Γκρικ ροκ ή elliniko rock? Ιδού η απορία

Να ένα ερώτημα που χρόνια διχάζει την ελληνική ροκ σκηνή. Ελληνόφωνη ή αγγλόφωνη ροκ; Και μην το παίρνετε ελαφρώς το ζήτημα. Προσωπικώς, πριν κάποια χρόνια στεκόμουν αδιάφορος στο ζήτημα, αφού πίστευα ότι πρωτεύοντα ρόλο παίζει η μουσική και λίγο παλαιότερα ήμουν σαφώς υπέρ των αγγλόφωνων, αν και ο ίδιος, από όσα θυμάμαι, δε νομίζω ότι σιγοτραγούδησα ή συγκράτησα κάποιο αγγλόφωνο ελληνικό ροκ τραγούδι (άντε κανένα Socrates και ίσως Last Drive). Όμως, Πουλικάκο, Σιδηρόπουλο, Σαββόπουλο, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα… Ακόμα τραγουδάω στο… μπάνιο.

 

Πάντως, ξεπερνώντας αυτό το ερώτημα, πάντοτε με απασχολούσε περισσότερο το αν ένας μουσικός παίζει ελληνικό ή αγγλικό ροκ. Δηλαδή, μουσικά, ποιον θα χαρακτήριζες έλληνα καλλιτέχνη; Σήμερα, ας πούμε… Τους Imam Baildi ή κάποιο από τα εκατοντάδες σχήματα που έχουν κατακλύσει το Internet παίζοντας είτε γνήσιο βρετανικό, ως επί το πλείστον, ροκ είτε αγγλόφωνο, άλλοτε – και σπανίως - οξφορδιανής εκφοράς και άλλοτε επιπέδου Linguaphone; Πολλές φορές μου ακούγονται σαν εκείνο το σποτάκι που κυκλοφορούσε για τους Scorpions στην Ελλάδα.  Ξέρετε, εκείνο με τη λαχειοφόρο αγορά για το μπλουζάκι του Μάινε και τη δωροεπιταγή 50 ευρώ για βενζίνη; ακούστε (http://www.youtube.com/watch?v=bL_vbTi_5xg) Τους Imam Baildi σίγουρα. Και μαζί μου συμφωνούν και τα εκτός συνόρων ακροατήρια, όπως αυτό του Roskilde festival, δείτε (http://www.youtube.com/watch?v=6iDMIvdUVj4&feature=related) για να μιλάμε και με πραγματικά γεγονότα.

 

Όμως, εδώ, φοβάμαι ότι με τα χρόνια έχουμε φτιάξει ένα ακροατήριο γεμάτο ενοχικά σύνδρομα, που γυρίζει την πλάτη του σε κάθε τι ελληνικό όταν βρίσκεται σε δημόσια θέα, αλλά στο μεταξύ μας, εντάξει, μπορεί να ακούσουμε και κανένα μπουζούκι. Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε και αυτό το διττό, το πρωί ροκάς το βράδυ σκυλάς ή το ακριβώς απέναντι, ή ροκάς ροκάς ή σκυλάς σκυλάς. Κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ ότι το μπουζούκι δεν κουβαλάει πίσω του καμιά αμαρτία κι ότι αποτελεί μία γνήσια παράδοση. Κανένας δεν σκέφτηκε ότι επειδή το ροκ πρωτοπαίχτηκε στην Αμερική δεν έχει και manual που λέει «τραγουδιέται μόνο στα αγγλικά». Ρωτήστε τους Γερμανούς (Can, Kraftwerk κ.ο.κ) , τους Ιταλούς (Premiata Forneria Marconi, Area, του δικού μας Δημήτρη Στράτου κ.ο.κ), τους Γάλλους (Rita Mitsuko, Manu Chao κ.ο.κ.). Όλοι αυτοί έχουν μύρια όσα παραδείγματα μουσικών που πέρασαν τα σύνορά τους τραγουδώντας είτε στη μητρική τους γλώσσα είτε αγκαλιάζοντας τη μουσική τους παράδοση μέσα σε ροκ μοτίβα είτε και τα δύο μαζί.

 

 

Εδώ, όμως, η παράδοση παραδίδεται χωρίς καμμία ενοχή στους φτηνούς και εύκολους και όποιος τολμήσει να ασχοληθεί μαζί της μέσα από μία περισσότερο σύγχρονη και παγκόσμια γλώσσα βαφτίζεται περιθωριακός, στην καλύτερη εκδοχή του, ή εμπορικός και αστείος, στην πιο απαξιωτική του. Και κάπως έτσι, φτάνουμε να περιθωριοποιούμε και τη μουσική που αγαπάμε, καταδικάζοντάς την να μένει σε μικρά ακροατήρια που, δυστυχώς, η πλειοψηφία τους αισθάνεται πολύ όμορφα γιατί την έχει δική της αυτή τη μουσική και μπορεί να καυχιέται ότι είναι ένας εκ των λίγων εκλεκτών που την… αντιλαμβάνεται. Δε λέω, είναι ωραίο να έχεις κάτι δικό σου, να αισθάνεσαι ότι είναι σπάνιο διότι λίγοι το κατέχουν, αλλά, αυτό δεν είναι δα και ροκ, έτσι; Μιας και το ροκ είναι λαϊκή μουσική. Δεν μπορεί κάποιος να περιμένει ότι θα αγαπηθεί από πλατύτερο κοινό αν δεν του μιλήσει μέσα του. Είναι άλλο να τραγουδάει κάποιος «τι έγινε κείνο το τραίνο που έβλεπε τ’ άλλα τραίνα να περνούν» κι άλλο "train, train rolling down the line, well it took my baby and left poor me behind".

