Ο τυφώνας Brett Anderson

Suede / Entertainment Stage 11.09.2011

 

Αρχίζω και ανησυχώ που οι περισσότερες από τις συναυλίες που με ενθουσίασαν τελευταία έγιναν από ονόματα παλαιότερα, που είτε επανασχηματίστηκαν είτε συνεχίζουν ακάθεκτα την (πολυετή) πορεία τους. Οι Pulp και οι Suede εκπροσωπούν την πρώτη κατηγορία, ο Nick Cave και οι Grinderman τη δεύτερη. Κι όσο κι αν έβγαλα το καπέλο σε κάποιους όπως οι Future Islands για παράδειγμα εσχάτως, δεν μπορούν να συγκριθούν με όλους όσους προανέφερα σε επίπεδο οργασμικής κατάληξης της βραδιάς. Να φταίει που το υλικό είναι πιο γνώριμο, που έχει περάσει το τεστ του χρόνου και έχει αγαπηθεί μέσα από άπειρες προσωπικές κι άλλες τόσες δημόσιες ακροάσεις; Είναι όλα αυτά μα είναι και ότι και οι τρεις αυτές μπάντες έχουν μπροστάρηδες που τσακίζουν κόκκαλα!

 

Εντάξει, το περίμενα πώς και τι το live όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ, αλλά όπως και να το κάνεις, όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι για τον τυφώνα Brett Anderson, τελικά έρχεται και σε παίρνει και σε σηκώνει με ισχυρότερη από την αναμενόμενη ορμή. Ήταν όσο τέλειος τον θυμόμαστε από το παρελθόν, όσο σέξι κι όσο σαρωτικός είχαμε διαπιστώσει κάποια στιγμή ότι είναι, κι όσο εκφραστικός τον θυμόμαστε από τους δίσκους και τα τραγούδια του, τα ευφρόσυνα ποπ και τις ενδοσκοπικές μπαλάντες. Όργωσε τη σκηνή πολλαπλά, έπεσε μέσα στο κοινό και δέχτηκε την αγκαλιά του, κουνήθηκε μέχρι που το ανοιχτό στο στέρνο πουκάμισό του δεν σήκωνε περισσότερο ιδρώτα, τα έδωσε όλα και εισέπραξε αγάπη, χειροκρότημα και αιώνια αφοσίωση από τους οπαδούς του. Ο Brett Anderson ήταν ολόκληροι οι Suede, παρότι δεν πρέπει να μειώσουμε την αξία των υπόλοιπων τεσσάρων μουσικών που τον συνόδευσαν στη σκηνή.

.

 

Τα χρόνια έχουν περάσει επάνω και από αυτούς – ιδιαίτερα εμφανής ήταν η αλλαγή στον Richard Oakes που έχει παχύνει κι έχει «αφήσει» και καραφλίτσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, δεν ξενίζει όμως γιατί όταν είχε προσχωρήσει στους Suede έμοιαζε να τον είχαν απαγάγει από τις τελευταίες τάξεις του σχολείου ακόμα! – αλλά ο Brett έδειχνε αγέραστος και αμετάλλακτος. Στη σόλο καριέρα του έχει υιοθετήσει ένα ιδιαίτερα σοβαρό στυλ, που πηγαίνει αγκαζέ με τη μουσική που γράφει πια και η οποία απέχει χιλιόμετρα από την ποπ τρέλα που πρέσβευε στα ‘90ς αλλά όταν το καθήκον τον καλούσε να ενδυθεί ξανά το μανδύα του εναλλακτικού Britpop μεσσία, το έκανε με χαρά. Τη χαρά αυτή εξέπεμπε η κάθε του κίνηση, που όσο καλά προβαρισμένη και υπολογισμένη κι αν ήταν, τόσο αυθόρμητο ενθουσιασμό δημιουργούσε που έφτανε σε κύματα μέχρι την κάθε γωνιά του χώρου που τους φιλοξενούσε. Το Entertainment Stage γέμισε επαρκώς, και παρότι δεν μας ικανοποίησε σε ηχητική κάλυψη (ούτε στο πίσω μέρος της αίθουσας ούτε στον εξώστη ο ήχος ήταν καθαρός) μας άφησε καλές εντυπώσεις σαν χώρος. Όταν όμως άρχισαν να παίζουν οι Suede, όλες τούτες τις λεπτομέρειες τις ξεχάσαμε και τον πρώτο λόγο πήραν τα τραγούδια.

.

 

Δεν έπαιξαν πάρα πολύ, μία ώρα κι ένα τέταρτο έχω την εντύπωση, κι άφησαν απ’ έξω αρκετά από τα ωραιότερα κομμάτια τους. Ακόμη κι έτσι όμως, έπαιξαν ένα τυπικό και καλοζυγισμένο greatest hits που είναι κάτι παραπάνω από ΟΚ στην δική τους περίπτωση. Δεν φαντάζομαι να έφυγε κανείς παραπονεμένος από τη στιγμή που ακούστηκαν όσα παραθέτουμε στο τέλος και με τον άψογο τρόπο που το έκανε η μπάντα. Ζήσαμε μία γιορτή στην ουσία όπου τα τραγούδια ήταν πολύ αγαπημένα, είχαν επενδύσει εφηβικά και μετεφηβικά για πολλούς χρόνια και εκείνο το βράδυ τα ακούσαμε σε μία εκδοχή που τα κρατούσε φρέσκα, ζεστά στην καρδιά τους και με την ταμπέλα του κλασικού επάνω τους. Ζήσαμε μια βραδιά όμορφη, νοσταλγική, που στο τέλος τέλος την χρειαζόμασταν σε τέτοιους καιρούς…

.

 

Τη βραδιά άνοιξαν οι πάντοτε συμπαθείς Matisse με τον παλιό τους τραγουδιστή Άρη Σιάφα να έχει επιστρέψει στη σύνθεση και τα πράγματα να είναι πολύ καλύτερα έτσι, πιστεύω ότι θα συμφωνήσουν όλοι… Είχα κάμποσο καιρό να τους δω ζωντανά και με χαροποίησε το γεγονός ότι έχουν κατακτήσει πια το σφικτό παίξιμο που μπορεί να δώσει πόντους στις ενδιαφέρουσες ποπ συνθέσεις τους, κάτι που έλειπε παλιότερα. Με αυτοπεποίθηση πια επάνω στη σκηνή μπορούν να πείσουν ότι θα καταφέρουν περισσότερα πράγματα στο άμεσο μέλλον. Μένει μόνο να δούμε πώς θα είναι το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα. Τέλος, τίνος ιδέα ήταν το τελευταίο κομμάτι που ακούστηκε από τα ηχεία πριν βγουν οι Suede να ήταν από το σάουντρακ της ταινίας Koyaanisquatsi που έχει γράψει ο Phillip Glass; Περίεργα πράγματα συμβαίνουν βρε παιδί μου…

Set list

The Drowners

She

Trash

Animal Nitrate

To The Birds

Pantomime Horse

We Are The Pigs

Killing Of A Flash Boy

Can’t Get Enough

Obsessions

Everything Will Flow

So Young

Metal Mickey

The Wild Ones

New Generation

Beautiful Ones

-------------------

Saturday Night

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374