Μια συζήτηση με το Νίκο Νικολαΐδη (ΜΕΡΟΣ Γ)

Τρίτο μέρος της συζήτησης που είχε ο έφηβος -τότε- Νίκος Τριανταφυλλίδης με τον σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη για λογαριασμό του περιοδικού "Ήχος" το Νοέμβριο του 1987 και δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Σελιλόιντ Μακρονήσια". Μόλις είχε προβληθεί η "Πρωινή Περίπολος" στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αυτά. Περισσότερα στο αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Η συνέχεια επί της Οθόνης.

 

Διαβάστε το τέταρτο μέρος της συνέντευξης αύριο

 

 

Τι έχεις να πεις για τη δεκαετία που διανύουμε?Πώς βλέπεις την γενιά των 80s;

Εγώ δεν συμμετέχω πάρα πολύ στη ζωή.Πήρα τέτοιες αποφάσεις πριν κάνω την «Πρωινή Περίπολο» για να μπορέσω να τη γυρίσω. Κι όσο και να ακούγεται περίεργη αυτή η θέση, αποφάσισα πως δεν πρέπει να με αφορούν αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Είναι όλα πλαστά και μαγειρεμένα, διαφορα μπλοκ είναι σοφά τοποθετημένα για να μου σπάσουν τα μούτρα. Αποφάσισα να μην τον πάρω αυτόν τον δρόμο γιατί αλλιώς ήξερα πως θα χάσω. Δεν είναι ένας δρόμος για μάχη αλλά ένας δρόμος τον οποίο άλλοι έχουν επιλέξει για λογαριασμό μου. Μου λένε «από δω θα περάσεις, είσαι καλλιτέχνης, πρέπει να μετέχεις στα κοινά, πρέπει να πάσχεις, πρέπει να πιάσεις το σφυγμό της εποχής σου». Τέρμα σ’ αυτό το παραμύθι, δε θέλω να είμαι καλλιτέχνης ο οποίος πάσχει, θα κάνω την κυκλωτική μου κίνηση και θα σας βγω απο την άλλη μεριά!

 

Μετά την «Πρωινή Περίπολο κάθισα και τα ξανασκέφτηκα όλα αυτά και είπα πως εγώ δεν θα παίρνω πληροφορίες γιατί τις πληροφορίες μου τις δίνετε εσείς. Θα τις ψάξω να τις βρω μόνος μου. Ίσως ακόμα δεν είμαι έτοιμος να μιλήσω γι’αυτη την πολύ απελπισμένη δεκαετία του ’80, που την προσλαμβάνω περισσότερο απο συζητήσεις που έχω με νέους φίλους. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία μπαίνω σε αυτούς τους χώρους, μια φορά μάλιστα μπήκα πολύ άγρια. Ένιωσα μεγάλη απελπισία και είδα πόσο άδικα έχουν φερθεί στους ανθρώπους αυτής της δεκαετίας. Είδα πως τους διαλύσανε με πολυ σοφό τρόπο, πως τους φορτώσανε με αρρώστιες που δεν είχανε. Είδα πως ψήσανε μια ολόκληρη γενιά πως είναι χαμένη, απελπισμένη, κούφια και πως τους σπρώξανε εκεί πέρα που θέλανε. Εμείς είχαμε κάποια αβαντάζ, δεν είχε καλοστηθεί το σύστημα ακόμα και κάπου τους μυριζόμασταν. Οι σημερινοί νέοι δεν μπορούν να τους μυριστούν γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοφά στημένα. Και όλοι δουλεύουν εναντίον τους. Πρώτα απο όλα ο Ελληνικός Κινηματογράφος. Τους κρατάει τις πόρτες κλειστές. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς και έμπαινα σε έναν κινηματογράφο τι μου συνέβαινε όταν επικοινωνούσα με κάποιον στο πανί. «Κοίταξε» , έλεγα, «εδώ υπάρχουν κάποιοι άλλοι σε κάποια άλλα μήκη που υποφέρουμε για το ίδιο πράγμα». Εμένα μου έδινε ζωή για ένα χρόνο μία ταινία. Ποια ταινία δίνει σήμερα ζωή σε ένα νέο Έλληνα έστω και για δύο μήνες; Καμία.

 

Έχουν ψήσει τόσους ανθρώπους ότι είναι πεθαμένοι και ανίκανοι. Το κακό είναι οτι δεν αντιδράνε. Το είδα και φέτος στους νέους κινηματογραφιστές που διοργανώσανε αυτό το αντιφεστιβάλ, το οποίο μάλιστα και πέτυχε. Προς μεγάλη μου λύπη ανακάλυψα πως οι άνθρωποι αυτοί και τους το είπα με αποτέλεσμα να τσακωθούμε, δεν προσπάθησαν να επανατοποθετήσουν το θέμα του ελληνικού κινηματογράφου αλλά επεδίωξαν να ενταχτούν μέσα στο ίδιο σάπιο σύστημα. Και όταν τους κοντράρισα μου είπαν «άσε εμείς έχουμε τη δικιά μας συλλογιστική». Από τη στιγμή που αντί να έρθεις σε μια αντιπαράθεση για να ισοπεδωθεί επιτέλους αυτό το πράγμα πας με συλλογιστικές, ανοίγεις χαρτάκια και βγάζεις μοιρογνωμόνια, τα έχεις πουλήσει όλα.

 

Μου έκανε μεγάλη έκπληξη όταν ανακάλυψα πόσοι απο τους κινηματογραφιστές, παλιούς και νέους, δε βλέπουν κινηματογράφο.

