«Ανανεώστε τη συνδρομή σας και κερδίστε…»

Ωραία, σταράτα και μετρημένα μας τα είπε ο Θεοδόσης Μίχος για τις δισκοθήκες, τα Έπιπλα (αυτοί οι άγνωστοι) και την διακριτική γοητεία του να αγοράζεις ασυνείδητα τον ίδιο δίσκο για δεύτερη φορά (άλλως: το Φαινόμενο της Ζελατίνας). Έρχομαι να προσθέσω σε όλα αυτά την απαίτηση που έχουμε απέναντι στον πραγματικό μουσικόφιλο να επιμένει να αγοράζει μουσικά περιοδικά σε πείσμα της on line καταιγίδας, που εδώ και 10-12 χρόνια τουλάχιστον προσπαθεί (άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε με αστεία αποτελέσματα) να τα ρίξει στο καναβάτσο της ιστορίας.

 

Τις τελευταίες ημέρες καταφθάνουν το ένα μετά το άλλο στο mail box μου τα αιτήματα ανανέωσης των συνδρομών μου στα διάφορα μουσικά έντυπα τα οποία έχω επιλέξει να λαμβάνω μηνιαία από τον ταχυδρόμο και όχι από τους συμπαθέστατους πατέρα και γιο στην κορυφογραμμή της Πλατείας Ομονοίας, των οποίων το όνομα πάντα μου διαφεύγει. Εννοείται ότι και εδώ εμφανίζεται έντονα το Φαινόμενο της Ζελατίνας. Περιοδικά που ήρθαν στην ώρα τους στο γραφείο, μεταφέρθηκαν με καθυστέρηση σπίτι, τοποθετήθηκαν στο τραπεζάκι του σαλονιού με επιμέλεια, αλλά ποτέ δεν ανοίχτηκαν μέχρι να φτάσει το τεύχος του επόμενου μήνα και αναπόφευκτα να πάρουν τη θέση τους στο χώρο κάτω από το τραπεζάκι (γάτα ο κατασκευαστής, όλα τα προέβλεψε!). Προς τι η ανανέωση τότε; Μήπως να το αφήσω και να αγοράζω κάθε μήνα όσα πραγματικά χρειάζομαι, διαβάζω και με ενδιαφέρουν;

 

 

Το Wire, παρότι πρωταθλητής στο Φαινόμενο της Ζελατίνας, πάει για σίγουρη ανανέωση συνδρομής. Κάθε τόσο στέλνει στους συνδρομητές special cd, μονάχα για δαύτους. Πέρσι το καλοκαίρι λάβαμε - που λες- ένα συνοδευτικό cd του αφιερώματος στην πειραματική σκηνή της Πολωνίας, χωρίς το οποίο τον βγάζαμε - δεν τον βγάζαμε τον δύσκολο Αύγουστο. Άσε που σου κάνουν δύο τεύχη δώρο με την ανανέωση και πλέον το περιοδικό σου βγαίνει πιο κάτω και από τη μισή τιμή από αυτή του περιπτέρου. Οπότε ανανεώνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Τα ίδια και για το Word. Εκτός της φιλικής συνδρομητικής τιμής, το προτιμάμε και λόγω του εξωφύλλου στο οποίο υπάρχει μόνο το κεντρικό θέμα χωρίς περιττές διαφημίσεις για το περιεχόμενο (έξυπνο, αφού το έχεις προ - αγοράσει τι τα θες τα δέλεαρ;). Έχε υπόψη σου ότι εδώ και ενάμιση χρόνο τα εξώφυλλα του Word είναι ωραιότατες κόμικ - αποδόσεις του κεντρικού θέματος, οπότε ανανέωνε χωρίς πολλά πολλά. Το ότι πρόκειται για το καλύτερο μουσικό περιοδικό αυτή τη στιγμή, με κείμενα και απόψεις που πραγματικά περνάνε τη μουσικογραφία στο επόμενο επίπεδο, το αφήνω απ’ έξω.

