Οι συντάκτες του Billboard καταγράφουν τις εντυπώσεις τους από τη συναυλία των Bon Jovi

Η ομάδα του Billboard βρέθηκε εχθές στο ΟΑΚΑ. Δείτε φωτογραφικό υλικό όπως "ανέβαινε" χθες απευθείας από τη συναυλία εδώ και διαβάστε τις εντυπώσεις μας παρακάτω:

 

 

Ακριβώς στις 21.20 οι Bon Jovi εμφανίστηκαν στη σκηνή και, αμέσως, με τα 3 πρώτα κομμάτια θέλησαν να δείξουν τις... άγριες διαθέσεις τους στις 60.000 κόσμου (ίσως και λίγο παραπάνω), που βρέθηκαν εχθές στο ΟΑΚΑ... Raise your Hands, Born To be My Baby και You Give Love a Bad Name , έτσι απλά για ζέσταμα (ακόμα και για τους ίδιους αλλά και για τον ήχο, που στην αρχή ήταν λίγο μπουκωμένος) και ο κόσμος παραδόθηκε άνευ όρων στο συγκρότημα από το New Jersey, για δυόμιση περίπου ώρες. Δεν παρουσίασαν το show που περιμέναμε, από πλευρά θεάματος , αλλά κράτησαν το επίπεδο μιας  δεμένης ροκ μπάντας, παραμένοντας στη δεξιά πλευρά της σκηνής, χωρίς να καταπίνονται από την υπόλοιπη και άφησαν τα  videowall να τους φέρνει ακόμα πιο κοντά ακόμα και στο πιο μακρινό διάζωμα.

 

 

 

Ο Jon Bon Jovi που όσο μεγαλώνει, τα χρόνια του, μάλλον αντιστρέφονται, υπήρξε ο απόλυτος πρωταγωνιστής της βραδιάς αλλά και ένας πάρα πολύ καλός performer που όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο κουρδιζόταν και συγχρονιζόταν με τον κόσμο. Φυσικά και δεν παρέλειψε, να αναφέρει πως επιτέλους ήρθαν στην Ελλάδα, έπειτα από 28 χρόνια ύπαρξής τους, ευχαρίστησε πολλές φορές το κοινό, ενώ αναφέρθηκε και στην οικονομική κρίση, λέγοντας πως σκέφτονται και προσεύχονται για το μέλλον των νέων Ελλήνων, αφιερώνοντάς μας το Livin on a Prayer. Highlight της βραδιάς, η στιγμή του Bed of Roses, όπου ο Jon κράτησε την ελληνική σημαία, στάθηκε στον ειδικό διάδρομο που είχε στηθεί μέσα στο κοινό και απλά φάνηκε να πιάνει τις ευαίσθητες χορδές, κάθε παρευρισκόμενου. Αν εξαιρέσετε το Runaway, τίποτα δεν έλειψε από το setlist… It’s My Life, Always, I’ll Be There For you, Blaze of Glory, Have a Nice Day, κ.α, ενώ διασκεύασε απολαυστικά και το Pretty Woman.

 

 

Όσον αφορά τη διοργάνωση, όλα ήταν εξαιρετικά μελετημένα και συντονισμένα. Άπειρος κόσμος δούλεψε (μπορεί να ήταν και εθελοντές, μέρος αυτού του κόσμου), από τα πάρκινγκ στην ταξιθεσία αλλά και στη φύλαξη και στα μπαρ, με ευγένια και χαμόγελο (να δώσουμε τα εύσημα και σε όλα αυτά τα παιδιά, το αξίζουν).

 

 

 

Ήταν μια πραγματικά άψογη διοργάνωση και συναυλία από θέμα οργάνωσης, παρουσίασης της μπάντας, τόσο για το πως απέδωσαν τα κομμάτια και επικοινώνησαν με τον κόσμο αλλά και από το χρόνο που παρέμειναν στη σκηνή. Μακάρι να έχουμε την ευκαιρία, να βλέπουμε κι άλλες τέτοιες, γιατί σαν κοινό...το αξίζουμε. Το χθεσινό πάντως αυτό απέδειξε. Τα έδωσε όλα και φάνηκε να ευχαριστήθηκε την κάθε στιγμή.

