Θα θυμόμαστε όλοι τι κάναμε όταν το μάθαμε.

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να διαβάσετε ένα ακόμα κείμενο για το ίδιο θέμα, αλλά μου ήταν αδύνατο να γράψω οτιδήποτε άλλο.

 

Το θέατρο της Επιδαύρου είναι ένας τόσο ξεχωριστός τόπος που ακόμα και μια κακή παράσταση να δεις σε αποζημιώνει η τοποθεσία, η φύση κι αυτό το αδιόρατο συναίσθημα που νιώθεις αλλά αδυνατείς να συγκεκριμενοποιήσεις  κάθε φορά βρίσκεσαι εκεί και εξελίσσονται τα οποιοδήποτε δρώμενα επί σκηνής. Σε αντίθεση με μία θλιβερή μειοψηφία (νεο) ελλήνων κλείνω πάντα το κινητό κατά τις 9 και το ανοίγω μόλις τελειώσει η παράσταση. Εκείνο το Σάββατο η παράσταση ήταν εξαιρετική (Μήδεια), ταπεινή και χωρίς κραυγαλέους νεωτερισμούς. Με το που άναψαν τα φώτα μιλάγαμε για όλα αυτά και την τεράστια ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση όταν αποφάσισα ν' ανοίξω το κινητό. Το ένα μήνυμα ήταν ειδοποίηση μία κλήση  και το άλλο έγραφε 'ΠΕΘΑΝΕ Η ΑΜΥ ΜΟΥ. ΨΥΧΟΥΛΑ ΧΑΜΕΝΗ'. Δεν υπήρχαν περιθώρια αμφιβολίας , αλλά έκανα δύο τηλέφωνα, έτσι για επιβεβαίωση. Ήταν σα να μην είχα δει παράσταση, σα να συνεχιζόταν το κακό αστείο που είχε ξεκινήσει μερικές ώρες πριν στο Όσλο. Στο σπίτι δεν άνοιξα υπολογιστή/τηλεόραση για να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες.  Ήταν αχρείαστες. Το ζοφερό της ουσίας απαγόρευε τα 'δια ταύτα'. Δεν ήταν άλλωστε δύσκολο να υποψιαστείς μερικά πράγματα.

 

Στο μυαλό μου εγκαταστάθηκε μόνιμα η μελαγχολική εισαγωγή του Back To Black-λες και κάποιος το έκανε λούπα για να παίζει ατέρμονα ώστε να έχουν οι σκέψεις υπόκρουση. Σκέψεις όμως δεν υπήρχαν. Απλά μερικές αναμνήσεις.

 

Θυμήθηκα την έκπληξη που ένιωσα ακούγοντας το πρώτο κομμάτι του Back To Black, μιά μέρα στο γραφείο όπου έβαλα το δίσκο να παίζει περισσότερο από περιέργεια και μετά από μισή ώρα ήμουν βέβαιος πως μόλις είχα ακούσει το δίσκο της (περασμένης) δεκαετίας.

 

Θυμήθηκα τη γεμάτη χαρά κραυγή μου 'η Amy, η Amy' (πάλι στο γραφείο, αλλά σε άλλο αυτή τη φορά)  όταν την είδα στο YouTube να τραγουδά ζωντανά με τους Specials το You're Wondering Now και αναθάρρησα γιατί  ήδη ακούγονταν πολλά για την κατάστασή της, όμως αυτή ήταν εκεί ,μιά χαρά και το διασκέδαζε. Θυμήθηκα τη βράβευσή της στο MTV όπου ανέβηκε και δεν είπε κουβέντα, με ένα τμήμα του κοινού να αποδοκιμάζει. Στη παρέα τότε συμφωνήσαμε πως μόλις είχαμε ζήσει μία ανεπανάληπτη στιγμή.

 

Θυμήθηκα τη χαρά μου όταν ανακοινώθηκε πως θα παίξει εδώ η οποία έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν διάβασα πως ήταν νηφάλια και σε μεγάλα κέφια σε μία εμφάνιση για συγγενείς και φίλους στο 100 Club του Λονδίνου. Λίγες μέρες μετά ήρθε το Βελιγράδι...

 

Φυσικά και το περιμέναμε όλοι μας ενδόμυχα – στο κάτω κάτω το μόνο βέβαιο τη στιγμή που γεννιόμαστε είναι πως κάποτε θα πεθάνουμε- αλλά πάντα η πραγματικότητα είναι διαφορετική από τις εικασίες, και κατά κανόνα σκληρότερη.

 

Το σίγουρο είναι πως τώρα περνάει καλά. Είμαι σίγουρος πως ο Λέννον για καλημέρα θα τη βάλει να του τραγουδήσει το αγαπημένο του I Can't Stand The Rain, ο Έλβις θα της μάθει μερικά κολπάκια για να γίνει τέλεια, ο Στράμερ θα της γράψει ένα ρέγγε ροκ δυναμίτη και η Τζάνις απλά θα χαμογελάει. Επίσης είμαι απόλυτα βέβαιος πως θα βρει επιτέλους αυτό που δεν ευτύχησε να συναντήσει όσο περπάταγε στη Γη. Έναν άνθρωπο που θα την αγαπήσει πραγματικά. Οι συνεργάτες της τη λάτρευαν , αλλά χρειαζόταν λίγες δόσεις της άλλης αγάπης.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374