Warning shots

Των Πυξ Λαξ έγινε χτες το βράδυ στο Θέατρο Λυκαβηττού στη συναυλία των Thievery Corporation!

Κι ενώ είμαι σίγουρος ότι θα διαβάσετε κι αλλού κάποια πράγματα που αφορούν στο live αυτό, σκέφτηκα να παραθέσω κι εγώ δύο τρεις σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό βλέποντάς τους. Και μία πρώτη είναι: πότε ακριβώς έγιναν τόσο δημοφιλείς οι δύο από το Washington DC και δεν το πήρα πρέφα; Είναι δυνατόν να έχουν τη δύναμη να ανεβάσουν περίπου έξι με επτά χιλιάδες κόσμου επάνω στο λόφο; Προσωπικά νομίζω ότι είχα να δω τόσο πλήθος στο Λυκαβηττό από τότε που τον είχαν σχεδόν βουλιάξει οι Τρύπες το πάλαι ποτέ. Από την άλλη, και τους Thievery έχω πολλά χρόνια να τους δω. Για την ακρίβεια, πρέπει να έχω να τους δω από την πρώτη φορά που είχαν πατήσει το πόδι τους στην Ελλάδα, την εποχή του ντεμπούτο τους δίσκου αν θυμάμαι καλά. Αν δε με απατά η μνήμη μου επίσης, είχαν παίξει στο καλοκαιρινό +Soda που ήταν κάπου στην παραλιακή και που λειτουργούσε με όρους της περιοχής, είχε κόσμο που ξεροστάλιαζε απ’ έξω μέχρι να του κάνει νεύμα ο πορτιέρης να περάσει την Πύλη του μαγαζιού και να κοινωνήσει τις Μουσικές του dj.

Το θέαμα ήταν φαιδρό: οι δύο του σχήματος είχαν βάλει το cd τους να παίζει και προσπαθούσαν να δείχνουν ότι κάνουν κάτι στη σκηνή, κουνούσαν ρυθμικά το κεφάλι τους θέλοντας να μεταδώσουν ακέραια τα vibes της μουσικής τους τα οποία σαφώς και περνούσαν από τα σώματά τους που λειτουργούσαν σαν αγωγοί της ακραιφνώς μελετημένης ρυθμολογίας τους. Ο κόσμος δεν έδειχνε να νοιάζεται και πολύ που ήταν τόσο καταφανέστατα απάτη η όλη φάση και χόρευαν υπό του groove που μας είχε διοχετεύσει με σοφία όπως πάντα η 4AD – κάνοντας τότε ένα γύρισμα που το νοιώσαμε λίγο σαν χαστούκι, όχι τόσο δυνατό όσο η αποχώρηση του Ivo από το τιμόνι της ίδιας του της εταιρίας αλλά τέλος πάντων… Δεν πέρασε απαρατήρητο το φιάσκο από όλους βέβαια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι γράφοντας για το live τους (εκείνο ή το αμέσως επόμενο, δεν έχει μεγάλη σημασία) ο Γιάννης Μελάς στο αείμνηστο Ποπ & Ροκ, είχε πει κάτι του στυλ «Μητέρα, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω κι εγώ Thievery Corporation» και φυσικά όσοι είμαστε εκεί καταλαβαίναμε πολύ καλά τι εννοούσε και γελούσαμε μέχρι δακρύων!

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και ευτυχώς το γκρουπ έχει εξελίξει σημαντικά τη ζωντανή του παρουσία. Ο Eric Hilton μπορεί να μην πολυσυμπαθεί να ανεβαίνει στη σκηνή και να γυρίζει στις περιοδείες, ο συνέταιρός του Rob Garza είναι όμως σταθερά εκεί, τον αντικαθιστά δε μια μικρή στρατιά μουσικών και τραγουδιστών που με την ποικιλία των στυλ που εκπροσωπούν ο καθένας τους, είναι σε θέση να ερμηνεύουν κάθε κομμάτι από την πολύχρωμη παλέτα των τραγουδιών τους. Από ψευδο-Γαλλικά chansons μέχρι βαριά σεκλέτικα reggae και σοφιστικέ ποπ αναλαμπές, κάνουν πολλά και διάφορα οι TC και με κάποιο μαγικό τρόπο τους βγαίνουν όλα. Το κοινό χόρευε ασταμάτητα – εκτός ίσως από δύο τραγούδια στο encore όπου έπεσε μια σχετική γαλήνη στο ακροατήριο, που μπορεί και να την πήρε σαν ανάπαυλα στο σερί εξαντλητικών χορευτικών ασκήσεων στις οποίες τους υπέβαλε με σύστημα η μπάντα – και πέρασε περίφημα. Γι’ αυτό εξάλλου ήταν εκεί, το ανθολόγιο είναι γνωστό και δοκιμασμένο (παρότι υπήρχε και καινούργιο άλμπουμ από το οποίο αντλήθηκαν κομμάτια που όπως και να’ χει δεν έχουν προλάβει να αποτυπωθούν στο μυαλό των οπαδών τους. Culture Of Fear είναι ο τίτλος του), το fun βγαίνει μόνο του, οπότε πρόκειται για μία πονταρισιά που δεν υπάρχει περίπτωση να σε βγάλει χαμένο.

