Ένας χρόνος χωρίς τον Dio

του Μάριου Ακρίβου

 

 

«Ο Dio θα ζει κάθε φορά που θα σηκώνουμε τα"κερατάκια" στον αέρα σε κάποια συναυλία, όταν θα στεκόμαστε όρθιοι και θα φωνάζουμε...We Rock!!!!»

 

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά τον τελευταίο χρόνο για τον Ronnie James Dio. Βιογραφικά στοιχεία, ανέκδοτες φωτογραφίες, σπάνια κομμάτια, όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα είδαν το φως της δημοσιότητας. Αυτό που δύσκολα μεταφέρεται στον αναγνώστη όμως είναι τα συναισθήματα. Δύσκολο έργο και για μας σήμερα. Τα συναισθήματα δε χωράνε σε μια κόλλα χαρτί, πόσο μάλλον στην οθόνη ενός υπολογιστή. Την ημέρα που "έφυγε" ο Dio η θλίψη όλων όσων τον αγάπησαν ήταν μεγάλη. Ρώτησαν κάποιον "πώς κάνεις έτσι, φίλος σου ήταν;" και ηαπάντηση ήταν αποστομωτική: "Ναι, τα τελευταία τριάντα χρόνια".

 

Προτού ακόμα ακούσω μια νότα απ'τα τραγούδια του, το όνομα του Dio υπήρχε ως μύθος γύρω μου, το όνομά του ξεπρόβαλε κάτω από σχεδόν κάθε πέτρα της ροκ μουσικής.

Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν μια αφήγηση που άκουσα στο ραδιόφωνο όμως. Πως κάποτε, όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα το '93, κάποιος οπαδός τον αναζήτησε στο ξενοδοχείο μόνο και μόνο για να λάβει τη συνήθη σε αυτές τιςπεριπτώσεις απάντηση πως "δεν υπάρχει κάποιος με αυτό το όνομα εδώ". Μόνο που εκείνη την ώρα ο ίδιος ο Ronnie κατέβαινε τις σκάλες και ακούγονταςτη συζήτηση, επέπληξε την υπάλληλο και στη συνέχεια υπέγραψε τα αυτόγραφα στο νεαρό οπαδό. Άραγε υπήρχε ένας θρύλος που ήταν τόσο προσιτός;  Το παιδικό μου μυαλό εντυπωσιάστηκε και άρχισα να ονειρεύομαι και τη δική μου συνάντηση μαζίτου. Κάποια μέρα, ίσως σε ένα Ασημένιο Βουνό, θα τον συναντούσα.

 

Πέρασαν  χρόνια, το ασημένιο βουνό ήταν ένα κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας αλλά δεν κατάλαβα τη διαφορά. Μετά τη συναυλία του 2003 ο Dio κατέβηκε από το πούλμαν εμφανώς κουρασμένος για να βρεθεί μπροστά σ'ένα πλήθος από οπαδούς που θέλαν λίγο από το χρόνο του. Ήταν συγκινητικό να βλέπεις έναν άνθρωπο τόσο κουρασμένο να μην αρνείται τίποτα σε κανέναν, αγνοώντας ακόμα και τον tour manager που "μάλωνε" τον κόσμο ενώ εκείνος δεν έδειχνε να νοιάζεται. Κι όταν έκανε να φύγει και κάποιος του φώναξε "Ronnie, είσαι θεός!", o Dio γύρισε πίσω με το χέρι προτεταμένο και του απάντησε "όχι, είμαι ο φίλος σας!", μια σκηνή εξίσου χαριτωμένη και εντυπωσιακή.

 

 

Η επόμενη συνάντηση ήταν το 2007 πριν τη συναυλία των Heaven and Hell. Αυτή τη φορά ο Ronnie ήρθε μόνος του προς το μέρος μας και μας ρώτησε (;) αν μπορούσε να φάει κάτι πριν έρθει να μας μιλήσει. Αυτό που εντυπωσίαζε ήταν η περίφημη ικανότητά του - αλλά και επιμονή - να θυμάται και να αναφέρεται στον καθένα μας με το όνομά του. Προσιτός, χωρίς ίχνος προσποίησης, σου έδινε την εντύπωση πως το δέσιμο που είχες αναπτύξει με τη μουσική του δεν ήταν απλά στη φαντασία σου αλλά ήταν απτό και σφραγισμένο απ'τον ίδιο προσωπικά. Και πάλι, μας αποκαλούσε όχι "οπαδούς" (άσχημη λέξη) αλλά φίλους. Η τελευταία συνάντηση ήταν το 2009.  Σαν τα παιδάκια γύρω από το δάσκαλο, μια κουβέντα μας προσπάθησε να δικαιολογήσει την αμηχανία μας. ''Έχεις γράψει το soundtrack της ζωής μας". Τα τραγούδια του μας συντρόφευσαν στις όμορφες στιγμές αλλά και στις δύσκολες. Ακόμα κι όταν ήμασταν μόνοι, είχαμε πάντα ένα Φίλο.

