"Time has come..."

 

** «Easter Sunday, we were walking. / Easter Sunday, we were talking. / Isabel, my little one, take my hand. Time has come… Oh, the path leads to the sun. Brother, sister, time has come… / Isabella, we are rising. / Isabella, we are rising ...». Η Patti Smith δίνει, πιστεύω, με τον καλύτερο τρόπο τις ευχές μου… Brothers and sisters, Καλό Πάσχα!

 

 

 

** «Απόψε βράδυ στ' ανοιχτά/μ'ένα καημό αβάσταχτο ανοίγουμε πανιά/και ναύτες στο καράβι εμείς/ψαρεύουμε και πάλι τα παλιά»: Θα τον θυμάμαι λοιπόν πάντα όπως τον πρωτογνώρισα - φοιτήτρια ακόμη στην Κομοτηνή - με το τζιν πουκάμισο, την κόκκινη μπαντάνα στο λαιμό κι αυτή τη ιδιότυπη, βαθιά, όλο συναίσθημα, φωνή που δεν μπορούσες ποτέ να μπερδέψεις με καμιά άλλη, να τραγουδά εκεί απέναντι και να μας στέλνει με χαμόγελο πλατύ την ανοιχτή καρδιά του. Ήταν η εποχή που στην παρέα ακούγαμε φανατικά μόνο αγγλόφωνο ροκ (χμμμ κάπως έτσι είναι ακόμη…), αλλά ο Νίκος Παπάζογλου ήταν respect, ένας από τους ελάχιστους εκείνους «ελληνόφωνους» (εννοείται μαζί με τον Ρασούλη και κάποιους ακόμη, μετρημένους στα δάχτυλα - και τα ρεμπέτικα επίσης) που ξεχωρίζαμε, τον νιώθαμε δικό μας άνθρωπο, ενδιαφερόμασταν διαρκώς να μάθουμε τι θα κάνει παρακάτω, γουστάραμε να τρέχουμε στα live του. Είχε εκείνο το μαγικό το «κάτι άλλο», εκείνο το αυθόρμητο, το αυθεντικό που σε αιχμαλώτιζε χωρίς πολλά πολλά και που μπορούσες να το μεταφράσεις έτσι: «εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι/είμαι στιχάκι της στιγμής/πάνω σε τοίχο φυλακής/και σε παγκάκι./Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες/καταραμένη είμαι φυλή/με μιαν εξόριστη ψυχή/σ' άλλους πλανήτες…».  Αυτό ήταν. Άσε που η «Εκδίκηση της Γυφτιάς» ή το «Χαράτσι», πώς να το κάνουμε, ήταν και δική μας υπόθεση... Μου έχει μείνει απωθημένο που δεν μπόρεσα ποτέ να επισκεφθώ το Αγροτικόν, το στούντιο του - πάντα μου έβγαζε μια αίσθηση μυστηρίου γιατί γεννιόντουσαν τόσα όμορφα πράγματα εκεί μέσα… «Όλα τριγύρω αλλάζουνε/κι όλα τα ίδια μένουν» έγραφε μεγάλες κουβέντες ο φίλος του ο Ρασούλης και ο Νίκος τις τραγουδούσε κι επαληθεύονταν στον χρόνο που ερχόταν. «Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό»… τώρα τα πίνουνε παρέα εκεί ψηλά κι εμείς εδώ κάτω, να είστε σίγουροι, συνέχεια τους ακούμε…

 

 

