Surf’s Up! (και ποιοι τελικά είναι οι Τhe Boards;)

Tί κοινό μπορεί να έχουν το μουσικό θέμα από τo Χαβάη 5 - 0, το Εl Paso του Μarty Robbins, το Pipeline των Chantays, το Wipe Out των Surfaris, ο Φρανκ Σινάτρα και η Ρόζα Εσκενάζι;

 

 

Είναι μόλις μερικές από τις 110 (!) μουσικές αναφορές στις 368 συναρπαστικές σελίδες του  Inherited Vice, του καινούριου βιβλίου του Thomas Pynchon. O Pynchon θα μπορούσε να γράψει την ιστορία του surf rock – και όχι μόνο - αλλά γράφει ένα noir μυθιστόρημα στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια, με τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Doc Sportello στα ίχνη της μυστηριώδους απαγωγής ενός δισεκατομμυριούχου με τον οποίο είναι ερωτευμένη η πρώην φίλη του.

 

Ο Doc καταφέρνει και βρίσκει άκρες μέσα από σύννεφα καπνού μαριχουάνας και διάφορων ψυχεδελικών ουσιών - είναι τα 60s και οι χίπις διευρύνουν τη φαντασία προς διάφορες κατευθύνσεις ακόμη και τους παραδοσιακούς τρόπους εξιχνίασης αστυνομικών υποθέσεων.

 

Από την πρώτη μουσική αναφορά στην πρώτη κι όλας σελίδα όπου οι Country Joe and The Fish κάνουν την εμφάνισή τους στο τι-σερτ της Shasta, της φίλης του Doc, ως το τελευταίο music entry του Pynchon με το God Only Knows από τους Beach Boys, δε χορταίνω να «ακούω» μουσικές. Θέλω να φιλήσω κάθε σελίδα του - είναι σαν jukebox με χαρτί και μελάνι.

 

 

Συμβαίνει πολύ απλά το εξής: Από τη στιγμή που πατάς το πόδι σου Gordita Beach - μια φανταστική παραλιακή τοποθεσία στα νότια του Λος Άντζελες στη δεκαετία του 70 όπου ζει και εργάζεται ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Doc Sportelo -  δε θέλεις να φύγεις από εκεί. Θέλεις να αράξεις έξω από το Εndless Summer Surf Shop (το όνομα καθόλου τυχαία από το Greatest Hits των Beach Boys και το surf ντοκιμαντέρ του Bruce Brown) και να περιμένεις τις εξελίξεις. Καθώς λοιπόν αυτές έρχονται και ο Doc γνωρίζει κόσμο και τους The Boards, μια περίεργη surf μπάντα με ύποπτες διασυνδέσεις «για τον επόμενο δίσκο των οποίων ένας κριτικός έγραψε ότι θα κάνει τον Jimi Hendrix να θέλει να ακούσει surf μουσική ξανά» (ο Hendrix στο Third Stone From The Sun του Are You Experienced άλμπουμ του, κάπου εκεί στο τέλος λέει "to you I shall put an end, then you’ll never hear surf music again").

 

Όταν δεν ακούς surf music στο βιβλίο, ακούς τον ήχο που κάνουν τα surf όταν χτυπάνε στα κύματα, την άμεση σχέση των οποίων ο Pynchon αναφέρει περιγράφοντας τον ήχο των Boards σαν «Makaha sound», έναν θηριώδη δηλαδή ήχο σαν τα φημισμένα γιγάντια κύματα στο Makaha της Χαβάης. Groovy!

 

 

Λίγες σελίδες πιο κάτω σε περιμένει ο Dick Dale με το Misirlou ή με κάτι άλλο, ο Dick Dale είναι παντού, μια φωνή στο μυαλό του ντετέκτιβ Sportello την ώρα που βάζει κάτω τις σκέψεις του περιμένοντας το επόμενο μεγάλο κύμα. Αυτό κι αν βοηθάει…

 

Aρχίζω να πιστεύω, σιγά – σιγά ότι ο μυστηριώδης Pynchon έγραψε αυτό το βιβλίο για μένα, αλλά είναι πολύ εγωϊστική σκέψη και κανείς δεν πρόκειται, πολύ σωστά, να την πάρει στα σοβαρά, απλά είναι cool σκέψη, καθώς συνεχίζουν να περνάνε στις σελίδες οι Doors, oι Byrds, ο Roy Orbison, oι Trashmen και ο παναχτού παρών Elvis σε διάφορες στιγμες κορύφωσης της δράσης.

 

Σε περίπτωση που νομίσει κανείς πως ο Pynchon έγραψε ένα μουσικό μυθιστόρημα – να τον προλάβω: Άλλες τόσες πάνω - κάτω μπορεί να είναι οι ταινίες και οι τηλεοπτικές σειρές που αναφέρει. Μια pop culture γιορτή σε κλασικό φόντο "ποιος – το 'κανε – και ποιοι – είναι - οι bad guys" . Όλα λειτουργούν για τους χαρακτήρες, την πλοκή, τέλειες καθοριστικές λεπτομέρειες του προρτρέτου της κοινωνίας των 60s  - ή όπως την λέει ο Pynchon "της μόνης φωτεινής παρένθεσης στα σκοτεινά χρόνια της ανθρωπότητας".

 

 

Έτσι δε θέλεις να φτάσεις στο τέλος, θέλεις να κερδίσεις καθυστερήσεις. Θέλεις να σταματήσεις και να απολαυσεις το Java Jive (που ήταν μια από τις πιο ωραίες στιγμές και στο Theme Radio Hour του Dylan, στο επεισόδιο με τραγούδια για τον καφέ), ενώ surf και garage γκρουπ χώνονται ανάμεσα στις παραγράφους με την πρώτη ευκαιρία άνω τελείας.

 

Ο φιλος του Doc, στο μεταξύ, ο Tito Stavrou, ακούει στο αυτοκίνητό του Ρόζα Εσκενάζι και ο Pynchon "επισκέπεται" τα ρεμπέτικα δοκιμάζοντας "ελιές Καλαμάτας"!

 

Λένε για τον Pynchon ότι είναι δύσκολος, ότι σε μπερδεύει με τους πολλούς χαρακτήρες, το πυκνό του ύφος και τις πολλές αναφορές, αλλά ο μεγάλος Pynchon είναι απλά μεγάλος γιατί μπορεί την ίδια στιγμή που τον διαβάζεις να σε κάνει να ακούς στ΄αλήθεια, την κιθάρα του Dick Dale - τώρα που το σκέφτομαι, το γράψιμό του είναι σαν την κιθάρα του Dick Dale - που αν την έχεις ακούσει μια φορά, μένει μαζί σου για πάντα.

 

• Ποιοι είναι οι Boards και ο ρόλος τους στην ιστορία, δε νομίζω ότι τελικά θα πω. Αλλά πιστέψτε με, διαβάζοντας το Inherited Vice, το τελευταίο που θα σας νοιάζει να μάθετε είναι αυτό.

 

• Α και κάτι ακόμη. Το Inherited Vice, θα γίνει ταινία από το Paul Thomas Anderson (There Will Be Blood, Magnolia , Boogie Nights) και για τον ρόλο του Doc ακούγεται το όνομα του Robert Downy Jr…O "νέος Big Lebowski" γεννιέται… Ω, ναι…groovy!

 

• Για τo πλήρες soundtrack του Inherited Vice, εδώ

 

Kαλωσήρθατε στην Gordita Beach:

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374