My own private music

Δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι το Internet κατέστρεψε τη μουσική. Πώς θα ήταν δυνατόν, άλλωστε, αφού πριν 15 χρόνια ξεκίνησα το Babylon.gr που μαζί με το Avopolis.gr ήμασταν ουτοπιστές σε ένα κόσμο πραγματιστών του παρελθόντος. Στην Ελλάδα, βλέπεις, η κοινωνία έχει πολύ αργά αντανακλαστικά και ήταν, είναι και θα είναι συντηρητική. Όμως, ανήκω σε αυτούς που ανησυχούν για το μέλλον της μουσικής και της τέχνης, γενικότερα. Πιθανώς, να ζούμε μία μεταβατική περίοδο προσαρμογής σε μία νέα πραγματικότητα, αλλά αυτή η μεταβατική περίοδος (όπως και οι περισσότερες, άλλωστε) είναι, αν μη τι άλλο, μπερδεμένη και συγκεχυμένη και δύσκολα σου δίνει τη δυνατότητα να προβλέψεις την εξέλιξή της. Είναι, βλέπεις, και η ταχύτητα εξέλιξης της τεχνολογίας τέτοια, που απαγορεύει κάθε πρόβλεψη.

Σε ό,τι αφορά τη μουσική, το Internet είναι αυτό που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο η δημιουργία φτάνει σε εμάς. Και μπορεί, μεν, να τον άλλαξε… επί το δημοκρατικότερον αφού ο καθένας μπορεί με χαρακτηριστική ευκολία να φέρει μέσα στα σπίτια μας την όποια έμπνευσή του - καλή ή κακή, αξιόλογη ή ανάξια λόγου- αλλά αυτό τείνει πια να απαξιώσει την ίδια τη δημιουργία.

Είναι τέτοιο το πλήθος των παραγωγών που βρίσκουν το δρόμο προς την αγορά, που καθιστά αδύνατο σε κάθε ενδιαφερόμενο να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Και, καλώς ή κακώς, τα μεγάλα ονόματα και οι ήρωες, που έχει ανάγκη η pop μουσική (αυτό είναι μία άλλη ιστορία), δημιουργούνται μέσω της δημοφιλίας. Ξέρετε κάποιον που τον άκουγαν 100 άνθρωποι όλοι κι όλοι, και έγινε ίνδαλμα;

Σίγουρα, στην πορεία χάθηκαν ουκ ολίγοι αξιόλογοι (αν και πιστεύω ότι το πραγματικό και γνήσιο βρίσκει το δρόμο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο). Σήμερα, όμως, κινδυνεύουν να χαθούν οι πάντες αφού μέσα στον ορυμαγδό των μουσικών ο καθένας αρκείται, ή ακόμα χειρότερα αρέσκεται κιόλας, στο κυνήγι του άγνωστου προκειμένου να κοκορευτεί ότι τον ανακάλυψε (τον καλλιτέχνη) και να αισθάνεται ότι του ανήκει και όσο λιγότεροι τον γνωρίσουν τόσο πιο πολύτιμος θα είναι.

Έτσι που πάμε, οι μουσικοί θα δίνουν συναυλίες σε πάρτι πολυκατοικίας ή γειτονιάς αφού το κοινό τους δεν θα μπορεί να υπερβεί τον ιλλιγγιώδη αριθμό του πληθυσμού των ενοίκων της. Τυχαίο, ότι ο Prince (διορατικός, πάντοτε) ξεκίνησε τις ιδιωτικές συναυλίες 10 χρόνια, και, πριν; Μήπως, πηγαίνουμε προς μεγάλα ιδιωτικά πάρτι αντί για συναυλίες; Λέτε να δικαιωθεί και το ελληνικό κοινό που μετέτρεψε συναυλίες ονομάτων όπως Diana Krall, Nick Cave κ.λπ. σε κάτι παρεμφερές με τη μειωμένη εκδήλωση ενδιαφέροντος;

Έχω την αίσθηση ότι αν αυτό είχε συμβεί 50 χρόνια πριν δεν θα είχαμε rock, δεν θα είχαμε Beatles, Stones, Animals, Who, Joplin, Hendrix… Έτσι κι αλλιώς, οι σημερινοί αντίστοιχοι (αν μπορεί κανείς να βρει αντιστοιχία) μοιάζουν περισσότερο με καρικατούρες ή, άντε, μικρογραφίες, για να μην απαξιώνουμε πλήρως και τη δημιουργία.

j.florakis@billboardgreece.com

active sonar

Florence & The Machine: What The Water Gave Me Φρέσκο, κυκλοφόρησε στις 23 Αυγούστου στο iTunes σαν πρόγευση του νέου, δεύτερου πολυαναμενόμενου άλμπουμ της που κυκλοφορεί το Νοέμβριο. Στη χώρα μας, άραγε, θα το πάρει κανείς είδηση; Γιατί δεν είναι και διασκευή καλοκαιρινού anthem όπως το προηγούμενο.

