Μια συζήτηση με το Νίκο Νικολαΐδη (ΜΕΡΟΣ Β)

Δεύτερο μέρος της συζήτησης που είχε ο έφηβος -τότε- Νίκος Τριανταφυλλίδης με τον σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη για λογαριασμό του περιοδικού "Ήχος" το Νοέμβριο του 1987 και δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Σελιλόιντ Μακρονήσια". Μόλις είχε προβληθεί η "Πρωινή Περίπολος" στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αυτά. Περισσότερα στο αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Η συνέχεια επί της Οθόνης.

 

Διαβάστε το τρίτο μέρος της συνέντευξης αύριο

 

 

Σήμερα παρατηρείται ένα ρετρό φαινόμενο, μια στροφή προς τα πίσω. Μπορείς να το δεις παντού, απο τη μόδα και τις διαφημίσεις μέχρι και τις αφίσες των νυχτερινών μαγαζιών και το στυλ των περιοδικών.

Κάποτε θα είδες μια παλιά καρτ ποστάλ με ένα τροπικό νησί. Βέβαια τωρα ξέρεις οτι αυτές οι γωνιές δεν υπάρχουν και πως αριστερά και δεξιά γίνεται σκοτωμός. Είναι ξενοδοχεία, βρωμιά, πλαστικά.. Εντάξει αυτά τα ξέρουμε. Και ξέρουμε με ποιον τρόπο εκμεταλλεύτηκαν έξω το ρετρό. Ίσως να το δημιούργησαν και οι ίδιοι. Έπρεπε να ξαναπουλήσουν ένα στοκ ταινιών και δίσκων, βιομηχανίες να ενεργοποιηθούν.. Γιατί όχι και ρετρό λουκάνικα? Από την άλλη βλέπουμε πως σ’ένα σοβαρότερο επίπεδο γίνεται μια επανεκτίμηση όλων των προσφορών εκείνης της εποχής, τις οποίες μέχρι προχτές τις θεωρούσαν αμελητέες. Πιστεύω πως συνειδητά γίνεται μια μελέτη σε εκείνη την εποχή. Ήταν μεν κλειστή πίσω μας αλλά μπροστά υπήρχαν δρόμοι. Και αυτοί οι δρόμοι πάρθηκαν λάθος. Οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο το οποίο δεν το αισθάνομαι τόσο εγώ όσο οι εικοσάριδες της εποχής μας. Σε μια κατάσταση τόσο ασφυκτική που δεν ξέρεις πώς να βγεις και πού να ακουμπήσεις όλα τινάζονται στον αερα. Δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση τότε. Εκείνη την εποχή ανοίγονταν καθαροί δρόμοι μπροστά σου. Μια φοβερή επιτάχυνση σε έσπρωχνε σε αυτά τα πράγματα. Ενώ σήμερα οι κινήσεις είναι κυκλικές. Νομίζω ότι τώρα πια έχουν καταλάβει το αδιέξοδο και προσπαθούν άτσαλα να γυρίσουν πίσω. Είναι μάταιο. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Ξεκινάμε να βρούμε ένα παράδεισο ο οποίος κακώς έχει στηθεί στα 50s.

 

 

Εσύ πού πήγες όταν τελείωσαν όλα αυτά; Μήπως ένιωθες ξέμπαρκος;

Ναι, πάρα πολύ. Εγώ είχα κολλήσει σε εκείνη την περίοδο. Ένιωθα οτι δεν την είχα εκμεταλλευτεί, πως δεν την είχα ολοκληρώσει και προχωρήσει. Δε μ’ είχε αφήσει η κατάσταση γύρω μου για κάτι τέτοιο. Κάπου μυρίστηκα ότι παίζεται ένα παιχνίδι σε βάρος μας. Έτυχε, λόγω χαρακτήρα, να συνεχίζω να είμαι «απροσάρμοστος», να ψάχνω και να αμφισβητώ τα πράγματα επι μονίμου βάσεως. Έβλεπα δίπλα τους φίλους μου να τακτοποιούνται σιγά σιγά, να μπαίνουν σε κουτάκια, να φτιάχνουν οικογένειες, πραγματα τα οποία μέχρι τότε εμείς τα γελάγαμε..Ήταν και μια μοιραία κατάληξη των πραγμάτων.

