Μια συζήτηση με το Νίκο Νικολαΐδη (ΜΕΡΟΣ Δ)

Τέταρτο μέρος της συζήτησης που είχε ο έφηβος -τότε- Νίκος Τριανταφυλλίδης με τον σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη για λογαριασμό του περιοδικού "Ήχος" το Νοέμβριο του 1987 και δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Σελιλόιντ Μακρονήσια". Μόλις είχε προβληθεί η "Πρωινή Περίπολος" στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αυτά. Περισσότερα στο αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος. Η συνέχεια επί της Οθόνης.

 

Διαβάστε το πέμπτο μέρος της συνέντευξης τη Δευτέρα

 

 

 

Σε μια τόσο μακροχρόνια διαδικασία όπως είναι το γύρισμα μιας ταινίας, δεν ένιωσες ποτέ να απειλείσαι απο τις τόσες διαπροσωπικές σχέσεις με ανθρώπους που πιθανόν να μην έχουν τίποτε κοινό μαζί σου; Δεν ένιωσες να σε κυκλώνει η φθορά; Ποιοι είναι οι αμυντικοί σου μηχανισμοί;

Αυτό το ένιωσα έντονα στη «Γλυκιά Συμμορία». Οι σχέσεις μου με το συνεργείο ήταν φοβερά κοντραρισμένες. Το συνεργείο με βοήθησε και έκανε την «Ευριδίκη» και τα «Κουρέλια». Η «Γλυκιά Συμμορία» μαγκώθηκε εξαιτίας του συνεργείου. Σε αυτήν την ταινία είχα πάρει ορισμένες αποφάσεις. Είπα πως δεν με αφορά το ότι έπρεπε να έχουν σηκωθεί οι τεχνικοί είκοσι λεπτά νωρίτερα μετά απο το διάλλειμά τους και να δουλεύουν. Ενώ άλλες φορές φώναζα, γινόμουν έξαλλος, έλεγα πως δεν σκέφτονται τον κόπο και το χρήμα, αυτή τη φορά αν συνέβαινε κάτι τέτοιο πήγαινα να χαζέψω στις τηλεοράσεις στο απέναντι μαγαζί. Ερχόντουσαν αυτοί και με τραβάγανε για να γίνει το γύρισμα. Εκείνη τη φορά δεν έλαβα υπ’ οψιν μου αυτό που λέγεται το άγχος του συνεργείου. Γιατί είπα πως και αυτό δε με αφορά. Εκεί που θα κάνουμε δέκα βδομάδες γύρισμα, θα κάνουμε έντεκα. Θα στοιχίσει η ταινία ένα εκατομμύριο παραπάνω αλλά εγώ θα έχω την ηρεμία μου. Όταν αρχίζει πια το γύρισμα είναι μια διαδικασία που την βαριέμαι αφάνταστα. Όλη η ταινία έχει στηθει μες στο μυαλό μου, έχω πια τα πλάνα έτοιμα, έχω βρει τους χώρους και τις γωνίες λήψης. Βέβαια πάντα υπάρχει μια ελευθερία. Καμιά φορά ένας χώρος σε κοντράρει και πρέπει να τον ξαναδεις ή μπορεί να συμβεί κάποιο αναπάντεχο γεγονός που πρέπει να το εκμεταλλευτείς και να αλλάξει όλο το ντεκουπάζ της σκηνής. Συνήθως είμαι πολύ συγκεκριμένος όταν πηγαίνω στο γύρισμα. Αυτό είναι ένα στοιχείο που με κάνει και στριμώχνομαι λιγάκι. Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι όταν αρχίζει το γύρισμα συμβαίνει κάτι περίεργο. Επειδή πρέπει να ενορχηστρώσω όλη αυτήν τη κατάσταση, φώτα, κινήσεις, ηθοποιούς φακούς, όλες αυτές τις ατμόσφαιρες που πρέπει να δημιουργηθούν μέσα στο συνεργείο και να πάρουν όλοι μπροστά και να ενωθούν με την ταινία, κάπου φεύγω...Λειτουργώ σαν τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Είμαι άλλος χαρακτήρας όταν γυρίζω και άλλος χαρακτήρας όταν προετοιμάζω το σενάριο ή κάνω τις πρόβες μου. Κλείνομαι φοβερά άσχημα, γίνομαι ένα πράγμα με την μηχανή και έτσι δημιουργούνται ορισμένες παρεξηγήσεις. Δεν επικοινωνώ εύκολα με τους ανθρώπους εκείνη τη στιγμή. Είμαι δοσμένος σε αυτό το πράγμα. Είναι κάτι που δεν το ελέγχω. Εκείνη τη στιγμή και άσχημα μιλάω και απότομα φέρομαι. Δεν ξέρω ποια είναι η γυναίκα μου, ποιο είναι το παιδί μου, μπορεί να περάσει ο καλύτερος μου φίλος και να τον σκοτώσω...Εκείνη τη στιγμή δεν καταλαβαίνω τίποτα.

