SHAMELESS

Ο δίσκος που θα μας απασχολήσει στη στήλη αυτή έχει κυκλοφορήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό, από τις 26 Οκτωβρίου του περασμένου χρόνου για να είμαι πιο συγκεκριμένος, αλλά υπάρχουν ορισμένα πράγματα που θα ήθελα να πω γι’ αυτόν και με πνίγουν και θέλω να τα βγάλω από μέσα μου. Και κάθε φορά που περνάω από ένα σημείο της δισκοθήκης μου, το μάτι πέφτει, επίτηδες θα 'λεγες, επάνω του και μου έρχονται πάλι στο μυαλό όλα αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω και σκέφτομαι «γιατί δεν βγαίνει ένας να τα πει» κι επειδή κανείς δεν το κάνει, θα το κάνω εγώ για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και να συνεχίσουμε όλοι τη ζωή μας απερίσπαστοι πια…

 

Περί Bryan Ferry ο λόγος και πριν πούμε οτιδήποτε γι’ αυτόν να καταθέσουμε τα σέβη μας στον μεγάλο αυτό μεταρρυθμιστή της ροκ κουλτούρας. Respect και όλα τα συναφή ας πούμε…Δεν χωράει αμφιβολία ότι όταν ο κόσμος της ροκ βούλιαζε μέσα στη λασπουριά του κάλπικου glam και της ηχητικής υπερβολής, ο δανδής με την παλιοπαρέα του τους Roxy Music έδινε μια άλλη, αρτίστικη διάσταση στον ροκ ήχο και τον προβίβαζε σε επίπεδα άλλα, ανώτερα, που ακόμη και οι πανκ αλητάμπουρες σεβάστηκαν και έκαναν βαθιά υπόκλιση μπροστά τους. Έμοιαζαν να έρχονται από έναν αλλούτερο εξωτικό πλανήτη οι Roxy Music, να προσγειώθηκαν στη μέση μιας πίστας όπου η μουσική δεν ακολουθούσε πεπατημένες, τραβούσε μια γραμμή στο παρελθόν και ξεκινούσε από την αρχή, μπροστά σε μία κενή κόλλα χαρτί όπου τα πρωτόλεια ηλεκτρονικά, το πάθος, το στυλ, η προσμονή για το μελλοντικό και η λατρεία για το φιλήδονο πήγαιναν χέρι χέρι μέσα σε κομψά κι εθιστικά τραγούδια. Φορούσαν λαμέ κουστούμια που δεν ήταν κιτς και στολές διαστημικές με φτερά, ήταν εκκεντρικοί με τον τρόπο που μόνο ένας αυθεντικός Βρετανός μπορεί να είναι, μα παραδόξως κατάφεραν να φωλιάσουν στις καρδιές κάθε ακροατή της συγκεκριμένης μουσικής (αφού αρχικά τους αγκάλιασαν τα φρικιά όπως είναι ευνόητο…).

 

Μέχρι να γίνει αυτό, μέχρι δηλαδή να αρχίσουν να γίνονται από τους συχνότερους επισκέπτες στους πίνακες επιτυχιών, πολλά άλλαξαν στους κόλπους της μπάντας. Κυρίως ότι εγκατέλειψαν τα αλώνια και μπήκαν στα σαλόνια, κάνοντας τη μουσική τους έναν πουρέ από ανώδυνους ήχους που δεν δείχνουν καμία απειλητική διάθεση, όπου τα σαξόφωνα ακούγονται λες και βγαίνουν από το διπλανό ασανσέρ που μόλις άνοιξε τις πόρτες του και η ερμηνεία του Ferry μοιάζει με γλιτσερή καντάδα σε μια πάμπλουτη κι ολίγον στριμμένη κουκλάρα. Ακόμη και τότε είχαν τις στιγμές τους, σε καμία περίπτωση όμως δεν θύμιζαν τον περιπετειώδη εαυτό τους του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’70 (η τελευταία καλή στιγμή τους ίσως να ήταν το Love Is The Drug, που μπορεί σήμερα να σιχαινόμαστε κάθε του νότα από τις τόσες φορές που το έχουμε ακούσει, κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αντικειμενικά είναι ένας funk δυναμίτης που σκοτώνει!).

