Η Αισθηματική Αγωγή

 

Αντιγράφω από το status της φίλης Ρένας Οροκλού στο Facebook: To να πεθαίνουν οι άνθρωποι μόνοι τους και να τους ανακαλύπτουν μετά από 4 μέρες δεν είναι η δυστυχής φυσική κατάληξη του "γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι". Είναι άλλο ένα δείγμα του τραγικού εκφυλισμού μας... Η Ρένα, βέβαια, τα έγραψε όλα αυτά με αφορμή την είδηση του θανάτου του σπουδαίου Μανώλη Ρασούλη. Καμιά φορά τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, με την λακωνική μετάδοση τους είναι πολύ πιο καυστικά από οποιοδήποτε άλλο σχολιασμό: Νεκρός βρέθηκε το πρωί της Κυριακής από φίλους του ο καλλιτέχνης Μανώλης Ρασούλης, στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία του ιατροδικαστή, ο θάνατός του είχε επέλθει  πριν από εννιά ημέρες.

Ο Μανώλης Ρασούλης ζούσε τα τελευταία χρόνια στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης. “Καλά έκανες και ήρθες μόνιμα εδώ. Είναι πολύ πιο ανθρώπινα” είπε στον πατέρα μου, μόνιμο κάτοικο Θεσσαλονίκης εδώ και χρόνια, όταν συναντήθηκαν πρόσφατα σε μιά παρουσίαση βιβλίου… Οι Θεσσαλονικείς δικαίως εκνευρίζονται με το παραμύθι της πιο ερωτικής πόλης. Όταν οι Αθηναίοι ανεβαίνουν πάνω για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και θέλουν να ρίξουν κανέναν πούτσο, θυμούνται τις μαλακίες περί ερωτικής πόλης. Φυσικά και έχουν δίκιο. Θα έπρεπε, όμως, οι συμπολίτες μου να αρχίσουν να αναρρωτιούνται αν ισχύουν πράγματι όλα τα καλολογικά  ουμανιστικά στοιχεία περί  πιο ανθρώπινης πόλης.  Όχι πως η Θεσσαλονίκη ΔΕΝ είναι ανθρώπινη-κάθε άλλο-αλλά γιατί η “ανθρωπιά”, και η “συμπόνοια” ΔΕΝ αρκούν για να δώσουν φως στα τρομερά σκοτάδια της ανθρώπινης ύπαρξης.

 

 

Ο Θεσσαλονικιός ποιητής Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου-ο ποιητής που αγάπησαν οι νέοι- πέθανε ολομόναχος σην Αθήνα στις τελευταίες μέρες του Ιουλίου του 1996 σε ένα δώμα στους Αγίους Αναργύρους Αττικής. Τον εντόπισαν σε κατάσταση αποσύνθεσης αρκετές μέρες μετά τον θάνατο του. Η κηδεία του έγινε στις 10 Αυγούστου στο Μαρούσι παρουσία ελάχιστων συγγενών. Οι υπόλοιποι το έμαθαν τυχαία στις Αρχές Σεπτεμβρίου.

 

 

Αποφεύγω τον κλειστό χώρο. Μ' αρέσει να ζω έξω από το σπίτι... να περπατάω, να χαζεύω στους δρόμους. Μ' αρέσει όπως γράφω και σ' ένα μου ποίημα, το σεργιάνι. Γενικά όταν βρίσκομαι στο δρόμο πολλαπλασιάζομαι, ταυτίζομαι με τον έξω κόσμο. Ενώ όταν είμαι μόνος στο δωμάτιό μου, σε ένα οποιοδήποτε δωμάτιο, απομονώνομαι, χάνω την επαφή μου με τον κόσμο. Κα αν μείνω μέσα πάνω από 24 ώρες χάνω κάθε επαφή. Αν μείνω μέρες; Tα πράγματα χειροτερεύουν επικίνδυνα. Γι αυτό είμαι συνεχώς έξω... οι κλειστοί χώροι για μένα είναι απειλή. Ενώ μέσα στους θορύβους της πόλης νιώθω μια ασφάλεια. Με τρελαίνουν οι εναλλασσόμενες οπτικές παραστάσεις. Γι αυτό και τρώω πάντα έξω. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας είμαι έξω... γράφω έξω, διαβάζω έξω.

 

24.7.2010 Μετά από δεκαπέντε ολόκληρες μέρες, και λόγω της έντονης δυσοσμίας, το πτώμα του Τάσου Παπασταμάτη, πρώην συνεργάτη των Βαγγέλη Παπαθανασίου και Νίκου Μαστοράκη, ανακάλυψε ο  διαχειριστής της πολυκατοικίας που διέμενε ο τραγουδιστής. Ο Τάσος Παπασταμάτης ήταν ο τραγουδιστής του συγκροτήματος The Forrminx - ''Το διαμέρισμα έμοιαζε με τρώγλη, παντού κυκλοφορούσαν κατσαρίδες και ποντίκια. Ο άνθρωπος ήταν πεσμένος στο πάτωμα και η μυρωδιά σου έφερνε λιποθυμία. Κάναμε δύο ώρες για να τον τακτοποιήσουμε και να τον μεταφέρουμε στο νεκροτομείο'', δηλώνει στην Espresso o Διαμαντής Σλούτας, ιδιοκτήτης γραφείου τελετών. Στη κηδεία του πήγαν μόνο 10 άτομα.

 

 

Ο ποιητής έχει ίσως την απάντηση απέναντι στα τρομερά αυτά διλλήματα περί μοναχικότητας ή μοναξιάς, κοινωνικής αποξένωσης ή αναχωρητισμού.

 

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Αυτοί, πάντως, σίγουρα δεν μπορούσαν.

 

 

Διαβάζουμε στην Ελευθεροτυπία, στο φύλλο της 19ης Φεβρουαρίου,  ότι ένα ακόμα πτώμα βρέθηκε στην χωματερή της Φυλής, το τέταρτο σε 50 μέρες όπως λέει η εφημερίδα... Και τα 4 πτώματα είναι τεμαχισμένα και ανήκουν σε αλλοδαπούς. Προφανώς δεν έχουν ταυτοποιηθεί ούτε κανείς έψαξε τον λόγο για τον οποίο αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν.

«Δεν σκέφτηκα να εγκαταλείψω την Ελλάδα, ούτε µετά την κρίση. Μπορεί να ζω µε οικονοµική στενότητα αλλά το έχω ξανακάνει και στο παρελθόν. Οταν επιστρέφω στις ΗΠΑ, βλέπω ότι οι άνθρωποι δεν νοιάζονται καθόλου για τα προβλήµατα του διπλανού τους. Εδώ δεν ζω µε άνεση, ξέρω όµως ότι δεν πρόκειται να πεθάνω στη µέση του δρόµου». Blaine L. Reininger

That’s why friends are for.

Αγαηπημένοι φίλοι, πραγματικοί ή ψηφιακοί, νεκροί και ζωντανοί, στο επανειδείν.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374