Σσσσσσσσστ… Enjoy the silence

Είναι εμφανές ότι το rock που έβγαζε τη γλώσσα και φώναζε δυνατά για να ακουστεί και να  σκεπάσει κάθε φωνή αντίδρασης του συστήματος αποτελεί παρελθόν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και δείγματα του προαναφερόμενου. Όμως, η γενική τάση είναι χαμηλών τόνων, ένα rock που αποπνέει ηρεμία, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί και να τη μεταδώσει. Ένα rock που ασχολείται περισσότερο με τις ανθρώπινες σχέσεις, τη διαμόρφωση χαρακτήρων, την επιτυχία ή αποτυχία προσωπικών -ή, έστω, μικρών ομάδων-, στόχων, που δύσκολα εμπνέουν μεγαλύτερα σύνολα, ένα rock που αφήνει την «μεγάλη ιδέα» να υπονοηθεί αντί να τη φτύνει στα μούτρα του συστήματος.

 

Πιθανότατα, αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας -της δυτικής-καπιταλιστικής, η οποία γέννησε και το rock ‘n’ roll-, που επί δύο δεκαετίες ζούσε το παγκοσμιοποιημένο αμερικανικό όνειρο με την ταμπέλα Big Is Beautiful κρεμασμένη στην  επιβλητική πόρτα της. Μία κοινωνία κλεισμένη στο big σπίτι της, να παρακολουθεί την big οθόνη της έχοντας και το νου της στο παρκαρισμένο μπροστά big αμάξι της, ταξιδεύοντας τα βράδια σε big ονειροτοπία για να ξυπνήσει το πρωί και αφού πάρει το πρωινό της στην big κουζίνα της να πάει στην big δουλειά της και μόλις φτάσει το Σαββατοκύριακο να κάνει το cool weekend της σε ένα big ξενοδοχείο ή ένα big σκάφος…

 

Η τελευταία της κραυγή απόγνωσης ή αντίδρασης ακούστηκε κάπου στις αρχές του ’90 με το grunge και έσβησε με τον αντίλαλό της 4-5 χρόνια μετά.

 

 

Έπειτα, ήλθε η ενδοσκόπηση ή η απόσυρση. Αλλού ο φόβος. Αλλού η ανασφάλεια. Αλλού η «βολή», που λέει κι ο έλληνας… Έτσι, ένα ισχυρό όπλο κατά του συστήματος αδρανοποιήθηκε χωρίς κανείς να του επιτεθεί. Έκανε στο πλάι μόνο του. Και κάπως έτσι σήμερα η μουσική προσπαθεί να επαναπροσδιοριστεί αναζητώντας αναφορές στους πρωτεργάτες Bob Dylan, Crosby-Stills-Nash & Young, Roy Harper, Nick Drake, Joan Baez ακόμα και Pete Seeger (να με συγχωρείτε αν παραλείπω κάποιον). Και κάπως έτσι, γεννήθηκαν οι Fleet Foxes, Joanna Newsom, Alela Diane, Bon Iver κ.ο.κ. Μία γενιά τραγουδοποιών που ισορροπούν ανάμεσα στην κατάθλιψη και τη χαρά της ζωής που την αναζητούν απεγνωσμένα και στο πιο μικρό και ασήμαντο πράγμα. Μοιάζουν να προσπαθούν εναγωνίως να μείνουν  μόνο στο beautiful αφού πέρασαν από το big και το απέρριψαν, αλλά το «μεγάλο» ρίχνει βαριά σκιά πάνω στο «όμορφο». Μία γενιά που δημιουργεί κλεισμένη στο δωμάτιό της και, χαμηλώνει θαρρείς τη φωνή της για να μη στείλει την αστυνομία ο γείτονας.

 

 

Αν, κάποιος περιμένει την επόμενη κραυγή θα πρέπει να περιμένει κάποια χρόνια ακόμα αφού αυτή είναι, μάλλον, μία γενιά αιφνιδιασμένη που, αντιλαμβάνεται ότι, το big δεν μπορεί να το έχουν όλοι (άλλωστε, θα είχαμε και πρόβλημα χωρητικότητας, ε;) και προσπαθεί να βρει άλλους δρόμους προς το beautiful.