 

Είχα κάποιες ανασφάλειες στη ζωή μου τις οποίες και φρόντισα να τις συντηρήσω. Δεν ένιωθα ποτέ ήρεμος και ήσυχος με κάτι. Το γεγονός ακόμα οτι μπήκα στον κινηματογράφο, μια τέχνη που ήταν τελείως ομιχλώδης, έχει να κάνει με όλα αυτά. Όταν μπήκα στην σκηνοθεσία ήξερα οτι ο σκηνοθέτης σίγουρα δεν κάνει τα σκηνικά. Τιποτ’ άλλο. Ήξερα ότι αυτή η τέχνη ασχολείται με το σινεμά και ότι εγώ αγαπάω πολύ το σινεμά και μ’ αρέσει να φεύγω μέσα απο το σινεμά.

 

Παρόλο που είχα ευκαιρίες, φρόντισα να μην τακτοποιηθώ. Έβλεπα κάποιες παγίδες στις μόνιμες τακτοποιήσεις. Παντρεύτηκα πολύ μικρός σα να μην τρέχει τίποτα. Θυμάμαι τον πανικό που είχε πιάσει συγγενείς και φίλους. Και παντρεύτηκα γιατί έπρεπε να τελειώσει κάποια ιστορία που με ταλαιπωρούσε απο την προεφηβεία μου. Μπήκα σε μια εκκλησία και παντρεύτηκα δίχως συγγενείς – αδιανόητο για τότε - έχοντας προσκαλέσει μόνο φίλους μου, στους οποίους και δήλωσα πως παντρεύομαι για να χωρίσω, όπως και σε δύο χρόνια χώρισα. Έκανα το ίδιο «λάθος» τρεις φορές και δεν θα είχα καμία αντίρρηση να το κάνω άλλες δεκαπέντε.

 

Δεν πήγα πουθενά. Έχω μείνει στα 50s. Εξακολουθώ να αντιμετωπίζω τον κόσμο με την ματιά τους, με τις αμφιβολίες εκείνης της εποχής. Δε νομιζω ότι έπρεπε να προχωρήσω παρακάτω. Έχω αφήσει πολλούς ξεπλήρωτους λογαριασμούς και πολλά ανεκπλήρωτα όνειρα απο την εφηβεία μου. Δεν μπορώ να κλείσω εκείνα και να προχωρήσω σε άλλα.

 

Καταλάβαινα ότι το να κάνεις σινεμά είναι αυτό που είπα και στη Θεσσαλονίκη – το σινεμά είναι μια επικίνδυνη υπόθεση και πρέπει να γίνεται απο επικίνδυνους ανθρώπους. Έπρεπε να ζήσω επικίνδυνα να εκτεθώ σε ορισμένα πράγματα όσο μπορούσα και άντεχα στη ζωή μου. Ποτέ δεν έκανα παρέα με «καλά» παιδιά.

 

Με την καινούργια ταινία μου δεν έκανα τίποτα άλλο απο το να μεταφράσω τα 50s απο άλλη πλευρά. Γιατί έχουν αρχίσει και τους βάζουνε χέρι και γω πρέπει να διαφοροποιηθώ απο αυτούς. Αυτόν τον φόβο τον έχω πάντα. Ίσως γιατί είμαι πολύ αδύναμος. Ξέρω τις αδυναμίες και τις δυνατότητες μου και αυτούς πρέπει να τους κρατάω σε απόσταση. Βέβαια δεν είμαστε και υπέροχοι... Το να χάνεις ή να κερδίζεις αυτά τα παιχνίδια δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να χάνεις ή να κερδίζεις με στυλ.. Στυλ ήταν πως έριχνε γροθιές ο Άλαν Λαντ!

 

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374