To Τελευταίο Σύνορο και άλλες μεταφυσικές εμπειρίες

Ο Μάριος Ακρίβος ήταν στο Sonisphere και έχει να λέει

 

Οι Iron Maiden λοιπόν!!! Το κλειδί για τις εμφανίσεις των Βρετανών τα δύο τελευταία χρόνια στα πλαίσια της ''Final Frontier Tour" είναι μία δήλωση του Steve Harris: "Αν παίζαμε συνέχεια τα παλιά κομμάτια θα μοιάζαμε με παράσταση σε καμπαρέ!". Με ένα καινούριο δίσκο που έφτασε στο νούμερο 1 σε 28 χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας) ποιος χρειάζεται να ζει στο παρελθόν;  Οι Iron Maiden είναι μια ζωντανή μπάντα, όχι ένα μουσειακό έκθεμα και έτσι το σετ βασίστηκε κυρίως στο πρόσφατο παρελθόν χωρίς να λείπουν βέβαια και τα πιο κλασσικά τραγούδια - πως θα μπορούσε άλλωστε; Με το intro του "Satellite 15..." να μας σιγοψήνει από την οθόνη η μπάντα βγαίνει εκρηκτικά με το "Final Frontier" και είναι φανερό εξαρχής πως ο θρύλος είναι άθικτος! Το επίκαιρο "El Dorado" (όπως έχει εξηγήσει ο Bruce, αναφέρεται στην παγκόσμια οικονομική κρίση) ακολουθεί και φυσικά όπως μας λέει πειραχτικά ο υπερδραστήριος τραγουδιστής "η μπάντα έχει κι άλλος δίσκους κι εμείς θα είμαστε εδώ για πολλή ώρα!".

 

 

''2 Minutes to Midnight" λοιπόν για να θυμηθούμε τα παλιά και επιστροφή με το αριστουργηματικό ''Τalisman" όπου ο Dickinson παραδίδει σεμινάρια θεατρικής ερμηνείας. Όταν μια μπάντα ακούγεται καλύτερα από ότι στο δίσκο, ξέρεις πως βρίσκεσαι ενώπιον μεγαλείου! Σε πιο γρήγορους ρυθμούς το "Τrooper" βάζει φωτιά στον κόσμο κι όταν στο "Wicker Man" η φωτιά ανάβει κυριολεκτικά (ένα απλό καπνογόνο για την ακρίβεια!) ο Dickinson βγαίνει εκτός  εαυτού και αλλάζει τους στίχους με μπινελίκια! Αν για κάποιους η αντίδραση αυτή φαίνεται υπερβολική τότε πρέπει να λάβουν υπόψιν πως οι Maiden έχουν σημαδευτεί από το θάνατο δύο οπαδών στο κλασσικό Donnington του '88 οι οποίοι ποδοπατήθηκαν μέσα στο πλήθος. Έκτοτε, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε θέματα ασφάλειας του κοινού.

 

Ο Bruce πάλι έχει βαλθεί με κάθε τραγούδι να ξεπερνάει τον εαυτό του και με την ερμηνεία του στο ''Dance of Death" κάνει αυτό που υπόσχεται στην αρχή του τραγουδιού... "Let me tell you a story to chill the bone"!  To ''Bloodbrothers" (τραγούδι που πέρσι αφιέρωνε στον Dio) συνέχισε να μας θυμίζει πως η δεκαετία μετά την επανένωση δε στερείται κλασσικών στιγμών. Προσωπικό αποκορύφωμα της βραδιάς το μαγευτικά μελαγχολικό ''When The Wild Wind Blows", τραγούδι-διαμάντι όχι απλά για τους ίδιους τους Maiden αλλά και για όλο το metal. Για να εξηγήσουμε το μεταφυσικό φαινόμενο που εκτυλίχθηκε στη διάρκεια του τραγουδιού την  κριτική πρέπει να γράψει ο Χαρδαβέλας. Εγώ θα σιωπήσω γιατί μερικές εμπειρίες, οι λέξεις τις λερώνουν.

