GANG OF TWO + TWO

Οι τελευταίες νότες της μουσικής των Gang Of Four έχουν ξεψυχήσει μέσα στους τέσσερις τοίχους του μικρού σχετικά C-Club στο Βερολίνο, του παιδιού θα λέγαμε του διπλανού Columbia Halle όπου πριν από τρία και κάτι χρόνια είχα δει για πρώτη φορά live τους Interpol. Τα φώτα έχουν ανάψει, ο κόσμος κατευθύνεται προς την έξοδο, οι τεχνικοί βγαίνουν στη σκηνή να μαζέψουν τα όργανα κι αρχίζουν να μοιράζουν τα χαρτιά με το set list της συναυλίας που μόλις τελείωσε.

 

 

Σε ολόκληρη τη διάρκειά της, έχω αγκαλιά το διαχωριστικό μπροστά, οπότε έχω πολλές πιθανότητες να πάρω εγώ ένα από αυτά. Σηκώνω το χέρι αλλά το πρώτο χαρτί δίνεται στην άλλη πλευρά της σκηνής. Το δεύτερο το παίρνει ένα αγόρι που στεκόταν δίπλα μου και που μπαίνει στο pit για να το διεκδικήσει . Πίσω του τον ακολουθεί η κοπέλα του που πάει να πάρει το τρίτο. Την ακολουθώ φωνάζοντάς της «μην παίρνετε δύο χαρτιά εσείς οι δύο». Γυρίζει και μου λέει «πηγαίνω να το πάρω για σένα…» αφήνοντάς με μαλάκα! Να το εννοούσε άραγε ή το γύρισε όταν τις έκανα παρατήρηση; Να ήθελε να μου πει κάτι άλλο; Γεγονός είναι ότι τεντώθηκε, το ξεκόλλησε προσεκτικά από το πάτωμα και μου το έδωσε σε άψογη κατάσταση. Την ευχαρίστησα θερμά και ξεκίνησα κι εγώ προς τα έξω.

 

Το κοιτάζω και διαπιστώνω δύο πράγματα: δεν είναι μόνο ότι έχει ακόμη επάνω του τις κολλητικές ταινίες που χρησιμοποιούν οι roadies για κάθε είδους δουλειά επάνω και κάτω απ’ τη σκηνή – ο άσημος ήρωας του ροκ εν ρολ είναι αυτή η ταινία, όπως είχα διαβάσει κάπου παλιότερα – είναι και η περήφανη πατημασιά που το στολίζει και που δηλώνει το μάχιμο χαρακτήρα του. Ήταν ένα μικρό παράσημο που του δόθηκε από ένα από τα μέλη του γκρουπ που μόλις τελείωσε μια εκπληκτική εμφάνιση, σαν ένα μικρό ευχαριστώ για την, έστω απειροελάχιστη, συμβολή του σε ένα σόου που όσοι το παρακολούθησαν, σίγουρα θα το θυμούνται για καιρό. Το άλλο που παρατηρώ είναι ότι δεν περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια που άκουσα εκείνο το βράδυ!

 

 

Κατά πως φαίνεται, υπάρχουν κάποια κομμάτια στα οποία καταφεύγουν κάθε φορά που παίζουν ζωντανά, είναι δοκιμασμένα και απαρτίζουν την απόλυτη κορύφωση της συναυλίας, οπότε δεν κρίνεται αναγκαίο να τα γράφουν κάθε φορά στις λίστες τους. Όταν ξεπεράσουν λοιπόν το «σκόπελο» των πρώτων δεκατριών, όλα κυλούν στη συνέχεια χαλαρά και άψογα. Είναι μέχρι να πάρουν μπροστά και να αρχίσουν να ρολάρουν, μέχρι να αρχίσει να κολλάει το πουκάμισο του Jon King επάνω του από τον ιδρώτα, και μετά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, όλα έρχονται μόνα τους. Βέβαια είναι μία μεγάλη χαζομάρα όλο αυτό το τελευταίο, μιας που οι Gang Of Four ήταν, είναι και θα είναι μια καλολαδωμένη μηχανή που ξερνάει τέλειο post punk και αδρεναλίνη σε ποσότητες επικίνδυνες.

 

Το είχα ζήσει αυτό για πρώτη φορά το 2005 στο παρθενικό μου Primavera. Όχι παλιότερα γιατί γνώρισα τους Gang Of Four την εποχή του I Love A Man In A Uniform και δεν τους είχα δει στην πρώτη περίοδο της πορείας τους λόγω δυσκολιών που έχουν να κάνουν με την ηλικία. Το 2005 είχαν κάνει την επανασύνδεση με την αυθεντική τους σύνθεση και ήταν πραγματικά συγκινητικό να τους βλέπεις να παίρνουν κεφάλια έστω κι αν η ηλικία τους ήταν αυτή που ήταν (θα μπορούσες να δεις έως και γραφικό το θέαμα του αστεία παχουλού Hugo Burnham πίσω απ’ τα ντραμς, άλλο αν δεν έχανε beat και μεγαλουργούσε στους στακάτους ρυθμούς που ο ίδιος επινόησε). Τώρα πια η υπόθεση Gang Of Four είχε γίνει και πάλι ελαφρώς πονεμένη, δύο από τα αυθεντικά μέλη είχαν φύγει και είχαν μείνει τα άλλα δύο, που είχαν φέρει στο όχημα δύο νεαρούς να τους αντικαταστήσουν επάξια.

