ΕCHO AND THE BUNNYMEN: SONGS TO LEARN AND SING

Δεν έχω κρύψει ποτέ την υπέρμετρη αγάπη μου στους Echo And The Bunnymen, κάθε άλλο! Έχω επανειλλημένα γράψει πως αποτελούν τους εφηβικούς μου ήρωες, την πρώτη μου μεγάλη μουσική αγάπη και την παντοτινή! Το γεγονός ότι θα τους δω ξανά ζωντανούς σε συναυλία εδώ στην Ελλάδα με γεμίζει χαρά, παρότι έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα στη σχέση μας, για ορισμένα από τα οποία δεν ευθύνομαι εγώ, Ian & co…

 

 

Έχουν περάσει πολλά χρόνια λοιπόν από τότε που ήμουν στο σχολείο και άκουγα με μανία την πρώτη τριάδα των δίσκων τους, πλάι σε όλα τα υπόλοιπα νεοκυματικά αριστουργήματα των Cure, των Joy Division και των λοιπών της αυτής συνομοταξίας. Οι Κουνελάνθρωποι όμως ήταν εκείνοι που με γοήτευαν περισσότερο από κάθε άλλον. Ίσως να ήταν οι πιο προσιτοί από όλους, ίσως να ήταν που κρατούσαν τις αποστάσεις πιο ίσες ανάμεσα στο φως και τη σκιά του από τους συναγωνιστές τους. Είχαν τραγούδια ζηλευτά, συνθέσεις που σε ρουφούσαν μέσα τους και σε έβγαζαν από την άλλη μεριά βουτηγμένο στο ζοφερό κλίμα της εποχής μα δίχως να ακροβατείς στην κόχη της κατάθλιψης. Οργανικά δεν ετίθετο θέμα ότι επρόκειτο για μουσικάρες, κι είχαν έναν μπροστάρη επιπροσθέτως που ήταν γοητευτικός με έναν δικό του, διαφορετικό τρόπο. Δε λέω, εκείνη την περίοδο είχαμε μια υπερπληθώρα, υπερπροσφορά χαρισματικών προσωπικοτήτων να ηγούνται συγκροτημάτων (ή απλά έτσι μας φαινόταν, θαμπωμένοι όπως ήμαστε από τις μουσικές που έβγαζαν;), αλλά ο Mac ήταν το κάτι άλλο. Μπορούσα να ταυτιστώ με το ναρκισσισμό του – μου το υπαγόρευε και το ζώδιό μου εξάλλου, πώς μπορούσα να πάω κόντρα στα άστρα; - με την έπαρσή του που έβγαινε σε κάθε προσφερόμενη στιγμή, με την λίγο κωμική του φαντασίωση ότι αποτελεί τον καλύτερο τραγουδιστή μετά τον Frank Sinatra, με τη βεβαιότητά του ότι ήταν ένα κομμάτι της καλύτερης μπάντας στον κόσμο που το 1984 έβγαλε τον καλύτερο δίσκο που έγινε ποτέ...

 

Ο Ian McCullogh ακολουθούσε κατά γράμμα τις διδαχές του δικού του ινδάλματος, του David Bowie και σκαρφάλωνε στο δύσκολο δρόμο από τον υπόνομο στ’ αστέρια. Αν στην πορεία του αυτή σύναντησε κάποια εμπόδια, είναι μονάχα όσα έβαλε ο ίδιος μπροστά του. Δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το αφύσικα φουσκωμένο εγώ του που όσες πόρτες άνοιγε, άλλες τόσες του έκλεινε με δύναμη στα μούτρα! Γιατί καλά είναι να έχεις υψηλή αυτοπεποίθηση και πίστη στις ικανότητές σου, αλλά και λίγη ταπεινότητα δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν απ’ όσο γνωρίζω. Τη λέξη αυτή την τελευταία ίσως και να μην την έχει υπόψη του ο Mac…Κάτι μου λέει ότι δεν έκανε ποτέ υποχωρήσεις στην καριέρα του κι όσο αξιοθαύμαστη κι αν είναι η στάση ζωής και καλλιτεχνικής ακεραιότητας αυτή, άλλο τόσο επιζήμια αποβαίνει σε δεδομένες στιγμές.

