So young…so gone...

Την πρώτη φορά που έπαιξαν οι Suede στην Αθήνα, το ημερολόγιο έδειχνε 16 Ιουνίου 1995. Και δεν χρειάστηκε να ανατρέξω σε κανένα κιτάπι, σε καμία σημείωση για να σας παραθέσω την παραπάνω ημερομηνία. Πρόκειται για μία από εκείνες τις περιπτώσεις όπου ένα συμβάν της ζωής σου το έχεις συνδέσει με κάτι άλλο σημαντικό και δεν υπάρχει πιθανότητα να το ξεχάσεις ποτέ. Όχι πολύ εύκολα τουλάχιστον, γιατί έχω μάθει να μην λέω τις λέξεις «ποτέ» και «για πάντα» - υπάρχει και το Αλτζχάιμερ για παράδειγμα κι άντε μετά να πρέπει να αναπαράγεις την άνωθεν ημερομηνία όταν δεν θα ξέρεις καλά καλά τι είναι το Suede…

 

Περιμένω πώς και τι την επερχόμενη Κυριακή για να τους ξαναδώ, να διαπιστώσω από κοντά αν το λέει ακόμη η καρδιά τους κι αν είναι διατεθειμένοι να ανέβουν στη σκηνή να μας πάρουν τα σώβρακα όπως εκείνη την πρώτη φορά (έχω την εντύπωση ότι έχουν παίξει και μία δεύτερη φορά στην Αθήνα μα δεν είμαι και πολύ σίγουρος, σημάδι ότι το Αλτζχάιμερ που λέγαμε παραπάνω δεν είναι και πολύ μακριά τελικά…). Η απορία είναι ασφαλώς ρητορική γιατί είμαι απόλυτα σίγουρος ότι ο Brett και η παρέα του δεν θα έβγαιναν σε περιοδεία αν δεν είχαν τα κέφια τους. Κι αν λάβει κανείς υπόψη του τους τρεις σόλο δίσκους που έβγαλε ο εξαιρετικός αυτός τραγουδιστής και συνθέτης – πολύ όμορφοι όλοι τους αλλά και ενίοτε υποτονικοί μέσα στον εσωτερικό λυρισμό τους – τότε κάτι μου λέει ότι θέλει να έρθει και να κουνήσει λιγάκι τον πισινό του, που είχε πιαστεί τόσον καιρό από το σκαμπώ του πιάνου!

Είμαι βέβαιος ότι μόλις βγει εκεί επάνω στο σανίδι θα ανατριχιάσω και πάλι, όπως τότε που ξεκίνησαν με το So Young και είχα μείνει άναυδος με το σεξ απήλ του ψηλού γοητευτικού τύπου που αποτελούσε πάντοτε τον άτυπο μπροστάρη τους. Εκείνη τη συγκεκριμένη βραδιά είδαμε και από τους πρώτους τον νέο τους κιθαρίστα, το νεαρότατο Richard Oakes, που είχε έρθει για να σταθεί στη θέση του τεράστιου Bernard Butler που αποχώρησε γιατί δεν μπορούσε να τα βρει με τον Anderson. Τα κατάφερνε μια χαρά, ήταν επιδεξιότατος και το «είχε» επίσης επάνω στη σκηνή κουνώντας τη φράντζα του δεξιά κι αριστερά όλη την ώρα ενώ δεν έχανε νότα. Έβγαλε άψογα σε πέρας τη συναυλία και δεν τα πήγε καθόλου άσχημα επίσης στη σύνθεση νέου υλικού από εκεί και μετά, στα άλμπουμ που ακολούθησαν έκτοτε.

 

Βέβαια τα δύο πρώτα τους είναι και θα παραμείνουν τα κλασικά τους, με σκόρπιες εξαιρετικές στιγμές στα επόμενα (πλην του τελευταίου A New Morning που ήταν περίπου τραγικό, το είχα ακούσει τότε που βγήκε και αποφάσισα ότι δεν έχει νόημα να το ξανακούσω από την κόπια μου η οποία και παραμένει μέχρι και σήμερα σφραγισμένη σε κάποιο ράφι της δισκοθήκης). Πολύ σοφά λοιπόν κάποια στιγμή αποφάσισαν να το διαλύσουν το πράγμα… Εξίσου σοφά σκέφτηκαν κάποια στιγμή να το ξαναπιάσουν από εκεί που το είχαν αφήσει, και δεν με ενδιαφέρει αν πουλάνε κι αυτοί νοσταλγία! Τους Pulp τους καταευχαριστήθηκα και έχω πολλές ενδείξεις ότι το ίδιο θα κάνω και με τους Suede σε δύο ημέρες. Θα ξαναζήσω πολλές από τις στιγμές της παλιάς μου ζωής, και ευχάριστες και δυσάρεστες και γιατί όχι;

 

 

