Horses And High Heels

 

 

Απίστευτο συναυλιακό τριήμερο βρίσκεται προ των πυλών, με Cult, Laurie Anderson, Marianne Faithfull και Interpol να διεκδικούν την παρουσία ενός ακροατηρίου που όλο και πιο δύσκολα πια μπορεί να πληρώνει για όσα θέλει να δει. Ιδιαίτερα αγαπημένοι όλοι τους, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, και στον καθένα από αυτούς θα μπορούσα να αφιερώσω ολόκληρη τη στήλη (πλην των Cult ίσως, όπου θα το έκανα μόνο εάν ο μάνατζέρ τους έστελνε κανένα δύο μπρατσωμένα αγόρια να με πείσουν να το ξανασκεφτώ καλύτερα το πράγμα…), αλλά ας μιλήσω μόνο για τις περιπτώσεις εκείνες που με προβληματίζουν σχετικά με το ποια από τις δύο να τιμήσω, μιας που παίζουν την ίδια ημέρα: Marianne Faithfull ή Interpol;

 

 

Έχω δει και τους δύο, τους Interpol μάλιστα δύο φορές, τη μία πρόσφατα. Τη Marianne έχω να την τιμήσω από το 1999, όταν είχε παίξει στο Ρόδον στα πλαίσια της προώθησης της τότε καινούργιας της δουλειάς Vagabond Ways. Δεν είναι όμως μόνο ότι την είχα δει τότε live, είχα παράλληλα την τιμή και τη χαρά να της πάρω και μία face to face συνέντευξη που θα μου μείνει αξέχαστη. Αν τώρα το «αξέχαστη» θεωρείτε ότι μεταφράζεται σε “πρόκειται να παραθέσω εδώ το τι ειπώθηκε σ’ εκείνη την κουβέντα που είχα μαζί της”, τότε πλανάστε πλάνην οικτρά…Η συνέντευξη έγινε στο στούντιο του ραδιοσταθμού Rock FM ένα Σαββατιάτικο πρωινό και στην παρέα ήταν ο διευθυντής του σταθμού Φίλιππος Πετρίδης και ο Γιάννης Λεουνάκης. Και τι δεν θα έδινα να μπορούσα να ξανακούσω εκείνη τη συνομιλία που είχε γίνει! Πήγα σχεδόν απροετοίμαστος και χωρίς γραμμένες ερωτήσεις – όπως πάντα δηλαδή – αλλά αυτή η εξαιρετική γυναίκα με έκανε να νοιώσω ότι απέναντί μου δεν καθόταν ο μύθος της ροκ μουσικής που αντικειμενικά είναι, αλλά ένας ευγενικός, καλλιεργημένος, καθόλου σνομπ και απόλυτα προσιτός άνθρωπος που είναι ανοιχτός σε όλα όσα θέλαμε να τον ρωτήσουμε. Καμία φορά σκέφτομαι ότι πρέπει να έχω πολύ μεγάλο θράσος να αναλαμβάνω να σταθώ απέναντι σε καλλιτέχνες τέτοιου εκτοπίσματος και τέτοιας μεγάλης ιστορίας και να τους ανακρίνω εγώ, που δεν έχω ούτε τα μισά από τα δικά τους βιώματα (μία ακόμη χειρότερη αντίστοιχη περίπτωση ήταν όταν πήγα 18 χρονών παιδί να πάρω συνέντευξη από τη Nico…Για όνομα του Θεού, πώς το σκέφτηκα αυτό; Και που βρήκα το κουράγιο να το κάνω; Μάλλον η άγνοια είναι που σε σώζει σε τέτοιες περιπτώσεις…Τέλος πάντων, ας μην τα σκαλίζουμε τώρα, περασμένα αλλά όχι και ξεχασμένα απ’ ότι φαίνεται!). Και τελικά τη ρώτησα για τα πάντα σχεδόν, για τους Stones, για τις περιπέτειές της με τα ναρκωτικά, για την αναγέννησή της τα τελευταία χρόνια και τη νέα της καλλιτεχνική άνθηση. Ήταν φοβερά ευδιάθετη κι αυτό την έκανε απίστευτα γοητευτική. Μπορούσα πολύ εύκολα να καταλάβω τι ήταν εκείνο που έκανε τον αντρικό πληθυσμό να πέφτει ξερός στα πόδια της, ακόμη και τότε που η νεανική της αίγλη είχε αναχωρήσει από το πρόσωπό της και δεν ήταν το άμεσα ερωτεύσιμο κορίτσι που είχε υποδυθεί στην ταινία The Girl On The Motorcycle, μία από τις πολλές στις οποίες είχε παίξει ή πρωταγωνιστήσει σαν ηθοποιός.