 

 

To setlist της συναυλίας:

 

1. Raise Your Hands 2. You Give Love A Bad Name 3. Born To Be My Baby 4. We Weren't Born To Follow 5. Lost Highway 6. It's My Life 7. Blaze Of Glory 8. In These Arms 9. Captain Crash And The Beauty Queen From Mars 10. We Got It Going On 11. Bad Medicine/Pretty Woman/Shout 12. When We Were Beautiful 13. Bed Of Roses 14. I'll Be There For You 15. Who Says You Can't Go Home 16. I'll Sleep When I'm Dead 17. Work For The Working Man 18. Have A Nice Day 19. Keep The Faith (encore) 20. Wanted Dead Or Alive 21. Always 22. Livin' On A Prayer

 

 

 

 

 

---

 

 

 

H Γνώμη των Συντακτών:

 

 

 

Του Νίκου Παπαδογιάννη

H μία όψη του νομίσματος ήταν οι γεμάτες κερκίδες. Εξήντα χιλιάδες κόσμος, με μέσο εισιτήριο γύρω στα 65-70 ευρώ, κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα της χρεωκοπίας και της κακομοιριάς. Οχι για τους U2, αλλά για τους Bon Jovi. Κόσμος, που, στην πλειοψηφία του, δεν πηγαίνει σε συναυλίες. Κόσμος που τραγούδησε, χόρεψε, ευχαριστήθηκε. Ένας εμπορικός θρίαμβος, που μπορεί να ανοίξει παράθυρα για να χωθούν οι επόμενοι Bon Jovi και να γεμίσουν το επόμενο ΟΑΚΑ, αδειάζοντας το πορτοφόλι ανθρώπων που δεν έχουν καλά καλά μαντήλι να κλάψουν. Respect, λοιπόν. Όταν βροντοφωνάζει η λαϊκή ψήφος, οι αντιρρήσεις των ολίγων περισσεύουν. Περάσαμε ωραία; Τέλος.

 

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος έχει να κάνει με αυτό που αγόρασαν τα 65-70 ευρώ των καταναλωτών. Και δεν εννοώ το απίστευτο μπάχαλο της μπουλουκηδόν αποχώρησης των "φιλάθλων", ούτε τα επικά μποτιλιαρίσματα γύρω από το Στάδιο. Εννοώ τους ίδιους τους Bon Jovi.

 

Δίχως περιστροφές και εκπτώσεις στην κριτική, νομίζω ότι -τηρουμένων των αναλογιών- ήταν μία από τις πιο χλιαρές συναυλίες που έχω δει. Το πλήθος των 60.000 μου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα, αλλά δεν έχει νόημα να εξωραϊσει κανείς την καλλιτεχνική μετριότητα μίας μπάντας χτισμένης πάνω σε δέκα ρεφρέν που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από το μυαλό σου και σε μία ατελείωτη παρέλαση πόζας και επιτήδευσης.

 

 

Τα ρεφρέν διατηρούν μέχρι σήμερα την ισοπεδωτική τους δύναμη και γεμίζουν τα στάδια, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όποιος ήθελε να ακούσει το Living On A Prayer ή το It's My Life ή το You Give Love A Bad Name από τη φωνή του JBJ και όχι από τα γκαρίσματα όσων "τραγουδούσαν" στην αρένα ή -λιγότερο- στις κερκίδες είχε χάσει από χέρι το στοίχημα. Κάθε πασίγνωστο ρεφρέν γινόταν μυριόστομη κραυγή: "Οοοοοοοοοοόλλλλλ-γουέεεεεειζζζζζζζζ".

 

Αυτή είναι η δύναμη των Bon Jovi: η ευκολία με την οποία πέρασαν τα διάσημα τραγούδια τους κάτω από το πετσί όσων μεγάλωσαν ακούγοντάς τα στο mainstream ραδιόφωνο. Άλλα συγκροτήματα θα έδιναν το δεξί χέρι και το δεξί πόδι όλων των μελών τους για να γράψουν έστω ένα αθάνατο fast food σουξέ σαν το Keep The Faith ή το Bad Medicine. Oι Bon Jovi έχουν γράψει δέκα.

Εδώ που τα λέμε, βέβαια, οι καλλιτέχνες που αποτελούν σημείο αναφοράς για τη μουσική των Bon Jovi (Springsteen κλπ) γράφουν και στον ύπνο τους τραγούδια σαν αυτά που παραγέμισαν τα αναπόφευκτα "κενά" της χθεσινής συναυλίας. Και μετά τα πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων, σαν προϊόντα κάποιου ενοχλητικού εφιάλτη.