 

 

Οι Echo And The Bunnymen διαλύθηκαν και ξαναφτιάχτηκαν κάμποσες φορές, ο Mac δοκίμασε να κάνει και μία σόλο καριέρα που αναρωτιέμαι τι να πήγε λάθος και δεν προχώρησε παραπέρα (μετάφραση: δεν έχω καμία απορία γιατί δεν προχώρησε η σόλο καριέρα του...) κι έχουμε καταλήξει τα πρόσφατα χρόνια μία στις τόσες να κυκλοφορούν δίσκους που είναι συνολικά καλοί κι αντάξιοι του ονόματος που τους υπογράφει (γεγονός που σημαίνει ότι το ταλέντο βρίσκεται ακόμη εκεί, τόσο το δικό του όσο και του συν-πορευτή του όλα αυτά τα χρόνια κιθαρίστα Will Sergeant). Αν πάντως θα έπρεπε να δώσουμε επιγραμματικά έναν υπέρτιτλο της σημερινής τους κατάστασης θα ήταν «μία ακόμη μπάντα που περιοδεύει πουλώντας το παρελθόν της». Έχουν παίξει ζωντανά το Ocean Rain δεκάδες φορές (θα το ξανακάνουν το Σεπτέμβριο που μας έρχεται), το έχουν επανεκδόσει άλλες τόσες, ενώ οι πιο πρόσφατες εμφανίσεις τους, τους φέρνουν ανά τον κόσμο να παίζουν ολόκληρα τα δύο πρώτα άλμπουμ τους Crocodiles και Heaven Up Here, με τα κομμάτια των δύο δίσκων στη σειρά, στοιχισμένα και πιστά στρατιωτάκια...

 

Μία τέτοια συναυλία παρακολούθησα στο Λονδίνο τον περασμένο Δεκέμβριο, για άλλα live είχα πάει αλλά αφού μας έκατσε κι αυτό δεν θα μπορούσα να λείψω! Support καλλιτέχνης ήταν ο Αμερικανός Kelley Stoltz, μία έξυπνη επιλογή και σχεδόν προδιαγεγραμμένη αφού μιλάμε για κάποιον που στο παρελθόν είχε κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ – tribute στο Crocodiles με τίτλο Crocodials. Δεν τον χάλασε λοιπόν τον Ian να του ανοίγει τη συναυλία ένας δηλωμένος φαν του! Το είπε και ο ίδιος ο Stoltz βέβαια, το πόσο συγκινημένος είναι που παίζει πριν τους Bunnymen και κάτω από το camo gear που αποτελούσε κάποτε το σήμα κατατεθέν τους (παλιότερα οι Bunnymen συνήθιζαν να στολίζουν τη σκηνή με υλικά παραλλαγής του στρατού και οι ίδιοι να βγαίνουν στη σκηνή με πράσινες στολές και το αυτό σκόπευαν να κάνουν εκείνο το βράδυ για να συμπληρώσουν την εικόνα από το παρελθόν που θα μας χάριζαν εντός ολίγου). Είπε κάμποσα τραγούδια από το πιο πρόσφατο άλμπουμ του To Strangers και από παλιότερα, σοφά τίποτα από Bunnymen (εκτός αν ήθελε να δει κανέναν McCullogh να πετάγεται από backstage και να του κόβει επιτόπου το λαρύγγι!) και αποχώρησε με τη μπάντα του σεμνά και ταπεινά όπως βγήκε.

 

Η έγκαιρη προσέλευση μας έφερε στη δεύτερη σειρά μπροστά απ’ τη σκηνή του υπέροχου Brixton Academy, κάτι που θα μας χάριζε αν μη τι άλλο απεριόριστη θέα στα τεκταινόμενα επί της σκηνής. Πόσο λάθος κάναμε...Καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, δεν άναψαν παρά ελάχιστα φώτα και μόνο σκιές μπορούσαμε να διακρίνουμε ανάμεσα στους πυκνούς καπνούς να κινούνται ελάχιστα ούτως ή άλλως στα πέντε μέτρα μπροστά μας. Ο Sergeant ξεκίνησε να σέρνει την πένα του επάνω στις χορδές της θαυμαστής κιθάρας του, που σήμαινε ότι το Going Up ξεκινούσε το ταξίδι μας. Όλα έδειχναν ότι το σετ θα ήταν απογειωτικό και από πολλές απόψεις πράγματι ήταν, εάν δεν υπήρχε κάτι που όσο κι αν ήθελες να το βγάλεις από τη σκέψη σου και να το αποβάλλεις από τη συνολική εμπειρία δεν γινόταν και χαλούσε σε μεγάλο βαθμό την όλη φάση.

