Never Let Me Go

Παίζεται από την προηγούμενη εβδομάδα στους Αθηναϊκούς κινηματογράφους η ταινία Never Let Me Go την οποία συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε παρότι πήρε καλές μεν κριτικές αλλά δεν φάνηκε να την αποθεώνει και κανείς. Κατά την ταπεινή μας άποψη, πρόκειται για μια συγκλονιστική ιστορία που όμως κι αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να σημειωθεί, με το τέλος της σε αφήνει εντελώς ξεζουμισμένο από συναισθήματα και σε ρίχνει σε μία βαθιά καταθλιπτική ψυχολογική κατάσταση. Βασισμένη σε μία νουβέλα του Kazuo Ishiguro, η ταινία ακολουθεί τρεις φίλους που παρακολουθούν ένα αυστηρό και σχεδόν υποδειγματικό στη λειτουργία του οικοτροφείο κάπου στη Μεγάλη Βρετανία των 70s. Βλέπουμε την υπόθεση μέσα από τα μάτια της Κάθι, που είναι ερωτευμένη με τον ευαίσθητο, εύθραυστο συμμαθητή της Τόμι, τον οποίο όμως κλέβει η κολλητή της φίλη Ρουθ (τον ρόλο ερμηνεύει η κούκλα Keira Knightley). Οι μεταξύ τους σχέσεις θα παραμείνουν έντονες για πολλά χρόνια, μέχρι και το τέλος της ζωής τους το οποίο είναι με διάφορους προδιαγεγραμμένους για εκείνους τρόπους μοιραίο και αναπόφευκτο.

 

 

Βασικό ρόλο στην ταινία παίζει ένα τραγούδι που ακούει η Κάθι σε κομβικά σημεία στην ταινία κι έχει τον ίδιο τίτλο μ’ αυτή. Όταν ξεχύνεται από το ηχείο ενός πρωτόγονου κασετοφώνου για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του φιλμ, είσαι απόλυτα σίγουρος ότι πρόκειται για μία ακόμη obscure ανακάλυψη του μουσικού επενδυτή. Το ύφος του μοιάζει με ένα σαγηνευτικό torch song από τη δεκαετία του ’50 ή και ακόμη παλιότερα, με την ερμηνεύτρια απόλυτη ιέρεια μιας σύνθεσης που βγήκε απροσδόκητα από το χρονοντούλαπο της κλασικότερης αμερικάνικης τραγουδοποιίας. Τελικά λίγο ψάξιμο φανέρωσε πως η ηχογράφηση είναι σύγχρονη και έγινε για τις ανάγκες της ταινίας, τα φωνητικά ανέλαβε η σχετικά νεόκοπη jazz τραγουδίστρια Jane Monheit και την παραγωγή ο George Drakoulias, πολύ γνωστός στο χώρο του και με συνεργασίες με πλείστα μεγάλα ονόματα της ροκ μουσικής.

 

Η εμπλοκή του τελευταίου στη μουσική επιμέλεια της ταινίας δεν δημιουργεί μεγάλη έκπληξη αν αναφέρουμε το όνομα του σκηνοθέτη της. Τρίτη κατά σειρά μεγάλου μήκους ταινία του – μετά το σχετικά άγνωστο Static του 1985 έκανε σαφώς μεγαλύτερη αίσθηση με το ψυχολογικό θρίλερ One Hour Photo του 2002, που ασφαλώς θα θυμάται όποιος το έχει δει κυρίως για την υποδειγματική ερμηνεία του Robin Williams στο ρόλο ενός υπαλλήλου σ’ ένα φωτογραφείο που σιγά σιγά παρεισφρέει σε μια οικογένεια. Ο Mark Romanek με το Never Let Me Go δείχνει τις τεράστιες αφηγηματικές του ικανότητες και καθιστά σαφές ότι στο πολύ σύντομο μέλλον θα δούμε κάτι ακόμη σπουδαιότερο να καταγράφεται από την κάμερά του. Ήδη η επόμενή του ταινία είναι στα σκαριά, θα είναι μια κωμωδία τρόμου με τίτλο The Voices και πρωταγωνιστή τον Ben Stiller.

