COMBINED

Έχει ξεκινήσει εδώ και κάμποσους μήνες ένα μεγάλο πρόγραμμα επανεκδόσεων από την ετικέτα Salvo κάποιων δίσκων που είχαν δει το φως της ημέρας στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’80 από την εταιρία ZTT. Πίσω απ’ αυτή τη δισκογραφική εταιρία – που λειτούργησε κάτω από την ομπρέλα της θρυλικής Island – κρύβονταν δύο άνθρωποι βασικά: ο παραγωγός Trevor Horn που ήταν υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για το μουσικό κομμάτι της παραγωγής και ο δημοσιογράφος Paul Morley που ασχολείτο με τις μαρκετινίστικες στρατηγικές που όφειλαν να εφαρμόσουν προκειμένου να κατακτήσουν τα charts και τις καρδιές των ακροατών της ποπ μουσικής. Ήταν ένα περίεργο δίδυμο που είχε μεγάλες ιδέες προκειμένου να κηρύξει τον πόλεμο σ’ έναν ήχο που έδειχνε να πέφτει και πάλι σε ένα ανεπιθύμητο τέλμα και χρειαζόταν δυο τρεις γρήγορες σφαλιάρες για να έρθει ξανά στα συγκαλά του, να γίνει προκλητικός, κολλητικός, εγκεφαλικός, έντεχνος όσο και άμεσος στην επικοινωνία του, ενώ στην ούγια του όφειλε να γράφει επίσης «κλασικός».

 

Τη μεγαλύτερη επιτυχία τους τη γνώρισαν με τους Frankie Goes To Hollywood και τη γνωστή τους σειρά από επαναστατικά σε μουσικό και βιωματικό επίπεδο τραγούδια. Το πιο πλήρες σε συνολικό καλλιτεχνικό όραμα (κι εκείνο όπου και οι δύο άφησαν τη φαντασία τους κυριολεκτικά να οργιάσει) ήταν οι Art Of Noise. Επίσης, ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα πειράματά τους ήταν η ένταξη στο σταύλο της ZTT (από το ποίημα Zang Tumb Tuum του φουτουριστή Filippo Tommaso Marinetti, αλλά αυτό είναι αντικείμενο άλλης στήλης ίσως) των Γερμανών (από το Dusseldorf πιο συγκεκριμένα) Propaganda. Έβγαλαν ένα μονάχα άλμπουμ στην ετικέτα, μα από τα σπλάχνα τους ξεπήδησε η Claudia Brücken, που είναι ουσιαστικά το όνομα που θα μας απασχολήσει εδώ.

 

 

Το A Secret Wish, που ήταν ο τίτλος του δίσκου, έδωσε μια διαφορετική διάσταση στην έννοια της electro pop που ήταν πολύ στα πάνω της την εποχή που το άλμπουμ βγήκε στο φως της ημέρας, μετά από έναν επίπονο τοκετό σε σκοτεινά και βαρυφορτωμένα με δεκάδες μηχανήματα στουντιακά λαγούμια. Πολλοί μιλούν για ένα από τα αριστουργηματικότερα προϊόντα των 80s, μια από τις δουλειές εκείνες που σε πείθουν ότι οι γκρίζες ημέρες μέσα στις οποίες σχηματοποιήθηκε ίσως τελικά να ήταν μονάχα μια πρόσοψη, όπου πίσω της ο κοσμοπολιτισμός δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί τον απόλυτο προορισμό κάθε σύγχρονου ανθρώπου, τα πάρτι δεν σταμάτησαν ποτέ και το αλκοόλ δεν διέκοψε ούτε στιγμή τη ροή του στα λαρύγγια όμορφων αντρών και γοητευτικών γυναικών που αποζητούσαν το φλερτ τόσο έντονα όσο και τη νέα κολλεξιόν του Dior…Παραδόξως, ο Trevor Horn δεν έκανε την παραγωγή στο δίσκο – ήταν απασχολημένος με την παραγωγή σχεδόν όλων των άλλων συγκροτημάτων του πλανήτη – άφησε λοιπόν στο πόδι του το βοηθό του Stephen Lipson που έκανε τη δουλειά καθ’ εικόνα και ομοίωση. Πολλά ήταν τα διαμάντια που περιέχονται μέσα του (η διασκευή τους στο αγαπημένο μου Sorry For Laughing των Josef K δεν είναι όμως δυστυχώς ένα απ’ αυτά), πρώτο και καλύτερο το Duel σαφώς αλλά δεν πάει πίσω και το Dr Mabuse με το εξαιρετικό βίντεο κλιπ, ένα από τα πρώτα που σκηνοθέτησε ο πασίγνωστος αργότερα Anton Corbijn, με τις προφανείς αναφορές στον ομώνυμο ήρωα του Norbert Jacques που μας σύστησε μέσω τριών ταινιών του ο Fritz Lang.