Είχε όμως κατακτήσει μια άλλου είδους γοητεία, εκείνη της ωριμότητας και της καταστάλαξης, εκείνη που κατακτάς όταν τα έχεις κάνει όλα και έχεις πάει παντού και έχει βιώσει τη ζωή τόσο στην αριστοκρατικότερη πλευρά της (λόγω οικογενειακής καταγωγής) όσο και στην πιο άσχημη και στερημένη της όψη (λόγω προσωπικών επιλογών).

 

 

Καθόταν εκεί απέναντί μας και μας απαντούσε με μια καλοσύνη που δεν τη συναντάς ούτε σε νεαρότερους μουσικούς που ξεκινούν τώρα να κάνουν ό, τι είναι αυτό που τέλος πάντων έχουν στο μυαλό τους – ή μάλλον ειδικά σε αυτούς δεν την συναντάς…Παίξαμε διάφορα κομμάτια από ολόκληρη τη δισκογραφία της μαζί με ορισμένα άλλα, ζήτησε αν είχαμε John Prine να παίξουμε που λατρεύει αλλά που να το ξέρουμε…Αν το ξέραμε από πριν φύγουμε από το σπίτι, κάτι θα γινόταν! Το ίδιο βράδυ την παρακολουθούσα εκστασιασμένος μέσα στην αίθουσα του αείμνηστου Ρόδον, να εξουσιάζει τη σκηνή με την πληθωρική της παρουσία. Ένας ανεμιστήρας στα πόδια της τη φυσούσε και τα μαλλιά της ανέμιζαν και την μεταμόρφωναν σε μία Θεά που είχε κατέβει για λίγο στη Γη για να μας δείξει πώς ακριβώς κατακτάς ερμηνευτικές κορυφές που πατάνε με το ένα πόδι σε μία ας την πούμε ποπ σφαίρα και με το άλλο σε ανώτερα και πιο απαιτητικά επίπεδα που φέρουν ονόματα όπως Kurt Weill και Tom Waits και Bob Dylan και Rolling Stones βεβαίως βεβαίως…Η Faithfull πανίσχυρη και ταυτόχρονα εύθραυστη πέρασε με ευκολία μέσα από ολόκληρο το ρεπερτόριό της και αποχώρησε νικήτρια, έχοντας εν τω μεταξύ κλέψει με ευκολία τις καρδιές όσων την παρακολούθησαν.

 

Κάθε τραγούδι της ήταν κι ένα ταξίδι στην πλούσια δισκογραφία της, κάθε νότα μου έφερνε και μία ξεχωριστή εικόνα στο μυαλό. Μόλις την προηγούμενη χρονιά είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ Seven Deadly Sins, και στο εξώφυλλό του δεν είχε διστάσει να φωτογραφηθεί φορώντας μονάχα το στηθόδεσμό της σε μία ακόμη εξαιρετική φωτογραφία του Anton Corbijn, από εκείνες που καταφέρνουν και ξεγυμνώνουν τους αστέρες και δείχνουν την πιο τρωτή τους πλευρά, τους απομυθοποιούν και τους φέρνουν στα μέτρα και τα σταθμά του ακροατηρίου τους. Το άλλο της κομψοτέχνημα, το Strange Weather, έκανε την εμφάνισή του και μάλιστα στην υπογεγραμμένη του μορφή προς το πρόσωπό μου, ένα άλμπουμ που εγκαινίαζε τη συνεργασία της με τον σπουδαίο παραγωγό Hal Willner. Μία συνεργασία που φτάνει έως τις μέρες μας και το νέο της άλμπουμ Horses And High Heels που κυκλοφόρησε στην αρχή της φετινής χρονιάς, δέκατο όγδοο παρακαλώ σε κάτι λιγότερο από πενήντα χρόνια. Εν τω μεταξύ, έχουν μεσολαβήσει δίσκοι με κομμάτια που έχουν γράψει ειδικά γι’ αυτή ονόματα όπως ο Beck, ο Jarvis Cocker, o Billy Corgan, οι Blur, ο Nick Cave, η PJ Harvey και διάφοροι εντυπωσιακοί άλλοι. Στο καινούργιο γράφει τέσσερα κομμάτια η ίδια παρέα με τους συνεργάτες της, διασκευάζει Gutter Twins, Dusty Springfield και Shangris-La’s μεταξύ άλλων και γενικά εμφανίζεται ξανά κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Αν θελήσετε να το αποκτήσετε, σας επισημαίνουμε ότι η έκδοση βινυλίου έχει δύο τραγούδια περισσότερα από το cd, κι αυτό το λέμε γιατί για κάποιους τέτοιες λεπτομέρειες έχουν σημασία…Α, ξέχασα να πω ότι έχει και τον Lou Reed να της σολάρει στο άλμπουμ.

