Ο Dorian, ο Bono, ο Pete και οι άλλοι

«Υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το να μιλάνε για σένα κι αυτό είναι να μη μιλάνε για σένα». Δια στόματος Λόρδου Χένρι, ο Όσκαρ Γουάιλντ συνόψισε σε μία φράση, από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο του Πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέυ, την ουσία του μοναδικού του μυθιστορήματος, που δεν ήταν άλλη από την ακαταμάχητη γοητεία της ματαιοδοξίας. Παράλληλα, άφησε να αιωρείται σε κάθε σελίδα του Πορτρέτου το ερώτημα: «τέχνη για την τέχνη;».

 

Ένας νέος άντρας, ο Ντόριαν Γκρέυ γίνεται το θέμα στον πίνακα του καλλιτέχνη, Μπάζιλ Χόλγουορντ. Φίλος του τελευταίου είναι ο Λόρδος Χένρι, ο οποίος πρεσβεύει το πανηδονιστικό ιδεώδες μιας ζωής όπου νόημα έχουν μόνο η ομορφιά και η ικανοποίηση των αισθήσεων. Ο Λόρδος Χένρυ επηρεάζει τον Ντόριαν και αυτός, ένας νάρκισσος της βικτοριανής εποχής, καταριέται την μοίρα του που τον ήθελε να γερνάει και κάνει μια ευχή: Αντί γι' αυτόν να γερνάει το πορτρέτο του που φιλοτεχνεί ο Χόλγουορντ. Ο Ντόριαν ξεκινά μια ζωή στα πρότυπα των λόγων του Λόρδου Χένρι, δεν περιμένει όμως, πως η ευχή του έχει πραγματοποιηθεί. Το πορτρέτο γερνάει αντί γι' αυτόν, όσο ο Ντόριαν Γκρέυ βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε έναν κόσμο αμαρτίας όπου το έγκλημα ακολουθεί την τέχνη που, ως τέχνη για την τέχνη, δε θέλει να αποδείξει τίποτα, παρά μόνο υπάρχει για να παρασύρει τις αισθήσεις των ανθρώπων στα άκρα. Δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια περνούν. Ο Ντόριαν Γκρέυ παραμένει νέος, αλλά η ψυχή του ζει στο πορτρέτο του. Όσο βαθύτερα βούλιαζε στον κόσμο των αισθήσεων και της αμαρτίας τόσο πιο αποκρουστικό γινόταν το πορτρέτο. Ο Γουάιλντ αντιπαλεύει την πουριτανική ηθική των καιρών του σύμφωνα με την οποία η αμαρτία διαβρώνει την ψυχή κι ο άνθρωπος που παραδίδεται σ’αυτήν πρέπει να καταστραφεί.

 

Έκτοτε, η ιστορία του μπαίνει στην ίδια παραβολή μαζί με εκείνη του Νάρκισσου ως παραδείγματα των δεινών που επιφέρει η φιλαυτία και η ηδονή στον άνθρωπο. Ο αγγλοσάξονας Γουάιλντ ήταν θαυμαστής της ελληνικής αρχαιότητας και μυθολογίας κι έφτιαξε μια σκοτεινή, προτεσταντική και γοτθικής αισθητικής εκδοχή του μύθου του Νάρκισσου, τον τοποθέτησε στο συννεφιασμένο και λασπερό Λονδίνο και τον βάφτισε μες στη βροχή και στη λάσπη Ντόριαν Γκρέυ. Κάτω απ’ τον ίδιο συννεφιασμένο ουρανό του βορρά αλλά σε δρόμους που αντί για τη βικτοριανή λασπουριά έχουν τσιμέντο για να πατάνε με σιγουριά τα πιο στυλάτα παπούτσια από τη New Bond Street, έδρασε και συνεχίζει να δρα μια κάστα ανθρώπων που ξέρει καλά από ματαιοδοξία: οι βρετανοί pop και rock stars.