 

Εκείνο όμως που μας αφορά περισσότερο είναι το γεγονός ότι ο Mark Romanek έχτισε το όνομά του μέσα από την ταπεινή Τέχνη του βίντεο κλιπ. Μέσα σε μία εικοσαετία, έχει σκηνοθετήσει περισσότερα από σαράντα κλιπ ροκ ως επί το πλείστον καλλιτεχνών, αξιομνημόνευτα τα πιο πολλά, κλασικά, που έχουν καθορίσει το είδος. Ξεκίνησε γυρίζοντας κλιπ για καλλιτέχνες όπως ο Robyn Hitchcock (πριν τον αναλάβει σε εργολαβική φάση ο Jonathan Demme!), οι En Vogue, De La Soul και ABC, αργότερα όμως αποκήρυξε τις πρώτες του αυτές προσπάθειες χαρακτηρίζοντάς τες μάλλον ερασιτεχνικές. Το κλιπ που κάλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν η αρχή της σκηνοθετικής του πορείας στο χώρο της μουσικής είναι για το Constant Craving της k.d. Lang. Από εκεί και μετά, αμέτρητα αστέρια δυσθεώρητου μεγέθους εμπιστεύτηκαν το ταλέντο του και ανέθεσαν σ’ εκείνον τη σκηνοθεσία του δικού τους κλιπ. Αξίζει να σημειώσουμε τη δουλειά του για τα κομμάτια Closer και The Perfect Drug των Nine Inch Nails που έκαναν πολλούς τηλεθεατές να παραπονεθούν για τις σκληρές εικόνες που περιέχουν. Τι περίμεναν όμως από κάποιον που του αναθέτουν να οπτικοποιήσει τη μουσική ενός τέτοιου συγκροτήματος, ειδυλλιακές βόλτες ερωτευμένων ζευγαριών στην ακροθαλασσιά; Τεμαχισμένα κουφάρια ζώων, γυναικείο γυμνό και s&m αναφορές θα πάρεις και θα πεις κι ευχαριστώ!

 

 

Δεν ήταν όμως μοναδική του επιδίωξη οι σοκαριστικές τακτικές. Επειδή συνεργάστηκε με βασικούς παίκτες του αμερικάνικου mainstream κυρίως, ο κορμός της δουλειάς του χαρακτηρίζεται από μία στρωτή μεν, ευφάνταστη και καλοζυγισμένα νατουραλιστική ποιότητα δε, που σπάνια συναντάς σε άλλους συναδέλφους του. Αξιομνημόνευτα κλιπ της Madonna (Rain και Bedtime Story), του David Bowie (Jump They Say και Black Tie White Noise), του Lenny Kravitz (Are You Gonna Go My Way, Is There Any Love In Your Heart και If You Can’t Say No) ή των Coldplay (Speed Of Light) αποτελούν δικές του δημιουργίες, που μπορεί να μην εκπλήσσουν με το story τους, σε αιχμαλωτίζουν όμως με την ατμόσφαιρα και το φωτισμό που ενισχύει την εικονική διάσταση που επιζητούν οι απρόσιτοι κατά τα άλλα μέγα-σταρς. Εξαιρέσεις σαφώς και υπάρχουν στο ανθολόγιό του: μεγαλύτερη ίσως να είναι το κλιπ που σκηνοθέτησε για το κομμάτι Scream που ερμηνεύουν ο Michael Jackson μαζί με την αδελφή του Janet. Έχει μείνει στην ιστορία σαν ένα από τα ακριβότερα σε κόστος μουσικά κλιπ, κόστισε επτά εκατομμύρια δολάρια (!) και διαρκεί λιγότερο από πέντε λεπτά! Το αποτέλεσμα είναι βέβαια εξαιρετικό, πρωτοποριακό μέσα στον ελαφρώς ρετρό φουτουρισμό του, αυτό πάντως που δεν μάθαμε ποτέ είναι αν ο Michael έμεινε ευχαριστημένος από το τελικό αποτέλεσμα. Γεγονός είναι ότι δεν τον ξαναχρησιμοποίησε σε κάποια επόμενη αντίστοιχη εργασία, αντίθετα με την Janet που του έδωσε να ντύσει με εικόνες το υπέροχο τραγούδι της Got ‘Til It’s Gone με το αθάνατο sample από το Big Yellow Taxi της Θεάς Joni Mitchell.

