Φοίβος Δεληβοριάς: Ο Αόρατος Ανθρωπος

Με την μουσική είναι αδύνατον να είναι κανείς αντικειμενικός. Τώρα που το σκέφτομαι, το ίδιο ισχύει για όλες τις τέχνες. Οπότε δηλώνω εξ αρχής ότι ανήκω στους ακροατές που έχω παρακολουθήσει στενά τον Φοίβο Δεληβοριά από  τα πρώτα του βήματα στο χώρο, έχω αγαπήσει τραγούδια του, τον έχω δει επανειλημμένα σε λάιβ και - όπως συμβαίνει συνήθως στις μακροχρόνιες σχέσεις- υπήρξαν και φορές που με έκανε να νιώσω μετέωρη.

 

Αναμενόμενο. Όταν φορτώνεσαι την σκιά του Σαββόπουλου στις πλάτες σου από τα 20 σου χρόνια (γιατί κάπως έτσι τον παρουσιάσαμε εμείς οι δημοσιογράφοι, σαν συνεχιστή του ύφους Σαββόπουλου) κι όταν σου κολλάνε την ταμπέλα της καλύτερης πένας της γενιάς σου (τουλάχιστον στιχουργικά), τότε οι απαιτήσεις θεριεύουν. Έπειτα είναι και το σύνδρομο της Σίρλεϊ Τεμπλ: Το παιδί που μεγαλώνει. Και μεγαλώνει. Και μεγαλώνουμε κι εμείς. Και μια μέρα κοιτάς το "παιδί " και συνειδητοποιείς ότι έχει γκριζάρει. Και δεν υπάρχει κανένα άλλοθι πλέον.

 

Λοιπόν σε αυτή  την κρίσιμη στιγμή βρέθηκε με τον "Αόρατο Άνθρωπο" του ο Φοίβος. Ό,τι είχε κάνει μέχρι στιγμής (πέντε προσωπικούς δίσκους) ήταν, δίχως άλλο, η απόδειξη ότι καλώς τον είχαμε ανακηρύξει σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δυνάμεις του 90. Στιχουργικά τουλάχιστον είναι στο τοπ. Ένας τραγουδοποιός που μεγαλώνει καλά. Ναι αλλά θα ερχόταν ποτέ η ενηλικίωση; Εκείνη η εσωτερική αλλαγή που είναι η βασικότερη προϋπόθεση για να βγει ανάγλυφη η διαφορά (και να την νιώσουμε κι εμείς ) στο αποτέλεσμα της δουλειάς του;

Στον "Αόρατο Άνθρωπο" αυτό ένοιωσε η γράφουσα. Ότι ο στιχουργός - που ήταν έτσι κι αλλιώς δυνατός - ανακάλυψε επί τέλους και το άλλο του μισό, εκείνο το κομμάτι που άλλοτε το βρίσκαμε, άλλοτε το χάναμε - κι όχι σε δίσκους αλλά σε τραγούδια. Μεμονωμένα τραγούδια.. Αυτή την φορά όμως μοιάζει σαν να βρήκε ο στίχος τον ήχο του, σε συνολικότερο επίπεδο.

 

Προφανώς ήρθε η στιγμή να   πειραματιστεί  πιο γενναία  σε  αυτό τον τομέα και να δουλέψει πιο ουσιαστικά με τους μουσικούς του σαν ομάδα πλέον, σαν γκρουπ. Ο ίδιος μου είχε πει παλιότερα ότι όφειλε πολλά στον συνεργάτη (και φίλο του πλέον)  τον πολυοργανίστα Γιώργο Κατσάνο που παίζει κάμποσα περίεργα, αυτοσχέδια όργανα, από μουσικό πριόνι μέχρι στυλοφωνο. Ό,τι και να συνέβη πάντως πίσω από τις κλειστές πόρτες του στούντιο (όπου βρέθηκε και η Αρλέτα για να πει ένα τραγούδι) καλώς συνέβη. Γιατί το αποτέλεσμα είναι χειροπιαστό: Κλασσικός Φοίβος, στην πιο απελευθερωμένη του εκδοχή. Στιλάτος, εφηβικός και ταυτόχρονα ουσιαστικός και βαθύς όσο ποτέ. Μια ωραία ωριμότητα που ουδεμία σχέση έχει με την κούραση που φέρνουν τα χρόνια.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374