Σφάζονται στην ποδιά των Strokes

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΔΟΣΗ ΜΙΧΟ

 

 

Δε θα γίνω γραφικός ξαναλέγοντας περί ελλιπούς συναισθηματικής εμπλοκής με τη μουσική όσων έμαθαν να ακούνε θεωρώντας δεδομένη την ασημαντότητα του φυσικού προϊόντος, γιατί στην τελική τι έχουμε καταλάβει και όλοι εμείς που ακόμη και σε μία δευτεροτριτη συναυλία ελληνικής μπάντας να πάμε, θα πάρουμε και το δικό της βινύλιο, και το βινύλιο του σαπόρτ, πριν καν αυτό βγει στη σκηνή και χωρίς να έχουμε ιδέα περί τίνος πρόκειται (true story, ο κουμπ-Άρης ξέρει);

 

Είναι όμως ακριβώς αυτή η συναισθηματική εμπλοκή, διαδικασία, κόλλημα, όπως θες πες το, το μόνο πράγμα που με κρατάει (ειδικά τώρα που ακούω για τρίτη και τελευταία φορά το νέο τους άλμπουμ που χωρίς καν τρίτη σκέψη μπορώ να πω ότι είναι ένα από τα χειρότερα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ ή έστω τα τελευταία χρόνια) από το να παραδεχθώ ότι τελικά οι Strokes ποτέ δεν υπήρξαν μια μπάντα μείζονος σημασίας που ήθελα τόσο πολύ να πιστέψω. Που τελικά το πίστεψα. Και το έγραψα κιόλας.

 

Δεν είμαι καλός με τις ημερομηνίες και αν με ρωτήσεις για τους μισούς τουλάχιστον από τους δίσκους μου δε θυμάμαι καν ούτε το πού ούτε το πότε τους αγόρασα (και γι’ αυτό κάθομαι και τα γράφω αυτά σε συγκεκριμένο σημείο, στο εσωτερικό κάθε βινυλιοθήκης, αλλά αυτός ο ψυχαναγκασμός δεν είναι επί του παρόντος). Το Is This It των Strokes είναι στους άλλους μισούς. Ξέρω πάντα σε ποιο ράφι είναι, ακόμη και αν τον ακούω πια σπάνια, αν όχι σχεδόν ποτέ, αλλά το πιο σημαντικό (η εμπλοκή που έλεγα παραπάνω) που ξέρω ότι είναι για μένα, οι Strokes ίσως και να υπήρξαν η τελευταία από τις «μεγάλες» (περισσότερο σε δυναμική, και όχι σε ειδικό βάρος, ελπίζω να καταλαβαινόμαστε) μπάντες που ακριβώς τη στιγμή που οι παραδοσιακοί τρόποι είχαν ουσιαστικά μόλις αρχίσει να μετράνε μέρες, τη γνώρισα με τον πιο παραδοσιακό τρόπο. Τη μία μέρα άκουσα το «Last Nite» στην εκπομπή του Θανάση του Μήνα. Την επόμενη πήγα στο Happening για να πάρω το εφτάιντσο. Την «παραεπόμενη» πήρα και το βινύλιο με τον πρωτοκλασάτο κώλο στο εξώφυλλο.

 

Μια δεκαετία περίπου μετά από τότε (πριν από ένα μήνα δηλαδή), και εξακολουθώντας να τον θεωρώ σπουδαίο δίσκο, με πλήρη επίγνωση της ελαφρότητας που ενέχει η σπουδαιότητα των καλύτερων δίσκων του rock n roll, έτυχε να βρεθώ στη Νέα Υόρκη, λίγο πριν κυκλοφορήσει το Angles, να διαβάζω στο Mojo μια από τις πρώτες (έντυπες τουλάχιστον) δηλώσεις των ίδιων των Strokes για τη νέα τους δουλειά. Δηλώσεις με τις οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ προετοίμαζαν τους fans τους να κρατήσουν μικρό καλάθι, ότι αυτό που θα ακούσουν δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο, ότι ακόμα και οι ίδιοι δεν έχουν πάθει καμιά πλακάρα ολκής με την πάρτη τους, ζητώντας επί της ουσίας να μην τους παρεξηγήσει κανείς, γιατί ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν το Angles περισσότερο για να ξεσκουριάσουν μετά από μία δυσλειτουργική εξαετία φαγούρας και αδιάφορων (αυτό εγώ το λέω) ατομικών projects, και το «πραγματικό» comeback των Strokes που μας αξίζει θα το δούμε σε κανα χρόνο, μιας και ήδη έχουν ξαναμπεί στο στούντιο για να ηχογραφήσουν κάτι που ούτε λίγο ούτε πολύ θα μας αποζημιώσει για το Angles (αυτό το υπονόησαν εκείνοι).

