«At the end of broken dreams…»

 

** «There’s a train leaving tonight / But I ain’t  gonna pack my things / A strange kind of sunrise / At the end of broken dreams…»: οι Last Drive τα λένε όλα χρόνια τώρα σε δυο κουβέντες, δε χρειάζονται πολλά για να σε κάνουν να δεις αυτή τη ριμάδα την ηλιαχτίδα στο βάθος του τούνελ. Στο κάτω κάτω της γραφής, έτσι ήταν πάντα μαζί τους. Και το live τους στις 14 Μαΐου στο Gagarin είτε με blue moon είτε όχι, θα κάψει τη νύχτα. «Blue moon / Now I'm no longer alone / Without a dream in my heart / Without a love of my own»: Μα πώς να νιώσεις μόνος όταν περνάς τόσο καλά μαζί τους;…

 

 

** Η μεγάλη έκθεση-αφιέρωμα στο έργο του Stanley Kubrick στην Cinémathèque Française στο Παρίσι - μην τυχόν και την χάσετε αν πάτε προς την Πόλη του Φωτός - έδωσε την αφορμή να ακούσω ξανά τις μουσικές τόσο του “2001: A Space Odyssey” (“2001 Οδύσσεια του Διαστήματος” - 1968) όσο και του “A Clockwork Orange” (“Κουρδιστό Πορτοκάλι” - 1971). Σε δύο από τις πιο σημαντικές - και επίκαιρες όσο ποτέ - ταινίες όλων των εποχών, μπορείς να ανακαλύψεις ξανά από την αρχή τι φοβερό ρόλο μπορούν να παίξουν οι ήχοι και η μουσική και πόσο μπορούν ν’ απογειώσουν την εικόνα - όταν, εννοείται, το όλο πράγμα το διαχειρίζεται ένα μυαλό όπως αυτό του μαέστρου Kubrick. Το εμπνευσμένο από το ομότιτλο έργο του Νίτσε συμφωνικό “Τάδε έφη Ζαρατούστρα” του Ρίχαρντ Στράους σε συνδυασμό με τον “Γαλάζιο Δούναβη” του Γιόχαν Στράους στο “2001: A Space Odyssey” συνοδεύουν την εξέλιξη του ανθρώπου και το ταξίδι του στο χωροχρόνο που φθάνει μέχρι το δέσιμο του διαστημόπλοιου του στην «αποβάθρα» του φεγγαριού, ενώ οι μηχανές, που ο ίδιος δημιούργησε, αρχίζουν να παίρνουν αλαζονικά το πάνω χέρι...

Στο  “A Clockwork Orange” οι ηλεκτρονικές μουσικές της πρωτοπόρου Wendy Carlos (που εκείνη την εποχή ήταν ακόμη Walter Carlos), η διασκευή στο “Music for the Funeral of Queen Mary” του Henry Purcell, το “Singing In the Rain” και η 9^η συμφωνία του Μπετόβεν - η μεγάλη αγάπη του ψυχωτικού και βίαιου Alex - υπογραμμίζουν μοναδικά τόσο την παράνοια του ήρωα όσο και της εξουσίας που, με την πρόφαση της πρόληψης του εγκλήματος, χρησιμοποιεί ως πειραματόζωα φυλακισμένους και τους μετατρέπει σε άβουλα όντα…

Ένα μικρό παράδειγμα χρήσης ήχων και μουσικής σε συνδυασμό με την εικόνα, στα δύο τρέιλερ:

 

 

 

 

 

 

** Και μια που πρόεδρος στην Cinémathèque Française τυγχάνει να είναι, ως γνωστόν, ο αγαπητός Κώστας Γαβράς, μου ήρθε αυτόματα στο νου κι ο γιος Romain για τον οποίον δικαίως μπορεί να περηφανεύεται ο μπαμπάς του. Γιατί ο Romain Gavras κινείται αυτόνομα κι από τα 14 του (!) δημιουργεί, ανεξάρτητος, τα δικό του έργο. Σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει, συμφωνείς ή διαφωνείς, ένα είναι σίγουρο: πως έχει ενδιαφέρον. Πέρα από την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, με τους Vincent Cassel και Olivier Barthelemy, που βγήκε πέρσι στις αίθουσες κάνοντας αίσθηση και μόνο από τον τίτλο -“Notre Jour Viendra” / “Our Day will Come”/«Η Μέρα Μας Θα Έρθει», το παλιό σύνθημα του IRA δηλαδή -, ο Romain έχει αφήσει ήδη το στίγμα του μέσα από video clips που προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις: από τη μια το τραγούδι “Stress” των Justice τον έκανε πρωτοσέλιδο στη Liberation, την Monde και τον υπόλοιπο Γαλλικό Τύπο - οι αριστεροί τον χαρακτήρισαν «φασίστα», οι δεξιοί «αναρχικό» - εξαιτίας των βίαιων εικόνων του με μια ομάδα νεαρών από τα προάστια του Παρισιού που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της (χμμμ... αυτό θυμίζει κάπως Κουρδιστό Πορτοκάλι ή κάνω λάθος;). Από την άλλη, το video clip του για το τραγούδι της Μ.Ι.Α. “Born Free”, έφερε νέα αναταραχή, εξαιτίας σκληρών σκηνών που απεικόνιζαν τον Αμερικανικό στρατό να κακοποιεί και να σκοτώνει νεαρούς κοκκινομάλληδες – ένας ευφυής συμβολισμός της διαφορετικότητας κάθε είδους, είτε λέγεται μειονότητα είτε απόβλητος είτε περιθωριακός… θέμα που απασχόλησε βασικά και την ταινία του. Φέτος ο Romain, είναι γνωστό, δημιουργεί το ωραίο φιλμάκι και τα σποτάκια της Adidas πάνω στους ήχους του “Civilization” των Justice και πάλι. Πρωταγωνιστές του σταρ ή παιδιά του δρόμου, για τον Romain έχουν την ίδια σημασία. Και αν νομίζει κανείς ότι τώρα θα ακολουθήσει mainstream δρόμους ή θα βάλει νερό στο κρασί του, μάλλον γελιέται. Το ότι, προφανώς, πληρώθηκε αδρά θα ενισχύσει τα υπόλοιπα σχέδια ενός ανήσυχου μυαλού που δεν έχει αυταπάτες, δεν τρέφει ελπίδες, θεωρεί ότι «βρισκόμαστε σε συγχυσμένους, δύσκολους καιρούς» και ότι «η ειρήνη θα έρθει μόνο μετά από έναν πόλεμο»…

 

 

 

 

** «Μακρινές συναυλίες, οπάλινες σπίθες του πρώτου σπιτιού μας μες στη λαύρα του θέρους, / στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια, / Θ' ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ' αχιβάδες και κάστρα / που βουβά παραστέκουν σ' όσ' αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες / αυλακώνουν μ' αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες…» ο μέγας Εγγονόπουλος ευφραίνει την καρδιά μου, ο Μάης μπήκε και η «λαύρα του θέρους» πλησιάζει, η φωνή του Πουλικάκου απαγγέλει τους μελοποιημένους από τον Socos στίχους στο άλμπουμ «H Ύδρα των Πουλιών» κι όποιος δεν το είδε live έχασε μια νύχτα άλλης αίγλης στο Gagarin…

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374