Παίξε, Πόλυ, επειγόντως...

Το φετινό Primavera της Βαρκελώνης ήταν το πρώτο μεγάλο φεστιβάλ που - έστω εν μέρει - παρακολούθησα ποτέ. Οταν τα φώτα έσβησαν, δεν ήμουν βέβαιος αν αυτό που έζησα ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Οπωσδήποτε γνωρίζω πια ότι τα ψευτοφεστιβάλ που διοργανώνονται εδώ πρέπει να τοποθετηθούν σε άλλη κατηγορία. Αν είναι φεστιβάλ το Ejekt ή το Rockwave, τότε το Primavera είναι κοσμογονία.

Ηταν καλό, όμως; Δεν είμαι και τόσο βέβαιος.

 

 

Αλλά γιατί μου έμεινε το αίσθημα του ανικανοποίητου; Αφού έζησα από απόσταση 15 μέτρων τον απίστευτο θρίαμβο των Pulp (περισσότερα για την εμφάνισή τους μπορείτε να διαβάσετε στο e-tetRadio), είδα μετά από καιρό τη λατρεμένη PJ Harvey, συγκινήθηκα με την καμωμένη για δείλι νέο-κάντρι των Fleet Foxes, μυήθηκα επιτέλους στους Einstuerzende Neubauten, βούτηξα στη βαρύτονη γοητεία των National, πήρα και γενναία γεύση από Mogwai, από Low, από Swans, από Animal Collective. Τι ήταν αυτό που μου έλειπε στο τέλος του τριημέρου;

 

Μήπως με χάλασε το κοινό; Ναι, είναι πιθανό. Απ' ό,τι έλεγαν οι περπατημένοι της παρέας, ουδέποτε είχε τόσο κόσμο το Primavera. Συνωστισμός παντού και πολυκοσμία, ακόμα και σε συναυλίες που ήλπιζα να παρακολουθήσω ακουμπισμένος ξένοιαστα στο κάγκελο. Το σώσε στις 6-7 σκηνές, χαμός και ανοργανωσιά στα μπαρ, ουρές στα εκδοτήρια και στα εστιατόρια, στριμωξίδι στα λεωφορεία.

 

Και Ισπανοί. Πολλοί Ισπανοί. Περισσότεροι απ' όσο αντέχει ο οργανισμός μου. Δυσκολεύομαι να συνυπάρξω με ανθρώπους που αποκαλούν την Πι Τζέι Χάρβεϊ "Πε Για Αρβέι" και τους Παλπ "Πουλπ". Οχι. Συγγνώμη. Δεν θα μπορέσω. Ούτε που θέλω να σκεφτώ πώς προφέρουν τους Einstuerzende Neubauten.

 

 

Δεν περιμένω δα καλό γούστο από μία νεολαία που θεωρεί απαύγασμα της μόδας και του καλού γούστου την πυκνή μαύρη γενειάδα, τη τζίβα και το ταγάρι. Αντί να μοιράζουν στις εισόδους καραμελίτσες Smint, έπρεπε να χαρίζουν λάμες ξουραφιών και ψαλίδια σαν αυτά που χρησιμοποιούμε για να κουρεύουμε τους θάμνους. Ή θεριζοαλωνιστικές μηχανές.

Α, και σαπούνια για να πλένουν τις ποδοσφαιρικές φανέλες με τις οποίες εμφανίζονταν οι μισοί στο φεστιβάλ. Ελεος όμως με το αθλητικό τους "θαύμα". Πόσο πιο αντιπαθητικοί να γίνουν πιά;

 

Τα είπα και ξαλάφρωσα. Αλλά δεν ήταν η παρλαπίπα των Ισπανών που μου ξίνισε τη γεύση. Αυτό το δεδομένο το γνώριζα εξαρχής. Ξαφνικά, κατάλαβα. Αναψε το λαμπάκι του Κύρου Γρανάζη, την ώρα που άκουγα από μακριά τους Jon Spencer Blues Explosion. Ήταν που το φεστιβάλ δεν είχε ιδρώτα. Αδρεναλίνη. Ξεκούρδιστες κιθάρες και μεθυσμένο χορό.

Eίχαμε τον Τζον Σπένσερ, αλλά έλειπε το explosion.

 

Το φετινό Primavera το ζούσε ο θεατής όχι με το κορμί του, αλλά με τον εγκέφαλό του. Χρειαζόταν, για να ζωντανέψει, κάτι σε Arctic Monkeys, σαν αυτό που θα γίνει οσονούπω στο όχι και τόσο μακρινό Benicassim. Μερικές μπάντες που να γρατζουνάνε χωρίς να πολυνοιάζονται για τα φάλτσα τους.

 

Όχι απαραίτητα πρώτης γραμμής. Ας ήταν τρίτο όνομα μιας βραδιάς οι Vaccines. Oι Kaiser Chiefs. Οι Editors. Οι Klaxons. Κάποιοι ικανοί να βγάλουν τους Εγγλέζους στην πρώτη γραμμή. Μόνο αυτοί έδωσαν ζωή στο φεστιβάλ, όταν έπιασαν την πρώτη γραμμή των επάλξεων στην επιστροφή των Pulp. Χόρεψαν μέχρι πτώσεως, τραγούδησαν τους στίχους απνευστί, έπαιξαν ξύλο μαζί με μας τους θαρραλέους της εμπροσθοφυλακής. Τι να τραγουδήσουν οι Ισπανοί; "Διθ ιθ χάρδκορ";

 

 

Στην κορύφωση του Primavera, αργά το βράδυ του Σαββάτου, είχε να διαλέξει ο θεατής ανάμεσα στους Animal Collective και στους Mogwai. Η πλήξη και η ξαδέρφη της η βαρεμάρα. Καλοί και οι δύο, για να είμαι δίκαιος, αλλά όχι για κορυφώσεις. Η PJ Harvey μιας άλλης εποχής μπορούσε να λύσει το πρόβλημα με δύο απλές κινήσεις.

Την έβλεπα να πασχίζει να μας μαγέψει σαν ξωτικό που είναι και μου ερχόταν να την πιάσω από το μαλλί, να της βγάλω το βικτωριανό λευκό φόρεμα, να την ντύσω με ένα από εκείνα τα παλιά μικροσκοπικά σχεδόν πανκ φορεματάκια της και να της δώσω την ξεκούρδιστη κιθάρα της εποχής του Rid Of Me και του Dry. "Παίξε, κορίτσι μου, να τους ξυπνήσεις, που ασχολούνται ακόμα με το Μέσι".

 

Αλλά αυτή εκεί, να μας πει για τους νεκρούς του 1916 και της Καλλίπολης. Ποιος νοιάζεται για την Καλλίπολη, μωρέ Πόλυ;

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374