SING SWAN SONGS

Όχι, δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τους Can αυτή τη φορά, όπως υπονοεί ο ελαφρώς παραφρασμένος τίτλος – μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία κάποια άλλη στιγμή – αλλά με την πιο ενδιαφέρουσα συναυλιακή πρόταση αυτής της εβδομάδας, αυτή των Swans. Είναι η πρώτη φορά που θα μας έρθουν στην Ελλάδα σαν Swans, εγώ είμαι εδώ όμως για να σας πω λίγα πράγματα για τότε που είχε έρθει ο μπροστάρης τους Michael Gira, όπως και γιατί δεν πρέπει να την χάσετε. Μακάρι να καταφέρω να σας πείσω, αλλιώς θα χτυπάτε πάλι το κεφάλι σας που όταν στην Αθήνα διαδραματίζονταν συγκλονιστικές συναυλιακές στιγμές εσείς πίνατε ξανά μπόμπες κι ακούγατε Placebo…

 

 

Ήταν λοιπόν Σάββατο 8 Νοεμβρίου του 2003 όταν ο Michael Gira έφτασε στη χώρα μας για να παίξει ένα ακουστικό σετ από παλιά κομμάτια της μπάντας του κυρίως. Πριν τη συναυλία περιφερόταν στο μικρό Αν Club και περνούσε από μπροστά μας με το σπουδαίο παράστημά του κι ένα καουμπόικο καπέλο που έκρυβε αινιγματικά το πρόσωπό του. Είχαμε διαβάσει κι είχαμε ακούσει πολλά για τις επεισοδιακές εμφανίσεις των Swans αλλά για το τι μας επεφύλασσε εκείνη η βραδιά δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα. Θα αργούσαμε λιγάκι να το διαπιστώναμε επειδή πριν ανέβει εκείνος στη σκηνή, θα είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε λίγο από τη μουσική της πιο πρόσφατής του ανακάλυψης, ενός μαλλιαρού νεοχίππη πιτσιρικά ονόματι Devendra Banhart!

 

Κάθε άλλο παρά άγνωστος ήταν σε όσους είχαν προσέλθει στη συναυλία τη βραδιά εκείνη ο Devendra (καμιά εκατοστή άτομα, όχι παραπάνω αν θυμάμαι καλά). Το ντεμπούτο του Oh Me Oh My… είχε ήδη κυκλοφορήσει και είχε κάνει μεγάλη αίσθηση σε κριτικούς και κοινό, που λέει και το κλισέ. Πραγματικά όμως, μια πολύ μεγάλη μερίδα ακροατών δεν είχε ξανακούσει τέτοιου είδους μουσική, τέτοια πρωτόλεια καλλιτεχνική φολκ έκφραση, και το ότι θα τον είχαμε κι αυτόν κοντά μας παρέα με τον Gira ήταν ένα μεγάλο δώρο.

 

 

Στο μικροσκοπικό πάλκο του Αν λοιπόν στρώθηκε ένα χαλί, επάνω του κάθισε οκλαδόν ο Banhart με μία ακουστική κιθάρα αγκαλιά και ξεκίνησε. Κι εμείς χαθήκαμε στην ακατάσχετη ερμηνεία του, που έμοιαζε να μην έχει αρχή μέση και τέλος, που πολύ συχνά η φωνή του δεν συνοδευόταν από κιθαριστικά αρπίσματα και ξέφευγε σε ηχητικούς δρόμους που δεν υπάκουαν σε κανέναν κανόνα φόρμας και αισθητικού μέτρου. Ήταν άγριο κι εξωτικό και ερχόταν από κάπου που δεν το είχαμε βιώσει πριν. Κατανοήσαμε αυτόματα ότι επρόκειτο για μοναδικό ταλέντο που έκανε τη δική του διαφορά, δεν πήγαινε όμως το μυαλό μας ότι θα καταφέρει να γίνει τόσο γνωστός όσο έγινε στη συνέχεια της καριέρας του (βέβαια να πω επίσης ότι τον είδα τον περασμένο Δεκέμβριο ξανά, σαν σαπόρτ στους Arcade Fire, και ήταν τραγικά αδιάφορος. Δεν αποκλείω να μην τον παρακολουθούσε κανείς όσο έπαιζε μόνος ή με τη μπάντα του, και σκεφτείτε ότι βρισκόταν μπροστά σε χιλιάδες κόσμου. Και δεν ρίχνω το φταίξιμο στους τελευταίους…). Αργότερα πουλούσε ο ίδιος τα cd του στα οποία προσέθετε επιπλέον σκίτσα σ’ αυτά που ούτε ή άλλως μπούκωναν το artwork!