 

 

Εντυπωσιακή η αυτογνωσία τους. Ακόμη πιο εντυπωσιακή η μαλακία τους. Δεν έχω πρόβλημα με το ότι οι Strokes κυκλοφόρησαν έναν δίσκο απαράδεκτο (που στις καλύτερες στιγμές του θυμίζει τις χειρότερες του Room On Fire – βλ. Under Cover of Darkness - και στις χειρότερες μοιάζει με νηπιακού επιπέδου πρόβα μιας δευτερότριτης μπάντας που αν έβγαινε σήμερα το πολύ πολύ να σαπόρταρε κάτι faux γραφικότητες τύπου Dum Dum Girls – βλ. You’re So Right). Πρόβλημα έχω αφενός με το ότι τον βγάλανε εν γνώσει τους – και μην τρελαθούμε κιόλας, δε νομίζω ότι ένιωθαν πια τόσο καυτή την ανάσα των μανατζαραίων της δισκογραφικής τους στο σβέρκο τους που τους άφηναν να ξύνονται μια εξαετία αλλά ξαφνικά δε μπορούσαν να περιμένουν άλλο ένα χρόνο ξέρω γω για να δώσουν στη μπάντα τον λίγο περισσότερο χρόνο που χρειαζόταν για να δημιουργήσει και γιατί όχι να μεγαλουργήσει. Και αφετέρου με την πλήρη αναξιοπρέπεια της στάσης (και της φάσης) τους, που τους θέλει να πασάρουν ως κουλ-οσύνη (sic 1) την εν πολλοίς αυτο-απεμπόληση (sic 2) του έργου τους, μπας και σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί από το προ πολλού και με απολύτως δική τους ευθύνη λαβωμένο σώμα της fanbase τους που με την κεκτημένη καύλα ελέω Is This It, υπόμεινε την μαλακοκαυλίαση και του Room on Fire και του First Impressions of Earth.

 

Προς αυτούς τους πέντε (τάχα μου) εντιμότατους Νεοϋορκέζους φίλους μου:

 

Με κάτι ντεμέκ ασκήσεις κεκαλυμμένου ρέγκε ύφους που θα ταίριαζαν το πολύ πολύ σε σάουντρακ ταινιών α λα «Τρελό γουικέντ στου Μπέρνι» (Machu Pichu), με κάτι βασισμένες στο drum machine αστειότητες που ούτε οι Killers δε θα καταδέχονταν να κυκλοφορήσουν («Games»), με κάτι ψιλο-prog infused χλαπάτσες (Metabolism), για να αναφέρω τα τρία από τα τραγούδια του Angles που κάνουν τα αυτιά μου να πονάνε περισσότερο από τα υπόλοιπα ίσως γιατί μου υπενθυμίζουν ότι ο Casablancas νιαουρογκρινιάζει (sic 3) με τον ίδιο τόνο κρεβατομουρμούρας εδώ και χρόνια, είναι που στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον ολοκληρώνεται πανηγυρικά εκείνη η παροιμία με τον κλέφτη.

 

Πώς το 'χε πει ο John Lydon; «Ever get the feeling you’ve been cheated?» Στην περίπτωση των Strokes, άλλες δύο φορές. Αυτή όμως είναι η τρίτη και φαρμακερή.