 

 

Με το UNCUT έχουμε ένα θέμα. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο είναι το μοναδικό από όλα τα περιοδικά που δεν αποστέλλει το CD στους συνδρομητές εκτός των Νησιών…. Για λόγους copyright υποτίθεται, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι Βρετανοί μας τα στέλνουν κανονικά τα CD τους(!!!). Και εδώ όμως η τιμή είναι πολύ χαμηλότερη από αυτή του περιπτέρου, ενώ σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς έχω να ακούσω CD του Uncut από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Σε αντίθεση με αυτά του Mojo, τα οποία εδώ και κάποια χρόνια είναι θεματικές συλλογές και όχι αποσπάσματα της δισκογραφικής επικαιρότητας (αυτή την έχουμε στα χέρια μας όποτε θέλουμε πλέον) και έτσι πάντα βρίσκουν το δρόμο τους τουλάχιστον μέχρι τη CD-ιέρα του αυτοκινήτου. Οπότε MOJO ανανεώνω… δεν το συζητώ. Το ίδιο πιστεύω ότι θα κάνει και ο Δημήτρης Κανελλόπουλος με το NMΕ. Είναι ο μοναδικός συνδρομητής στην Ελλάδα, από ό,τι λένε οι πληροφορίες, αλλά η διαμόρφωση του μουσικού του γούστου τον δικαιώνει απόλυτα. Και τώρα με τη Lady Gaga, δικαιώνεται ολοσχερώς και η ρηξικέλευθη άποψή του περί του mainstream που είναι η αιώνια ευχή και κατάρα των indie.

 

 

Δεν θα σας ζαλίσω με όλους τους υπόλοιπους τίτλους. Κατά τα φαινόμενα θα ανανεωθούν όλοι. Από το Zero Tolerance (εκπληκτική ενημέρωση για extreme metal και πέρα μέχρι εκεί που δεν πάει…) μέχρι το BBC MUSIC, με τα τρομερά debates μεταξύ συντακτών για την καλύτερη και τη χειρότερη ηχογράφηση της 9^ης… και δεν συμμαζεύεται ομοίως και εδώ (σ.σ. τα περιοδικά κλασσικής μουσικής είναι εντελώς ιντριγκαδόρικα, στάζουν χολή απίστευτη!). Τα μουσικά  περιοδικά εν γένει είναι άθλημα εφάμιλλο της συλλογής δίσκων και η συνδρομή όσο να ‘ναι και ασφάλεια σου παρέχει και (με τους δασμούς που παίζουν για τη χώρα μας) σε γλιτώνει από – πραγματικά - πολλά λεφτά.

 

Το αν τυχόν έχουν αντικατασταθεί από τα μουσικά site ή τα blog δεν το συζητώ καν. Το Pitchfork και το Popmatters μπορεί να έχουν «βαρύ όνομα» τα τελευταία χρόνια και ενίοτε να φιλοξενούν άρθρα που θα τα ζήλευαν και τα καλύτερα έντυπα, αλλά όπως λένε και οι παλιοί δικηγόροι που μένουν αμήχανοι στην εποχή της ηλεκτρονικής σύνταξης δικογράφων «αν δεν το διαβάσεις τυπωμένο, μην το καταθέτεις, κάπου υπάρχει λάθος». Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με τα κείμενα περί μουσικής.

 

Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι από κάποια απροδιόριστη εσωτερική παρόρμηση τα κείμενα που στέλνω σε έντυπα (στο Sonik δηλαδή) τα δουλεύω και τα παιδεύω απείρως περισσότερο από ότι αυτά που προορίζονται για το δίκτυο. Όχι ότι τα τελευταία φεύγουν «άκλαυτα», αλλά η τελική έντυπη μορφή είναι μεγαλύτερη πρόκληση για τον γράφοντα. Σε αυτό νομίζω θα συμφωνήσουν όλοι όσοι γράφουν κάπου για οτιδήποτε ή έχουν γράψει στο παρελθόν.

