Transmission

Έγραφα τις προάλλες τις αναμνήσεις μου από τη συνέντευξη που είχα πάρει στη Marianne Faithfull μέσα στο στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού Rock FM (που δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει πια, τελευταία φορά που πέρασα τη βελόνα του δέκτη μου από εκεί εξέπεμπε κανονικά μεν αλλά τα τραγούδια που έπαιζε δεν είμαι σίγουρος αν μπορείς να τα εκλάβεις όλα σαν ροκ μουσική αλλά πιο πολύ σαν ροκ χυλό για την ασθένεια του αδιάφορου και του νυσταλέου) και σκέφτηκα ότι δεν είναι κακή ιδέα να πούμε δύο τρία πραγματάκια για την κατάσταση του ελληνικού ραδιοφώνου σήμερα.

 

 

Προς την κατεύθυνση αυτή με έσπρωξε επίσης μια σειρά από συλλογές που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια για λογαριασμό του Radio 1 του BBC και που έχουν φτάσει τις πέντε τον αριθμό αυτή τη στιγμή, έχουν τίτλο Live Lounge και καταγράφουν θαυμαστές ηχογραφήσεις που λαμβάνουν χώρα στα θρυλικά στούντιο της Βρετανικής ραδιοφωνίας.

Το στοίχημα που βάζουν και που τις περισσότερες φορές, αν δεν κερδίζεται ολοκληρωτικά τουλάχιστον έχει σαν αποτέλεσμα μια ενδιαφέρουσα να την παρακολουθήσεις παρτίδα, είναι να αναγκάσουν τα συγκροτήματα που συμμετέχουν εκεί να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που τα έχει συνηθίσει το ακροατήριό τους. Με άλλα λόγια, ποιος ενδιαφέρεται να ακούσει τους Coldplay ας πούμε να παίζουν για μία ακόμη φορά μία από τις πολλές επιτυχίες τους σε μία πανομοιότυπη με του άλμπουμ τους εκτέλεση; Δεν είναι προτιμότερο να τους βάλεις σε ένα στούντιο και να τους στρέψεις προς μία διαφορετική επαναδιατύπωση των όσων έχουν να πουν; Οι καλλιτέχνες που περνούν από την εκπομπή μπαίνουν αμέσως στο πετσί του νέου ρόλου που τους ανατίθεται και τα αποτελέσματα είναι αξιόλογα και άξια συζήτησης. Λόγω της ιδιαιτερότητας των συνθηκών και του γεγονότος ότι οι ηχογραφήσεις θα μεταδοθούν σε υψηλής ακροαματικότητας ώρες, οι περισσότεροι στρέφονται υπέρ της λύσης της ακουστικής εκτέλεσης που τελικά δίνει μία άλλη διάσταση στη μουσική τους – σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ διαφορετική από την αυθεντική που έχει στο μυαλό του ο κάθε καλλιτέχνης και που μ’ αυτή διαμορφώνει την εικόνα του. Φανταστείτε λοιπόν την Lady Gaga να ερμηνεύει ένα απογυμνωμένο Poker Face χωρίς τα φανταχτερά ηλεκτρονικά στολίδια του και διαπιστώστε έκπληκτοι ότι ίσως το συγκεκριμένο τραγούδι να μην είναι τόσο κακό όσο το θεωρείτε! Και δεν θα είναι η μοναδική φορά αυτή που θα αλλάξετε άποψη για κάποια από τα ονόματα που συχνάζουν αυτή τη στιγμή στα charts και την εγγενή μουσική τους αξία, πολλοί ακόμη στέκονται στην ουρά ώστε να κερδίσουν ένα ποιοτικό credit από μερίδες του ακροατηρίου που τους θεωρεί είτε ξενέρωτους, είτε απλά κακούς για να τους δώσει λίγο από το χρόνο του.

 

 

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η όψη των ηχογραφήσεων που κάνει τόσο ελκυστικές αυτές τις συλλογές. Ακόμη περισσότερο είναι οι διασκευές που είναι ελεύθερος ο καθένας από αυτούς να κάνει και οι οποίες δίνουν ένα ακουστικό υλικό που και πλάκα έχει, και κάποιες φόρες μια αυτόνομη μουσική αξία. Η αξία αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ανάλογη με την απόσταση που χωρίζει τους δύο πόλους της σύμπραξης υφολογικά. Όταν με άλλα λόγια ένα χωμένο στο mainstream σχήμα ή καλλιτέχνης αποφασίζει να διασκευάσει ένα τραγούδι από ένα αντίστοιχο σχήμα της αντιπέρα (λέγε με και indie για λόγους συνεννόησης) όχθης και τούμπαλιν. Θέλετε να ακούσετε τις Sugababes να διασκευάζουν το Living For The Weekend των Hard-Fi; Την Katy Perry να κάνει το κομμάτι της με το Electric Feel των MGMT; Ας το πιάσουμε απ’ την ανάποδη τώρα: σας φαίνεται καλή ιδέα να δείτε τι μπορούν να κάνουν οι Biffy Clyro με το Umbrella της Rihanna; Οι Maximo Park τι έχουν να δώσουν και να πάρουν από το Just Dance της Λαίδης (της Gaga); Ή τι ακριβώς περνούσε από το μυαλό των Arctic Monkeys όταν αποφάσιζαν να δώσουν μία νέα ευκαιρία στο You Know I’m No Good της Amy Winehouse (και όχι, να δηλώσω εδώ ότι δεν επρόκειτο να πω τίποτα για τη μη εμφάνιση της τελευταίας στο Ejekt προχτές, το αφήνω στους ειδήμονες αυτό…)

