από τη δεκαετία που μας πέρασε δε θα μπορούσαν, βέβαια, να λείπουν τα κομμάτια κατά του πολέμου στο Ιράκ. Μερικά από αυτά είναι τα: "Final Straw"των REM (2004), "Illegal Attacks" του Ian Brown σε συνεργασία με τη Sinead O' Connor (2007) και το καυστικό "When the President Talks to God" (2005) των Bright Eyes.

 

 

 

 

Στα τέλη της δεκαετίας των '00s η παγκόσμια οικονομική κρίση άλλαξε τον μουσικό χάρτη, φέρνοντας ανατροπές στον τρόπο λειτουργίας της μουσικής βιομηχανίας. Η πραγματικότητα, όμως, εξακολουθεί να μην περνά απαρατήρητη από καλλιτέχνες που έχουν πάντα ανοιχτές τις κεραίες τους και είναι πρόθυμοι να γαργαλήσουν, παρά να χαϊδέψουν, τα αφτιά των ακροατών τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της χρονιάς που διανύουμε είναι ο νέος δίσκος της PJ Harvey "Let England Shake" εμπνευσμένος, μεταξύ άλλων, από τον Ιρλανδό επαναστάτη ποιητή Thomas Davis.

 

 

Τα τραγούδια διαμαρτυρίας των περασμένων δεκαετιών- δυστυχώς μάλλον παρά ευτυχώς- δεν φαντάζουν ούτε παλιά ούτε ξεχασμένα. Αγγίζουν κατευθείαν την καρδιά όλων εκείνων των πολιτών, ασχέτως αν πρόκειται για νέους ή γέρους, φοιτητές, εργαζόμενους ή άνεργους, που συγκεντρώνονται στις πλατείες της Ευρώπης. Η διαμαρτυρία τους είναι το «τώρα που συμβαίνει» κάθε ευρωπαϊκής πρωτεύουσας ή μεγαλούπολης και η μουσική, που μπορεί να είναι παντού, βρίσκεται και εκεί, δίνοντας το ρυθμό.

 

"The Beat is Immortal , We pass the Torch through the Portal." (Joe Strummer)

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374