Ο μικρός πράσινος διαβολάκος, revisited

"Μα εμείς ήμασταν εναντίον", απάντησε η καλή φίλη από εκείνες τις μέρες του Σπόρτινγκ, όταν της ανέφερα για τη συναυλία του Roger Waters. Πόσο λιτοί και περιεκτικοί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι. Με δεδομένο (και απόλυτα δικαιoλογημένα) τον χαρακτηρισμό ως η συναυλία του καλοκαιριού, μετά την όντως πρωτοφανή ανταπόκριση του κόσμου, ο Roger Waters στο ΟΑΚΑ προσφέρεται για άπειρα χτυπήματα, ειδικά τώρα που η τεχνολογία παρέχει στον οποιονδήποτε τη δυνατότητα να δημοσιεύσει κάπου τη γνώμη του (και να πιστεύει πως αυτή και μόνο η δημοσίευση τον έκανε γνωστό παντού).

 

Όταν είχε κυκλοφορήσει το Wall, εμείς εδώ δεν είχαμε τέτοιες πολυτέλειες αναφορικά με την ποσότητα ενημέρωσης που επιζητούσαμε. Τα μουσικά έντυπα ευρείας κυκλοφορίας ήταν ενάμιση (ένα αμιγώς μουσικό και άλλο ένα με πολλές σελίδες για κόσμο με μπόλικα λεφτά που ήθελε να αποκτήσει ακριβό στερεοφωνικό). Στο ένα εξ' αυτών (το αμιγές) έγραφε μία μεγάλη (για μας) πένα τότε ονόματι Μαλαθρώνας.

 

Με το προνόμιο να ζει στο Λονδίνο είχε πρόσβαση σε οτιδήποτε μας ενδιέφερε και τα κείμενά του πάντα σου χάριζαν, εκτός από έγκυρη άποψη (δεν είχε διστάσει να πει πως είχε κάνει λάθος στη γνώμη του για το πρώτο των Aztec Camera επειδή απλά δεν το είχε ακούσει προσεκτικά) και μπόλικες αφορμές για έντονα χαμόγελα.

 

 

Ήταν η εποχή που καταβροχθίζαμε λαίμαργα new wave κυκλοφορίες και παράλληλα λιώναμε στο παίξιμο τη συλλογή με τα καλύτερα του Spector, περιμένοντας ταυτόχρονα πώς και πώς να δούμε στο Μουσικόραμα κάποιο βίντεο των Madness για να κάνουμε καινούργιο συκώτι. Αυτά που ακούγαμε δεν πολυγυάλιζαν στο μάτι των ορθόδοξων μουσικόφιλων. Δεν τα θεωρούσαν καν τέχνη, αφού κανείς από τους τότε "ήρωές" μας δεν έπαιζε σαρανταπέντε χιλιάδες νότες στην καθισιά του, δεν έγραφε δεκαπεντάλεπτα κομμάτια και δεν είχε την παραμικρή διάθεση να κάνει κάποιο σόλο σε στυλ Emerson, Lake And Palmer.

 

 

Τότε κυκλοφόρησε το The Wall και εμείς ήμασταν αυτό που λέει η τέταρτη λέξη του κειμένου, κάτι σαν δακτυλοδεικτούμενοι. Καθώς λοιπόν το σύμπαν έγινε ένα we don't need no education (ένας στίχος σύνθημα που μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνος αν απομονωθεί από ολόκληρη τη φιλοσοφία του δίσκου), όπως θα γινόταν και το Losing My Religion χρόνια αργότερα, ήρθε ο Μαλαθρώνας με τον πράσινο (αν θυμάμαι καλά) διαβολάκο του, ο οποίος γέμιζε το μυαλό του με ασεβείς σκέψεις καθώς παρακολουθούσε τη συναυλία των Floyd στο Earl's Court με έξτρα μουσικούς. Επρόκειτο για την περίφημη περιοδεία που έφτασε τα μέλη του συγκροτήματος στα άκρα και ουσιαστικά οδήγησε στην αποχώρηση του Waters - υπάρχει κι ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ γι' αυτή, αλλά μου διαφεύγει ο τίτλος. Ο πράσινος διαβολάκος δούλεψε μια χαρά για μας τότε και έκτοτε δεν ασχοληθήκαμε ξανά με το ζήτημα και φυσικά, δεν πρόκειται να επανέλθουμε τώρα όσο σεβασμό και να τρέφουμε στον καλλιτέχνη Waters (ειλικρινά πολύ περισσότερο απ' ό,τι σε τύπους που τραγουδάνε παραλλαγή ενός μοτίβου με αγγλικά σε άπταιστη γερμανική προφορά), ο οποίος έχει κάθε δικαίωμα να παρουσιάζει ό,τι παρουσιάζει τόσα χρόνια μετά, αφού σχεδόν όλοι το κάνουν και πολύ πιθανό να το κάνουν κι οι Godspeed για παράδειγμα μετά από είκοσι χρόνια. Θα πει άραγε κανείς "προχωρημένος" τίποτε στη συγκεκριμένη περίπτωση;

 

Τελικά όλη η ανωτέρω φλυαρία ήταν μία καλή αφορμή για έναν άτυπο φόρο τιμής σε μια πένα με σκέψη και χιούμορ που τόσο απουσιάζει από την εγχώρια σκηνή. Σ' ευχαριστούμε Γιάννη και χαιρετίσματα στον διαβολάκο.

 

 

 

 

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374