 

 

Σκεφτόμουν λοιπόν ακούγοντας όλα αυτά τι στο καλό έχει πάει τόσο στραβά στη χώρα μας και δεν μπορούμε να έχουμε μία δύο εκπομπές και στο δικό μας ραδιόφωνο που να κάνουν κάτι ανάλογο. Και δεν εννοώ βέβαια να βάλουν τους REM για παράδειγμα να διασκευάσουν το Munich των Editors, όπως στο τρίτο διπλό cd της σειράς αυτής επειδή είναι κατανοητό ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, αλλά τουλάχιστον κάτι αντίστοιχο. Να καλούν δηλαδή ελληνικά σχήματα να παίζουν δικά τους τραγούδια ή / και διασκευές σε διαφορετικές εκτελέσεις, να προβάλλεται έτσι η δουλειά τους και να έχουν τη δυνατότητα παράλληλα να δείξουν τι παραπάνω είναι σε θέση να προσφέρουν. Η ερώτηση βέβαια είναι ρητορική γιατί την απάντηση την ξέρω πολύ καλά. Η έλλειψη φαντασίας που προέρχεται και από τις δύο πλευρές, τόσο της διοίκησης των σταθμών όσο και των παραγωγών τους.

 

 

Δεν είναι μυστικό ότι το ραδιόφωνο στη χώρα μας έχει τα μαύρα του τα χάλια. Το δυναστεύει η μάστιγα του playlist, το πνίγει σαν αγριόχορτο που ζει παρασιτικά στη σκιά του φυτού, του τραβάει ό,τι χυμούς έχει και το αφήνει να πασχίζει να βγάλει καρπούς . Αν αφήσουμε παράμερα τώρα όσους έχουν εγκαταλείψει στις τύχες του απονενοημένου playlist την ακροαματικότητα του σταθμού στον οποίο εργάζονται, συναντούμε άλλες ενδιαφέρουσες νεόκοπες φυλές και σχολές ραδιοφωνικού σχολιασμού. Η πιο κοινή είναι εκείνη που θα μπορούσε να ονομαστεί και “για τις επόμενες δύο ώρες θα σας παρουσιάσουμε όσα κατεβάσαμε αυτή την εβδομάδα, χωρίς κανένα ειρμό και με μία μόνιμη αγωνία να μην μας έχουν προλάβει άλλοι να τα παίξουν πριν από εμάς” (η εν λόγω φυλή βέβαια έχει κατακλύσει ακόμη περισσότερο το ιντερνετικό ραδιόφωνο, το οποίο έχει μεγαλύτερη ποικιλία μεν στις μουσικές που παίζει, αλλά η κακή ποιότητα ήχου και ο αφόρητος πολλές φορές ερασιτεχνισμός το κάνει κάποτε ακόμη πιο βαρετό από το κανονικό…). Δεν υπάρχει καμία περιπέτεια στις εκπομπές αυτές, τα τεμάχια πέφτουν άτακτα και συνοδεύονται από εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες που αναλώνονται σε λεπτομέρειες που δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

 

 

 

Μια άλλη σχολή είναι εκείνη που ακολουθεί το δόγμα “για τις επόμενες δύο ώρες θα ακούσετε αυτά που μου έστειλαν οι εταιρίες δίσκων, κι ελπίζω να βγει μια εκπομπή που να περνάει τη βάση του καλού γούστου. Μην έχετε απαιτήσεις για κάτι παραπάνω, αυτά έχουμε, αυτά παίζουμε”. Η φυλή αυτή δεν ξέρει πώς είναι τα δισκοπωλεία μέσα και δυστυχώς (για εκείνους, όχι για εμάς) τείνει προς εξαφάνιση μιας που οι εταιρίες δίσκων δίνουν πια από ελάχιστα έως καθόλου δωρεάν δείγματα στους πρώην trend setters της ντόπιας ευρύτερης ροκ κοινότητας. Τι θα κάνουν, πού θα βρίσκουν μουσικές να παίζουν στις εκπομπές τους είναι ένα πρόβλημα και με στεναχωρεί…Τέλος πάντων, και για να σταματήσω κάπου εδώ τη γκρίνια, αυτό που λείπει από το ελληνικό ραδιόφωνο είναι οι ιδέες, η φαντασία και η γνώση, η διάθεση για κάτι περισσότερο στο κουρασμένο και (γιατί να μην το πούμε κι αυτό;) ελαφρώς ξεπερασμένο αυτό μέσο επικοινωνίας της μουσικής – είμαι σχεδόν σίγουρος ότι πιο μεγάλο όγκο μουσικής ακούει κανείς από τα βίντεο που ανεβάζουν οι φίλοι του στο facebook παρά από έναν ανοιχτό ραδιοφωνικό δέκτη. Δεν θα ισχυριστώ ότι δεν υπάρχει τίποτα καλό να ακούσεις στο ελληνικό ραδιόφωνο αλλά οι επιλογές ολοένα και συρρικνώνονται. Αλλά επειδή η προσοχή του ακροατηρίου έχει τόσα πολλά ερεθίσματα από χιλιάδες διαφορετικές πηγές, όλοι όσοι εμπλέκονται με το μέσο πρέπει να δώσουν αυτό το κάτι παραπάνω προκειμένου να σωθεί το μέσο που ονομάζεται ραδιόφωνο. Ειδάλλως μη βγουν και μιλήσουν για την κακή ποιότητα του ακροατηρίου, ας κοιτάξουν απλά στον καθρέφτη κι κάνουν στον εαυτό τους την ερώτηση τι έκαναν εκείνοι για το ακροατήριο αυτό…

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374