 

 

Η Claudia Brücken είχε εν τω μεταξύ παντρευτεί με τον Paul Morley (τα κείμενα του οποίου θα χρειαζόμουν περίπου τρεις με τέσσερις στήλες για να αναπτύξω το πόσο τα αγαπώ και τα βρίσκω σαν τα πιο ευφυή που γράφτηκαν ποτέ από ροκ δημοσιογράφο) κι αυτή της η σχέση ήταν που έφερε με διάφορους πολύπλοκους συλλογισμούς το τέλος των Propaganda. Από τότε, έχει κάνει ένα σωρό πράγματα που ευτυχώς για όλους, συλλέχθηκαν δείγματά τους σε ένα cd με τον τίτλο Combined για να μπορέσουμε να ενημερωθούμε κι εμείς που δεν είμαστε ακριβώς στο κατόπι της πορείας της. Βλέποντάς τα έτσι συγκεντρωμένα, αντιλαμβανόμαστε ότι όντως είχε ένα χάρισμα να ενσαρκώνει μια ποπ κόπια της Nico, όχι τόσο αυστηρά επιβλητική και με τη χαρακτηριστική τεκτονική ψύχρα της τελευταίας αλλά οπωσδήποτε εξίσου απρόσιτη και με μία μεταλλική φωνή που την τοποθετεί σε μια χώρα μακρινή και (αφιλο)ξένη. Πολλοί και αναγνωρισμένοι οι συνεργάτες της σε ολόκληρο το μήκος της μέχρι σήμερα καριέρας της, της έδωσαν καινούρια μουσικά χρώματα χωρίς να της αφαιρέσουν το ενιαίο στυλ που διατρέχει το συνολικό της έργο και είναι κατά τα φαινόμενο εντελώς δικό της δημιούργημα. Οι ρυθμοί είναι ανυποχώρητα μα όχι εξοντωτικά χορευτικοί, οι ατμόσφαιρες έχουν το ερωτικό μούδιασμα που δίνει και ο Bryan Ferry στα τραγούδια του, ενώ η ερμηνεία της πάντοτε σε στέλνει σε ένα ζεστό μέρος όπου ο χρόνος δεν τρέχει με τις συνήθεις ταχύτητές του, κάνει κι αυτός μια στάση για να χαλαρώσει μέσα σ’ ένα συγκρατημένα γιορτινό κλίμα…

 

 

Έχουμε λοιπόν και λέμε: άλμπουμ κάτω από το όνομα Act παρέα με τον παλιό ηλεκτρονικάριο Thomas Leer, σόλο άλμπουμ που την παραγωγή του είχαν μοιραστεί οι Pascal Gabriel (Bomb The Bass, S Express) και Steve Nye (Penguin Café Orchestra, David Sylvian), ένα ακόμη άλμπουμ σαν Onetwo παρέα με τον Paul Humphreys των OMD (που εκτός από τον σημερινό βασικό συνεργάτη της αποτελεί και τον σύντροφό της, για να μη χάνουμε επαφή και με την κοινωνική διάσταση της καλλιτέχνιδας…) κι από εκεί και πέρα συνεργασίες με τους Andy Bell των Erasure, Paul Rutherford των Frankie Goes To Hollywood (σε μία διασκευή στο This Is Not America του David Bowie), τον παλιό της ομόσταυλο Andrew Poppy (σε μία άλλη διασκευή, αυτή τη φορά στο In Dreams του Roy Orbison, όσο καλή μπορεί να είναι μία εκτέλεση σε κάτι που στην ουσία δεν μπορεί να διασκευαστεί επειδή η πρώτη απλά δεν παίρνει βελτιώσεις!) κι ένα γραμμένο μαζί με τον Martin Gore. Απορώ μόνο πώς και δεν περιέλαβε το When Your Heart Runs Out Of Time που τραγούδησε παρεούλα με τον Glenn Gregory των Heaven 17, χώρος στο δίσκο υπήρχε άπλετος πάντως! Ακόμα, δύο καινούργια τραγούδια που ηχογράφησε με τον επίσης μεγαλο-παραγωγό Stephen Hague, που καταδεικνύουν ότι, όπως σημειώνει και ο Paul Morley στις λιγοστές γραμμές που έγραψε εντός, η δουλειά της δεν είναι αυτοβιογραφική, μόνο Τέχνη και ψέματα. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…Δεν μπορείτε να πείτε όμως ότι δε δείχνει υπέροχα γραμμένο στο χαρτί, ε;

 

 

Άσχετο: είμαι ο μοναδικός που το παρατήρησε ή έχει γραφτεί κι αλλού; Τέλος πάντων. Κυκλοφόρησαν πρόσφατα το δεύτερό τους άλμπουμ οι Erland & the Carnival και πολύ ωραίο είναι επίσης, για μία ακόμη φορά. Δε θα σας πω πολλά για το μουσικό κομμάτι του δίσκου – πέρα από το ότι αξίζει να του ρίξετε μια ακρόαση – αλλά για το εικαστικό του κομμάτι. Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι αμφίβολης αισθητικής (παρουσιάζει μια κοπέλα που χοροπηδάει στο εφηβικό της δωμάτιο κι αποτελεί έργο των Graham και Diana Morris ) και δεν ξέρω αν ήταν εξ αρχής καλή ιδέα να τη βάλει το συγκρότημα του Erland Cooper και του Simon Tong στη μόστρα του δίσκου.

Ακόμη χειρότερα, δε θα έπρεπε να τη χρησιμοποιήσει μόνο και μόνο γιατί μια παρόμοια, εμφανέστατα από το ίδιο photo session δηλαδή, είχαν χρησιμοποιήσει οι Does It Offend You Yeah για τις ανάγκες του cd single τους Epic Last Song…Προσέξτε, του cd single τους! Δηλαδή, πόσο χειρότερο αυτογκόλ μπορεί να βάλει ένα γκρουπ στα ίδια του τα δίχτυα; Και να πεις ότι επρόκειτο για ένα ξεχωριστό φωτογραφικό στιγμιότυπο να το καταλάβω. Αλλά αυτό το πράγμα; Βέβαια, μπορεί να θεώρησαν ότι αν το συγκρίνει κανείς με την εικόνα που είχαν στο εξώφυλλο του παρθενικού τους δίσκου, το σκίτσο του κεφαλιού ενός αλόγου, τότε αυτό είναι όντως προβιβασμός κι εγώ πάω πάσο…

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374