Slippery when wet

…εγώ πάλι δεν πήγα στους Bon Jovi και δεν υπήρχε και καμία περίπτωση να πάω δηλαδή, ακόμη κι αν ένα αόρατο χέρι ερχόταν και μου έχωνε στο χέρι μία διπλή πρόσκληση για τα VIP καθίσματα, μία λιμουζίνα ερχόταν να με παραλάβει από το σπίτι μου, και μέχρι το στάδιο μου κρατούσαν συντροφιά μία μικρή συμμορία από μοντέλα και κουβάδες με παγωμένη βότκα και τόνικ. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να δω ένα γκρουπ που δεν μου είπε ποτέ τίποτα και ασφαλώς δεν επρόκειτο να μου πει τώρα, είκοσι επτά χρόνια μετά το πρώτο του άλμπουμ. Γιατί δεν μου είπε ποτέ τίποτα; Για τον απλούστατο λόγο ότι όταν το συγκρότημα αυτό ξεκίνησε τη λειτουργία του, εγώ ήμουν ήδη χωμένος σε άλλα μουσικά κόλπα, είχα βουτήξει με το κεφάλι στο new wave το οποίο δεν είχε χάσει ακόμη μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής του αίγλης κι απέφευγα σαν το διάβολο το λιβάνι κάθε τι μπορούσε να είχε εμπορική απήχηση.

Άλλοι φίλοι της μουσικής τους ακολούθησαν κατά πόδας και ήταν εκεί όταν έβγαζαν κάθε ένα από τα έντεκα άλμπουμ της λαμπρής καριέρας τους. Το ραδιόφωνο επέβαλε με πολύ βολικό τρόπο τα τραγούδια τους – για το λόγο αυτό ήταν εξάλλου γραμμένα, δεν χωράει καμία αμφιβολία επ’ αυτού – η μουσική τους ήταν παντού, όσο για τα κοριτσόπουλα είχαν στην πλειοψηφία τους έναν έρωτα για τον Jon Bon Jovi που τραγουδούσε γι’ αυτά και ήταν ομορφόπαιδο από τα λίγα. Το έχουν αυτό τα κορίτσια, επενδύουν αισθήματα σε καλλιτέχνες που έχουν φυσική ομορφιά και ταυτίζουν την ελκυστική εξωτερική τους εμφάνιση με την μουσική τους ικανότητα, η οποία παίρνει κάποτε διαστάσεις μεγαλύτερες και υπερφυσικότερες από τις πραγματικές. Αγοράζουν το δίσκο του γκρουπ, αγοράζουν και τη Σούπερ Κατερίνα που τους έχει αφίσα, την κολλάνε επάνω από το κρεβάτι τους και ρίχνουν και μία προσευχή πριν τον ύπνο να τους έχει πάντα καλά να λένε υπέροχα τραγούδια και να είναι ροκ σταρ με τα όλα τους.

Όλα αυτά φυσικά δεν αντανακλούν την πραγματική αξία του γκρουπ, είτε του εν λόγω είτε κάθε αντίστοιχου. Οι Bon Jovi δεν έχουν υπάρξει ποτέ σπουδαίο συγκρότημα και καμία αξιόλογη εγκυκλοπαίδεια δεν τους αναφέρει, πέρα από όσες θεωρούν ότι οφείλουν να είναι πλήρεις μην παραλείποντας τις μεγάλες εμπορικές δυνάμεις. Οι Bon Jovi έχουν πουλήσει πολλά εκατομμύρια δίσκους, αλλά είναι γνωστό τοις πάση ότι αυτό δεν αποτελεί αξιόπιστο βαρόμετρο για οτιδήποτε. Ουκ ολίγα σκουπίδια βλέπουν τη δουλειά τους να μπαίνει σε άπειρα σπίτια, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι έχουμε την υποχρέωση να τα αναγνωρίζουμε σαν αξιόλογες μουσικές προτάσεις, ούτε και ότι τελικά στο διηνεκές θα τις θυμόμαστε σαν αντιπροσωπευτικές στιγμές της κάθε εποχής (η στιγμιαία μαζική κατανάλωση δεν είναι παρά μία τρέλα της στιγμής, που ενόσω είμαστε σε θέση να δικαιολογήσουμε στον κόσμο που παρασύρεται να καταναλώσει σε συγκεκριμένη χρονική φάση, δεν μπορούμε να καταχωρήσουμε σώνει και καλά στα κιτάπια της ιστορίας σαν μία σημαδιακή εξελικτικά ηχητική κατάθεση).

