Η Javascript πρέπει να είναι ενεργοποιημένη για να συνεχίσετε!
 
NEWSLETTER
 
| Text size
   

Billboard Greek AirplayΠαπαρίζου Έλενα
Baby It's Over
Billboard Hot 100Carly Rae Jepsen
Call Me Maybe
Billboard 200Linkin Park
Living Things
Dance Club SongsEva Simons
I Don't Like You
MTV Hit ListRihanna
Where Have you Been

Μουσική με ημερομηνία λήξης



Είμαι μανιώδης αγοραστής μουσικής σε φυσικό προϊόν: βινίλιο και CD.. Όμως, είναι, τουλάχιστον μία δεκαετία τώρα που δεν μπορώ να δεθώ με κάποια από τις νέες κυκλοφορίες που αγοράζω. Και, ως επί το πλείστον, αγοράζω γνωρίζοντας από πριν, έστω και σε ένα μικρό βαθμό, τι αγοράζω. Να είναι καλά και το «αμαρτωλό» Internet που ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω αν τα κακά του υπερισχύουν των καλών του σε ό,τι αφορά τη μουσική. Αυτό, είναι μάλλον, ένα από τα καλά του. Δηλαδή, σου δίνει την ευκαιρία να πάρεις μία γεύση από τις νέες δουλειές αρκετά πριν κυκλοφορήσουν, υποκαθιστώντας σε αυτό το ρόλο το αγαπημένο ραδιόφωνο. Ταυτόχρονα, όμως, αυτό είναι και κακό.

 

Τα έχουμε ξαναπεί και μπορεί να καταντούν βαρετά, αλλά είναι γεγονός ότι το Internet πέταξε στα σκουπίδια τα φίλτρα επιλογής δίνοντας την ευκαιρία σε όποιον γράφει κάτι να το περνά στον κόσμο. Όμως, το κοινό πια δεν είναι το ίδιο. Ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά. Ποσοτικά, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο κοινό. Όμως, και παλαιότερα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η μουσική έφτανε και στα πιο απίθανα σημεία από ραδιόφωνα και έντυπα και, μάλλον, με πιο υγιή τρόπο αφού αυτό τον ρόλο αναλάμβαναν πραγματικοί εραστές της. Σήμερα;  

 

Σήμερα, το ρόλο αυτό έχει αναλάβει ο καθένας ξεχωριστά. Μέσα από το facebook με τα posts που εκφράζουν τα συναισθήματά του ανά πάσα στιγμή, από το twitter όπου η σκέψη, η ιδέα και το συναίσθημα χάνονται ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα tweets, από το youtube όπου τα μουσικά βίντεο ανακατεύονται και χάνονται συχνά σε ένα ορυμαγδό από φάρσες, από πικραμένους που παίζουν τραγούδια στην κιθάρα τους ακόμα και μέσα στην τουαλέτα τους, από σκληρό ή μαλακό πορνό κ.ο.κ Και έτσι, φτάνουμε στην τελική απαξίωση της δημιουργίας αφού όλο αυτό το σκηνικό δεν διαφέρει σε τίποτα από τα reality τύπου Pop idol, X Factor και άλλων παρόμοιων. Από πού νομίζετε ότι παίρνει ιδέες και η τηλεόραση;

 

Με την αστρονομικής ταχύτητας εναλλαγή ήχων, εικόνων, σκέψεων, το σύντομο πέρασμα όλων, η διάρκεια ζωής της δημιουργίας μειώνεται δραματικά. Προσθέστε και την υπερπροσφορά αφού, όπως ανέφερα και στην αρχή, δεν υπάρχει πια το φίλτρο που θα συγκρατήσει το σκουπίδι και αντιλαμβάνεστε ότι το ταξίδι της ζωής ενός τραγουδιού ή ενός μουσικού έργου, γενικότερα, διαρκεί όσο η βόλτα μέχρι το περίπτερο ή το μίνι μάρκετ της γειτονιάς για τσιγάρα ή γάλα ή, στην καλύτερη περίπτωση, όσο η επίσκεψη στην τουαλέτα. Ίσως αυτό να είναι το φαινόμενο της αρχής και η κατάσταση να ξεκαθαρίσει σιγά-σιγά, αλλά μου φαίνεται δύσκολο να σταματήσει το τσουνάμι της πληροφορίας που στο πέρασμά του παρασύρει τα πάντα. Ήμουν από αυτούς που εξ αρχής φώναζαν ότι η ανεξέλεγκτη διανομή μουσικής με το Napster απειλούσε να καταστρέψει την ίδια τη μουσική και ότι όλοι αυτοί οι τύποι αδιαφορούσαν γι’ αυτό. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το κέρδος. Μερικά κολεγιόπαιδα που στην πρώτη καλή πρόταση παραχωρούσαν την ευρεσιτεχνία τους για να ζήσουν σε κάποια βίλλα του Beverly Hills ή ένα ρετιρέ της Νέας Υόρκης. Κι όλα αυτά, διαταράσσοντας τα πάντα, έχοντας από πίσω τους μία στρατιά δικηγόρων που, με τη σειρά τους, έβλεπαν το σεντούκι με το θησαυρό και ονειρεύονταν ένα μέρος του. Σιγά μη νοιάζονται τα εικοσάχρονα nerds για την ελευθερία διακίνησης των ιδεών και τη διάδοση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

 

j.florakis@billboardgreece.com 

 

active sonar

 

Lou Reed & Metallica – The View (2011): είτε είναι ένα κόλπο της δισκογραφικής βιομηχανίας είτε ένα ακόμα τερτίπι του, έτσι κι αλλιώς, μονίμως ανήσυχου  Lou Reed, αποτελεί μία από τις πιο αντιφατικές και παράξενες συνεργασίες που έγιναν, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Ακούστε το πρώτο δείγμα της συνεργασίας.