** Τον Γιώργο Δημητρακόπουλο τον γνώρισα πριν λίγα χρόνια στα σκοτεινά εκείνα μέρη όπου η πόλη χορεύει σε όμορφους ρυθμούς. Κάθε λογής ρυθμούς: ροκ, τζαζ, μπλουζ, πανκ, σόουλ, χιπ χοπ, πειραματικούς, ηλεκτρονικούς, βιομηχανικούς, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τους παίζουνε άτομα που το λέει η ψυχή τους -και σε παίρνουνε να πετάξεις μαζί τους. Με άλλα λόγια, τον γνώρισα στα live που μετράνε. Εκεί τον συναντώ ακόμη. Οι κακές συνήθειες δεν φεύγουνε ποτέ, έτσι δεν λένε; Αυτό το αδύνατο λοιπόν παιδί που δεν μιλάει πολύ αλλά τα λέει όλα με τα κείμενά του (κάθε εβδομάδα στην Athens Voice), μου έδωσε τις προάλλες ν’ «ακούσω» το δικό του Soundtrack της πόλης: Οι David Byrne, Herbie Hancock, Jane Birkin, The Sonics, Philip Glass, Bauhaus, Ennio Morricone, Patti Smith, Beastie Boys, Siouxsie Sioux, Sonic Youth, Stereolab, Michael Nyman, Moby, Iggy Pop, Max Richter,οι δικοί μας Last Drive αλλά και οι Malcolm McLaren, Isaac Hayes που «έφυγαν» πρόσφατα, 40 καλλιτέχνες στο σύνολό τους που σχεδόν όλοι βρέθηκαν για συναυλίες στην Αθήνα, καταθέτουν στον Γιώργο λέξεις γεμάτες ήχους και συναίσθημα, προβληματισμό και χιούμορ, σκέψεις και απόψεις.

Γραμμένο μετά από 7 χρόνια περιήγησης σε κλαμπ και σε backstage, ραντεβού σε λόμπι ξενοδοχείων και μακριές τηλεφωνικές συνδιαλέξεις Το Soundtrack της πόλης (εκδόσεις Athens Voice) σε κρατά από την πρώτη ως την τελευταία από τις 270 σελίδες του, που τρέχουν σαν βολίδα, χωρίς «κοιλιές» και παύσεις, λες κι είναι μυθιστόρημα και θες να δεις τι θα γίνει παρακάτω! Κυριολεκτώ, δεν υπερβάλλω! Ο πρόλογος κάθε συνέντευξης  –ωραία ιδέα–, γραμμένος από άτομα που ξέρουν καλά τους καλλιτέχνες (Λεων. Αντωνόπουλος, Χρ. Δασκαλόπουλος, Φ. Δεληβοριάς, Αργ. Ζήλος, The Future Sound of London, Αλέξης Καλοφωλιάς, Μελίτα Κάραλη, Κατ. Καφετζή, Βάιος Μαχμουντές, Θαν. Μήνας, Μ. Μηλάτος, Γ. Νένες, Δ. Παπαϊωάννου, Γ. Πετρίδης, Σοφία Σπυράτου, Κων/νος Τζούμας, Νανά Τράντου, Peter Zaremba κ.α.), δημιουργεί την πρώτη αίσθηση οικειότητας. Οι συνεντεύξεις όμως είναι αυτές που απογυμνώνουν τον καλλιτέχνη, σε φέρνουν σε άμεση επαφή μαζί του, νιώθεις την ενέργειά του, την ιδιοσυγκρασία του, μαθαίνεις τις ιδέες του γι’ αυτό τον κόσμο, νομίζεις ότι μιλάς εσύ μαζί του.

Το «ημερολόγιο» ξεκινά από το παρόν και ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, με πρώτη συνέντευξη τους Einsturzende Neubauten που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο Fuzz τον περασμένο Οκτώβρη και τελευταία τον διανοούμενο του χιπ χοπ RZA που έπαιξε στο Gagarin τον Μάη του 2004. Ένα βιβλίο live… alive που σε κάνει να περνάς καλά και συγχρόνως σου παρέχει γνώσεις! Περιμένω τη συνέχεια…

 

 

** Το ’παν όμως και οι Black Mountain που τους είδαμε πρόσφατα να παίζουν ωραία στο Gagarin «Big city lights have wound us so tight...». Οπότε λέω, μέρες που είναι, μπας και ήρθε η ώρα για καμιά βόλτα στα νησιά;… CU!

 

 

=========================================================

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374