 

''Υπάρχουν άνθρωποι που με φωνάζουν νάνο" είχε δηλώσει ο Dio κάποτε, μιλώντας γι'αυτούς που σχολίαζαν το ύψος του. ''Δεν καταλαβαίνουν όμως πως έτσι μειώνουν ανθρώπους που έρχονται στις συναυλίες μου και είναι πράγματι νάνοι ή ακόμα και τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ποικίλα προβλήματα και η μουσική μου είναι γι'αυτούς μια διαφυγή, ένα μέρος για να ανήκουν". Για όσους δε χωρούσαν κάπου, για όλα τα Rock n' Roll Children πράγματι υπήρχε ένα τέτοιο μέρος.

 

Την αφοσίωση του Ronnie στους οπαδούς του έρχεται να φωτίσει το παρακάτω γεγονός: Στην πρώτηεπίσκεψη των Rainbow στη Φιλαδέφια των ΗΠΑ έχει μαζευτεί πολύς κόσμος έξω στην πυκνή βροχή. Δεν περιμένουν τον Dio όμως, αφού ήταν ακόμα ένα σχετικά άγνωστο όνομα, αλλά τον κιθαρίστα Ritchie Blackmore ο οποίος τους αγνοεί και μπαίνει κατευθείαν στο πούλμαν. Η συμπεριφορά του κάνει άσχημη εντύπωση στον Dio. Χρόνια αργότερα, έχοντας μόλιςκυκλοφορήσει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, ο Dio επισκέπτεται τον ίδιο χώρο. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται - οπαδοί στη βροχή μετά τη συναυλία που όμως αυτή τηφορά περιμένουν τον διάσημο πια τραγουδιστή. Ο Dio δίνει εντολή να μπουν όλοι μέσα και διαμορφώνει το χώρο ώστε να κάτσουν όλοι άνετα. Κατόπιν δίνει εντολή στους μουσικούς της μπάντας του να βγουν και να υπογράψουν σε όλους όπως έκανε ο ίδιος. Όταν κάποιος τόλμησε να παραπονεθεί ο Dio ήταν κατηγορηματικός : "Αν δεν υπήρχε ο κόσμος, δε θα υπήρχαμε ούτε εμείς"....

 

Στις 16 Μαΐου του 2010 ο φίλος μας έφυγε. Δε θα τον ξανασυναντήσουμε ούτε η φωνή του θα τραντάξει τη γη κάτω απ΄τα πόδια μας σε κάποια συναυλία. Μαζί του έκλεισε κι ένα κεφάλαιο της δικής μας ζωής, μεγαλώσαμε κι εμείς λίγο παραπάνω, σαν τον Πήτερ Παν που είδε την πρώτη του ρυτίδα. Πριν το τέλος ετοίμαζε δύο προσωπικούς δίσκους που θα ολοκλήρωναν την ιστορία του Magica, ένα ακόμα δίσκο με τους Heaven and Hell, περιοδείες, μια αυτοβιογραφία και κάποια στιγμή ήθελε να επαναλάβει ένα φιλανθρωπικό δίσκο όπως το ιστορικό Stars. Πρόλαβε μονάχα κάποιες ηχογραφήσεις, μία εκ των οποίων, πιθανόν η τελευταία, μια συμμετοχή στο δίσκο του ξαδέρφου του David Fenstein. Ο τίτλος ''Metal Will Never Die".  Κι ο Dio δε θα πεθάνει ποτέ. Θα ζει κάθε φορά που θα σηκώνουμε τα "κερατάκια" στον αέρα σε κάποια συναυλία, όταν θα στεκόμαστε όρθιοι και θα φωνάζουμε...We Rock!!!!

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374