"The Billboarding Party"

Warning: Trying to access array offset on value of type bool in /home/mystery/public_html/includes/columns.inc.php on line 176

 

Το Billboard έρχεται στην Ελλάδα σε χρονικό σημείο κατά το οποίο ειδικά στη χώρα μας οι πωλήσεις των δίσκων είναι μια αστεία υπόθεση. Οι πωλήσεις των δίσκων όμως ΓΕΝΙΚΑ δεν είναι καθόλου αστεία υπόθεση. Αντίθετα έχουν ιδιαίτερη, όσο και ιδιάζουσα, σημασία για την ίδια την ποιότητα της μουσικής. Έχοντας φτάσει στο σημείο να γίνονται περιοδείες όχι για να προωθηθεί ο νέος δίσκος, αλλά νέοι δίσκοι για να υπάρξει μια ελάχιστη αφορμή για περιοδεία, μάλλον δεν θα αργήσει η μέρα που θα νοσταλγήσουμε την περίοδο της τυραννίας των δισκογραφικών. Αυτά όμως μπορούμε να τα πούμε εκτενώς τις επόμενες φορές.

Επί του παρόντος (και μιας και το θέμα αυτών των κειμένων θα έχει επίκεντρο όχι κύρια τη μουσική, αλλά περισσότερο τον «μουσικό τύπο» σε κάθε μορφή αυτού), «κλέβω» από τα θέματα του εξαιρετικού μουσικού περιοδικού «Word» για να προτείνω  ένα εθιστικό - ειδικά για όσους επιμένουν να διαβάζουν ακόμη  μουσικά περιοδικά-  blog, που έχει άμεση σχέση με το Billboard και την ιστορία του.

Στο http://billboardingparty.tumblr.com λοιπόν, κάποιοι καλοί... και συνεπείς στην τήρηση του αρχείου τους άνθρωποι  έχουν αναρτήσει (και ακόμη αναρτούν...) εκατοντάδες διαφημιστικές καταχωρήσεις για ισάριθμα άλμπουμ του παρελθόντος, στην πρωτότυπη μορφή τους για το περιοδικό Billboard. Πλέον οι δισκογραφικές εταιρείες όλο και πιο σπάνια μπαίνουν στον κόπο να στηρίξουν διαφημιστικά ένα άλμπουμ. Και αυτό γίνεται όχι μόνο επιλεκτικά και συγκρατημένα, αλλά και μάλλον άχαρα. Και σίγουρα όχι με την πίστη δια της οποίας η Casablanca (records) ξανάγραφε την ιστορία του ανθρώπινου γένους στη βάση του παράγοντα funk για χάρη των Parliament στην καρδιά των 70s. Όπως επισημαίνεται και στο σχετικό άρθρο του Word (τεύχος 96, Φεβρουάριος 2011, σελ. 10,11,12&13) ιδιαίτερης προσοχής αξίζει η εμμονή των δισκογραφικών εταιρειών να προωθήσουν ονόματα που έχαιραν εκτίμησης και κριτικής αποδοχής, αλλά έπασχαν από πωλήσεις. Φαινόμενο καθόλου σπάνιο. Μέχρι και πρόσφατα άκουγα από τον ιδιοκτήτη υπερδραστήριας εγχώριας ανεξάρτητης δισκογραφικής, το «παράπονο» ότι από όσα άλμπουμ έχει εκδώσει, αυτό που έχει πουλήσει πιο πολύ είναι αυτό που έχει πάρει τις χειρότερες κριτικές. Και όταν μιλάμε για κάτι φύσει εμπορικό, αυτό είναι λογικό. Όταν όμως τα περιθώρια  στενεύουν, τότε τα όρια του critically acclaimed «παίζουν» επικίνδυνα με αυτά του επιχειρηματικά βιώσιμου. Χαρακτηριστική η διαφήμιση- απόγνωση της Columbia για τον Nick Lowe με την ατάκα «Όλοι μιλάνε για τον Ν.L., αλλά κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει τίποτε για αυτόν», η οποία καταδεικνύει και το πρόβλημα που πράγματι υπάρχει όταν μια δισκογραφική έχει να αντιμετωπίσει το εξής ζήτημα: αξιόλογος (και παραπάνω) καλλιτέχνης, ηχογραφεί καλό (έως αριστουργηματικό) άλμπουμ, αλλά δεν πουλάει με τίποτε. Που βασικά είναι και το σημερινό μεγάλο πρόβλημα της δισκογραφίας. Τι νόημα έχει να ηχογραφηθεί το νέο White Album ή ακόμη και το επόμενο Thriller αφού ούτως ή άλλως οι πωλήσεις δεν θα μπορέσουν να στηρίξουν το όλο σύνολο. Και σίγουρα δεν έχουν όλες οι δισκογραφικές τη δυνατότητα συνολικής διαχείρισης ενός καλλιτέχνη…

