Μια τέχνη που την έλεγαν μουσική

Από τότε που έγινε αισθητή η οικονομική κρίση και όχι με το πρώτο της ξέσπασμα,  αναρωτιόμασταν, εγώ, κάποιοι φίλοι και μία χούφτα γνωστοί –για τους υπόλοιπους δεν παίρνω και όρκο- πόσο θα επηρέαζε τα πολιτιστικά πράγματα στη χώρα μας και όχι μόνο. Θα περιόριζε κάποιες δραστηριότητες; Θα άλλαζε τα γούστα του κόσμου; Θα σκότωνε ή θα αναγεννούσε τη μουσική;

 

Υπήρχαν οι αισιόδοξοι που μου έλεγαν «τώρα θα σου πω εγώ πού θα πάνε τα σκυλάδικα…» ή «άντε μπας και αρχίσει κανένας να γράφει και κάτι σοβαρότερο …». Σιγά τα αυγά, έλεγα από μέσα μου γιατί αν τολμούσα να το πω και ανοιχτά θα εισέπραττα στην καλύτερη μία φραστική επίθεση ή προπηλακισμό που είναι και σικ λόγω βουλευτών, τελευταίως. Μη νομίζετε… Έχει και ο «μουσικός» χώρος κάτι Ταλιμπάν…

Προς το παρόν επαληθεύεται το «σιγά τ’ αυγά» αφού ό,τι άλλαξε, άλλαξε προς το χειρότερο.

 

Η δημιουργία;

Συνωστίσθηκαν τα απομεινάρια του παρελθόντος –π.χ. Παπακωνσταντίνου, Κραουνάκης- να δώσουν επίκαιρα ηχογραφήματα  στις εφημερίδες για «δωρεάν» κυκλοφορία ή να κάνουν ανοιχτές συναυλίες αγανακτώντας, με τους και για τους, αγανακτισμένους. Μάλιστα, εις εξ αυτών, παραδέχθηκε ότι δεν έγραψε το τραγούδι εν μέσω κρίσης, αλλά παλαιότερα, όταν έβοσκαν οι παχιές αγελάδες… και μιας και προέκυψε κι η κρίση είπαμε να το βγάλουμε, λέω εγώ. Δείχνει και διορατικότητα.

 

Η ζωντανή παρουσία-επαφή με το κοινό;

Μόνο δύο υπερσυναυλίες  ενός ιδιαίτερα ακριβού εισιτηρίου, άλλες ποιοτικές (Roger Waters), αλλά με τα τερτίπια της υπερπαραγωγής (μην καπνίζετε, μη μιλάτε, μην κινείστε) και άλλες απλώς καταναλωτικές (Bon Jovi) με τα φεστιβάλ μέχρι στιγμής να πηγαίνουν κατά διαόλου και τα μικρότερα events να μικραίνουν ακόμα περισσότερο και να ελαττώνονται γεωμετρικά.

 

Όμως, ο Roger Waters και οι Bon Jovi τι έχουν να προσφέρουν (χωρίς να απαξιώνω, ειδικά τον πρώτο τον οποίο προσωπικώς λατρεύω); Το πρόβλημα δεν είναι ο πολιτισμός στο επίπεδο του star system, αλλά στα χαμηλότερα επίπεδα, εκεί που βρίσκουν γόνιμο έδαφος οι ρίζες της δημιουργίας. Εκεί που υπάρχουν ακόμα τα ζωντανά κύτταρα, μιας και οι προαναφερόμενοι είναι τα κύτταρα του δικού μου οργανισμού που αναπαράγονται ολοένα και με αργότερους ρυθμούς. Δεν πέθαναν, έχουν το ρόλο τους, αλλά ο οργανισμός της μουσικής και της τέχνης έχει ανάγκη από τα νέα κύτταρα, αλλιώς πεθαίνει.