 

 

Ο Ian. O μέγας Mac. Γκρίνια. Πολύ γκρίνια. Αδελφέ μου, σχεδόν μας γκάστρωσε. Από τη στιγμή που βγήκε και μέχρι το τέλος, όλο και κάτι του έφταιγε. Νόημα να ανεβάσουν τα φωνητικά του στο μόνιτορ. Νόημα να ανεβάσουν κι άλλο τα φωνητικά του στο μόνιτορ. Μα καλά, δεν καταλαβαίνετε ότι θέλω πιο ψηλά τα φωνητικά μου στο μόνιτορ; Ώπα τώρα, όχι τόσο ψηλά τα φωνητικά στο μόνιτορ! Τώρα λίγο πιο ψηλά τις κιθάρες στο πίσω μου μόνιτορ. Ει, ποιος άναψε εκείνο το φωτιστικό; Σβήστε το φωτιστικό! Και ούτω καθ’ εξής...Απρόσιτος γενικά, έλεγε διάφορα ανάμεσα στα κομμάτια που μάλλον μόνο εκείνος καταλάβαινε ή τουλάχιστον όποιος έχει χρηματίσει κάτοικος Merseyside και μπορούσε να πιάνει παράξενες Βρετανικές διαλέκτους ειπωμένες μέσα από βαριεστημένα δόντια...

 

Βέβαια θα μου πεις ότι δεν τον μάθαμε τώρα τον άνθρωπο, έτσι ήταν λιγότερο ή περισσότερο πάντοτε. Αλλά δεν παύει να λειτουργεί ανασταλτικά όταν το βλέπεις μπροστά σου αυτό, και η δικαιολογία του περφεξιονισμού δεν περνάει καν απ’ το μυαλό σου τέτοιες στιγμές. Παρ’ όλα αυτά, τα τραγούδια ήταν εκεί και σε παρέσυραν σε ένα δικό τους ταξίδι. Δεν χρειάζεται να πούμε τι έπαιξαν, το είπαμε ήδη: ολόκληρο το Crocodiles και το Heaven Up Here, συν τέσσερα ακόμη για ανκόρ. Bring On The Dancing Horses, Lips Like Sugar, The Killing Moon και The Cutter. Όλα αψεγάδιαστα (εκτός από το ξεκίνημα στο Over The Wall όπου το γκρουπ χάθηκε κάπου κι έπαιζε αλλού από εκεί που βρισκόταν ο μηχανικός ρυθμός, αποτέλεσμα το δίχως άλλο του εκνευρισμού που υπήρχε επάνω στη σκηνή για κάτι που ενοχλούσε τον Mac και που τα κύματά του έφτασαν άνετα μέχρι τις πρώτες σειρές που στεκόμασταν), η μπάντα παραμένει καλοκουρδισμένη και ο Will θερίζει όπως πάντα. Οι μπασογραμμές κάνουν ακόμη καλά τη δουλειά τους και τα τύμπανα πασχίζουν να καλπάσουν στους ευρηματικούς ρυθμούς που είχε εφεύρει ο Pete DeFreitas πριν μας εγκαταλείψει για πάντα...

 

 

Κάπως έτσι όμορφα και νοσταλγικά κύλησε η βραδιά, και με το τέλος της ο roadie βγήκε στη σκηνή να μαζέψει τα τζάτζαλα μάτζαλα, καλώδια και όργανα. Ξεκολλάει τις κολλημένες στο πάλκο λίστες, τις κάνει μπάλες και τις πετάει στο πλήθος. Μία προσγειώνεται στα πόδια του μπροστινού μου, που όμως έχει ήδη βγάλει το κινητό του για να δει το news feed στο facebook ή να tweetάρει στους φίλους και ακόλουθούς του τι είδε μόλις, μην μείνουν ανενημέρωτοι (τι φοβερό κόλλημα αυτό των Βρετανών με τα κινητά τους...). Δεν δίνει λοιπόν την παραμικρή σημασία, οπότε σκύβω και το μαζεύω με χαρακτηριστική άνεση. Είναι ένα όμορφο σουβενίρ από μία συναυλία που ακόμη και τώρα που την έχω βιώσει, δεν θα απέτρεπα κανέναν να κάνει το ίδιο, μόνο που θα πρέπει να έχει υπόψη του ορισμένα πράγματα. Οι Echo & The Bunnymen του 2011 δεν είναι ίδιοι μ’ εκείνους του 1981 ή του 1991 και του 2001. Έχουν γεράσει με ό,τι αυτό συνεπάγεται: αλλού έχουν αποκτήσει μια χάρη που κερδίζεται μονάχα με τα χρόνια, κι αλλού η παραξενιά της ηλικίας σε κάνει να θέλεις μόνο μια στις τόσες επαφή και κατόπιν μακριά κι αγαπημένοι...

 

info

Oι Echo And The Bunnymen παίζουν την Πέμπτη στο Gagarin 205 (Λιοσίων 205)

Τιμή εισιτηρίου: 30€ προπώληση και 35€ ταμείο

 

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374