Όλα αυτά δεν κάνουν καμία διαφορά και δεν μας αποσπούν από το ζητούμενο που είναι ότι η Marianne Faithfull θα είναι σε τρεις ημέρες ζωντανά στην Αθήνα και είναι κάτι ιδιαίτερα καλό για να το χάσει κανείς. Την ίδια ημέρα παίζουν όμως και οι Interpol, που μπορεί να έβγαλαν έναν κατά γενική ομολογία μούφα δίσκο πέρυσι κι όταν παίζουν τα τραγούδια του πέφτει παγωμάρα στο ακροατήριο, οπότε κι εκείνοι σοφά πράττοντας όσο πάνε παίζουν και λιγότερα από το άλμπουμ αυτό, που είναι τόσο εμπνευσμένο ώστε ακόμη και ο τίτλος του είναι το όνομα του γκρουπ, και τι στο καλό, έχετε δει πολλούς να βγάζουν ομώνυμο τέταρτο δίσκο; Όταν όμως παίζουν τα παλιά κι αγαπημένα γίνεται ακόμη κόλαση και σίγουρα δεν χάνεται αυτό με τίποτα λέμε! Με την καμία ασούμε, για να γίνουμε κατανοητοί! Οπότε τι κάνουμε μπροστά στο παρόν δίλημμα; Δεν έχω ιδέα…Μάλλον ρίχνουμε κέρμα κι ότι γίνει. Ο τυχερότερος ας κερδίσει!

 

Κλείνοντας, και μιας που τελευταία έχω φάει ένα κόλλημα με τα εξώφυλλα δίσκων λόγω μιας εργασίας που έγραψα και θα δημοσιευτεί σύντομα, ας παραθέσουμε δύο εξώφυλλα που μοιάζουν διαβολικά μεταξύ τους κι έχουν σχέση με το αντικείμενο της σημερινής στήλης. Το Broken English είναι το άλμπουμ που έβγαλε το 1979 η Marianne Faithfull κι αποτέλεσε τη μεγάλη της επιστροφή στη δισκογραφία μετά από μία περίπου δεκαετία (είχε προηγηθεί ένα αδιάφορο country άλμπουμ τρία χρόνια νωρίτερα). Η ίδια το θεωρεί το αριστούργημά της κι ίσως να είναι, με κομμάτια σαν το ομώνυμο του δίσκου ή τη διασκευή της στο The Ballad Of Lucy Jordan των Dr Hook. Είκοσι έξι χρόνια αργότερα, ένα ντουέτο με το όνομα Kid & Khan, που απαρτιζόταν από τον γνωστό μας πια Kid Kongo Powers (κιθαρίστα στους Cramps, Gun Club, Bad Seeds, Congo Norvell και με προσωπική δισκογραφία) και τον Khan (είχαν βρεθεί σχετικά πρόσφατα ξανά μαζί στη χώρα μας για συναυλία) κυκλοφορούσε ένα δίσκο με τον τίτλο Bad English. Και δεν είναι μόνο ο τίτλος που παραπέμπει στο άλμπουμ της Marianne, ακόμη και το εξώφυλλο αποτίνει φόρο τιμής στη μεγάλη ερμηνεύτρια και στα σκοτεινά, blue συναισθήματα που αντικατοπτρίζει η εικόνα του. Καμία προσπάθεια μιμητισμού, απ’ ευθείας κλέψιμο και με τις ευλογίες τις δικές μας και χωρίς αμφιβολία και της μεγάλης ψυχής της Faithfull.

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374