 

 

Και όντως η ορμή των πιτσιρικάδων δίνει νέο αέρα στο γκρουπ. Ο μπασίστας με τις ψιλές ράστα κοτσίδες Thomas McNeice ήταν στιβαρός και σουλατσάριζε στη σκηνή λες και συμμετείχε σε hardcore punk μπάντα, χωρίς να γίνεται Καραγκιόζης. Ο δε καινούργιος ντράμερ Mark Heaney έπαιξε τα πάντα ουσιαστικά και με δύναμη, ό,τι ακριβώς του ζητείται με άλλα λόγια. Ο Andy Gill τα ίδια, αγέλαστος και ελαφρά αντιπαθητικός να κοιτάζει μόνιμα στο βάθος της αίθουσας, ψυχρός γνωρίζοντας ότι αυτό που κρατάει στα χέρια του είναι φονικό όργανο, που δεν σκοτώνει φασίστες όπως του Woody Guthrie αλλά σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Τέλος, ο τραγουδιστής Jon King όχι μόνο ιδρώνει τη φανέλα αλλά γίνεται περισσότερο ενεργητικός επάνω στη σκηνή με το πέρασμα των χρόνων έχω την εντύπωση. Οι τέσσερίς τους συνέθεταν μια ομάδα που παίζει να είναι από τις καλύτερες που μπορεί να δει κανείς live αυτή τη στιγμή στην πιάτσα.

 

Τη συναυλία άνοιξε ένα Γερμανικό σχήμα με το όνομα Future Fluxus, από τους οποίους πρόλαβα να ακούσω ένα μόνο κομμάτι (ξέχασα ότι στη Γερμανία όλα αρχίζουν στην ώρα τους και η ώρα αυτή ήταν η όγδοη βραδινή…). Ήταν καταπληκτικό πάντως, ένα μείγμα από Sonic Youth και math rock με ρυθμούς που αλλάζουν διαρκώς και κομμάτια που εξερευνούν τη μελωδία μ’ ενδιαφέροντα τρόπο.  Το μοναδικό τους άλμπουμ ονομάζεται Fuck The Universe And Say Yeah! κι έχει μεταξύ άλλων και ωραίο εξώφυλλο που διπλώνει με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους κι έτσι μπορείς να έχεις αυτό που σου αρέσει περισσότερο ανάμεσα σε τέσσερις εκδοχές.

 

 

Οι Gang Of Four ξεκίνησαν με το καλύτερο ίσως κομμάτι του νέου τους δίσκου, το You’ll Never Pay For The Farm, μια από τις περιπτώσεις εκείνες που σκέφτεσαι ότι ορισμένες μπάντες μπορούν και βρίσκουν τους διαδρόμους εκείνους που τους οδηγούν στον παλιό περίφημο εαυτό τους. Το καινούργιο τους άλμπουμ τίμησαν τέσσερις φορές συνολικά, κι από εκεί και πέρα το υπόλοιπο ήταν αναδρομή στο περιπετειώδες ούτως ή άλλως παρελθόν. Αν εξαιρέσει κανείς τα I Parade Myself από το Shrinkwrapped και I Love A Man In A Uniform από το Songs Of The Free (που το ότι το έπαιξαν μπορώ να πω ότι μου κακοφάνηκε λίγο, αφού αποδεικνύει ότι τελικά βρίσκονται εδώ για να πουλήσουν την νοσταλγία σε μία μάλλον μέτρια για τα κυβικά τους παλιά στιγμή, έστω κι αν ήταν επιτυχία, λες και είχα την ψευδαίσθηση ότι δεν συμβαίνει πράγματι έτσι), τα δύο πρώτα αριστουργηματικά τους άλμπουμ κέρδισαν δικαιωματικά τη μερίδα του λέοντος στο set list. Στο He’d Send In The Army ο Κing έβγαλε στη σκηνή έναν φούρνο μικροκυμάτων που μέσα του αναβόσβηναν χρωματιστά φωτάκια κι άρχισε να τον χτυπάει ρυθμικά μ’ ένα μπαστούνι του baseball, με τέτοια μανία και δύναμη ώστε μετά από έξι χτυπήματα το μπαστούνι έσπασε στα δύο! Συνέχισε να κρατάει το ρυθμό σκάζοντας ολόκληρο το φούρνο στο σανίδι της σκηνής μέχρι που είδε ότι δεν είχε νόημα και τον πέταξε στο pit για να διαλυθεί μπροστά στα πόδια μου! Επρόκειτο για μία μόνο από τις πολλαπλές συγκινήσεις που μου έδωσε εκείνη η βραδιά, με την πλειοψηφία αυτών να έχει να κάνει με μουσικές που πολλοί λάτρεψαν κι άλλοι τόσοι μιμήθηκαν, με αποτελέσματα που ποικίλουν. Το σίγουρο είναι ότι εκείνο το βράδυ οι Gang Of Four (μου) απέδειξαν ότι λίγοι εξακολουθούν να το κάνουν όπως εκείνοι.

 

 

Set list

You’ll Never Pay For The Farm

Not Great Men

Ether

I Parade Myself

Paralysed

A Fruitfly In The Beehive

Anthrax

It Was Never Gonna Turn Out That Good

What We All Want

Why Theory?

Return The Gift

To Hell With Poverty

Do As I Say

 

I Love A Man In A Uniform

He’d Send In The Army

Natural’s Not In It

 

At Home He Feels Like A Tourist

Damaged Goods

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374