 

 

Το ίδιο όμως έκανε και ο Gira με μία σπάνια ευγένεια που ξεχώρισα στα λίγα δευτερόλεπτα που βρέθηκα μπροστά του. Κάτι μου έλεγε ότι χρειαζόταν απεγνωσμένα τα χρήματα, αλλά χαλάλι του! Ήταν τόσο εξαιρετικός στο live που μας είχε δώσει νωρίτερα ώστε η αγορά ενός cd από τον πάγκο του ήταν το λιγότερο που ένιωθες ότι έπρεπε να κάνεις. Με μία ακουστική κιθάρα και τη μεγαλειώδη φωνή του είχε έρθει κι αυτός να σταθεί απέναντί μας, γυμνός σχεδόν και εκτεθειμένος με τα τραγούδια του όπως εξάλλου έκανε πάντα είτε με τις προηγούμενές του μπάντες – μα και τις επόμενες – όσο και σόλο. Γιατί σπάνια συναντά κανείς καλλιτέχνες που να παρουσιάζουν τόσο ωμά και ρεαλιστικά τον ψυχικό τους κόσμο όσο ο Gira. Από τα ευγενέστερα συναισθήματα μέχρι τις πιο βρώμικες σκέψεις, τίποτα δεν μένει κρυφό και στη σκιά στους στίχους του όπως και στους ήχους που διαλέγει κάθε φορά για να τους επενδύσει. Έχει γράψει μερικές από τις σκληρότερες λέξεις που έχω ακούσει (για παράδειγμα, το κομμάτι με το οποίο τους έμαθα είχε τον τίτλο Sealed In Skin…πόσο περισσότερο κλειστοφοβικός μπορεί να γίνει κανείς;), όπως και ηχογραφήσει μερικούς από τους πιο βίαιους ήχους που έχω ακούσει. Και δεν το εννοώ αυτό με την έννοια του θορύβου, μπορεί να προκαλεί τη βία με ψυχολογικά κι όχι απαραίτητα με φυσικά μέσα (αν και οι πληροφορίες λένε ότι στην τουρνέ που τους φέρνει και στα μέρη μας ξεκινούν με ένα ανελέητο εικοσάλεπτο μπαράζ θορύβου που σε φέρνει στα όρια της σωματικής αρρώστιας. Μην πείτε ότι δεν σας είχαμε προειδοποιήσει και γι’ αυτό!). Ταυτόχρονα, έχει γράψει και μερικές από τις γλυκύτερες μουσικές, μπαλάντες τεράστιου αισθηματικού εκτοπίσματος, ειδικά όταν είχε δίπλα του τη Jarboe με την οποία έχει χωρίσει τους δρόμους του εδώ και χρόνια.

 

Όλα αυτά τα ξερνούσε μπροστά μας καθισμένος σ’ ένα ψηλό σκαμπό, σαν εκείνα που έχουν στις μπάρες των μπαρ, και είχε άπαντες προσηλωμένους στην παράστασή του. Κάποια στιγμή, κι ενώ είχε φτάσει στην ερμηνευτική κορύφωση ενός κομματιού, έχοντας κλειστά τα μάτια και χαθεί στον εαυτό του, σταματάει να παίζει την κιθάρα και να ουρλιάζει τους τελευταίους στίχους του κι άρχισε να χτυπάει δυνατά κι επαναλαμβανόμενα το πόδι του στο πάλκο του Αν club. Η βαριά του μπότα έκανε το χώρο να αντηχεί με το γοτθικό beat. Ένα από τα χτυπήματα αυτά όμως αποδείχθηκε πιο δυνατό απ’ όσο το υπολόγιζε με αποτέλεσμα να φύγει πίσω όπως ήταν με την καρέκλα και να σωριαστεί με θόρυβο στα άδεια τύμπανα που βρίσκονταν πίσω του! Σηκώθηκε ντροπιασμένος και μας ζήτησε συγνώμη γι’ αυτό που συνέβη και το ακροατήριο από κάτω απάντησε με ένα αυθόρμητο χειροκρότημα και επευφημίες. Επρόκειτο πραγματικά για μία από τις λίγες φορές που είδα χειροπιαστά το δόσιμο του καλλιτέχνη μπροστά μου, δεν θυμάμαι να έχω βιώσει πιο ειλικρινή εμφάνιση ανάμεσα στις εκατοντάδες που έχω δει.

