Γιάννης Παπαιωάννου: Η Βαρκελώνη δίνει ευκαιρίες στους μουσικούς που ψάχνονται. Μερος Β'

 

Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος της συνέντευξης του Γιάννη Παπαϊωάνου στον Γιάννη Παναγόπουλο.

 

---

 

Έχει περάσει πενταετία από τότε που στα δισκάδικα (ναι, τότε υπήρχαν ακόμα τέτοια μαγαζιά) έφτασαν τα «Raval Sessions». Ήταν οι συλλογές που παρουσίαζαν τη μουσική σκηνή μιας γειτονιάς της Βαρκελώνης που σφύζει από μετανάστες, πόρνες, αλκοολικούς, νταβατζήδες, ντίλερς και πιτσιρίκια που παίζουν μπάλα σε πεζόδρομους χωρίς να δίνουν σημασία για το τι "παίζει" δίπλα τους. Έχει περάσει καιρός από τότε που υπήρχε  κοινό που  θεωρούσε ότι ο ήχος της ίδιας γειτονιάς ήταν το «φρέσκο» στην ελέκτρο – φολκ, ελέκτρο – γουόρλντ μουσική. Ο Γιάννης Παπαιωάννου (μην πάει ο νους σας στον ΙΟΝ) έζησε εκείνη την περίοδο όσο πιο έντονα γίνονταν. Είναι ένας  από τους καλύτερους ουτίστες της Καταλάνικης πιάτσας. Έχει «μπλέξει» με δεκάδες μουσικά πρότζεκτ όπου ο ήχος της Μεσογείου, της Ανατολής, της Λατινικής Αμερικής συναντιούνται, εξελίσσονται ή πεθαίνουν πριν καν ακόμα και οι πρωταγωνιστές τους  (οι μουσικοί που συμμετέχουν δηλαδή) το πάρουν χαμπάρι. Ο Γιάννης σχεδόν «ζει» στη Βαρκελώνη οκτώ χρόνια. Το λέω έτσι (βάζω το «ζει» σε εισαγωγικά) γιατί ταξιδεύει διαρκώς παίζοντας με διαφορετικές μπάντες σ’ όλη την Ισπανία, τη Γαλλία, την κεντρική Ευρώπη. Εδώ και μετρημένους μήνες μαζί με την Αμπάρο Σάντσες (εκτός από τη σόλο δουλειά της με τους Calexico την θυμάστε και ως τραγουδίστρια στους Amparanoia), τον Yacine (κάποτε τους Cheb Balowski) και τέσσερις ακόμα μουσικούς έχουν φτιάξει τους Transadelica. Μια νέα μπάντα που συνδυάζει   ήχους από την  Κούβα, την Αλγερία και το electro. Παράλληλα συμμετέχει σε δύο ακόμα σχήματα. Τους Oriental Groove και τους Ασίκηδες. Τι άλλο; Τώρα ο Γιάννης προσπαθεί να συνεφέρει τον Brian, το σκύλο του, που συνέχεια μπλέκει σε τσαμπουκάδες με περαστικούς. Κατά τ' άλλα μιλάμε πίνοντας καφέδες σ’ ένα καφενείο που βρίσκεται ανάμεσα στα, νοητά, σύνορα του Raval με την υπόλοιπη Βαρκελώνη. Σήμερα δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του.

 

Θεωρείς πως στη Βαρκελώνη έγινες επαγγελματίας μουσικός; Όχι στην Ελλάδα;

 