My Morning Jacket: Holding On To Black Metal Από τα 10-15 καλύτερα γκρουπ της τελευταίας δεκαετίας και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, μοιάζουν να συνδυάζουν τα πάντα, από Beatles μέχρι Bowie, ψυχεδέλεια και electropop με ένα μοναδικό τρόπο. Αυτό, σίγουρα είναι από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς.

Jill Scott: Shame Η νέα μεγάλη κυρία της μαύρης μουσικής που τα τελευταία χρόνια (10-15, δηλαδή) έχει γίνει σχεδόν αποκλειστικά γένους θηλυκού. Συνδυάστε Erykah Badu, Mary J Blige και, φυσικά, Aretha στην οποία όλες αναφέρονται και απόντος Kanye West ίσως έχουμε το καλύτερο άλμπουμ soul-r’n’b για φέτος.

Jay- Z & Kanye West: Otis Τα δύο σπουδαία παιδιά της μαύρης μουσικής –ό,τι καλύτερο βγήκε μετά τον Dr Dre- αποτίουν φόρο τιμής στον σπουδαίο Otis Redding σαμπλάροντας με απίστευτο τρόπο το Try A Little Tenderness. Ούτε κι ο ίδιος ο Otis θα πίστευε ότι 5 δεκαετίες σχεδόν μετά το άραγμά του στο λιμάνι η παλίρροια της δικής του εποχής θα έφτανε εδώ. Απίστευτο!

Jolie Holland: All Those Girls «Βρώμικη», αισθαντική φωνή και ερμηνεία από μία παλιά γνωστή (βλ. The Be Good Tanyas). Πολύ κοντά στο ύφος του γκρουπ της, αλλά με προσωπικά στοιχεία που δίνουν μία αίσθηση αμεσότητας και ειλικρίνειας. Όμορφες ακουστικές και slide κιθάρες, blues, pop, rock, folk, ετικέτα της ANTI και fan list με τον Tom Waits να φιγουράρει στην κορυφή. Τι άλλο;

Brian Eno: Pout It Out Ambient λυρισμός από ένα μουσικό που έμαθε να ανοίγει σκηνές και να πρωτοπορεί και δεν μπορεί παρά να παραμένει έτσι για πάντα. δείτε

Imogen Heap: Propeller Seeds Τώρα, ο τίτλος δεν μπορεί να εξηγηθεί ακριβώς, αλλά η κοπέλα ακούγεται άξια συνεχιστής της Bjork. Εν αναμονή του άλμπουμ –όση σημασία έχει πια ένα άλμπουμ- ένα πολύ καλό single (υπάρχει, αλήθεια κι αυτό;).

Noel Gallagher's High Flying Birds: The Death Of You And Me Ο έτερος Gallagher brother σε προσωπική πορεία ακολουθώντας τα βήματα του αδελφού του (βλ. Beady Eye) εκτός Oasis για να θυμόμαστε ένα από τα καλύτερα συνθετικά δίδυμα των 90s.

Rival Sons: Pressure And Time Οι Led Zeppelin φαίνεται θα επηρεάζουν για πολλά χρόνια ακόμα όλους τους επίδοξους διεκδικητές του θρόνου τους. Δεν πρόκειται να βρεθεί κανένας να τον πάρει, αλλά, υποθετικά, αν συνέβαινε αυτοί θα μπορούσαν να εμφανιστούν και ως μετενσάρκωση. Ζωντανό, απολαυστικό, hard rock!

Girls: Vomit Θέλεις λόγω τίτλου και του οξύμωρου αυτού σε σχέση με το περιεχόμενο της σύνθεσης, θέλεις γιατί η κιθάρα του προς το τέλος μου θύμισε λίγο Tom Verlaine, και το αρμόνιο τον Roy Bittan (βλ. E-Street Band), πάντως αιχμαλώτισε τα αυτιά μου.

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374

Ενημέρωση: 08-09-2011 (Δημιουργία: 06-09-2011)

Πλήρες Αρχείο Στηλών | Αρχείο SONAR

HTML5 | CSS3 | WCAG2