Με αφορμή μία επανασύνδεση.

 

 

Το 1990 πέρναγα την Stone Roses φάση μου. Είχα πεισθεί πως εκείνος ο δίσκος ήταν ο,τι καλύτερο είχα ακούσει για πολύ καιρό, έβαζα κομμάτια τους σε κάθε εκπομπή στον ΗΧΩ F.M. (παρακαλώ αφήστε ένα ελαφρύ δάκρυ να τρέξει) και φυσικά δεν υπήρχε μέρα που δεν έπαιζε ολόκληρο το βινύλιο στο σπίτι. Κάπου στις αρχές της άνοιξης διαβάζω στο Ν.Μ.Ε.  πως ετοιμάζουν μία μεγάλη συναυλία στο Spike Island. Το προσπερνάω αρχικά, ώσπου ένα πρωί ξυπνάω και έχω αποφασίσει (στον ύπνο μου;) πως πρέπει να είμαι κι εγώ εκεί. Για να μη σας τα πρήζω, με τη βοήθεια του Άρη Κακαριάρη (από την τότε BMG, ενός ανθρώπου διαμάντι χωρίς υπερβολές) βρίσκουμε άκρη για ένα εισιτήριο της συναυλίας, βγάζω εισιτήρια αεροπλάνου/τραίνου και να' μαι στο Λονδίνο, στο σταθμό του Euston για να πάρω το τραίνο για Μάντσεστερ. Γινόταν της τρελής γιατί έπεσα σε τριήμερο.

 

Έφτασα Μάντσεστερ αργά το βράδυ και για τα δεδομένα μας έκανε κρύο, αλλά σκασίλα μου. Βρισκόμουν στη πόλη των Joy Division, New Order, της Factory και της ομάδας μου στην Αγγλία (όχι δεν πήγα στο δοξασμένο γήπεδο, χώρια που τότε ακόμα βρισκόμασταν στη σκιά άλλων)!  Η συναυλία ήταν για την Κυριακή 27 Μαίου και την προηγούμενη οι καλεσμένοι απ' όλη την Ευρώπη θα παρακολουθούσαν συνέντευξη τύπου της μπάντας στο ξενοδοχείο Piccadilly της πόλης. Έφτασα εντελώς ψαρομένος, μιά ευγενέστατη δεσποινίς μου έδωσε το εισιτήριο μου (yeeees!!!!) και μπήκα στην αίθουσα με τον υπόλοιπο λαό.

 

Στη συνέντευξη έγινε ο χαμός. Δημοσιογράφοι με τρελό τουπέ άρχισαν να τους λένε 'κοροιδεύετε τον κόσμο', ο Brown ανταπέδωσε με τον τρόπο του αφού διαπίστωσε πως οι τύποι που τα έχωναν ήταν αδύνατο να δηλώνουν απ' το Μάντσεστερ και να μιλάνε με τόσο άθλια αμερικάνικη προφορά, ρώτησε αν 'είναι κανείς εδώ μέσα που έχει πραγματικά πληρώσει μόνος του για να έρθει εδώ;'. Σήκωσα το χέρι με περηφάνια, τους ρώτησα αν πρόκειται να ξοδέψω τόσα λεφτά (για την τότε οικονομική μου κατάσταση ήταν όντως πάρα πολλά) την επόμενη φορά που θα θελήσω να τους ξαναδώ και μετά ένας Ισπανός ρώτησε κάτι για το b side του What The World Is Waiting For/Fool's Gold, προφανώς αγνοώντας το γεγονός πως το 12ιντσο δεν είχε b side. Στο ασανσέρ για το ισόγειο μπήκα μαζί με τον Reni, με ευχαρίστησε που έκανα τόσο δρόμο για να τους δω και είπε κάτι για νέες ηχογραφήσεις.

