Songs of Faith and Devotion:

«Πίστη, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζον δε τούτων η αγάπη» (Προς Κορινθίους Α' 13:1-13)

 

 

Το διαβόητο άλμπουμ που δίχασε τους οπαδούς των Depeche Mode ήταν ένα άλμπουμ-κάθαρση, από πολλές απόψεις. Δεν δείλιασε μπροστά στις κιθάρες, δεν δείλιασε μπροστά στο ροκ λιγδωμένο μαλλί και τα pin-stripe κοστούμια, δεν δείλιασε μπροστά στον εξαγνισμό και στην πίστη. Πίστη κάθε είδους, πίστη στη δύναμη του ανθρώπου, στη δύναμη της αγάπης, στη δύναμη του Θεού, στη δύναμη του Martin Gore.

 

 

Είναι στις αρχές τις δεκαετίας του '90, όπου οι άνθρωποι πιστεύουν στο τέλος της Ιστορίας και στο Songs Of Faith Αnd Devotion ο Gore γίνεται Θεός. Ανασύρει εικόνες από το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο όλων των εποχών και τις βάζει στο μυαλό του Dave Gahan, κάνοντάς τον να αναζητήσει την μετάνοια για τις πράξεις του και να ζητήσει συγχώρεση για τις αμαρτίες του. Είναι οι αμαρτίες σαν τα «απαγορευμένα φρούτα» στo «Walking In My Shoes» που με γεύση ηρωίνης πετούν απ' τον παράδεισο τον τραγουδιστή των Depeche Mode σε μια ζωή πόνου που δείχνει να μην την αντέχει. Το ρολόι της Ιστορίας γράφει 1993 και το Songs Οf Faith Αnd Devotion φαίνεται να είναι η μοναδική ελπίδα του Gahan να τα βρει με τον Θεό που νικάει τα είδωλα, να τιθασεύει το πάθος του για την ηρωίνη που καταστρέφει τα είδωλα, χωρίς όμως να απαρνηθεί τις σαρκικές απολαύσεις τις οποίες υμνεί σε όλο το άλμπουμ και για τις οποίες τα είδωλα γίνονται θεοί (Ησαΐας 3:23)

 

Σε όλο το άλμπουμ ο ακροατής έχει την αίσθηση ότι μια λέξη αιωρείται συνέχεια σαν το Άγιο Πνεύμα. «You» «your», «εσύ» και «I Feel You» το πρώτο κομμάτι σε μια ροκ έρημο, όπου οι Depeche Mode αναβαπτίζονται, στρέφοντας το βλέμμα τους έξω από το σώμα τους στον Άλλον που με τη μορφή μιας γυναίκας ή τη μορφή του ίδιου του Θεού (στην απίθανη περίπτωση να μην είναι το ίδιο πράγμα) τους βοηθάει «να περάσουν μέσα από τη Βαβυλώνα», τη «μητέρα των πορνών και των βδελυγμάτων της γης» (Αποκάλυψη 17:3-5), αφήνοντας πίσω την ψεύτικη λευκή λατρεία για χάρη του φωτός. This is the morning of our love. It's just the dawning of our love. Ο Gore περιγράφει την βασιλεία του Θεού με μια γλώσσα που αγκαλιάζει τόσους πολλούς όσους τα ελληνικά της Βίβλου στην εποχή του Θείου Δράματος. Τη γλώσσα της μουσικής. Έτσι, ακούμε τον Dave Gahan να ερμηνεύει τη μια σαν κουρασμένος πιστός που ικετεύει τη συγχώρεση και την άλλη σαν κήρυκας που προσπαθεί να δείξει στους γύρω αυτό που έχει δει ο ίδιος: το θαυμαστό έργο του κάποιου θεού που συμπυκνώνεται στην ανατολή του ήλιου και στη ηδονή που απορρέει από το ανθρώπινο κορμί. I feel you, your rising sun, my kingdom comes.

