Η γενιά του Σπόρτινγκ ή κάτι σαν κριτική για μια συναυλία

Αν υπάρχει κάτι που μ' αρέσει, είναι να γίνομαι προσωπικός σε σημείο αηδίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω μερικά κουρέλια (αν και η λέξη ακούγεται κάπως βαριά αν φέρουμε στο νου την ταινία του μέγα Νικολαΐδη) που επιμένουν. Έτσι κι αλλιώς το ανωτέρω στοιχείο κυριαρχεί στη μοντέρνα δημοσιογραφία (π.χ. χθες πήγα σ' ένα μπαράκι που ξέρουν μόνο δέκα, έφαγα σ' ένα μεταμοντέρνο σούσι μπαρ με ενάμιση τραπέζι κι όταν γύρισα σπίτι απόλαυσα το νέο των Chatra Patra που έχω μόνο εγώ και άλλοι πέντε σ' όλο τον κόσμο γιατί σου επιτρέπουν να το κατεβάσεις από το site τους μόνο αν απαντήσεις σε ένα συγκεκριμένο ερωτηματολόγιο) οπότε ποτέ δεν είναι αργά ν' ακολουθήσεις τη μόδα των καιρών.

Στο ζουμί όμως.

 

Σ' εκείνο, λοιπόν, το περίφημο τριήμερο στο Σπόρτινγκ, αρχές της δεκαετίας του '80, βρίσκω τον εαυτό μου αγκαλιασμένο με δύο άγνωστους να χοροπηδάμε στο Dreams Never End των New Order. Γνωριστήκαμε χωρίς να ρωτήσει ο ένας το όνομα του άλλου. Μας αρκούσε πως βρισκόμασταν εκεί για τον ίδιο ακριβώς σκοπό, δηλαδή την ικανοποίηση μιας τρέλας και τίποτα παραπάνω. Χωρίς να μιλήσουμε για το άμεσο μέλλον, ξέραμε πως θα βρισκόμασταν και πάλι στην αμέσως επόμενη συναυλία, πάντα μαζί με το θηλυκό κουρέλι της παρέας η οποία όταν μεγάλωσε έγινε η πρώτη (και τελευταία μέχρι στιγμής) γυναίκα διευθύντρια δισκογραφικής στη χώρα μας, αλλά τότε ήταν κάτι σαν τη μασκότ μας, λόγω τρυφερής ηλικίας η οποία δεν την εμπόδισε να σκαρφαλώσει τα σίδερα που χώριζαν την 13 από την 14 στη Λεωφόρο για να έχει καλύτερη θέα στη συναυλία των Talking Heads.

 

Από εκείνες τις ηρωικές μέρες συνέβησαν πολλά, όμως ένα από τα πράγματα που έμειναν απαράλλακτα ήταν αυτή η τρέλα που μας οδηγούσε στο κατώφλι του οποιουδήποτε χώρου φιλοξενούσε κάτι που θέλαμε να δούμε και ν' ακούσουμε. Φυσικά και είχαμε βρεθεί άπαντες στην εμφάνιση των Monochrome Set και Passage (αμφότεροι στο δυναμικό της Cherry Red τότε) μαζί με χίλιους περίπου ακόμα νοματαίους - ή τουλάχιστον τόσοι μας φαίνονταν.

 

 

Το περασμένο Σάββατο διαπίστωσα πως  οι περισσότεροι από αυτούς τους χίλιους μάλλον είχαν δει φως και μπήκαν τότε. Μπορεί πάλι να πέρναγαν απλά μία "φάση" (αυτή του στερημένου από συναυλίες ξένων ονομάτων ακροατή;) η οποία με τον καιρό ξεπεράστηκε. Ίσως να το γύρισαν πάλι στο "έντεχνο" (τι όρος κι αυτός!), ενθυμούμενοι πως πάνω απ' όλα είναι Έλληνες. Μπορεί και τίποτα απ' όλα αυτά. Για την ακρίβεια είναι απόλυτα φυσιολογικό μία μπάντα να μαζεύει πολύ κόσμο σε κάποια της εμφάνιση και στη συνέχεια να παίζει σε μισοάδειους χώρους, με τις εξαιρέσεις τύπου dEUS, James και μερικούς ακόμα να επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα. Οι ούτε καν τριακόσιοι (για την ακρίβεια μετά βίας εκατό...) ενός διαφορετικού Λεωνίδα που επέλεξαν να κατέβουν μέχρι το πειραιώτικο Pass-port (προσεγμένος χώρος με σχετικά μέτριο ήχο τη συγκεκριμένη βραδιά) για τους Monochrome Set, μπορεί να αισθάνθηκαν ως θλιβερή μειοψηφία για λίγο, αλλά σύντομα είμαι σίγουρος πως η αρχική δυσφορία μετατράπηκε σε ευφορία. Βοήθησαν οι The Brush (με το ένα από τα δύο προαναφερθέντα κουρέλια σε χρέη τραγουδιστή) και Next Time Passions (συγκρότημα θρύλος της δεκαετίας του ’90 η επανασύνδεση των οποίων θα σκόρπισε ρίγη σε όσους είχαν ξεφυλλίσει έστω και μία φορά το in those days κι αν με ρωτάτε τι είναι αυτό ψάξτε το, αφού έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιείτε το δίκτυο για ν’ ανακαλύψετε την επόμενη, δική σας, πεμπτουσία στη μουσική) που ανέλαβαν χρέη προθέρμανσης. Οι πέντε για τις ανάγκες της συναυλίας Set κατέβηκαν από τον εξώστη. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε η ενδυματολογική εξτραβαγκάντζα του Σπόρτινγκ και ναι έχουν μεγαλώσει, όπως ακριβώς εμείς κι εσείς μετά από κάποια χρόνια - είναι βλέπετε εξέλιξη της φύσης και καλά θα κάνετε να το συνηθίζετε σιγά-σιγά. Ο ήχος τα είπαμε, δε βοηθούσε τα λεπτοδουλεμένα διαμαντάκια τους. Υπάρχουν όμως συναυλίες που απλά δε σε νοιάζει η ποιότητα cd (από Dream Syndicate στο Άλσος, μέχρι New Order στο Ελληνικό) κι αυτή ανήκε στη συγκεκριμένη κατηγορία. Διήρκησε μία ώρα και λίγα λεπτά, έπαιξαν δύο φορές το Jet Set Junta (τη δεύτερη στο ενκόρ αν και θα προτιμούσα το I’ll cry Instead) και τα χαμόγελα όλων σχεδόν με την εμφάνισή τους (δεν ήταν και δύσκολο να τα διακρίνεις άλλωστε…) κατέστρεφαν κάθε δογματική θεωρία του πώς πρέπει να ακούγεται και πόσο πρέπει να διαρκεί μία συναυλία. Οι παρά κάτι εκατό θεατές της βραδιάς θα πρέπει να έβαλαν σε σκέψεις τους βραδινούς περαστικούς με το χαμόγελό τους μετά το τέλος της συναυλίας. Κι αυτός είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για να συνοψισθεί εκείνο το Σαββατόβραδο στο λιμάνι της Αθήνας.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374