 

Στις filler στιγμής της παράστασης των Bon Jovi, έκλεινες τα μάτια και νόμιζες ότι ακούς ακόμα τους Breakers, το νερόβραστο δανέζικο συγκρότημα που ανέλαβε να -έλεος- ζεστάνει το κοινό, αμέσως μετά τους καλούτσικους Έλληνες Brothers In Plugs. Ο Jon Bon Jovi εμφανίστηκε με το μαύρο δερμάτινο μπουφάν που τονίζει τα δόντια του και την κόμμωσή του. Δεν το αποχωρίστηκε ούτε στιγμή, παρά τον καύσωνα. Στην περίπτωσή του, η πόζα ήταν σημαντικότερη από τη μουσική.

 

Αλλά ο πανδαμάτωρ δεν χαρίζεται. Ο φίλος μας ο Τζον, που κάνει τις κοπελίτσες να στριγγλίζουν, μπορεί να μοιάζει 30, αλλά του χρόνου θα είναι 50. Στο δεύτερο κιόλας τραγούδι, είχε ξεμείνει από ανάσες και ακουγόταν σαν τραγουδιστής καραόκε. Προς το τέλος, παρέδωσε πνεύμα και δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει για να πει καληνύχτα. Η φωνή του, χάρτινη ακόμα και στα ντουζένια της αλλά τόσο ταιριαστή στο υλικό του, θυμίζει πλέον κραυγή γάτου που κάποιος του πάτησε την ουρά.

 

Ενα πέρασμα του Richie Sambora από το μικρόφωνο, στο Wanted Dead Or Alive, εξέθεσε τον Jon αντί να τον βοηθήσει. Μήπως τα 50 είναι τα νέα 70; Ο πολύς Sambora και ο ντράμερ Tico Torres ήταν ο άξονας γύρω από τον οποίο κινήθηκε η καλολαδωμένη μηχανή του συγκροτήματος. Χωρίς τη στιβαρή τους συνεισφορά, η παράσταση θα θύμιζε τσιχλόφουσκα.

 

Το κοινό ήταν μάλλον το φιλοθέαμον κοινό που πήγε στη Μαντόνα παρά το κοινό μιας συνηθισμένης ροκ συναυλίας. Εξήντα τοις εκατό κοριτσάκια, τριάντα τοις εκατό αγοράκια, δέκα τοις εκατό αγοράκια που θα ήθελαν να είναι κοριτσάκια. Kάποιοι έραναν τον Jon με γαρύφαλλα (ελλείψει ρόδων) στο Bed Of Roses και αρκετοί ένιωσαν στο στοιχείο τους.

 

Το στήσιμο της συναυλίας έδωσε την απαραίτητη χείρα βοηθείας προς το κοινό. Δεν θα ήταν το ίδιο αν ο ανυποψίαστος κοσμάκης έβλεπε έξι "μυρμήγκια" να παίζουν στεγνά στο κέντρο ενός αχανούς σταδίου. Η σκηνή ήταν τεραστίων διαστάσεων και όσο χρειαζόταν ψηλά για να βλέπει η αρένα καλά και συνοδευόταν από οθόνες-μαμμούθ, πολυάριθμες τηλεοπτικές κάμερες, δουλεμένη σκηνοθεσία, σκόρπια οπτικά εφφέ και ευρήματα, όπως τα φιλμάκια καραόκε από το YouTube στο It's My Life. Το σόου πάντως έμοιαζε με σχολική παράσταση στα μάτια όσων είχαν δει πρόσφατα στο διπλανό μαγαζί την υπερπαραγωγή του Roger Waters. Και ο ήχος σκόρπισε κάπου μεταξύ κερκίδων, αρένας και έναστρου ουρανού. Σε ορισμένα σημεία έφτανε υπερβολικά χαμηλός, αλλού δυνατός, παντού μουντός. Η κόπωση της μπάντας φαίνεται ότι κλείδωσε στο συρτάρι το συνηθισμένο της δεύτερο ρεφρέν, με το "δύσκολο" Dry County, το Blood On Blood, το δημοφιλέστατο Runaway. Από τα 26-27 τραγούδια προηγούμενων συναυλιών, πέσαμε στα 22, μολονότι ήταν η παρθενική συναυλία των Bon Jovi στην Ελλάδα. Και πάλι, βέβαια, το κοντέρ πλησίασε τις 2,5 ώρες. "Living On A Prayer Since...." έγραφε η ελληνική σημαία που κάποια στιγμή έγινε λάβαρο στα χέρια του τραγουδιστή.