Αυτό είναι γνωστό. Μάλιστα έχω ένα φίλο που είναι καθηγητής σε σχολή, που του είπα να βγάλει σε βιβλίο αυτά που άκουσε εκεί μέσα. Είναι τραγικά. Ούτε οι ηθοποιοί βλέπουν κινηματογράφο, ούτε οι άνθρωποι του κινηματογράφου πάνε στο θέατρο και πολλοί άνθρωποι του θεάτρου πάνε σε αυστηρά επιλεγμένες ταινίες. Φαίνεται πως εδώ γεννιόμαστε μάγκες...

 

 

Απο την άλλη υπάρχουν ακόμα οι θεατές που τρελαίνονται για μία ταινία, μανιακοί του σινεμά που μπορούν να τινάξουν τα μυαλά τους στον αέρα για μια λωρίδα καλού φιλμ...

Σκέφτεσαι πόσο θα άλλαζε η ζωή αυτών των ανθρώπων αν είχαν απο τον ελληνικό κινηματογράφο τρεις ταινίες τον χρόνο; Αυτό που εμείς δεν το θεωρούμε και τόσο σημαντικό, το κράτος το ξέρει. Εγώ πρέπει να δημιουργήσω λεγεώνες προβάτων. Τι έρχεται, λοιπόν, ο Α ή ο Β σκηνοθέτης και μου τους ξεσηκώνει; Ποιες ταινίες φτιάχνουν πρόβατα; Αυτές τις ταινίες θα προωθήσουμε. Κάπου θα έπρεπε να μην αφήνουν τους τρεις ή πέντε, αν είναι πέντε, σκηνοθέτες να παλεύουν μόνοι τους. Κάπου θα πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να διεκδικήσουν το δικό τους θέαμα. Πρέπει να δουν τους δικούς τους δρόμους να προβάλλονται. Κακά τα ψέματα. Μια οθόνη σου επισημοποιεί πολλά πράγματα και σου δίνει κουράγιο τη στιγμή που σου μιλάει ειλικρινά.Κάπου σε σιγουρεύει για κάποιες επιλογές σου. Ενώ εκείνη τη στιγμή σπας το κεφάλι σου, έρχεται αυτό το πράγμα και σου λέει «το σπάμε μαζί». Αυτό είναι σημαντικό και βέβαια το κράτος σου το απαγορεύει. Σου μιλάει για ελληνικές ταινίες, ταινίες που να αντιπροσωπεύουν τον τόπο σου. Αυτές δεν μπορεί να είναι ούτε η «Γλυκιά Συμμορία», ούτε τα «Κουρέλια», ούτε βέβαια και η «Πρωινή Περίπολος» η οποία είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας κατά τους κρατικούς.

 

Μου έκανε εντυπωση το οτι ελάχιστοι είδαν την ταινία σα σημερινή. Και από αυτούς τους λίγους, οι μισοί τη χαρακτήρισαν υπερβολική.

Δεν επιτρέπεται να την δούνε έτσι γιατί αυτή είναι μια ταινία τόσο για ανθρώπους που ζουν ακόμη όσο και για πεθαμένους. Κυκλοφορούν πολλοί απο τους τελευταίους, χιλιάδες ζόμπι κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Πάει τώρα σε έναν άνθρωπο να πει «με συγχωρείτε πέθανα;». Δεν του πάει να το πει γιατί άμα το συνειδητοποιήσει θα σπάσει το κεφάλι της γυναίκας του, του εργοδότη του, του παιδιού του, το δικό του κατ’αρχάς.. . Εγώ είμαι ευχαριστημένος απο όλες αυτές τις αντιδράσεις γιατι κάπου η ταινία στόχευσε σωστά.

 

Με απασχολεί σε αυτήν την ταινία ο θάνατος του θεάματος. Βέβαια, ξέρω πως αν έλεγα κάτι τέτοιο στην Θεσσαλονίκη οι κριτικοί θα την πήγαιναν αλλού την ταινία και θα άρχιζαν τα δικά τους του τύπου «η ταινία μέσα στην ταινία», όλες αυτές τις γνωστές αηδίες. Υπάρχουν αναφορές σαφέστατες και χονδροειδείς, μέχρι και κιτσοειδείς, επίτηδες βαλμένες για να κλείσουμε το μάτι στους συναδέλφους και τους τρελούς του σινεμά. Αν αναλυθεί ο ρόλος της γυναίκας στο φιλμ νουάρ θα δεις πόσο πλησιάζει και πόσο κοντά είναι αυτή η ηρωίδα, στο βαθμό που μου το επέτρεπε το θέμα, στις ηρωίδες των «μαύρων» ερωτικών ταινιών. Το γεγονός οτι προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους ήρωες του φιλμ νουάρ, με αυτούς τους πεθαμένους ανθρώπους, αυτή, μια μισοπεθαμένη η ίδια, για να πάρει ή να μεταδώσει πληροφορίες που δεν έχει γιατί ο Μίτσαμ την περιμένει κάποια στιγμή και δεν απαντά, έχει να κάνει με αυτό που λέμε. Συνέχεια ο φόβος υπάρχει δίπλα στο θέαμα. Βλέπει τον Άνθρωπο με το Χρυσό Χέρι και την πλησιάζει ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο - άρα κάποιος υπάρχει κοντά της και της παίζει αυτό το παιχνίδι. Η επίθεση μέσα στο σινεμά. Μια επίθεση που δεν της γίνεται αλλά είναι ένας φόβος που βεβαιώνει την ύπαρξή του, είναι όταν έχει κλείσει η τηλεόραση και κάποιος της βάζει τον Φρεντ Αστέρ. Αυτά είναι ξεκάθαρα πράγματα τα οποία δεν τα πιάσανε στο φεστιβάλ μιας και δεν μίλησα γι’ αυτά. Αν είναι δυνατόν να τους δίνεις δεκαπέντε φορές τα ίδια στοιχεία και να μην τα μυρίζονται.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374