 

 

Τα μουσικά περιοδικά είναι η αλήθεια ότι έχουν μείνει πολύ πίσω στο επίπεδο των "νέων" και της "πληροφορίας" σε σχέση με το δίκτυο (ουσιαστικά έχουν εξαφανιστεί οι σχετικές στήλες). Αναπόφευκτο, για νέο σας το λέω; Στο Word το αντιμετωπίσανε και αυτό πολύ έξυπνα και διαμόρφωσαν τη στήλη των νέων σε εκτενείς αναλύσεις της μουσικής επικαιρότητας, εν είδη άτυπου ημερολογίου, που μπορεί και να είναι πλέον το πιο ενδιαφέρον μέρος του περιοδικού. Αρκετά πίσω και στις δισκοκριτικές. Το Pitchfork άναψε το πράσινο φως για εκτενέστατες αναλύσεις επί νέων και παλαιών δίσκων και πλέον οι κριτικές των 100-150 λέξεων είναι και φαίνονται φτωχές και στερεότυπες. Κανείς δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά να διαβάσει μια απλή περιγραφή περί του τι θα ακούσει, συνοδευόμενη από μία σύντομη αξιολόγηση. Όλοι ψάχνουν για την ουσιαστική άποψη επί του δίσκου που έχουν ήδη ακούσει στις περισσότερες των περιπτώσεων.

 

Στο ζήτημα όμως των αφιερωμάτων, των θεματικών τευχών κλπ τα μουσικά έντυπα συνεχίζουν να έχουν μεγάλο αβαντάζ. Εξ ου και έχουν δημιουργήσει και ολόκληρες ξεχωριστές σειρές (MOJO CLASSICS κλπ) που 3-4 φορές τον χρόνο επιχειρούν να καταγράψουν με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο την ιστορία μουσικών κινημάτων, δεκαετιών, σχημάτων κοκ. Τέλος ο κανόνας λέει ότι πρέπει να έχεις μεγάλο κουράγιο για να διαβάσεις μια συνέντευξη στο διαδίκτυο. Αντίθετα, τη στήλη του UNCUT με τους αναγνώστες και τους διάσημους να στέλνουν τις ερωτήσεις του στον φιλοξενούμενο του μήνα, τη διαβάζεις μάλλον πρώτη - πρώτη μόλις πάρεις το περιοδικό στα χέρια σου. Ίσως μόνο αυτή του Ben Marshall προηγείται, που είναι ότι πιο «νευρικό» έχει απομείνει σε ένα περιοδικό που ανά έξι μήνες επανέρχεται στις ίδιες και αυτές εμμονές του…

 

 

Όπως δεν διανοούμαστε να πετάξουμε τους δίσκους και τα CD που δεν θα ξανακούσουμε ποτέ, έτσι και δεν πετάμε τα μουσικά περιοδικά που έχουμε διαβάσει. Είναι απολύτως σίγουρο ότι θα τα ξαναπιάσουμε στα χέρια μας κάποτε. Και το περιοδικό έχει την ικανότητα να σε μεταφέρει στο παρελθόν με πιο ολοκληρωτικό τρόπο απ’ ότι η ακρόαση του δίσκου. Βλέπεις μια κιτρινισμένη καταχώρηση για το festival της Acid Jazz στο club του Μύλου και είσαι έτοιμος να πας στο Blow Up για εισιτήρια (tip: το Blow Up έκλεισε και στο Club του Μύλου εμφανίζεται η Ελένη Πέτα…).

 

Έπιπλα, CD, δίσκοι και λοιπό υλικό έχουν μεταφερθεί από το πατρικό στη Θεσσαλονίκη, διότι το ρητό μας λέει ότι "Home Is Where Your Record Collection Is…". Άθελά μου όμως και εξαιτίας της μανίας των νεοσυνταξιούχων γονέων να βρίσκουν συνέχεια κάτι να απασχολούνται, έχω αποκτήσει Ειδικό Έπιπλο Περιοδικών, όπου αρχειοθετημένα και προσεχτικά στοιβαγμένα σε πλαστικά ντοσιέ, με περιμένουν κάθε φορά που ανεβαίνω στο Βορρά.

 

Τι αξία άλλωστε έχει η αγορά του «Αφρολέξ», αν προηγουμένως δεν έχεις διαβάσει δεκάδες παρουσιάσεις και δεν το έχεις λιγουρευτεί αρκούντως πριν τα «σκάσεις» και το αποκτήσεις; Ανανεώνουμε επιμελώς όλες τις συνδρομές που λήγουν τον επόμενο μήνα το λοιπόν και έχουμε και το νου μας στα Κέντρα Τύπου για κάποιον ακόμη τίτλο που μας ενδιαφέρει κάθε μήνα. Προσοχή όμως: δεν αγοράζουμε το Q! Η παρακμή η ίδια…

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374