 

Αυτό ήταν και το τραγούδι με το οποίο ο JBJ αποχαιρέτισε "τη νέα γενιά της Ελλάδας", η οποία, πράγματι, καλείται να ζήσει τρώγοντας προσευχές σαν τον Τόμμυ και την Τζίνα των στίχων. Μας έκανε την καρδιά περιβόλι.

 

---

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

 

Μεγαλειώδης συναυλία ως προς το μέγεθός της. Και χορταστική ως προς τη διάρκειά της. Δίχως αμφιβολία. Έτσι ώστε να διαψευστούν οι Κασσάνδρες που μιλούσαν για ένα αποτυχημένο, από κάθε άποψη, live. Οι Bon Jovi ήταν καλοί, πολύ καλοί θα έλεγα. Όχι σε όλα τα τραγούδια τους, ok, έκαναν και κάποια «κοιλιά» ενδιαμέσως, αλλά υπήρχαν πέντε έξι singles (ή μήπως παραπάνω;) που ξεσήκωσαν όλο τον κόσμο. Ήταν μαγική η εικόνα του γεμάτου ΟΑΚΑ. Ειδικά όταν σε κομμάτια όπως το «Livin on a Prayer», στη διάρκεια του οποίου ήταν ανοιχτά όλα τα φώτα, βλέπαμε να χορεύουν και να τραγουδούν όλοι, ακόμα και οι πιο απομακρυσμένοι στα ορεινά των κερκίδων.

 

Όσο για τη διοργάνωση; Άψογη, ευρωπαϊκού επιπέδου. Σκεφτείτε πως στο απέναντι πέταλο είχαν σκεπάσει τις ελάχιστες εκείνες θέσεις από τις οποίες δεν είχες ορατότητα προς τη σκηνή. Λεπτομέρεια θα μου πείτε, σίγουρα, στις λεπτομέρειες όμως κρίνονται τα πράγματα.

Στην έξοδο πάντως δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα στα πάρκινγκ. Όσοι είχαν πάρει θέση, μαρτύρησαν να βγουν στη Σπύρου Λούη. Μετρούσαν καθυστερήσεις και μίας ώρας! Δεν ξέρω αν η ευθύνη βαραίνει τη διοργανώτρια εταιρία ή την αστυνομία…

 

ΥΓ 1. Θα έπρεπε να είχα πάει μπροστά. Ωραίες και άνετες οι press θέσεις αλλά μοιάζεις λίγο αποκομμένος από τον παλμό…

 

ΥΓ.2 Βέβαια είχαν και τα καλά οι θέσεις αυτές. Η κοπέλα που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία χόρευε διαρκώς μπροστά μου, αισθησιακά ομολογώ, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και κάπου στο βάθος έβλεπα (που και που) και τον (πως τον είπατε;) Jon…

 

 

 

---

 

 

Της Χριστιάννας Φινέ

 

Σαν ψέμα μου φάνηκε, η εικόνα του Bon Jovi στη σκηνή του ΟΑΚΑ. Νόμιζα πως απλά είχα ανοίξει το MTV και έβλεπα κάποια συναυλία. Πραγματικά μου πήρε λίγη ώρα, μέχρι να συνειδητοποίησω πως ήταν εκεί και τραγουδούσε ζωντανά. Ήμουν προετοιμασμένη για ένα live εφηβικού απωθημένου, αλλά τελικά έφυγα με μια γλυκειά αίσθηση, χωρίς πολλούς ιδρώτες και μελανιές, όπως περίμενα. Με απογοήτευσή μου, δεν κατάφεραν να με συνεπάρουν, όσο θα ήθελα. Σαν κάτι να έλλειπε. Κάτι, που ακόμα δεν έχω προσδιορίσει και δε νομίζω να κάνω. Αν και όσο πέρναγε η ώρα εκείνοι, γίνονταν ακόμα καλύτεροι, μου ήταν αδύνατο να «συνδεθώ» όσο θα ήθελα, πέρα από συγκεκριμένα κομμάτια.