 

 

Χαρακτηριστικότερο, ίσως παράδειγμα εγωισμού και ηδονοθηρίας, απ’ όλους όσους επηρεάστηκαν από το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ (συγκεκριμένα από αυτό το έργο και όχι από τον Όσκαρ Γουάιλντ εν γένει γιατί εκεί ο Bowie και ο Morrissey κρατάνε τα πρωτεία) είναι εκείνο του Pete Doherty. Ως Libertine, παρέα με τον Carl Barat, σαν Ντόριαν Γκρέυ και Λόρδος Χένρι των ‘00s, ερμήνευσαν το κομμάτι Narcissus, με την αυθάδεια των σταρ και των αιώνιων εφήβων. Οι Libertines περιέλαβαν το βιβλίο του Γουάιλντ στις καλλιτεχνικές τους δημιουργίες αλλά δεν ήταν οι μόνοι. Τη χρονιά που γεννήθηκε ο Pete Doherty, οι επίσης βρετανοί rockers Sweet κυκλοφορούν το κομμάτι Dorian Gray από το άλμπουμ Cut Above Τhe Rest, πιστοί στο glam ιδίωμα που αποθέωσε τον Ιρλανδό συγγραφέα, ενώ λίγα χρόνια αργότερα έτεροι Βρετανοί, οι Television Personalities, στο πρώτο τους άλμπουμ, And Don’t The Kids Just Love It, περιέλαβαν το κομμάτι A Picture of Dorian Gray, ειρωνευόμενοι το αγγλικό κλισέ που θέλει ένα μάτσο ελίτ ψηλομύτηδες να τρώνε σάντουιτς  με αγγουράκι σε κάποια έπαυλη και να θαυμάζουν πίνακες που θα απεικονίζαν τον Ντόριαν Γκρέυ αλλά και τον ίδιο τον Dan Treacy. Την ίδια εποχή περίπου μια μπάντα απο τo Δουβλίνο, τόπο γέννησης του Γουάιλντ, κυκλοφορούσε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο Boy. Ήταν το 1980, η μπάντα ήταν οι U2 και παρόλο που ο Bono απείχε πολύ από το σημερινό του πορτρέτο, φαινόταν πως οι σειρήνες της διασημότητας και της δόξας είχαν ήδη αρχίσει να τον απασχολούν και ίσως γι’ αυτό να έγραψε το Ocean: A picture in grey / Dorian Grey / Just me / By the sea / And I felt like a star / I felt the world could go far / If they listened / To what I said / By the sea.

 

 

Η λίστα με τους rockers κι άλλους pop ήρωες που μαγεύτηκαν απ’ το πορτρέτο του Ντόριαν φαίνεται ατέλειωτη. Ο James Blunt στο Tears and Rain μίλησε για το ψεύτικο κομμάτι του εαυτού του που έχει χαθεί στις απολαύσεις, ενώ αρκετά πιο νότια και κοντά στη χώρα του Νάρκισσου μια μπάντα στα μέσα της δεκαετίας του ’80 βαφτίστηκε στο όνομα του Dorian Gray και τραγούδησε γιουγκοσλαβικό ροκ. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο αιώνιος Bob Dylan ύμνησε την ευτυχία του να μένει κανείς για πάντα νέος. Εκείνος όμως ήταν πολύ μακριά απ’ την γεμάτη ενοχές χώρα του Γουάιλντ για να παρασυρθεί από το τίμημα αυτής της αιώνιας νεότητας. Ίσως να μην τον απασχολούσε, ίσως να μην είχε καν στο μυαλό του τον μοιραίο ήρωα όταν έγραφε αυτό το κομμάτι, το 1974. Άλλωστε, όπως εξομολογήθηκε ο Ιρλανδός δανδής μέσω του δημιουργού του πορτρέτου, Μπάζιλ Χόλγουορντ, «Ένας πραγματικός καλλιτέχνης δημιουργεί όμορφα πράγματα και δεν βάζει τίποτα απ’τη ζωή του μέσα σ’αυτά». Ζωή για τη ζωή ή υπάρχει και κάτι άλλο;

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374