 

____________________________

 

 

 

 

______________________________

 

 

Η ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΩΤΗ ΒΑΛΛΑΤΟ

 

 

Αν μου έλεγες μέχρι πριν μερικά χρόνια ότι θα έβαζα στη δισκοθήκη μου (και κατά προέκταση στα ακούσματα μου) σχεδόν οτιδήποτε έχει ούγια ροκ των σέβεντις, είτε κλασσικού είτε προγκρέσιβ θα μου φαινόταν κάτι κοντά στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Επίσης αν δεν υπήρχε αυτή η στήλη πιθανότατα δεν θα έβαζα ποτέ να ακούσω ολόκληρο τον νέο δίσκο των Strokes, γιατί εντάξει όλοι αγαπήσαμε το Is This It, όλοι τον λιώσαμε όταν κυκλοφόρησε, σε κάποια φάση πήγα και τους είδα λάιβ στη Νέα Υόρκη (στο φυσικό τους περιβάλλον-θυμάμαι τότε ήταν σύσσωμα τα σελέμπριτίς στους εξώστες), δεν μου άρεσαν στο λάιβ, μου φάνηκαν ότι έκοβαν βόλτες στην επιφάνεια του rock n roll χωρίς καμία σταθερή βάση, φλωράκια (με την καλλή έννοια) που έκαναν μπάντα για να ρίχνουν γκόμενες (σόρρυ αλλά σε αυτού του είδους την μουσική που ας μην γελιόμαστε δεν έχει και καμία σοβαρή επίφαση το μόνο που μένει είναι ένας καλώς εννοούμενος κωλοπαιδισμός, έτσι για βαυκαλιζόμαστε οτι το γαμημένο sex, drugs & rock n roll είναι ακόμα ζωντανό).

 

Διαβάζω στους Los Angeles Times (ένα από τα ελάχιστα έντυπα που έγραψαν κάτι θετικό για το Angles) ότι στο δίσκο υπάρχουν ψήγματα από Cars, Police και Thin Lizzy, γι αυτό και ξεκίνησα έτσι το κείμενό μου. Όντως ναι υπάρχουν κάπου κρυμμένα, ίσως στο Two Kinds Of Happiness πολύ έντονα, αλλά γιατί αυτό να είναι απαραίτητα κακό; Μετά από έξι χρόνια απραξίας, τα παιδιά το έβαλαν κάτω, ξέθαψαν πιθανότατα τα βινύλια των πατεράδων τους (όλοι το κάνουμε σε κάποια φάση της ζωής μας) και αποφάσισαν να ωριμάσουν λοξοκοιτάζοντας στο παρελθόν. Και τότε τους την έπεσαν όλοι γιατί αντί να ξαναλιώσουν τους Velvet, έκαναν skip μια δεκαετία και βούτηξαν αλλού υιοθετώντας όμως και ένα παράσημο από τα 90ς (μόνο σε εμένα τα φωνητικά στο Youʼre so right μου θυμίζουν Radiohead;).

 

To Angles είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, Το πιστεύω. Απλά πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου από ότι ήξερες για αυτό που είναι οι Strokes και να τον διαβάσεις σαν να διαβάζεις το βιβλίο του Χ πρωτοεμφανιζόμενου φέρελπι συγγραφέα και οχι μέσα σε ένα πλαίσιο που επιδέχεται συγκρίσεων, τάσεων και αποφάσεων. Για άλμπουμ μια νέας μπάντας είναι υπέροχος, για άλμπουμ της μπάντας που έχει κάνει το Is This It μπορεί και να είναι μάπα. Αλλά τελικά τι έχει σημασία; Η ορθολογιστική σημειολόγηση της μουσικής ή η απρόσκοπτη ακρόαση (και διασκέδαση) ενός δίσκου χωρίς να ξέρεις ποιος είναι ο τραγουδιστής, από που είναι η καταγωγή του ή τι κρύβει στην ντουλάπα του; Η πρώτη εντύπωση ή το υποσυνείδητο; Το κρέας ή το ψάρι;

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374