 

 

 

Εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο που ερμήνευσε ο Jon Bon Jovi τις μπαλλάντες, από τον «εφηβικό» του ενθουσιασμό και την ενέργειά του επάνω στη σκηνή, από την έλλειψη «εφέ», διατηρώντας ένα καθαρό συναυλιακό και μουσικό show, από τις δυόμιση ώρες που παρέμειναν στη σκηνή, από το εξαιρετικό κοινό στην αρένα που δε σταμάτησε να χοροπηδάει. Απογοητεύτηκα που δεν άκουσα το Runaway αλλά και από τους whatever celebrity και άλλους τυχάρπαστους, που απλά θέλησαν να δώσουν  το παρών. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τα παιδιά της eleven, που μας διευκόλυναν ώστε να παρευρεθούμε και να μπορούμε με άνεση να «μεταδίδουμε» online μέσα από το ΟΑΚΑ – διαβάστε εδώ τη χθεσινή ανταπόκριση του Billboard. Κρατάω τα I’ll be there for you, Bed of Roses και το Always σαν την καλύτερη ανάμνηση της συναυλίας και περιμένω τις επόμενες!

 

 

 

 

---

 

Του Γιάννη Παπαευθυμίου

H πρώτη εμφάνιση της μπάντας στην χώρα μας νομίζω ότι ήταν επιτυχημένη σε όλα τα επίπεδα. Ο  κόσμος  γέμισε το ολυμπιακό στάδιο,  οι BON JOVI έπαιξαν ένα πολύ ικανοποιητικό και μεγάλο setlist (κοντά στις 2 και 1/2 ώρες), τα μέλη του γκρουπ έδειχναν να  το απολαμβάνουν παίζοντας  live και, ήταν, όλοι τους εξαιρετικοί.

 

 

 

Ο Jon έχει το χάρισμα του frontman, χωρίς να επιδίδεται σε sexy πόζες που αρκετές  από κάτω θα το ήθελαν, ήταν ένας πολύ καλός ερμηνευτής που “έπαιζε” ομαδικά πάντα.

Η πιο ωραία στιγμή της βραδιάς ήταν η εκτέλεση του Bad Medicine με τα Pretty woman και Shout να παρεμβάλλονται ευχάριστα  στο κομμάτι, όπως επίσης και  το Always στο encore.

Ο ήχος επίσης ήταν πολύ καλός, εξαιρετικό το κεντρικό monitor στη σκηνή και η δουλειά του σκηνοθέτη  σε βοηθούσε να βλέπεις άνετα τα τεκταινόμενα σε όποιο σημείο του σταδίου και αν καθόσουν.

 

 

Συνολικά ήταν μια άριστη εμφάνιση από τουs ΒΟΝ JOVI , τραγουδήσαμε, χορέψαμε και περάσαμε τέλεια. Αυτό δεν είναι το ζητούμενο άλλωστε;

 

 

---

 

Του Γιώργου Μουχταρίδη

Ένα απροσδόκητα υπέροχο πάρτι σε μία θλιμμένη πόλη!

 

 

---

Της Ιωάννας Κοροπιώτη

 

Americans don't get it!... But when they DO they 're f***g amazing!

Εάν είχα ένα καπέλο θα το έβγαζα για τον κύριο Jon Bon Jovi και τη μπάντα του, για την αστείρευτη ενέργεια και τον προφανή επαγγελματισμό τους σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Το σόου, βέβαια, είχε κάτι από το κιτς των '80s και τη γνωστή αμερικανική υπερβολή. Επειδή, όμως, πέρασα καλά, παρόλο που δεν είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση τη μπάντα, οφείλω να ομολογήσω ότι παραμένουν τουλάχιστον εξαιρετικοί διασκεδαστές.

 

Μόνο για την αντοχή τους να ερμηνεύουν κομμάτια που ξεπερνούσαν τα 6 λεπτά την πιο καυτή (κυριολεκτικά) ημέρα της χρονιάς, αξίζουν τα συγχαρητήριά μας. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για το ελληνικό κοινό, που απογείωσε την εμφάνιση των Bon Jovi. Με την αμεσότητα και τον ενθουσιασμό του απέδειξε ότι μπορεί να περνάει καλά ανεξαρτήτως συνθηκών και να μεταδίδει αυτή την ενέργεια σε αυτούς που βρίσκονται πάνω στη σκηνή.

