Τα παιδιά του καύσωνα δεν καίγονται…

** «There's no way out of here, when you come in you're in for good…» το λέει ο David Gilmour σ’ εκείνο το παλιό κομμάτι, τον αντιγράφω κι εγώ, τι άλλο να κάνω, οι 40 βαθμοί και η κρίση βαράνε στο κεφάλι.

 

Αλλά μέρες που είναι στήνω αυτί και στους Bon Jovi: «We will not back down / We are not afraid / Not a drop of doubt  / Hand in hand across this land /Our voices shouting out / No Apologies…».

Βρε τι πάθαμε καλοκαιριάτικα.

** Πατάει τα 40 και η Charlotte Gainsbourg, κορίτσι του Ιουλίου και του καύσωνα κι αυτή… και την θυμήθηκα παιδάκι 13 χρονών, στο πλάι του πατέρα της στο τραγούδι “Lemon Incest”, να ξεσηκώνουν θύελλα με το προκλητικό βίντεο που απεικόνιζε τη σχέση τους -όπως εκείνοι οι δύο την ένιωθαν αλλά οι πολλοί την παρεξήγησαν. Η ίδια η Charlotte ανέφερε αργότερα πως «ήταν ένα αγνό  τραγούδι αγάπης ενός πατέρα για την κόρη του» και πως της άρεσε πολύ που έκαναν παρέα αυτό το video clip. Άλλωστε έχει την πρόκληση στο αίμα της, πράγμα που απέδειξε και στον προπέρσινο «Αντίχριστο» του Λαρς φον Τρίερ. Το μήλο κάτω από την μηλιά που λένε…

 

 

 

** Και μια που λέμε για το σόι Gainsbourg, μου ήρθε πάλι στο νου το σπίτι του Serge εκεί, στα μικρά, γεμάτα γκαλερί και καφέ, πανέμορφα στενά του Quai Voltaire, στο νούμερο 5α της rue de Verneuil συγκεκριμένα. Το ανακάλυψα κατά λάθος πριν χρόνια, σε μία βόλτα -κι από τότε κόλλησα, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθώ Παρίσι και τα βήματά μου να μη με οδηγήσουν μόνα τους στο σπίτι με τα γκράφιτι. Να κάτσω δέκα λεπτά απέξω, να κάνω ένα τσιγάρο, να παρατηρήσω ακόμη μια φορά τις ζωγραφιές των τοίχων -συχνά αλλάζουν- και να φανταστώ αυτόν τον -κολασμένο για τους μισούς, ιδιοφυή για τους υπόλοιπους- ποιητή Serge στην πολυθρόνα του γραφείου του με τη στάχτη του άφιλτρου Gitanes να κρέμεται, τον καπνό και τη μυρωδιά της σαμπάνιας Krug να περιστρέφονται στο χώρο πριν κατακάτσουν στα μουτζουρωμένα χαρτιά με τις συνθέσεις του πάνω στο πιάνο ή δίπλα, στα βιβλία για τον Σοπέν, τον Μπελμοντό, τον Ροβινσώνα Κρούσο. Κι η μούσα του Jane Birkin –μαζί της μπήκε στο σπίτι– να τριγυρνά απέξω στα δωμάτια, κάτω από το πορτραίτο της και τα πορτραίτα άλλων γυναικών της ζωής του: Brigitte Bardot, Juliette Gréco, Catherine Deneuve, Isabelle Adjani, Marianne Faithfull, Françoise Hardy, Vanessa Paradis… Η κάθε μια, γι’ άλλο λόγο, σε μία διαφορετική γωνιά στην καρδιά του. Και η μικρή Charlotte, ξεχωριστή κι αγαπημένη του, να τρέχει πάνω κάτω στις σκάλες… Τώρα η Charlotte, ιδιοκτήτρια πια του σπιτιού, ακούγεται πως θέλει να το μετατρέψει σε μουσείο. Ωραίο μου φαίνεται. Άλλωστε τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει στο εσωτερικό του και οι fans πολύ θα θέλανε να νιώσουν την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ο Serge Gainsbourg δημιουργούσε. Τραγουδοποιός, μουσικός, ζωγράφος, σκηνοθέτης, ηθοποιός και πόσα ακόμη, αυτός ο φλογισμένος, καταραμένος, παθιασμένος, ακραίος, σαρκαστικός, αλκοολικός, άξεστος, μοναχικός, ρομαντικός, σύγχρονος -για πολλούς- Μπωντλέρ και Ρεμπώ, αγαπήθηκε (και μισήθηκε) όσο λίγοι, προκάλεσε εθνικό θρήνο με το θάνατό του και τάραξε για πάντα τα νερά της Γαλλίας με τη «Μασσαλιώτιδα» του σε ρέγκε έκδοση!

 

http://www.youtube.com/watch?v=gcH85MVzH_o

http://www.youtube.com/watch?v=LE06lqT0Y2g

http://www.youtube.com/watch?v=JM6vjvPEZlk&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=3AH3AeG3uks&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=KP-nVpOLW88

 

 

---

 

 

 

