Σωκράτης Σούπερ Σταρ

Ο εξωτισμός της Casablanca (της Ζωοδόχου Πηγής) περιορίζεται αυστηρά στο όνομα. Κατά τα άλλα πρέπει να προετοιμαστεί κανείς πριν πάει να δει τον Μάλαμα.

 

 

Έφτασα μια Παρασκευή βράδυ που έβρεχε, (έβρεχε μονότονα) και είδα ουρά στην έξοδο και δεν πίστευα στα μάτια μου. Σε λίγο, δεν θα πίστευα και στην... αναπνοή μου. Λίγο κλειστοφοβικός να ήταν κανείς, θα το βάζε στα πόδια και θα έτρεχε ακόμα. Ο κόσμος ήταν παντού. Δεν υπήρχε διάδρομος να περάσουν τα γκαρσόνια, δεν υπήρχε σκαλοπάτι άδειο, δεν υπήρχε σπιθαμή χώρου να πλησιάσει κανείς στο μπαρ. Υπό άλλες συνθήκες, θα έπρεπε να σημειωθούν τουλάχιστον δυο τρεις τσαμπουκάδες κατά την διάρκεια του λάιβ, αλλά τί περίεργο, όλα κύλησαν με ηρεμία και μια αίσθηση "εντάξει ρε παιδιά, μια παρέα είμαστε" λες και είχαν συμφωνήσει όλοι να μην χαλαστούν με τίποτα.

Το σκεφτόμουν μετά και λέω δεν ήταν τυχαίο αυτό. Το κοινό του Μάλαμα (όπως και του Θανάση Παπακωνσταντίνου ή του Αγγελάκα) εκτός του ότι έχει μια ομοιογένεια που ξεπερνάει τις διαφορές ηλικιών - από 17 μέχρι 67 κι αυτό είναι κάτι που το εισπράττει κανείς αμέσως - του 'χει και μια αδυναμία, λες και βλέπει μετά από καιρό τον αγαπημένο ξάδελφο που ήρθε από μακριά. Η οικειότητα φαίνεται κατ αρχήν στα ίδια τα τραγούδια.

 

Όλοι ξέρουν όλους τους στίχους απέξω. Πέφτουν οι πρώτες νότες και βλέπεις τα χέρια να ανεμίζουν μέσα στην αίθουσα σε ένδειξη ενθουσιασμού για αυτό που θα ακολουθήσει. Επειδή τον έχω παρακολουθήσει επί χρόνια (από την δεκαετία του 90 που επέλεγε σταθερά το Μετρό) νομίζω ότι τώρα βρίσκεται στο peak του.

Εντελώς ο εαυτός του όταν είναι στην σκηνή, δωρικός - δεν χρειάζεται να κανακέψει κανένα - αλλά σε μια ουσιαστική επικοινωνία με αυτό που συμβαίνει κάτω.

 

Διαισθάνεσαι ότι έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από ποτέ στο υλικό του, στη φωνή του, στον τρόπο που στέκεται εκεί πάνω. Η αλήθεια είναι (ακόμη κι αν δεν είσαι Σωκρατικός) ότι η "συνομιλία" που έχουν τα όργανα μεταξύ τους, η επαφή τους με τον Σωκράτη, το κλίμα πάνω εκεί και (κυρίως) ο ήχος που φτάνει σε μας, φαίνεται (κάνει μπαμ) ότι είναι το αποτέλεσμα δουλειάς χρόνων. Καλής δουλειάς. Έντιμης. Χωρίς το άγχος του να βγει σώνει και καλά κάτι καινοτόμο, αλλά και χωρίς αυτή την άπνοια που υπάρχει σε ανέμπνευστες περιόδους (η οποία άπνοια κουκουλώνεται συνήθως με κάτι τάχαμου δήθεν εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις).

 

 

Το ίδιο ισχύει και για το "Πέρασμα" (το τελευταίο του CD) σε στίχους Άλκη Αλκαίου όπου βρίσκουμε ξανά την "μούσα" του Μελίνα Κανά - και ω του θαύματος είναι πάλι παρούσα η χημεία που τους ένωνε κάποτε. Χαμηλοί τόνοι, απλότητα και ουσία.

Στο λάιβ του και στο νέο του CD. Mετά απο 20 χρόνια στο δρόμο δεν είναι εύκολα αυτά τα πράγματα. Σημαίνει ότι ο χρόνος που περνάει, περνάει προς όφελος του. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374