 



Lou Reed & Metallica - Sweet Jane / Live @ Madison Square Garden  (2009): και μιας και ακόμα δεν διαθέτουμε βίντεο της νέας τους δουλειάς ιδού ένα που δύο χρόνια πριν προϊδέαζε για τη συνεργασία τους. Περισσότερες λεπτομέρειες και αρκετό χορταστικό υλικό στο http://www.loureedmetallica.com/

 



The Vines – Gimme Love (2011): νέο, τρίτο άλμπουμ για τους αυστραλούς που πριν μία δεκαετία (2002) μας είχαν εκπλήξει ευχάριστα με το ντεμπούτο τους Highly Evolved. Future Primitive ο τίτλος, και ο ήχος είναι ένα δυναμικό garage-grunge-punk μίγμα. Οι Vines κλείνουν σχεδόν δύο δεκαετίες. Φτιάχτηκαν το 1994 και έβγαλαν πρώτο άλμπουμ το 2002 (!). Ένα καλό παράδειγμα για τα ανυπόμονα ελληνικά σχήματα.

 



Neon Indian – Polish Girl (2011): Αμερικανοί και, μάλιστα, τεξανοί. Τι νομίζατε; Μόνο καουμπόις έχουν εκεί; Era Extrafia το νέο τους άλμπουμ, δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους Psychic Chasms (κάτι έχουν με τους περίεργους τίτλους). Φρέσκος ηλεκτρονικός ήχος με άρωμα δεκαετίας 80 παρόλα αυτά. Ταυτόχρονα, κυκλοφορεί και ένα EP συνεργασίας τους με τους Flaming Lips.

 



Class Actress – Keep You (2011): και μιας και είμαστε στην ηλεκτρονική Αμερική ιδού και μία ενδιαφέρουσα νέα, αλλά επίσης, έντονα 80s πρόταση. Electropop, synthpop, πείτε την όπως θέλετε. Πίσω από το όνομα η θεαματική νεαρά Elizabeth Harper, πάλαι ποτέ, τραγουδοποιός με folk επιρροές! Νυν; Electro-diva, προκλητική και παρελθοντολάτρης.

 



Mary J. Blige – 25/8 (2011): η κορυφαία, κατά τη γνώμη μου, μαύρη τραγουδίστρια των τελευταίων δύο δεκαετιών επιστρέφει με νέο άλμπουμ (My Life II... The Journey Continues) κι αυτό είναι το πρώτο single.

 



Emeli Sande – Heaven (2011): σκοτσέζα, με εξαιρετική φωνή και πλούσιο ταλέντο. Εχει συνεργαστεί με πολλούς και έχει γράψει τραγούδια για διάφορους μεταξύ των οποίων και ο Tinie Tempah. Εν αναμονή του ντεμπούτο της στις αρχές του 2012, ιδού το πρώτο της single.

 



The Knux ft. Kid Cudi Run (2011): ντουέτο από την Καλιφόρνια με καταγωγή από Νέα Ορλεάνη, τα αδέλφια Alvin και Kentrell Lindsey προσφέρουν ένα νέο αέρα στην καταταλαιπωρημένη από gangstas της συμφοράς rap. Ηλεκτρονικά, ροκ και ποπ στοιχεία και σαφείς επιρροές από Outkast και Roots.

 



Beth Hart & Joe Bonamassa – I’ll Take Care Of You (2011): μία μοναδική φωνή -θα μπορούσε να είναι η νέα Janis Joplin- με ένα βιρτουόζο της κιθάρας σε μία διασκευή τραγουδιού του Brook Benton. Παλαιότερα, το ίδιο τραγούδι είχε διασκευάσει και ο Mark Lanegan, δίνοντας και τον τίτλο του στο άλμπουμ διασκευών του. Απολαύστε μία μοναδική ερμηνεύτρια.

 



Florence & The Machine – Shake It Out (2011): χωρίς πολλά λόγια… Η πιο ενδιαφέρουσα γυναικεία παρουσία των τελευταίων ετών επέστρεψε με το νέο της άλμπουμ, Ceremonies.

 



Nefeli Walking Undercover - Τα Μολύβια Κομάντος: μόλις 22 ετών, η Νεφέλη Λιούτα, ηχογραφεί με το όνομα Nefeli Walking Undercover και το πρώτο της άλμπουμ τιτλοφορείται Τα Μολύβια Κομάντος. Ενδιαφέρουσα πρόταση, μεταξύ της δικής μας Σαββίνας Γιαννάτου και της Joana Newsom… Την «έκλεψα» από το Other Side του Δημήτρη Κανελλόπουλου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374
Ενημέρωση: 04-11-2011