 

 

Η κορυφαία του δουλειά όμως, υποκειμενικά και αντικειμενικά, κι όπως έχει παραδεχθεί και ο ίδιος, είναι το βίντεο κλιπ του για το τραγούδι Hurt του Johnny Cash. Γυρισμένο τις τελευταίες ημέρες της ζωής του και με τον Cash φανερά καταβεβλημένο από την αρρώστια που τελικά του πήρε τη ζωή λίγους μήνες αργότερα, το κλιπ αποτελεί στην ουσία ένα μικρό ντοκιμαντέρ γύρω από το θρύλο του τραγουδιστή της country που δεν επιχειρεί ωστόσο να δραματοποιήσει περισσότερο το status του από όσο το έχει ήδη κάνει ο ίδιος σε πενήντα χρόνια καριέρας. Η ερμηνεία του δεν είχε ανάγκη ούτως ή άλλως από πολλές φιοριτούρες, οπότε και ο Romanek με απόλυτο σεβασμό κατέγραψε με όσο πιο απλό τρόπο γίνεται τον Cash να παραπονιέται θα’ λεγε κανείς για τα λάθη του παρελθόντος του μέσα στο σπίτι του, ένα μουσείο κλειστό για τους επισκέπτες του. Εμβόλιμα παρακολουθούμε στιγμιότυπα από την καριέρα του, από ένα ένδοξο παρελθόν που έκανε επώδυνο κοντράστ με τη σωματική πτώση του μουσικού ήρωα. Ήταν παράλληλα μια από τις λίγες φορές που ένας καλλιτέχνης επέτρεπε μέσα από ένα κλιπ του να φανεί τόσο ευάλωτος όσο αληθινά ήταν, να εκτεθεί τόσο απροκάλυπτα αδιαφορώντας για το αν κάτι τέτοιο χαλούσε την δημόσια εικόνα του. Ο Johnny Cash ποτέ δεν σκεφτόταν έτσι και δεν το έκανε μέχρι το τέλος του. Αυτός ήταν και ο λόγος που το κλιπ του Hurt είναι ένα από τα συγκινητικότερα, μεγαλοπρεπέστερα μέσα στην αφοπλιστική τους απλότητα και με μία λέξη καλύτερα που γυρίστηκαν ποτέ στον ευρύτερο χώρο της μουσικής.

 

 

Μετά από το γύρισμα του Hurt, o Romanek ασχολήθηκε με ελάχιστα άλλα κλιπ, αναγνωρίζοντας και ο ίδιος ότι δύσκολα θα μπορούσε να το ξεπεράσει. Ταυτόχρονα άλλαξε και ο τρόπος που έβλεπε την τέχνη του είδους, ότι δηλαδή είναι απίθανο να μπορέσει ξανά να πλησιάσει την ουσία του εκάστοτε καλλιτέχνη με την ίδια ή παραπλήσια έστω ειλικρίνεια. Ήταν μία από εκείνες τις «μία στο εκατομμύριο» φορές που η ιστορία γράφεται ερήμην των πρωταγωνιστών της. Για τον Romanek ήταν μία περγαμηνή που θα έχει καλά κρυμμένη στο βιογραφικό του και θα του δίνει έμπνευση και όραμα για ό,τι έχει σκοπό να κάνει στο μέλλον.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374