 

Ακόμα είναι νωρίς, σίγουρα, Όμως, τα πρώτα σημάδια δεν είναι και ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Γυρίζω σε μία βουβή πόλη όχι από  απογοήτευση ή από κατάθλιψη, αλλά από αμηχανία και κάποιος πρέπει να δείξει στους κατοίκους της ότι κάποτε υπήρχε μία τέχνη που την έλεγαν μουσική και έκανε τους εραστές της χαρούμενους, απελευθερωμένους, ελαφρύτερους και ζωντανούς.

 

j.florakis@billboardgreece.com ή sonarbillboard@yahoo.gr

 

active sonar

10 τραγούδια τελευταίας εσοδείας…

 

Red Hot Chili Peppers: The Adventures Of Rain Dance Maggie (album: I’m With You). Ο γέρος κι αν εγέρασε… Οσο υποχωρεί το ροκ τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη μας για αυτό. Και οι Peppers δεν μας πρόδωσαν ποτέ. Από τα γκρουπ που πραγματικά στενοχωριέμαι που δεν έχω δει ζωντανά. δείτε

 

Bjork: Crystalline (album: Biophilia). Ότι κι αν κάνει είναι μαγικό! Και η μαγεία σήμερα μας λείπει πολύ. Εν αναμονή του νέου της άλμπουμ (τέλη Αυγούστου) ένα υπέροχο τραγούδι. δείτε

 

Beirut: East Harlem (album: Rip Tide). Τέλη Αυγούστου και αυτό… Οι Beirut δημιουργούν αντιστρόφως ανάλογα της ηλικίας τους με επιρροές εδώ και από το rock σε ένα πιο indie και αμερικάνικο άλμπουμ. δείτε

 

The Cults: Abducted (album: The Cults). Δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά λίγο ο σύγχρονος και αναχρονιστικός μαζί ήχος τους που τους κάνει οξύμωρους, λίγο το ότι δανείστηκαν τα ονόματά τους (Madeline Follin και Brian Oblivion) από το αγαπημένο Videodrome του Cronenberg, ε… δείτε

 

 

Death Cab For Cutie: You’re A Tourist (album: Codes And Keys). Μπορεί όλοι να κόλλησαν με TV On The Radio ή My Morning Jacket, αλλά αυτοί εδώ το έκαναν νωρίτερα και συνεχίζουν. Αγαπημένο γκρουπ των αμερικάνικων κολλεγίων με πολύ καλά live. δείτε

 

Black Lips: Modern Art (album: Arabia Mountain). Το να βγάζει σήμερα ένα αμερικανικό γκρουπ άλμπουμ με τίτλο που σχετίζεται με άραβα θέλει guts. Ο Mark Ronson παρασύρει ένα σύνηθες punk σχήμα σε ένα συναρπαστικό psych-rock ξεφάντωμα με επιρροές από το ’60 ως σήμερα. δείτε

 

 

 

Gavin Friday: It’s All Ahead Of You (album: Catholic). Παρακολουθώντας την προσωπική του πορεία δύσκολα πιστεύεις ότι αυτός ήταν ο εγκέφαλος των Virgin Prunes. Πολυπράγμων, ευφυής και εσωτερικός, αλλά όχι βαρετός. δείτε

 

Madeleine Peyroux - Martha My Dear (album: Standing On The Rooftop). Τη βαριόμουν αφόρητα από την πρώτη στιγμή, αλλά με αυτή τη δουλειά την αγάπησα. Εδώ σε μία στοιχειωμένη διασκευή Beatles. δείτε

 

The Horrors: Still Life (album: Skying) Δεν θα ενστερνιστώ τους διθύραμβους του βρετανικού Τύπου, αλλά σίγουρα οι Horrors έκαναν μεγάλα βήματα. Χώρια που μου φέρνουν στο νου τους αγαπημένους Teardrop Explodes και τον Julian Cope. δείτε

 

Thievery Corporation: Take My Soul (album: Culture Of Fear). Το φοβερό ντουέτο από τη Νέα Υόρκη επιστρέφει με ένα συναρπαστικό άλμπουμ που διαθέτει τον καλύτερο τίτλο των τελευταίων ετών. Η κουλτούρα του φόβου… δείτε

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374