 

Από την άλλη, σε ό,τι αφορά τα παιδιά που ξεκινούν να παίξουν ροκ, είναι φυσιολογικό να τους βγαίνει στα αγγλικά, αφού με αγγλικά γαλουχήθηκαν, αλλά τα αυτιά τους ταυτόχρονα συλλάμβαναν και ουκ ολίγους ελληνικούς ήχους. Ας μη διστάζουν να απενοχοποιήσουν και αυτούς τους ήχους, αυτά τα ακούσματα μιας και εκτός συνόρων, ειδικά σήμερα, κανένας δεν περιμένει να ανακαλύψει τους Nirvana να γράφουν στίχους με πτυχίο Lower. Μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια αγγλοσαξόνων τους έχουν προλάβει. Ίσως όμως, να διψούν για να ακούσουν τον Τσιτσάνη ή τον Ελύτη σε ηλεκτρική εκδοχή. Εσείς τι λέτε;

 

j.florakis@billboardgreece.com

 

active sonar

 

Nirvana: Smells Like Teen Spirit (album: Nevermind/1991) Πριν από 20 ακριβώς χρόνια, 11 Μαΐου του 1991 έκανε το ντεμπούτο του το σημαντικότερο ροκ τραγούδι της δεκαετίας του ’90. 

 

 

Diamond Rings: All Yr Songs (album: Special Affections /2011) Όταν to Rolling Stone σε επιλέγει δεν μπορεί παρά να έχεις αυτό το… «κάτι». Ένα τραγούδι που θυμίζει λίγο το Song#2 των Blur σε electro εκδοχή και ένας καλλιτέχνης που μπορεί να αγγίξει και το ελληνικό κοινό δείτε

 

La Sera: Never Come Around (album: La Sera/2011) Σύντομο, εθιστικό, θηλυκό. Ονειρική pop από το σόλο ντεμπούτο της Katy Goodman, μέλους των Vivian Girls, με ένα βίντεο κλιπ έκπληξη, splatter αντίληψης! δείτε

 

Kanye West ft. Jay-Z: H.A.M. (album: Watch The Throne t.b.r/2011) Φοβερό ακρωνύμιο (πρόκειται για τα αρχικά της φράσης Hard As A Motherfucker) από τους δύο genius της μαύρης μουσικής. 

 

 

Imam Baildi: Τα Παιδιά Της Γειτονιάς Σου (album: Cookbook/2010) Προς επίρρωση των γραφόμενων του σημερινού Sonar ιδού ένα γνήσιο ελληνικό τραγούδι σε μία υπερσύγχρονη διασκευή. ακούστε

 

Ashram: Maria And The Violin's String (album: Shining Silver Skies/2006) Ένα ιδιαίτερο ιταλικό σχήμα με μουσική κινηματογραφικής αισθητικής με το πιάνο και το βιολί να πρωταγωνιστούν. δείτε

 

Kate Bush: Deeper Understanding (album: Director’s Cut/2011) Πάντοτε μοναδική, δίνει μία νέα εκδοχή για ήδη γνωστά τραγούδια της σε ένα άλμπουμ που πραγματικά προσφέρει μία διαφορετική οπτική σε υψηλά, όπως πάντα, αισθητικά στάνταρ. 

 

 

Danger Mouse & Daniele Luppi: Black-starring Norah Jones (album: Rome/2011) Είχαμε πάρει πρώτη γεύση από το κομμάτι με πρωταγωνιστή τον Jack White, ιδού τώρα και η έτερη συνεργασία. ακούστε

 

Walker Brothers - The Sun Ain't Gonna Shine Anymore (1965) Από 7 Μαΐου ο John Walker, μέλος των σπουδαίων Walker Brothers μας εγκατέλειψε. Δεν θα πάψουμε να τον θυμόμαστε. δείτε

 

Fitz & The Tantrums: Money Grabber (2011) Ολόφρεσκο σχήμα από την Αμερική που ανακατεύει όμορφα τη soul της δεκαετίας του ’70 με την pop. Εδώ με τον σπουδαίο Daryl Hall (από Daryl Hall & John Oates, σωστά). δείτε

 

Παρατηρήσεις, επικρίσεις, αναρτήσεις και φυσικά τα δικά σας αγαπημένα τραγούδια της εβδομάδας στα j.florakis@billboardgreece.com και sonarbillboard@yahoo.gr

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374