Στην εποχή μας θεωρώ πως η μουσική δικαιώνεται  όταν αρέσει χωρίς να προβάλει πολιτικό ή πολιτισμικό κόνσεπτ. Εδώ, και ίσως αυτή είναι η διαφορά με την Ελλάδα, ο μουσικός θα κριθεί για τη δουλειά του. Όχι τις ατάκες του. Όχι την καταγωγή του. Τεχνικά το  επίπεδο του Έλληνα μουσικού που παίζει σε ταβέρνες μπορεί να είναι καλύτερο του τύπου που ζει στη Βαρκελώνη και κάνει, σοβαρή, καριέρα. Το θέμα  όμως είναι πως αυτοί οι δύο άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη μουσική. Μπορεί να λιώνεις στο παίξιμο. Μπορεί να είσαι μάγκας στο όργανό σου. Αυτό όμως δεν σημαίνει κάτι για το κοινό. Εδώ δεν δουλεύεις με τη σαιζόν. Δουλεύεις με φεστιβάλ. Με συναυλίες. Και η μουσική σου αν αξίζει θα κριθεί από το άκουσμά της όχι από την πολυπλοκότητα του ταλέντου σου και μόνο. Μ’ αρέσουν οι τύποι σαν το Πάκο Ντε Λουθία. Πήρε μια λαϊκή μουσική, το φλαμένκο, και τη δούλεψε μακροπρόθεσμα. Δεν είπε ποτέ κάτι περισσότερο από αυτό που ήθελε να ερμηνεύσει.  Είναι ένας δεξιοτέχνης της κιθάρας. Αυτό ήταν απλά το «κάτι» που βοήθησε το όραμά του στη μουσική.

 

Τι σου αρέσει στη Βαρκελώνη;

 

Θ’ απαντήσω με παράδειγμα. Το 2008 όταν έγινε εδώ το τριήμερο συνέδριο της «Ένωσης για τη Μεσόγειο» με ρώτησαν αν θα ήθελα να κλείσω τις εργασίες του ερμηνεύοντας μουσική με τη μπάντα μου. Ρώτησαν επίσης αν θα ήθελα να καλέσουμε κάποιο μουσικό να εμφανιστεί μαζί μας (με τους Ασίκηδες) στη σκηνή. Είπα: «Θέλω τον Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ». Λίγες μέρες αργότερα εμείς και αυτός βρισκόμασταν στη σκηνή γράφοντας τον επίλογο του συνεδρίου. Το κράτος της Βαρκελώνης μπορεί να είναι στενοκέφαλο. Κάθε κράτος είναι έτσι. Το θέμα είναι πως εδώ αναγνωρίζει την ύπαρξη της μουσικής. Της τέχνης γενικότερα. Προφανώς αυτό είναι κάτι που απολαμβάνω.

 

Ο Ντέιβιντ Μπέρν έχει πει πως η «γουόρλντ» μουσική είναι ένας παράδεισος που ακόμα το κοινό δεν έχει ανακαλύψει. Είναι έτσι;

 

Δηλαδή το heavy – metal δεν μπορεί να θεωρηθεί γουόρλντ μουσική; Δεν μ’ αρέσουν τα όρια που θέτει κάποιος όταν αναφέρεται σ’ ένα ή πολλά είδη μουσικής. Αυτός ο όρος είναι «ανοιχτός», σ’ εμένα απωθητικός, και  παράγει παρεξηγήσεις. Τι είναι γουόρλντ μουσική;  Μήπως οι ήχοι που «φτιάχνουν» ξεχασμένοι αλλά, τελικά, συμπαθητικοί στους δυτικούς λαοί της Αφρικής ή της Ασίας;  Εγώ παίζω ούτι. Και έχω εμφανιστεί σε τζαζ φεστιβάλ στην Ισπανία και τη Γαλλία. Αυτό τι σημαίνει; Πως αν και γουόρλντ μουσικός  για μια – δύο ώρες «μασκαρεύτικα» τζαζίστας. Δεν μ’ αρέσουν οι ταμπέλες στην  τέχνη. Περιέχουν μια αποικιοκρατική αντίληψη. Καταλάβετε το επιτέλους. Η μουσική είναι μεγαλύτερη από τους όρους που κάποιοι της ράβουν για να καλύψουν το φόβο της  αμάθειας τους.

 

Con Omar Faruk Tekbilek y Asíkides:

 

Con el duo

 

 

11eme Festival International du Luth, Tetuán, Marruecos:

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374