Θα πάω πίσω στην ημέρα που έμαθα για πρώτη φορά το όνομά τους. Ήταν πρωτομαγιά του 1992 και βρισκόμουν στις Σπέτσες θυμάμαι, όταν είδα ένα τεύχος του Melody Maker που τους είχε στο εξώφυλλο και τους χαρακτήριζε «την καλύτερη νέα μπάντα της Βρετανίας». Έπρεπε να το διαβάσω αυτό, την αγόρασα και έβαλα σκοπό να τους ακούσω πάσι θυσία (θυμηθείτε ότι μιλάμε για μία περίοδο που είχε βαρύτητα για πολλούς από τους ακροατές της ποπ και ροκ μουσικής η γνώμη των συντακτών των Βρετανικών μουσικών εντύπων. Ήταν η εποχή όπου δεν καυχιούνταν όλοι ότι είναι αυθεντίες και πιστέψτε με, δεν βγήκε σε κάποιους από εμάς σε κακό που εμπιστευτήκαμε τη γνώμη τους…). Το έκανα αρκετά σύντομα, μια που βρήκα σε «εισαγωγής» και τα δύο τους πρώτα δωδεκάιντσα που αγόρασα επί τόπου: The Drowners και Metal Mickey. Καταλαβαίνετε ότι ένιωσα σαν να τρώω σφαλιάρα! Ήταν δύο από τα πιο καλογραμμένα ποπ κομμάτια που είχα ακούσει, τότε και ποτέ!

 

Η συνέχεια ήταν εξίσου συναρπαστική, τόσο που πολύ σύντομα (ένα χρόνο πάνω κάτω αργότερα, τον Απρίλιο του 1993) το ΝΜΕ είχε εξώφυλλο τον Brett Anderson παρέα με τον David Bowie – ο οποίος είχε δει στο πρόσωπο του πρώτου έναν εν δυνάμει σύγχρονο Ziggy, που μπορούσε να παίζει παιχνίδια σε σχέση με τη σεξουαλικότητα και τη δύναμή της στα νεανικά ακροατήρια – ενώ το περιοδικό Select τον παρουσίαζε με φόντο τη Βρετανική σημαία, σαν ένα σύμβολο της ανερχόμενης τότε Britpop υστερίας. Ήταν ένα icon με τα όλα του, αντιπροσώπευε την ηδονιστική πλευρά της ποπ και τραγουδούσε με αινιγματικούς στίχους και φωνή που όσο στιβαρή ήταν τη μία στιγμή, άλλο τόσο εύθραυστη αποδεικνυόταν όταν έπεφταν οι τόνοι… Ακούστε για παράδειγμα τη διασκευή που έχουν κάνει στο Shipbuilding του Elvis Costello ή το Europe Is Our Playground (ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους που επέλεξαν να παραχώσουν σε ένα ταπεινό b-side) και θα καταλάβετε τι εννοούμε.

 

 

Εγώ προς το παρόν ακούω το Singles, τη συλλογή με μερικά από τα κορυφαία τους τραγούδια και σκέφτομαι ότι από τα 21 που περιέχονται εντός, ζήτημα αν τρία με τέσσερα είναι από μέτρια και κάτω. Εντυπωσιακή απόδοση για ένα συγκρότημα με μόλις πέντε άλμπουμ στο ενεργητικό της, δίσκους που πρόσφατα είδαμε να επανεκδίδονται κι αυτοί σε πολυτελείς επετειακές εκδόσεις με πολλά έξτρα καλούδια, και ηχητικά (demos, b-sides, ακυκλοφόρητα) και οπτικά (αποσπάσματα από συναυλίες και τηλεοπτικές τους εμφανίσεις), σε διπλά cd με dvd να συμπληρώνει το ελκυστικό πακέτο. Τα θέλω, περιττό να συμπληρώσω! Πάντως μεθαύριο, δεν θέλω σώνει και καλά να παίξουν όλα αυτά, οφείλουν πιστεύω να τιμήσουν και στιγμές από τους δίσκους τους που δεν μπήκαν στα charts μα βρήκαν μια χαρά το δρόμο τους στις καρδιές μας, όπως το Heroine ή το My Insatiable One ή το The 2 Of Us. Και πολλά άλλα αλλά τουλάχιστον αυτά. Και τα δύο πρώτα ολόκληρα άλμπουμ τους να παίξουν, και πάλι ευχαριστημένος θα είμαι!

 

Θα πάω να σταθώ εκεί μπροστά στη σκηνή λοιπόν και θα νιώσω την αδρεναλίνη να με πλημμυρίζει όπως την πρώτη φορά, τότε που πήγα και τους είδα γεμάτος αγωνία και απορία για το τι θα άλλαζε στη ζωή μου της επόμενη της συναυλίας ημέρα. Βλέπετε, μια μέρα αργότερα παντρευόμουν και δεν ήξερα καλά καλά τι σημαίνει αυτό. Τώρα ξέρω μα δεν είναι της παρούσης. Εσείς πώς έχετε φανταστεί τη βραδιά πριν το γάμο σας; Εγώ επέλεξα να πάω να δω live τους Suede και μετά από όλα αυτά τα χρόνια, παραμένει μία από τις καλύτερες επιλογές της ζωής μου!

.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374