 

 

Η βραδιά συνεχίστηκε χωρίς εκπλήξεις με παλιά και αγαπημένα τραγούδια όπως το "The Evil That Men Do", με τον εξωγήινο Eddie να κάνει θριαμβευτική είσοδο στη σκηνή και να ταλαιπωρεί τον Janick Gers προτού γίνει και ο ίδιος ο τέταρτος κιθαρίστας (;) της μπάντας, το ''Fear of the Dark" να προκαλεί όπως πάντα παροξυσμό στον κόσμο και το κανονικό σετ κλείνει όπως πάντα με το ομώνυμο ''Iron Maiden" και τον Eddie να ξαναπροβάλει πίσω από τα τύμπανα στην καθιερωμένη του εμφάνιση. To encore επεφύλασσε το "Number of the Beast'', το αγέρωχο "Hallowed be thy Name" και για το τέλος το άκρως συναυλιακό ''Running Free''.

 

Η μπάντα ήταν φανερό πως βρισκόταν σε καταπληκτική μέρα (επιτρέψτε μου να πω πως η σχέση μου μαζί τους μου επιτρέπει τέτοιου είδους συμπεράσματα). O Dickinson συγκεκριμένα δε σταμάτησε να κινείται πάνω στη σκηνή και στα 53 του χρόνια κάνει πολλούς νεότερούς του να φαίνονται παλιόγεροι σε σύγκριση. Ο Janick Gers τον συναγωνιζόταν ενώ ο Steve Harris είναι η απόλυτη ηγετική μορφή στο χώρο του metal και η όλη παρουσία του πάνω στη σκηνή αποπνέει ακριβώς αυτό.

 

Μοναδικό παράδοξο το γεγονός πως ενώ βρέθηκαν σε τέτοια μέρα, ο συνήθως λαλίστατος Bruce απευθύνθηκε ελάχιστα στο κοινό, κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο για τη μπάντα. Οι λίγες φορές που το έκανε πάντως μας αποζημίωσαν. Αφού τραγούδησε την τελευταία στροφή του "Αlexander the Great" για να κάνει το χατίρι του κόσμου, μετά τον τελευταίο στίχο "he died of a fever in Babylon" πρόσθεσε και την ατάκα "Sorry, they all get it in the end!". Άλλη μια ατάκα για το αρχείο λοιπόν!

 

 

Και τώρα γκρίνια. Ο θρύλος λέει πως είμαστε το καλύτερο κοινό της Ευρώπης. Εξαρχής ο μύθος πάσχει (γενικά το μεσογειακό κοινό είναι θερμό, δεν είμαστε τόσο μοναδικοί όσο νομίζουμε) αλλά έστω κι έτσι κάθε μύθος χρειάζεται κάθε φορά να επιβεβαιώνεται. Οι Maiden από την πλευρά τους ήταν απόλυτα συνεπείς με το μύθο τους. Ο κόσμος πάλι όχι. Η προσέλευση ικανοποιητική αλλά κάτω των προσδοκιών. Η κλασσική απάντηση θα ήταν η οικονομική στενότητα αλλάμόνο εν μέρει ικανοποιεί. Η αλήθεια πάντως είναι πως το βάρος των υπόλοιπων συγκροτημάτων έκανε τη βραδιά να φαίνεται αντί για φεστιβάλ απλώς σαν μια   Maiden με πολλά support. Αν λάβουμε υπόψη και την τιμή του εισιτηρίου έχουμε μία πρώτη απάντηση - αλλά όχι και οριστική. Πριν τρία χρόνια στον ίδιο χώρο και σε μια εμφάνιση εκτός πλαισίου φεστιβάλ, oι Maiden είχαν τον περισσότερο κόσμο στη συναυλιακή ιστορία τους στην Ελλάδα. Ίσως τότε περιόδευαν ένα greatest hits και ήταν πιο ελκυστικοί. Αλλά ένας καινούριος δίσκος, ιδιαίτερα επιτυχημένος σε πωλήσεις και με ένα χρόνο ήδη στην πλάτη του ώστε να "ριζώσει" στον κόσμο σε καμία περίπτωση δεν λειτουργεί αποτρεπτικά. Κάθε άλλο. Από την άλλη και ο κόσμος που παρευρέθηκε υπολειπόταν σε παλμό και νεύρο, γεγονός που παρατηρείται ολοένα και περισσότερο σε συναυλίες. Σε κάθε metal συναυλία και ειδικά σε μία συναυλία των Maiden ο κόσμος αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο και δεν είναι παθητικός θεατής (εξαιρείται η Ιαπωνία!). Πικρή νότα σε μια κατά τ' άλλα υπέροχη βραδιά. Εξάλλου περάσαμε όλοι μαζί το Τελευταίο Σύνορο. Δεν υπάρχει επιστροφή.....

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374