 

Αυτά και ακόμη περισσότερα περιμένω από την Gira και την παρέα του, που απαρτίζεται τόσο από παλιά όσο και νέα μέλη της οικογένειας των Swans. Οι κύκνοι θα περάσουν με χάρη από την Αθήνα και είμαι σίγουρος ότι θα μας μαγέψουν με έναν διαστροφικό τρόπο, θα επιχειρήσουν υποθέτω να μας σπάσουν με ύπουλες μεθόδους και να μας φέρουν προ των πιο μύχιων σκέψεων και συναισθημάτων μας. Θα δοκιμαστούμε χωρίς αμφιβολία μα θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να ξεβολευόμαστε που και που…

 

Πριν φύγω από το αντικείμενο συζήτησης, να πω ότι το cd που πουλούσε στη συναυλία ήταν μία συλλογή με κομμάτια παρμένα από τα τελευταία χρόνια των Swans που είχε τον εύγλωττο τίτλο Forever Burned – Για Πάντα Καμένος. Τώρα ξέρετε…

 

Να μην ξεχάσουμε επίσης ότι υπάρχουν εξίσου αξιόλογες συναυλίες στις δορυφορικές των Swans ημέρες. Μια μέρα πριν ο Dan Deacon, ένα τρελοκομείο που το έσκασε από την Αμερική και μεταδίδει τη μούρλα του όπου τον δέχονται. Όσοι τον έχουν δει μας προτρέπουν με θέρμη να τον παρακολουθήσουμε, το σόου του εκπέμπει μεγάλες δόσεις ποπ εκκεντρικότητας και υψηλής τάσης ενέργεια και διαδραστικότητα. Μία μέρα μετά δε, οι Twilight Singers. Εδώ δεν γίνεται παρά να σταθούμε κάμποσο, δεν ξεπετάς έτσι εύκολα τον Greg τον Dulli!

 

Έχει έρθει και με τις τρεις μπάντες που έτρεχε κατά καιρούς, και τους Afghan Whigs και τους Gutter Twins και τους Twilight Singers τώρα. Δεν ξέρω αν σας αρέσει κάποια περισσότερο από τις άλλες ή και οι τρεις το ίδιο, το σίγουρο είναι ότι ο Dulli επάνω στη σκηνή βρίσκεται κυριολεκτικά στο στοιχείο του και είναι απολαυστικότατος. Είχα την τύχη να του πάρω μία πρόσωπο με πρόσωπο συνέντευξη την πρώτη φορά που είχε παίξει στην Αθήνα και πρόκειται όντως για μία από τις πιο γοητευτικές προσωπικότητες που είχα την τύχη να συναντήσω. Γίνεται εύκολα αντιληπτό κάτι τέτοιο κι όταν τον παρακολουθείς ζωντανά, αφού δεν είναι μονάχα ένας μαγνητικός performer κι ερμηνευτής αλλά εξίσου κορυφαίος στο να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του κόσμου με τις ιστορίες που διηγείται και τα αστεία που λέει ανάμεσα στα τραγούδια. Όταν ο Greg Dulli βρίσκεται επί σκηνής, έχω την εντύπωση ότι το κοινό από κάτω έχει μόνιμα ένα μεγάλο ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο και ρουφάει κάθε νότα και κάθε λέξη που του δίνεται. Είναι μοναδικός ρόκερ, οι μουσικές που έχει γράψει και που συνεχίζει να γράφει είναι πάντοτε εξαιρετικές (αναρωτηθείτε για παράδειγμα αν έχει εμπλακεί το όνομά του σε έναν έστω και μέτριο δίσκο και νομίζω ότι δεν θα βρείτε τέτοιον…) και τις μετουσιώνει σε συναυλιακά δρώμενα αξέχαστα. Θα είμαστε και εκεί εννοείται, ειδικά τώρα που μόλις έβγαλε ένα ακόμη καταπληκτικό άλμπουμ, το Dynamite Steps. Δεν χάνονται αυτά λέμε…

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374