 

 

Ο Bryan o Ferry έκανε από πολύ νωρίς παράλληλη σόλο καριέρα μ’ εκείνη που ακολουθούσε με τους Roxy Music. Το ίδιο κάνει έως και σήμερα και δεν πάνε δύο - τρία χρόνια από τότε που έπαιξαν ξανά στη χώρα μας, και μάλιστα ήταν και πάρα πολύ καλοί, σχεδόν το ίδιο καλοί όσο ήταν και την πρώτη φορά που έπαιξαν στην Αθήνα πίσω στα 1982 (και που ήταν η πρώτη συναυλία που πήγα ποτέ, παιδάκι που μόλις είχε τελειώσει το Δημοτικό τότε, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία που έχει γραφτεί αλλού…). Στην προσωπική του καριέρα έχει δώσει ορισμένους καλούς δίσκους και κάποιους όχι και τόσο, όπως (περίπου) όλοι δηλαδή. Ο πιο πρόσφατός του ονομάζεται Olympia και θα τολμούσα να τον κατατάξω στην πρώτη κατηγορία μουσικά, υπάρχουν όμως τόσα πολλά χαρακτηριστικά του που με ενοχλούν και που δεν με αφήνουν να τον απολαύσω όπως του αξίζει, και που θα σας παραθέσω ευθύς αμέσως.

 

Η προηγούμενη δισκογραφική του κατάθεση ήταν το 2007 με μια σειρά από διασκευές σε κομμάτια του Bob Dylan και είχε τον τίτλο Dylanesque. Δεν νομίζω να είδε κανείς με καλό μάτι αυτή του την κίνηση και ούτε και έμαθε ο πολύς ο κόσμος επίσης ότι βγήκε ποτέ τέτοιος δίσκος. Τρία χρόνια μετά είπε να κάνει την επιστροφή του μ’ ένα μπαμ και με όλες του τις λεπτομέρειες προσεγμένες και με το concept του οργανωμένο στην εντέλεια. Όπως κι έγινε. Για να το εξετάσουμε όμως όπως του αξίζει, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι μιλάμε για την περιορισμένη έκδοση του δίσκου, όπου σε κουτί μεγέθους δεκάιντσου δίσκου περιέχονται δύο cd κι ένα dvd, όπως κι ένα πολυτελές βιβλίο όπου εντός γίνεται το έλα να δεις. Και εξηγούμαι:

 

 

Στο εξώφυλλο επιστρέφει στο αρχικό και πολύ επιτυχημένο concept των Roxy Music όπου δεν έβαζαν τους εαυτούς τους φωτογραφία αλλά γυναίκες – μοντέλα από το χώρο της μόδας κυρίως. Είχαν δημιουργήσει έτσι μια σειρά από εικονικά εξώφυλλα, όπου το περιεχόμενο έπαιρνε διαστάσεις διαφορετικές, ακόμη μεγαλύτερες από εκείνες που είχαν ούτως ή άλλως τα τραγούδια τους. Οι ακροατές κρατώντας τα, άφηναν τη φαντασία τους να οργιάζει και να τρέχει σε κρυμμένες περιοχές του υποσυνείδητου που παρέμεναν κλειδωμένες κι ανεξερεύνητες. Κάτι αντίστοιχο επιχειρεί να κάνει σήμερα με το Olympia και για το λόγο αυτό διαλέγει την Kate Moss σαν σύγχρονη Μούσα του. Η λάμψη της όμως είναι απατηλή και πιστεύω ότι δεν πείθει κανέναν. Κατανοώ ότι είναι μια σούπερ μοντέλα με ροκ καταβολές – τραβιόταν χρόνια με τον Pete Doherty και τελικά τύλιξε τον Jamie Hince των Kills – αλλά μάλλον η εικόνα που είναι επιθυμητό να προβληθεί εδώ είναι μίας γυναίκας απρόσιτης, που όχι μόνο δεν θα μπορέσεις να αγγίξεις ποτέ αλλά ούτε και δίπλα της να σταθείς δεν θα σε αξιώσει ο Θεός. Προς επίρρωση των παραπάνω, της φόρεσαν κι ένα κολιέ με κάτι πέτρες πολύτιμες, κοτρώνες σκέτες, για να ξέρεις ότι αν σηκώνει κάτι τέτοιο η τσέπη σου, ίσως και να έχεις κάποιες πιθανότητες να σε προσέξει (τα χρυσαφικά είναι S.J.Phillips μας ενημερώνουν τα credits, για να μην φας ολόκληρο το Λονδίνο να τα βρεις!).