 

 

Με την παρουσία του Άλλου στη ζωή μας, ο έρωτας αποδεικνύεται ένας θεός, εξίσου σπουδαίος με τον Θεό των Γραφών που νίκησε τα είδωλα. Είναι η δύναμη πίσω από κάθε ανθρώπινη πράξη γι’αυτό και το Songs of Faith and Devotion είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να ερμηνευτεί διπλά, ως ένα άλμπουμ για τον απόλυτο έρωτα και ως ένα άλμπουμ για την απόλυτη πίστη. Σε ορισμένα σημεία μάλιστα ο Gore απολαμβάνει την δύναμη του μηνύματός του και δείχνει να παίζει με τη διττή λογική του δίσκου, βάζοντας τον παθιασμένο ερμηνευτή Gahan σε παράξενα μονοπάτια, όπως αυτό του «Judas». Εκεί, πρότυπα που παραπέμπουν στον προδότη Ιούδα και τον άπιστο Θωμά που απλά παρατηρούν την ιστορία παλεύουν με το πνεύμα του Ιώβ και την υπομονή του. Suffer some misery if you want my love. Έχουμε εδώ μια μετέωρη στιγμή στην αφήγηση, όπως και στη μουσική που επιστρέφει στα γνώριμα ηλεκτρονικά μοτίβα των DP. Σε ατμοσφαιρικό ρυθμό 4/4 ο στίχος «έαν θέλεις την αγάπη μου» επαναλαμβάνεται σαν μονότονη προσευχή/εξαγνισμός. Ο Gahan, όμως, κλείνει το μάτι σε μια σκοτεινή πλευρά: You can fulfill your wildest ambitions. And I'm sure you will lose your inhibitions. So open yourself for me. Risk your health for me. Πού είναι ο Θεός εδώ; Μήπως η φωνή του Θεού μπορεί να ακουστεί λάθος; Ο Gore απαντάει δύο τραγούδια πιο κάτω. «Get Right With Me» και I will have faith in man. That is hard to understand. Ο άνθρωπος είναι το μέτρο για όλα τα πράγματα, όπως έλεγαν κάποιοι σε ελληνική γλώσσα παλιότερα.

 

Όμως, αυτή η μεγάλη εξομολόγηση γίνεται στα αγγλικά από παιδιά βόρειων θαλασσών και ακόμα πιο βόρειων φόβων. Ο Gahan στο ρόλο του Θεού απαιτεί το απόλυτο. Κι εκεί πάνω ξαναπέφτει στα γόνατα και προσεύχεται. Από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου, ο Dave Gahan πέφτει και σηκώνεται, χάνει το δρόμο του και τον ξαναβρίσκει, μέσω της μετάνοιας και της προσευχής. «Πέφτω πάλι στα γόνατα και προσεύχομαι στον μόνο που αντέχει τον πόνο και συγχωρεί ό,τι έκανα, μόνο ξαναγυρίζοντας σ’αυτά που ήξερα και βρίσκω κάτι νέο» τραγουδάει στο «One Caress» με τα έγχορδα σε ¾ να αφήνουν γύρω από την βαθιά φωνή του Dave την αίσθηση μιούζικαλ. Το κομμάτι κλείνει σαν να υπάρχει μετά τον τελευταίο στίχο It's the mood I am in ένα μεγάλο ερωτηματικό. Είμαι; Είναι έτοιμος; Το να δεχτεί κανείς τα λάθη του είναι ο μόνος δρόμος για την συγχώρεση και την άφεση αμαρτιών (Κατά Mατθαίον 9:14-17), για να κατακτήσει την «Ηigher Love» που τόσο ποθεί, την αγάπη του Θεού και των ανθρώπων, την αγάπη του Άλλου. I surrender heart and soul, sacrificed to a higher goal. Άφεση και θυσία.

 

Σ’έναν κόσμο pulp fiction και Εζεκιήλ 25:17, έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους σαν τους cheating Judases και doubting Thomases του Gahan, ανθρώπους που απιστούν και προδίδουν τους εαυτούς τους, τις ιδέες τους, τα πιστεύω τους, τους γύρω τους, μερικά τραγούδια που μιλάνε για πίστη και αφοσίωση είναι κάτι παραπάνω από αριθμοί στα charts. Είναι μέτρα ελπίδας και αγάπης. Κι ας έχει δρόμο το δράμα, με Θεό ή χωρίς.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374