Ο χαμός έγινε φυσικά με το Warning Shots όπου δεν έμεινε κανείς στην καρέκλα του, από όσους κάθονταν εννοείται, αλλά και στις λοιπές στιγμές του live επικρατούσε κλίμα ευφορίας, που κράτησε μέχρι το τέλος δύο πάνω κάτω ώρες αργότερα. Δεν είμαι σίγουρος αν το ίδιο κλίμα θα επικρατούσε και αργότερα, κατά την αποχώρηση όλου αυτού του κόσμου που είχε γεμίσει το θέατρο, προσωπικά έφυγα στο τελευταίο τραγούδι και η κατάβασή μου έγινε εύκολα και γρήγορα. Και φτάνοντας εδώ θα ήθελα να κάνω δύο τρεις παρατηρήσεις, που θα γίνουν απ’ ότι καταλαβαίνω απλά για την ιστορία, γιατί είναι πράγματα γνωστά εδώ και χρόνια και κανείς δεν έχει κάνει το παραμικρό να τα διορθώσει:

Κατ’ αρχήν, στο συγκεκριμένο θέατρο γίνονται συναυλίες και διαφόρων άλλων ειδών εκδηλώσεις εδώ και πολλά χρόνια, και κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε να κάνει μία κίνηση ώστε να διαχειριστεί το πλήθος που συρρέει σ’ αυτές ώστε να κάνει την πρόσβασή του ευκολότερη. Κάθε φορά που φτάνεις στο πλάτωμα μπροστά στην είσοδο γίνεσαι μάρτυρας του ίδιου θεάματος, ενός μπουλουκιού ανθρώπων που προσπαθεί να πάει στα γκισέ των εισιτηρίων την ίδια ώρα που άλλοι θέλουν να βρουν την είσοδο του θεάτρου κι ενώ ένας μεγάλος αριθμός ατόμων στέκονται εκεί στη μέση περιμένοντας τους φίλους τους ή να περάσει η ώρα μέχρι να μπουν ή βρουν την ευκαιρία να μπουν δωρεάν ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Είναι αληθινά τόσο ανέφικτο να μπουν κάποιες διαχωριστικές μπαριέρες ώστε να ξέρει ο καθένας που πρέπει να κατευθυνθεί για να αγοράσει εισιτήριο ή να μπει μέσα και όσοι δεν έχουν άμεσο ενδιαφέρον για κάτι από τα δύο να στέκονται απομακρυσμένοι κάπου πιο δίπλα;

Μια τέτοια οργάνωση βέβαια προϋποθέτει χώρο, και ο χώρος μπροστά από το θέατρο είναι πολύτιμος για πάρκινγκ, επειδή ως γνωστό ο Έλληνας κατά κανόνα θέλει να παρκάρει ακριβώς μπροστά από εκεί όπου θέλει να πάει. Το εν λόγω πάρκινγκ χωράει έναν συγκεκριμένο αριθμό οχημάτων, ο οποίος χτες βράδυ είχε ξεπεραστεί κατά πολύ, κι όχι μόνο από αυτοκίνητα αλλά και από τις μηχανές που δεν σταματούσαν από κανέναν τροχονόμο να ανεβαίνουν. Το αποτέλεσμα ήταν να είναι παρκαρισμένες όπου να’ ναι και να μην επιτρέπεται από κάποια ώρα και μετά να ανεβαίνουν στο λόφο τα ταξί – που ίσως και να έπρεπε να ήταν τα μόνα που θα όφειλαν να περνούν το δρόμο της ανόδου στο λόφο, να αφήνουν τον κόσμο και να επιστρέφουν ξανά κάτω. Για μία ακόμη φορά όλα γίνονταν στο πόδι και με οδηγό το ένστικτο του καθενός που είναι σε θέση να δίνει διαταγές. Σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν μετά από τόσα χρόνια να μην υπάρχει ένας οδηγός οργάνωσης της όλης διαδικασίας, ένας μπούσουλας που με τα χρόνια εμπειρίας να έκανε παιχνίδι τη διαχείριση ακόμη και του μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων που δύνανται να παρακολουθήσουν μία συναυλία στο χώρο αυτό.

Κουτές ερωτήσεις που έχουν πολύ σαφείς απαντήσεις: ορισμένα πράγματα είναι καταδικασμένα να μένουν για πάντα μακριά από έννοιες όπως οργάνωση και σεβασμός στον πελάτη που πληρώνει για να πάρει μία υπηρεσία. Στην περίπτωσή μας, εφόσον το θέατρο ζητάει και παίρνει ένα χρηματικό ποσό ώστε να χρησιμοποιηθεί για μία εκδήλωση, θα όφειλε να παρέχει και το προσωπικό που να έχει την εμπειρία να διασφαλίζει την χωρίς προβλήματα διεξαγωγή της. Και μιας που είπα θέατρο, τι θυμήθηκα τώρα: ο Λυκαβηττός δεν είναι που ήταν επικίνδυνος να δέχεται μεγάλο αριθμό θεατών στις παλιάς κατασκευής και μηδαμινής συντήρησης κερκίδες του (θα θυμάστε παλιότερα πόσος ντόρος είχε γίνει γι’ αυτό το θέμα, μέχρι και ο James Blunt είχε ακυρωθεί αν δεν κάνω λάθος λόγω αυτού ακριβώς του ζητήματος); Τι έγινε και άλλαξε το καθεστώς χρησιμοποίησής του; Εγώ πάντως την αλήθεια μου θα την πω, όταν έβλεπα τόσες χιλιάδες να χορεύουν και να δονούν συντονισμένα τα καθίσματα έκανα μία προσευχή ο μηχανικός που είχε κάνει τη μελέτη και είχε βγάλει ακατάλληλο το θέατρο να είχε κάνει λάθος στους υπολογισμούς του, για να μη βρεθώ μακάβρια θαμμένος από τόνους σίδερου και ανθρώπινων σωμάτων…

Πάρτε ένα δείγμα του τι είδαμε χτες: