Roger Waters: Προλάβετε. Το τσίρκο θα μείνει στην πόλη για μερικές μέρες ακόμη!

Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος σε μία έξαρση έμπνευσης μου ζήτησε να γράψουμε έκαστος δέκα λόγους για να πάει και άλλους δέκα για να μην πάει κάποιος στη συναυλία του Roger Waters, αλλά γνωρίζοντας τι προβοκάτορας είναι, αρνήθηκα να παίξω το ρολάκι που μου πλάσαρε (που έλεγε και ο Πανούσης, με άλλη αφορμή βέβαια). Στο κάτω κάτω ήμουν σίγουρος ότι όλοι θα πάνε στον Roger Waters. Και άλλοι τόσοι. Και ακόμη περισσότεροι. Και κανείς δεν περιμένει να του πούμε τι θα κάνει βέβαια.

 

Δεν είχα καμία υποψία για το αισθητήριο του μέσου Έλληνα ροκ ακροατή, τον οποίο καθόλου δεν τιμώ και ποσώς σέβομαι. Είναι αυτός με τα επιληπτικά επαναλαμβανόμενα sold out των Scorpions, που πριν καθαρίσει το πέτο από τις γαρδένιες του Ρέμου, ουρλιάζει Say Something με γύρισμα αμανέ στην αρένα των James και χαμογελάει τρισευτυχισμένος όταν μαθαίνει πως και οι Deep Puprle θα ανεβάσουν στη σκηνή τον Βασίλη, για να του πει και από εκεί τα Χαιρετίσματά του. Οι Pink Floyd ήταν, είναι και θα είναι όμως το καλύτερο του, το δικό του avant garde. Το απόλυτο του ροκ! «Από εδώ ξεκίνησαν όλα, άκου να μαθαίνεις μικρέ».

 

Δεν ήθελε πολύ να έρθει το πρώτο sold out, δεν άργησε ούτε το δεύτερο και κάπως έτσι μέχρι στιγμής ξέρουμε πως το τσίρκο του Roger Waters (που έχασε το όνομα, αλλά του έμεινε η μόνη χάρη των Pink Floyd, δηλαδή το show) θα μείνει για τρεις μέρες στην πόλη. Μέχρι νεωτέρας πληροφορίας τουλάχιστον. Άλλωστε, κατά τα κοινώς γνωστά, χαρακτηριστικό της πορνείας είναι ότι μπορείς να πηδάς για όσο έχεις να πληρώνεις. Κάπως έτσι και το ροκ όταν εκπορνεύεται, σου κάθεται όσες φορές θέλεις και η μαγεία της στιγμής δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία καλοκουρδισμένη μηχανή, που μπορεί να σου χαρίσει άπειρες επαναλήψεις, μιας και από ό,τι φαίνεται μόνο έτσι έχεις μάθει να τελειώνεις και τίποτε αλλό δεν μπορείς να κάνεις για να φτάσεις μέχρι εκεί.

 

 

Διαβάζω και το σχετικό άρθρο στο UNCUT του τελευταίου μήνα (αυτό με τον Bob Dylan στο εξώφυλλο, όπως και πριν από δυο μήνες αν θυμάμαι καλά...). Οι αριθμοί αμείλικτοι, έτσι; 2.5 εκατομμύρια θεατές-πιστοί και ο αγώνας συνεχίζεται, τα ρεκόρ πέφτουν κάθε επόμενη βδομάδα. Το The Wall υπήρξε άλλωστε εξ αρχής το ιδανικό πιάτο για τις μάζες. Μέσα στη σύγχυση του punk και υπό το βάρος μιας μουσικής δεκαετίας που ερχόταν για να δείξει εξ αρχής ότι θα αποτελεί αιώνιο αντικείμενο ενοχής και ντροπής, οι Pink Floyd (δηλαδή ο Roger Waters για να λέμε την αλήθεια) έπαιξαν στα σίγουρα και έδωσαν στον ροκ κοσμάκη ακριβώς αυτό που ήθελε για να μην ξαναζητήσει τίποτε άλλο στη ζωή του και αιώνια να τρώει αυτό. Προκάτ αμφισβήτηση, βαρυσήμαντες έννοιες σε μορφή υπόθετου για να το «καταπίνεις» ευκολότερα, μουσικά χαλιά για να πατάς χωρίς να φοβάσαι, αλλά και λουσάατα τόσο ώστε να ντρέπεσαι να τα λερώσεις παράλληλα, συλλαβιστή pop έντεχνα στρωμένη με περισπούδαστες έννοιες, καταστάσεις και αναφορές. To The Wall ήταν ο Αλχημιστής πριν τον Αλχημιστή. To ανυπέρβλητο αριστούργημα που έπρεπε να μπορούν να το καταλάβουν οι πάντες, γιατί έτσι και χαθεί έστω και ένας....

 

 

Διαβάζω στο UNCUT λοιπόν την ιστορία του 43χρονου Kevin από το Norfolk, που πριν από καμιά 20αριά χρόνια τον παράτησαν η γυναίκα του και τα παιδιά του και με 500 λίρες στην τσέπη αποφάσιζε να ακολουθήσει την περιοδεία του The Division Bell σε όλο τον κόσμο (όποιος έχει ακούσει έστω και ελάχιστα λεπτά από αυτό το αφόρητα αδιάφορο soft rock χασμουρητό, θα κατάλαβε ήδη περί τι προβληματικού ατόμου μιλάμε). Ακούω τους φανατικούς να μιλούν ήδη για την σπουδαιότητα της μουσικής των Pink Floyd και το πόσο μπορείς να ταυτίσεις τη ζωή σου μαζί της. Παρότι όμως στα 33 μου γεμίζω ακόμη τους τείχους με αφίσες από συγκροτήματα και κυκλοφορώ με μπλουζάκια με σφυροδρέπανα των Manics, ξέρω να ξεχωρίζω την ήρα από το στάχυ και τον μαλάκα από τον αυθεντικό και έξυπνο μουσικόφιλο. Και αυτός ο Kevin κάνει μπαμ από χιλιόμετρα ότι είναι μεγάλος μαλάκας.

 

Βλέπει κάθε βράδυ το ίδιο show (το οποίο φυσικά και δεν αφήνει κανένα περιθώριο αλλαγών ή εκπλήξεων), (μυξό)κλαίει κάθε βράδυ στο ίδιο σημείο, παρακαλάει τους τοπικούς οπαδούς του γκρουπ να τον στριμώξουν σε ένα ράντσο να περάσει το βράδυ, πουλάει bootleg για να βγάλει τα τσιγάρα του και δε θέλει να συναντήσει τον Waters για να μη χαλάσει η εικόνα του για αυτόν (τουλάχιστον ενδόμυχα το έχει καταλάβει τι κρετίνος είναι ο Waters... πάλι καλά!). Μαζί με αυτόν παρουσιάζονται και άλλοι δυο-τρεις παραπληγικοί που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να μην αφήσουν μέρα χαμένη που να μην δούνε το τείχος να χτίζεται και να γκρεμιέται και έπειτα πάλι ξανά από την αρχή. Αν του πεις ότι κάπου παρά δίπλα βρίσκεται ο Gilmour με το Dark Side Of The Moon, το πιθανότερο είναι ότι θα πάθει διχασμό προσωπικότητας ο άνθρωπος και θα μείνει στον τόπο...

 

 

Δε με ενδιαφέρουν αυτά τα πρόβατα. Δεν τους θεωρώ αληθινούς φίλους της μουσικής, γνώστες και δυναμικούς ακροατές με δυνατότητα παρέμβασης. Δεν θεωρώ ότι μπορούν να καταλάβουν το εύρος της δύναμης του ροκ. Αδύναμες και αφόρητα πληκτικές προσωπικότητες, που η ζωή τους σταμάτησε σε ένα σημείο και έτυχε απλά σε εκείνο το σημείο να ακούσουν το Comfortambly Numb και όχι το «Να 'χαν Οι Καρδιές Αμπάρες». Δεν κατανοούν ότι η προσφορά του ροκ στη μουσική ήταν ότι την ξεκόλλησε από δεδομένα και αυθεντίες αιώνων, της έδωσε σε λίγες δεκαετίες δυναμική, που υπό διαφορετικές συνθήκες θα χρειαζόνταν άλλους τόσους αιώνες για να γνωρίσει, την έφερε σε άμεση αντίδραση με την κοινωνία. Και η κοινωνία σε κάθε της μορφή, ακόμη και στην πιο σάπια και μίζερη, είναι κάτι σίγουρα όχι στατικό, αλλά κινείται έστω και προς την λάθος κατεύθυνση. Και το ροκ ενίοτε οφείλει να είναι λάθος και όχι αιώνια τέλειο και αψεγάδιαστο, όπως το ταΐζουν αμάσητο οι Pink Floyd στο ανοιχτό στόμα των αποχαυνωμένων ακροατών τους, στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας τους.