Συνεπώς, προτού η δισκογραφία επανεφεύρει τον εαυτό της (όπως εν πολλοίς κατάφερε να κάνει ο κινηματογράφος), καλό είναι να ρίξει μια ματιά στο παρελθόν, έστω για να πάρει κουράγιο από τον αυτοσαρκασμό και το φλέγμα με το οποίο αντιμετωπίζονταν τότε παρόμοιες «δύσκολες» καταστάσεις. Κεντρικό πρόσωπο των διαφημίσεων με τον εν λόγω προσανατολισμό ο Stan Cornyn, που με την ιδιότητα του copywriter, αναλάμβανε στις περισσότερες των περιπτώσεων να ξεκλειδώσει τις πόρτες της εμπορικής επιτυχίας, που σε κάποιες περιπτώσεις με όντως μυστήριο τρόπο παρέμεναν ερμητικά κλειστές. Η φράση «πως χάσαμε 35.000 $ με το άλμπουμ της χρονιάς» θυμίζει σε πολλά την ιστορία με το Blue Monday της Factory, που λόγω κόστους της συσκευασίας όσο πούλαγε, τόσο έμπαινε μέσα η εταιρεία. Το αληθές όμως είναι ότι το (κατά τα λοιπά εξαιρετικό) ντεμπούτο άλμπουμ Song Cycle του Van Dyke Parks, τόσο ΔΕΝ πούλαγε, που η Warner προφανώς για να ξεφορτώσει τουλάχιστον τα ράφια της, έδινε δύο νέες κόπιες σε όποιον παρέδιδε μία παλιά! Ομοίως εξαιρετικές εντυπώσεις αφήνουν  οι δεκάδες  R.I.P. καταχωρήσεις,  όπως αυτή  της Columbia για τον Terry Kath των Chicago λίγο μετά τον θάνατο του ( αλλά και αρκετές της Atlantic για ονόματα όπως ο Ottis Redding κ.α.). Στο άλλο άκρο της ανθρώπινης ύπαρξης..., η Madonna με τα βασικά της κοσμήματα και μόνο, χωρίς καμία περαιτέρω αναφορά και αμέσως μετά μία «δηκτική» φράση σε μαύρο φόντο για την προώθηση του Erotica. Σε πιο μουσικές καταστάσεις η σημειολογική αναφορά στους καιρούς που όντως άλλαζαν, πάνω σε μια αφίσα που απεικονίζοντας  μόνο μία βαλίτσα προσπαθούσε να καταδείξει την αλλαγή που επέφερε η παρουσία του Miles Davis στο ρόλο των μαύρων καλλιτεχνών στη μουσική βιομηχανία. Πολλές είναι και οι χριστουγεννιάτικες καταχωρήσεις, με τον κάθε καλλιτέχνη να εύχεται τα χρόνια πολλά μαζί με ένα πιο προσωπικό μήνυμα του ειδικότερου ενδιαφέροντος του (η διαπίστωση-ευχή War Is Over, ήταν το αιώνιο μαράζι των John & Yoko ασφαλώς).

Καθώς πηγαίνεις προς τα παλιότερα post η εντύπωση ότι η μουσική βιομηχανία σήμερα εκτός από πρόβλημα ισολογισμών έχει και σοβαρά προβλήματα πνευματώδους υπόστασης γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Οι αρνητικοί ισολογισμοί οδήγησαν αναπόφευκτα στο να υποτιμηθεί η ηχογραφημένη μουσική ως  αυτάρκες εμπορικό προϊόν και να αφεθεί αν όχι στη μοίρα της, τότε εν πολλοίς στα χέρια των ίδιων των δημιουργών, οι οποίοι πλέον αναλαμβάνουν μεγάλο μέρος της διαδικασίας παραγωγής και προώθησης. Καθόλου άσχετο με τα παραπάνω στο ίδιο τεύχος του περιοδικού Word (σελ. 40) το άρθρο του συνήθως αισιόδοξου, αλλά πάντοτε σκωπτικού, David Hepworth, στο οποίο κυριαρχεί το συμπέρασμα ότι για πρώτη φορά στην (σύντομη πάντως) ιστορία της μουσικής βιομηχανίας, είναι μάλλον καλύτερο για τον σημερινό μουσικόφιλο το να απαλλαγεί από το μέχρι πρότινος αιώνιο άγχος της παρακολούθησης των εξελίξεων στην pop μουσική και κουλτούρα γενικότερα και ότι η up-to-date ενημέρωση του σήμερα έχει να κάνει περισσότερο με την ακόμη πιο ενδελεχή εξερεύνηση του παρελθόντος, που ειδικά στην pop & rock μουσική δεν είναι πλέον και τόσο μακρινό όσο κάποτε είχαμε την εντύπωση. Άλλωστε ο χρόνος για τη μουσική πλέον κυλάει σε διαφορετικούς ρυθμούς: τα δέκα χρόνια που χώριζαν το 1971 από το 1981 μοιάζουν αιώνας μπροστά σε αυτά που χωρίζουν το 2001 από το 2011, τα οποία θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι σχεδόν διαδοχικές χρονιές στην ιστορία της μουσικής. Αυτά προς το παρόν και αντί για καλή αρχή εύχομαι αυτό που διάβασα ως σχόλιο για ένα υπάρχον μουσικό site που γενικά.... εκτιμώ πολύ:  «Όχι τηλεκατευθυνόμενη άποψη!»

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374