 

 

---

 

 

Της Μαρίας Μαρκουλή

 

Tres Bon Jovi

 

Τυχαίο δεν είναι που κάνουν αυτή τη δουλειά τόσα χρόνια.  Απολαυστικοί, δοσμένοι με την ψυχή τους στο live, δυόμισι ώρες στη σκηνή,  σε επικοινωνία με τον κόσμο. Ποτέ δεν ήμουν φαν, αλλά μπορώ να γίνω για την τιμιότητα, το πάθος, τον ενθουσιώδη επαγγελματισμό τους.

 

Ας το πούμε κι έτσι δηλαδή –ποτέ δεν μας υποσχέθηκαν έναν rose garden , αλλά το bed of roses το είπαν εξαιρετικά…

 

 

 

---

 

Tης Βάσιας Τζανακάρη

 

Οι Bon Jovi ήταν για μένα ένα τεράστιο συναυλιακό απωθημένο γιατί πάντοτε συμπύκνωναν στη μουσική της τη μεγάλη αμερικανική μαστοριά του να φτιάχνεις πιασάρικα stadium rock τραγούδια που μπορεί κανείς να τραγουδά στο δρόμο για το σχολείο. Ακόμα περισσότερο γιατί ήταν το γυμνασιακό μου guilty pleasure όταν έκρυβα τις κασέτες όπου είχα μαζί γραμμένα το King Ink των Birthday Party και το In These Arms των Bon Jovi για να μη με κοροϊδέψουν οι ψαγμένοι. Με τα χρόνια βέβαια ξεπέρασα τα ανόητα κλισέ και περίμενα πώς και πώς τη μέρα που θα έβλεπα ζωντανά την μπάντα από το Νιου Τζέρσι.

 

Αυτή, λοιπόν, τη συναυλία δεν θα την έχανα με τίποτα. Μόλις οι Bon Jovi ανέβηκαν στη σκηνή του ΟΑΚΑ ούρλιαξα κι εγώ μαζί με το πλήθος. Δεν πέρασε όμως πολύ ώρα και άρχισα να σκέφτομαι ότι αν συνέχιζαν έτσι είχαμε μπροστά μας δύο δύσκολες ώρες: Ο ήχος ήταν κακός, ο Jon Bon Jovi αμήχανος, με φωνή που δεν είχε ακόμα ζεσταθεί και σώμα που έδειχνε να μην αντέχει τις υψηλές θερμοκρασίες.

 

 

 

 

Κάπως έτσι έκαψαν και το You Give Love a Bad Name το οποίο αν παιζόταν αργότερα στο setlist θα ήταν απογειωτικό. Στη συνέχεια, όμως, η κατάσταση πήρε μπρος, έφτιαξε κι ο ήχος –ίσως να μου φάνηκε έτσι επειδή άλλαξα θέση στην αρένα και πήγα αριστερά μπροστά όπου υπήρχε ένα τεράστιο κενό. Όταν ήχησαν οι πρώτες νότες του Blaze of Glory, που είναι το αγαπημένο μου, πήρα μπρος κι εγώ. Επιτέλους έβλεπα Bon Jovi. Ακολούθησαν τραγούδια κομμένα και ραμμένα για live, στα οποία ξελαρυγγίστηκα, αλλά και μερικές αδιάφορες στιγμές σαν το Work for the Working Man και Have a Nice Day όπου τα βιντεάκια σε κρατούσαν περισσότερο από τα τραγούδια. Tο κοινό γύρω μας απροσδιόριστο αλλά των προαστίων γενικώς. Δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω τους πιτσιρικάδες της γενιάς μου που ανταλλάσσανε εκείνες τις κασέτες.

 

Στα μείον της βραδιάς τα ψευδοπυροτεχνήματα που βλέπαμε στην οθόνη, από άποψη θεάματος, τελείως fail. Γενικώς ό,τι έδειχνε το video wall μού φάνηκε άνισο. Η διοργάνωση ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Εύκολη είσοδος, εύκολες μπύρες. Βέβαια δεν είναι αυτό το πρωτεύον σε μια συναυλία. Αν οι μπάντες τα δίνουν όλα και τα ακούς όλα, τις ουρές τις ξεχνάς. Τελικά, το live των Bon Jovi μού άφησε την αίσθηση ενός  σκοτσέζικου ντους. Είχε δυνατές στιγμές, είχε και «κοιλιές». Παρόλ’αυτά, το χαμόγελο του Jon Bon Jovi τα ‘φτιαχνε όλα. Ή είσαι σούπερ σταρ ή δεν είσαι.

 

 

 

 

 

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374