 

 

Δε με ενδιαφέρει ο ημιμαθής που έχει μάθει απ' έξω κάθε νότα από το The Wall και το φυλάει τα βράδια σαν ευαγγέλιο στο προσκεφάλι του. Κι αν είχε αντί για αυτό το Never Mind The Bollocks πάλι δε θα με ενδιέφερε. Τον θεωρώ μουσικά υπανάπτυκτο και ξέρω ότι σε αυτόν απευθύονται οι faux ροκάδες κάθε τόπου που τα τελευταία τριάντα χρόνια έχουν πάρει το στρόγγυλο video wall των Pink Floyd και τη θεματική του και το περιφέρουν σε όλο τον κόσμο κακοποιώντας τους προκάτ - μελοποιημένους Καβαδίες όλης της γης. Αυτές οι αυτιστικές δηλώσεις λατρείας μου θυμίζουν οπαδούς που περιμένουν στη γωνία τον περαστικό με τα διακριτικά της αντίπαλης ομάδας για να τον πλακώσουν στις μπουνιές επειδή έκανε το λάθος να περάσουν από εκεί. Τις ταυτίζω με τις θείτσες που κάθε Κυριακή πρωί κρέμονται από τα χείλη του Άνθιμου για να μάθουν τη μία και μόνη αλήθεια.

 

Όλοι αυτοί οι φανατικοί του Roger Waters που έχουν ταυτίσει το πρόσωπό του με την απόλυτη του ροκ αυθεντία (και οι τυχόν φανατικοί του Morrissey που ετοιμάζονται να συμπεριφερθούν έτσι τα επόμενα 20 χρόνια) δεν έχουν καμιά διαφορά από όλους τους γραφικούς γεροξεκούτηδες οπαδούς του Καζαντζίδη, που ιδρύουν Σύλλογους Φιλων Στέλιου ανά την Ελλάδα, πίνουν άθλια τσίπουρα και ακούνε ολημερίς κλαψωδίες για την ξενιτιά και τα πέντε δάχτυλα που αν τα μετρήσεις θα σου βγουν όλα αμαρτωλά και άλλα τέτοια φαιδρά τα οποία υποτίθεται στοιχειοθετούν τον «μεγαλύτερο Έλληνα τραγουδιστή όλων των εποχών». Δεκάδες χιλιάδες κόσμου μάζεψε πριν λίγα χρόνια το μνημόσυνο του Στελάρα σε Ολυμπιακό Στάδιο και Καυταντζόγλειο, άλλες τόσες δεκάδες χιλιάδες θα μαζέψει και ο Waters, βάλτε και τα χιλιάρικά όλων των άλλων που αναφέραμε παραπάνω και συγκρίνετέ τα όλα αυτά με τα εκατομμύρια του κόσμου που έχει παρακολουθήσει τα τελευταία πενήντα χρόνια τις παραστάσεις του θρύλικού τσίρκου Medrano. Έχω την αίσθηση ότι και πάλι χαμένοι θα βγουν όλοι οι κλόουν του ροκ στην τελική σύγκριση.

 

Υ.Γ.- Πολλές προκάτ ανοησίες θα γραφούν για τις επερχόμενες εμφανίσεις του Roger Waters. «Πρέπει να είστε εκεί- το σπουδαιότερο ροκ σόου όλων των εποχών- ο ζωντανός θρύλος» κλπ. Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι ουσιαστικό γύρω από τους Pink Floyd (οι οποίοι ασφαλώς και έχουν προσφέρει στη μουσική, το κακό είναι ότι το 90% των «φανατικών» δεν ξέρει καν να εντοπίσει αυτή την προσφορά) διαβάστε τη συνέντευξη που δίνει ο Nick Mason στον Χρήστο Κισατζεκιάν στο τεύχος Μαϊου του περιοδικού Metall Hammer, με ουσιαστικές πληροφορίες γύρω από τη μουσική, την ιστορία, και την ιδιαιτερότητα του συγκροτήματος (όπως άλλωστε και στο πολύ καλό βιβλίο του Mason – Inside Out/ A Musical History Of Pink Floyd, που εκδόθηκε το 2004). Γνώση του αντικειμένου από αυτόν που ρωτάει και διάθεση αντι-μάρκετινγκ από αυτόν που απαντάει. Ό,τι ακριβώς θα απουσιάζει από όσα θα διαβάσετε τις προσεχείς ημέρες δηλαδή...

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374