 

 

Ας επανελθουμε στα «Κουρέλια». Ποιες ήταν εκείνες οι ιδέες που έπρεπε «να τις αγνοήσουμε ή να τις πνίξουμε»;

Το γεγονός οτι κατηγόρησα για φίμωση όλους αυτούς αυτής της γενιάς, το γεγονός ότι οι ήρωες δεν δέχονται να μπουν κάτω απο δεδομένα πολιτικά σχήματα. Δεν έχουν να προτείνουν άλλο σχήμα. Το μόνο που προτείνουν είναι οτι «εμείς, μας συγχωρείτε , φεύγουμε». Αλλά το γεγονός που τους πείραξε ακόμα πιο πολύ ήταν αυτό της αυτοδιάθεσης – τον εαυτό μας τον ορίζουμε εμείς και μπορούμε να αποφασίσουμε μόνοι μας με τι τρόπο θα μείνουμε ή θα φύγουμε απο δω μέσα. Αν προχωρήσουμε ακόμα πιο πέρα μπορούμε να πούμε οτι τους ενοχλούσε και η δομή της ταινίας. Αλλά, περισσότερο απο όλα τους πείραξε το πολιτικό μηνυμα της ταινίας, αυτό που έκανε ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με τη γενιά του ’50 να μπούνε μέσα στον κινηματογράφο. Και ήταν η πλειοψηφία.

 

Δεν μπορώ ή μάλλον δεν θέλω να καταλάβω πώς μια ταινία που την βρήκα τόσο ευαίσθητη, προκάλεσε αηδία και φρίκη, σε κάθε λογής πνευματικούς φωστήρες.

Πρέπει να είσαι πολύ παρθένος και πολύ απελπισμένος για να μπορέσεις να καταλάβεις γιατί βγαίνει ένας τα βράδια έξω ψάχνοντας να βρει τον Αόρατο Άνθρωπο, τον Άμποτ και τον Κοστέλλο , γιατί πιστεύει οτι έχει τη Ρίτα Χέιγορθ καθισμένη δίπλα του και γιατί σκοτώνει αυτό που δεν συνάντησε ποτέ στη ζωή του. Αυτά τα πράγματα απαιτούν μια ποιότητα εκ μέρους σου για να τα προσλάβεις. Και φυσικά να είναι το μυαλό σου ανοιχτό προς όλες τις κατευθύνσεις. Άμα πας να εξηγήσεις την ταινία κάτω απο ένα ορισμένο πρίσμα, μοιραίο είναι να την εισπράξεις παραμορφωμένη. Και μετά να γράφεις ό,τι θέλεις.

 

 

Πώς αποφάσισες να τα μοιραστείς αυτά τα πράγματα;

Νόμιζα οτι είχα υποχρέωση να αντιπαραθέσω στα γεγονότα εκείνης της εποχής το οτι υπάρχουν ακόμα κουρέλια που τραγουδούν... Και αποδείχτηκε οτι υπάρχουν, μέσα σε εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, σε πενηντάρηδες και δεκαπεντάχρονα. Το γεγονός οτι αποκαλύφθηκε αυτο το πράγμα μου έδωσε τεράστια ικανοποίηση. Ένιωσα οτι δεν είμαι μόνος. Από την άλλη ένιωθα απο ένστικτο οτι υπήρχαν δίπλα μου κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι περίμεναν να τους βοηθήσω αλλά και να με βοηθήσουν. Ήταν ένα πάρε-δώσε.

 

Το περίμενες κάτι τέτοιο;

Το περίμενα αλλά όχι και σε τόσο μεγάλο βαθμό. Έπειτα από μια ιστορική υποχρέωση που είχα προς εκείνη την γενιά. Έπρεπε να τα πω αυτά τα πράγματα. Δεν είχε τολμήσει να τα πει κανένας άλλος. Υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι μέσα στο χώρο μας που τα είχαν ζήσει. Δεν ξέρω για ποιους λόγους είχαν φοβηθεί. Ούτε γιατί ακόμα φοβούνται. Βέβαια το γεγονός ότι μοιράζομαι κάτι, κάπου με ενοχλούσε γιατί έδινα δικαίωμα στο κοινό να κοιτάει πολύ δικά μου πράγματα, δικές μου αδυναμίες και φοβίες, δικούς μου ηρωισμούς... Ίσως τελικά οι ταινίες να μίλησαν επειδή προχώρησα σε αυτην την αυτοέκθεση.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374