Οι Bon Jovi δεν είναι για τα σκουπίδια, μα δεν είναι και κάτι που δικαιούσαι να καυχιέσαι ότι σου αρέσει αν θέλεις να αποδείξεις ότι έχεις ακούσει πέντε πράγματα και μπορείς να ξεχωρίσεις τι αληθινά αξίζει και τι όχι. Δεν δικαιούσαι με άλλα λόγια να καυτηριάζεις ότι δεν σε αφορούν οι Πυξ Λαξ και το πρόσφατο θριαμβευτικό τους λάιβ για παράδειγμα και να τρέχεις να κοινωνήσεις από την πρώην θεαματικά φροντισμένη κόμη του Bon Jovi και νυν ταπεινή του faux νεανική κοντοκουρεμένη coup. Κι αυτό επειδή στην ουσία μιλάμε για το ίδιο πράγμα, για μια πιο-μαζική-πεθαίνεις ποπ που κουτσά στραβά ενδύεται έναν ροκ μανδύα ώστε να έχουν άλλοθι οι ακροατές του ότι δεν έχουν ξεφύγει από τα όρια του μητριαρχικού ήχου. Πρόκειται για μία ψευδαίσθηση που εξυπηρετεί πολλούς αποδέκτες , τόσο το ίδιο το γκρουπ όσο και τους οπαδούς του. Το συγκρότημα πουλάει ροκ, σπέρνει αμερικανίλα σε ολόκληρο τον πλανήτη και μάλιστα μία μορφή του που τους κάνει στα μάτια του κοινού το αρχέτυπο σχήμα του χώρου του, ειλικρινές και πιστό στις αρχές του, που δεν ξεφεύγει από τα πρότυπα που θέτει κάποιος σαν τον Bruce Springsteen ας πούμε. Το κοινό αυτό τους τιμά και θα τους τιμά για πάντα, γιατί κι εκείνοι δεν τους έχουν προδώσει ποτέ, δεν τους έχουν δώσει ποτέ κάτι διαφορετικό από εκείνο που ζητούσαν και πιθανώς αυτό το κάτι παραπάνω που δεν ήξεραν ότι ήθελαν. Μία μικρή δικαιολογία δηλαδή ότι το ροκ δεν έχει πεθάνει μέσα στις καρδιές τους, παρά το γεγονός ότι είναι χρόνια τώρα που το έχουν αφήσει πίσω τους, δεν το παρακολουθούν επειδή η ζωή τα έχει φέρει έτσι και δεν προλαβαίνουν να είναι εκεί γι’ αυτό. Έχουν κάνει παιδιά αλλά για τους Bon Jovi κάνουν μία εξαίρεση να τραβηχτούν μέχρι το ΟΑΚΑ, θα δουν πώς θα τα βολέψουν εκείνο το βράδυ γιατί είναι κρίμα να μην είναι εκεί να δουν από κοντά τους ήρωες της νιότης τους. Κατόπιν, επιστροφή στη ρουτίνα και το πλύσιμο των πιάτων.

Το μοτίβο λοιπόν που καθορίζει την επιθυμία να δει κανείς τους Bon Jovi είναι νοσταλγικό, και κανείς δεν έπαθε τίποτε σοβαρό υπηρετώντας τη νοσταλγία του. Το να θεωρεί όμως ότι βρέθηκε θεατής σε κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι στη μνήμη είναι νομίζω κουτό. Το να προσπαθεί επίσης να κρίνει μία μπάντα που μετά από τόσα χρόνια είναι αναμενόμενα καλοκουρδισμένη και εμμονικά συνεπής στον ήχο της είναι επίσης αχρείαστο. Αλίμονο αν ένα τέτοιο σχήμα δεν ήταν άψογο στις λεπτομέρειές του. Κάποιοι σαν τους Bon Jovi βρίσκονται εκεί που βρίσκονται επειδή δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη του. Ακόμη περισσότερο δεν επιτρέπουν την παραμικρή αμφιβολία ότι αντιπροσωπεύουν κάτι άλλο από τη γέφυρα που συνδέει τους ακροατές τους με το παρελθόν κι ό, τι αυτό σημαίνει για τον καθένα από αυτούς ξεχωριστά. Κι όσο εκείνοι το ξέρουν καλά αυτό το τελευταίο, άλλο τόσο αξίζει να το συνειδητοποιήσουν και οι θεατές που έσπευσαν να τους παρακολουθήσουν προχτές το βράδυ.

Το παρακάτω το βρήκα να περιπλανιέται στο διαδίκτυο και το παραθέτω ευελπιστώντας να μην κηρυχτεί jihad στο πρόσωπό μου…