Εγώ, κατά τα φαινόμενα, θα αποχωρήσω μέσα στην ηχηρή σιωπή της με τον αντίλαλο των μέχρι και προ εικοσαετίας δυνατότερων κραυγών που καταγράφει το active sonar μου…

 

---

---

active sonar

 

The Doors: When The Music’s Over (1967) Από τους σημαντικότερους performer του rock ‘n’ roll, ο Jim Morrison, προκλητικός, επιθετικός και την ίδια στιγμή γαλήνιος ξεκινά με την κραυγή του ένα masterpiece –από τα πολλά των Doors- σε ένα άλμπουμ που βγήκε μόλις μερικούς μήνες μετά το καταπληκτικό ομώνυμο ντεμπούτο τους (http://www.youtube.com/watch?v=DgPaqi7Dpdg)

 

The Doors: The End (1967) Father –yes, son –I want to kill you… Mother… I want to… 1967 ο Jim Morrison τολμούσε να κραυγάσει στα μούτρα των πουριτανών αμερικανών το οιδιπόδειο σύμπλεγμα με τον τρόπο που μόνον αυτός ήξερε. Όσο πιο προκλητικά γινόταν… (http://www.youtube.com/watch?v=QHFK1yKfiGo)

 

 

Led Zeppelin: Immigrant Song (1970) Η καλύτερη ανδρική φωνή του rock ‘n’ roll έβγαζε τη δυνατότερη κραυγή της σ’ αυτό το σπουδαίο τραγούδι από το περίφημο τρίτο άλμπουμ των Zeppelin (http://www.youtube.com/watch?v=RlNhD0oS5pk)

 

Ronnie Hawkins & The Band: Who Do You Love (1978) Ο τρελός καναδός που πρώτος ανέδειξε τους Band όταν αυτοί αποτελούσαν τη μπάντα του με το όνομα The Hawks δίνει τα ρέστα του επί σκηνής Fillmore East στο περίφημο Last Waltz, αποχαιρετιστήριο κονσέρτο των Band καταγεγραμμένο από την κάμερα του Scorsese (http://www.youtube.com/watch?v=RQebygSuxgg)

 

 

The Clash: London Calling (1979) Ο Paul Simonon, μπασίστας του γκρουπ βγάζει μία υπέροχη κραυγή μιμούμενος ίσως κάποιο αρπακτικό… (http://www.youtube.com/watch?v=EfK-WX2pa8c)

 

Joe Cocker: (live at Woodstock)With A Little Help From My Friends (1968) Ο κόσμος έμεινε άφωνος όταν άκουσε αυτόν τον ιδιόρρυθμο βρετανό να ξελαρυγγιάζεται στη σκηνή του Woodstock ερμηνεύοντας με μοναδικό τρόπο το, αρχικώς ήρεμο, τραγούδι των Beatles  (http://www.youtube.com/watch?v=3xJWxPE8G2c)

Janis Joplin: Piece Of My Heart (1968) Η δυνατότερη γυναικεία κραυγή του rock ‘n’ roll μέχρι σήμερα και η καλύτερη φωνή που βγήκε ποτέ σε μία συνταρακτική διασκευή ενός r&b κομματιού της Emma Franklin. Η ίδια έλεγε ότι δεν το αναγνώρισε όταν το πρωτοάκουσε. (http://www.youtube.com/watch?v=bON96n2TNL0&feature=related)

 

Screamin’ Jay Hawkins: I Put A Spell On You (1956) Ο θεότρελος Screamin’ Jay δεν μπορεί να λείπει από εδώ και όχι μόνο λόγω ονόματος. Και ήταν μόλις 1956! Φανταστείτε… (http://www.youtube.com/watch?v=orNpH6iyokI)

 

 

The Trashmen: Surfin’ Bird (1963) Συνδυάζοντας δύο τραγούδια των Rivingtons, ενός σπουδαίου φωνητικού σχήματος των 60s, τα The Bird’s The Word και Papa-oom-mow-mow οι Trashmen έκαναν ένα σύντομο, αλλά ανατρεπτικό πέρασμα από το rock ‘n’ roll (http://www.youtube.com/watch?v=fruHQhNe-UM)

 

 

The Who: Won’t Get Fooled Again (1971) Επίκαιρο ή, μάλλον, διαχρονικό, με τον Roger Daltrey να χαρίζει μία από τις καλύτερες κραυγές του και να συστήνει «…το νέο αφεντικό, είναι ίδιο με το παλαιό»… (http://www.youtube.com/watch?v=Rp6-wG5LLqE)

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374