 

 

Την επομένη φόρεσα την Fools Gold μπλούζα μου, η κοπέλα στη ρεσεψιόν μου είπε 'sooo, you're kicking tonight' και πήγα να πάρω το λεωφορείο που θα μετέφερε εμάς τους 'εκλεκτούς καλεσμένους' στο χώρο της συναυλίας. Η όλη ιστορία υποτίθεται πως θα ήταν ένα ημερήσιο happening με Djs, αλλά δεν είχα την παραμικρή διάθεση να την παρακολουθήσω από το πρωί, οπότε επέλεξα να πάρω το πούλμαν που θα έφτανε κάνα δίωρο πριν το ξεκίνημα της συναυλίας. Εκεί στο υπόστεγο φιλοξενίας μία σαλταρισμένη εγγλέζα δήλωνε ορθά-κοφτά 'τέρμα η τσάμπα μπύρα', αλλά εμένα σκασίλα μου γιατί ήθελα να' μαι εντελώς νηφάλιος για τη συναυλία. Τριγυρίζοντας έπεσα πάνω στους Ian McCulloch (με παλτό και μαύρα γυαλιά παρά την ηλιοφάνεια και τους περίπου 24 βαθμούς), Bobby Gillespie (λιώμα), Peter Hook (κι όμως θυμόταν την εμφάνιση των New Order στο Σπόρτινγκ) μεταξύ άλλων. Κάθε βήμα και ονείρωξη. Ο δημοσιογραφικός μου εξοπλισμός ήταν μία φωτογραφική μηχανή Zenit (made in U.S.S.R.) και τίποτα παραπάνω. Η σκηνή έδειχνε τεράστια (δηλαδή μεσαίου μεγέθους για τα σημερινά δεδομένα) και τα φώτα από πάνω δημιουργούσαν κάτι που έμοιαζε με αστερία. Το 90% του κόσμου ήταν λιώμα ή  έστω είχε καταναλώσει μεγάλες ποσότητες διαφόρων πραγμάτων. Περιέργως παρέμεναν στην πλειοψηφία τους νηφάλιοι.

 

Ήταν ακόμα σχεδόν μέρα όταν ακούστηκε το μπάσο του I Wanna Be Adored και επιτέλους το όνειρό μου γινόταν πραγματικότητα. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο ο ήχος δεν ήταν τέλειος, ο Brown με τις γνωστές παραφωνίες του, αλλά η μπάντα τσάκιζε. Έπαιξαν όλο το πρώτο album, Τέλειωσαν με το Resurrection και τα φώτα αστερίας να φτιάχνουν μια όμορφη ατμόσφαιρα. Θα μου μείνει η συναυλία ως συναυλία αυτή καθεαυτή; Όχι. Σαν γενική εμπειρία όμως δε το αλλάζω με τίποτα και ναι θα ήθελα να είμαι κι εγώ ένας από τους 220.000 ανθρώπους που έκαναν sold out επί τρία ένα χώρο 70 και κάτι χιλιάδων ατόμων μέσα σε μία περίπου ώρα. Μόνο και μόνο για να νιώσω την ανατριχίλα όταν θα ξεκινάνε με το Adored, γιατί αποκλείεται να ξεκινήσουν με τίποτα άλλο αφού διαθέτουν τα τέλεια κομμάτια για αρχή και τέλος μιάς συναυλίας (αν το καλοσκεφτείτε θα πρέπει να είσαι η πολύ σίγουρος ή πολύ θρασύς ή αμφότερα για να ξεκινάς τον πρώτο σου δίσκο με μία απαίτηση και να τελειώνεις με μία διαπίστωση...).

 

 

Μία μέρα μετά την επιστροφή μου είμαι στον ηλεκτρικό. Μπαίνει μία αλλοδαπή με κιθάρα κι αρχίζει να τραγουδάει το Resurrection !!!

 

Μιά βδομάδα αργότερα παίρνω το Ν.Μ.Ε.  να διαβάσω γι' αυτό που είχα παρακολουθήσει και στο εισαγωγικό γράφει για 'greek television crews' ... Πιστέψτε με ήταν λάθος – ή μάλλον μίλαγε το πιώμα του δημοσιογράφου.

 

Φυσικά και το κάνουν και για τα λεφτά και φυσικά ήταν έτοιμοι εδώ και καιρό  πριν το ανακοινώσουν. Ξέρω επίσης πολλά πιό 'indie friendly' ονόματα που έκαναν ακριβώς το ίδιο και για τα λεφτά, οπότε το συγκεκριμένο ζήτημα θεωρείται λήξαν για οιαδήποτε επανασύνδεση (γι' αυτό άλλωστε οι Jam και οι Abba δεν πρόκειται να ξεπεραστούν ποτέ).

.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374