**Ε λοιπόν και οι τέσσερεις ήταν καθάρματα! Ασύλληπτα μουσικά καθάρματα που σε παίρνουν, σε στριφογυρίζουν, σε χτυπάνε σαν χταπόδι, σε κατασπαράζουν σαν λυκάνθρωποι, σε καταδιώκουν διά παντός κι εσύ ως συνεπής κι αμετανόητος fan –όχι των Grinderman συγκεκριμένα, αλλά της μουσικής που σου παίρνει την ψυχή– θες κι άλλο κι άλλο κι άλλο... Απίστευτοι! “Palaces of Montezouma”, “No Pussy Blues”, “Heathen Child” και οι περικεφαλαίες και τα ξίφη (όπως σας το λέω), εμφανίζονται από το πουθενά και κραδαίνουν τον αέρα! O Cave αρπάζει ένα ξίφος (ή έτσι φαντάστηκα;), το κρατάει μαζί με το χέρι του fan, πέφτει στο πλήθος, σηκώνεται, δίνει μικρόφωνο στον κόσμο – στο στυλ «παλιά μου τέχνη κόσκινο και μυαλό ποτέ δεν θα βάλω». Εμ, γι’ αυτό μας αρέσεις τόσο  -κι εμείς μαζί σου ποτέ μυαλό δεν θα βάλουμε… Ο Warren Ellis να περιστρέφεται σαν μανιασμένος Σούφι,  ο Jim Sclavunos να χτυπάει τα ντραμς ως αλήτης gentleman σε βαθύ ροζ κοστούμι, ο Martyn Casey να διατηρείται ψύχραιμος σαν ρυάκι μέσα στο ηφαίστειο… Αν η απογείωση έχει άλλο όνομα αυτό είναι Grinderman! To live του καλοκαιριού, για να μην πω της χρονιάς και για να μην πω ένα από τα καλύτερα που έχω δει ever, ήταν αυτό!

 

http://www.youtube.com/watch?v=Wr27FxnkXxg

http://www.youtube.com/watch?v=OphNath17Kk

http://www.youtube.com/watch?v=mQURYaSMo2M

 

 

---

 

 

** Αντίθετα, ξενέρωσα λίγο στο Wall… το οποίο, για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, λατρεύω. Το έχω δει ως ταινία κι ακούσει ως άλμπουμ (και μάθει απέξω, όπως χιλιάδες άλλοι), πάρα πολλές φορές σ’ αυτή τη ζωή, με φτάνει και για την επόμενη. Δεν ξέρω λοιπόν τι περίμενα, αλλά δεν εντυπωσιάστηκα ούτε συγκλονίστηκα (όπως άλλοι φίλοι) κι όπως είχα εντυπωσιαστεί και συγκλονιστεί κάποιες στιγμές από τη συναυλία του αγαπητού Roger Waters πριν δυο χρόνια στο Terra Vibe. Εδώ ήταν σαν να ήξερα τι έβλεπα, και το γεγονός ότι ήταν άψογο, δεν μου έφτανε. Μου έλειψε που ήταν αλλά και δεν ήταν συναυλία (η πολύ καλή μπάντα ήταν σε δεύτερη μοίρα), μου έλειψε που ήταν αλλά και δεν ήταν θεατρικό (πολύ όμορφη η στιγμή που ο ήρωας τραγουδά στο “σαλόνι” του σπιτιού του), μου έλειψε που ήταν αλλά και δεν ήταν ταινία (με την προβολή των περίφημων κινουμένων σχεδίων του Wall). Το ένιωσα λίγο πιο ψυχρό επαγγελματικό από ότι θα το ήθελα, όσο και αν ο Roger Waters ήταν τόσο ωραίος και μας μίλησε τόσο πολύ στα ελληνικά. Ακόμη και το ελληνικό “fuck the government” μου μύρισε λίγο ξαναζεσταμένο φαγητό… Με δυο λόγια μάλλον μου έλειψε ο αυθορμητισμός, η επαναστατικότητα και η φρεσκάδα του έργου, όσο κι αν είχε εκσυγχρονιστεί… και οι προβληματισμοί περί πείνας, πολέμων κλπ. μου ήρθαν λίγο κόντρα στην τιμή του εισιτηρίου και τα 35 ευρώ το μπλουζάκι και τα καπελάκια. Εννοείται βέβαια ότι θεωρώ πως ήταν must, πραγματικά, να το δει οποιοσδήποτε δεν το είχε δει ποτέ είτε ως ταινία είτε ως live.

Άκρως ενδιαφέρον πάντως μου φάνηκε το όλο το στήσιμο της παραγωγής για τα γυρίσματα, οι πολλές κάμερες που τράβαγαν με πέντε και έξι άτομα crew η κάθε μία γύρω της στα travelling, τα κάτι… εκατομμύρια μηχανήματα στημένα στο πίσω μέρος της αρένας κλπ. κλπ.: πραγματικά εντυπωσιακό και χιλιόμετρα μακριά από μία αντίστοιχη ελληνική παραγωγή… ανυπομονώ να δω το αποτέλεσμα στην μεγάλη οθόνη.

 

** Μέρες επώδυνες, μέρες δύσκολες, μέρες τρελές, η ζέστη χτυπάει στο κεφάλι είπαμε έτσι κι αλλιώς, δεν θέλουμε να σκεφτούμε τι θα φέρει το μέλλον, αλλά το σκεφτόμαστε και ήδη το ζούμε -ευτυχώς που υπάρχουν και τα live να μας παίρνουν μαζί τους να ξεχνιόμαστε μες στην έρημη πόλη… «Τhere's always someone wants to shoot you down, / but you know they're never gonna be able to / shoot you down  / oh, if you live tomorrow today, / if you live tomorrow today... / Cos you, you gotta live tomorrow today.  / Live it, / because... / tomorrow never lies, / tomorrow never lies…» οι Pulp με τον frontman-διάνοια Mr. Jarvis Cocker (respect παρακαλώ!), έχουν να μας πουν πολλά το Σάββατο 20 Αυγούστου στο Terra Vibe Park και καλά θα κάνουμε ως common people να τους ακούσουμε!

 

http://www.youtube.com/watch?v=oHpH-iziTho

http://www.youtube.com/watch?v=DqgXzPfAxjo&feature=related

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374