 

 

Η ιδέα πίσω από αυτό το εξώφυλλο δεν πηγάζει πάντως μονάχα από την παλιά Roxy Music συνταγή, μα κι από την έμπνευση που έδωσε στον Ferry o πίνακας του Edouard Manet που έδωσε τον τίτλο και στο άλμπουμ. Η ζωγραφιά μιας γυμνής γυναίκας το 1863 αποτελούσε σκάνδαλο για τα ήθη της εποχής, απεικόνιζε άψογα όμως τη δύναμη που έχει μια όμορφη και μυστηριώδης γυναίκα και γνωρίζει αυτό της το χάρισμα. Θα σας τα πει όλα αυτά καλύτερα ο Michael Bracewell στο κείμενο που περιέχεται εντός του φροντισμένου βιβλίου που αναφέραμε πιο πάνω (πρόκειται για τον συγγραφέα της πληρέστερης βιογραφίας των Roxy Music, του βιβλίου Roxy που τοποθετεί περίφημα το γκρουπ μέσα στη γενικότερη ατμόσφαιρα της εποχής όπου έδρασε και καταγράφει τους τρόπους που αυτό την άλλαξε και τελικά την καθόρισε). Και ερωτώ: έχει κανείς υπόψη του άλλο καλλιτέχνη που να βάζει έναν συγγραφέα να κάνει αναλύσεις (και αποθεωτικά σχόλια) του δίσκου στις ίδιες τις σελίδες του ενθέτου του, εκεί ανάμεσα στους στίχους και την παράθεση των συντελεστών του; Εγώ όχι! Ακόμη περισσότερο, δεν μου έρχεται στο μυαλό άλλος που να αναθέτει και σε άλλον γραφιά (τον μουσικοκριτικό Richard Williams) να δώσει κι αυτός ένα κομμάτι για το βιβλίο, μια κριτική του δίσκου αυτή τη φορά, όπου σαφώς και όλα τα του άλμπουμ είναι καταπληκτικά, οι συνθέσεις, η επιλογή των διασκευών, οι συνεργασίες, το παίξιμο των μουσικών, τα πάντα όλα λέμε!

 

Θα μου πείτε «τι περίμενες από τον Ferry;», είναι γνωστός ο υπέρμετρος ναρκισσισμός του. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον καλλιτέχνη όπου όταν κυκλοφόρησε ένα νέο άλμπουμ κάποια στιγμή στα ‘90ς (δεν θυμάμαι ποιο) έστειλε στη δισκογραφική του εταιρία φωτογραφίες του για να μοιραστούν στα διάφορα έντυπα στα πλαίσια της προώθησης του δίσκου. Ελάχιστες ημέρες αργότερα ένα κατεπείγον μήνυμα έφτασε στα παραρτήματα της εταιρίας επισημαίνοντας ποιες φωτογραφίες επιτρέπεται τελικά να μοιραστούν και ποιες αποφάσισε ο Ferry ότι τελικά δεν τον κολακεύουν κι ως εκ τούτου θέλει να μπουν στο ψυγείο (αληθινό γεγονός!). Με άλλα λόγια, ήμαρτον! Παρόλα αυτά, κι αφήνοντας κατά μέρος όλα αυτά τα ενοχλητικά που όμως έπρεπε οπωσδήποτε να πω για να μπορέσω να ξανακούσω το Olympia με ελαφρύτερη καρδιά και με το ίδιο αχόρταγα αυτιά, ο δίσκος δεν είναι κακός, κάθε άλλο. Στο αποτέλεσμα αυτό οδηγούμαστε σε μεγάλο βαθμό κι από το ότι παίζουν μέσα μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του διεθνούς ροκ καρτέλ. Από παλιούς του φίλους όπως οι "Roxies" Phil Manzanera, Brian Eno και Andy Mackay και τον David Gilmour μέχρι τους Flea, Mani και τον Jonny Greenwood από τους Radiohead (wtf?!). Πώς τα καταφέρνει και τους μαζεύει όλους αυτούς έτσι εύκολα; Ποιος να ξέρει τις μεθόδους του… Σκοτεινές θα είναι σίγουρα, και θα εμπλέκουν όμορφες γυναίκες το δίχως άλλο. Shameless με άλλα λόγια, όπως είναι και ο τίτλος ενός από τα τραγούδια του δίσκου…

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374