Κανένα live; Last year…

Απρίλη μπήκαμε, πλησιάζει το Πάσχα και κανονικά τώρα θα έπρεπε να μιλάμε ήδη για συναυλίες του καλοκαιριού, όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες, αλλά εδώ, καλά καλά δεν ξέρουμε αν θα τη βγάλουμε ώς το καλοκαίρι. Όχι πως και πριν που ξέραμε άλλαζαν και πολλά.

 

 

 

Ελάχιστα τα ονόματα ενδιαφέροντος και σχεδόν (ας εξαιρέσουμε λίγο τη metal σκηνή) κανένα φρέσκο πλην ενός αμφιβόλου λόγω ιδιοσυγκρασίας, βλ. Amy Winehouse. Οι Grinderman δεν μετρούν αφού ο αγαπημένος Nick Cave κοντεύει να πολιτογραφηθεί Έλληνας.

 

 

 

Εγώ δεν θα τα βάλω με τους promoters διότι οι άνθρωποι τη δουλειά τους κάνουν – καλά ή κακά, δεν το κρίνω - και αποσκοπούν σε κάποια κέρδη, όπως όλοι, από τη δουλειά τους. Όμως, σε μία χώρα που δεν έχει καν δισκάδικο – ψηφιακό ή κανονικό - που δεν έχει σταθμό - τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό - να προωθήσει κάποιο μουσικό είδος πέραν της εύπεπτης και εφήμερης pop η οποία δεν γεμίζει ούτε καφέ της γειτονιάς μου σε συναυλία, που δεν έχει charts να ξέρεις τι πουλάει και τι ακούγεται, που ρωτάς 18χρονο αν ξέρει τους White Stripes, τους Arcade Fire ή τους Arctic Monkeys και από το 90% (αισιόδοξα) παίρνεις αρνητική απάντηση, που η μουσική αρχίζει να εξαφανίζεται από τα σπίτια, από τα αυτοκίνητα και όπου υπάρχει αντιμετωπίζεται σαν soundtrack ασανσέρ super market ή ξενοδοχείου, που… αναρίθμητα που… εσείς θα φέρνατε καλλιτέχνη; Εγώ ούτε να το σκέφτομαι, έτσι;

 

 

 

Τώρα, βάλε σε όλα αυτά και την οικονομική κρίση που δεν αφήνει ούτε δεκάρα στον πιτσιρικά, αλλά και τον μεγαλύτερο, την υποκουλτούρα που έχει καλλιεργηθεί εδώ και χρόνια καθιστώντας σημαντικότερο το string της Beyonce από τη φωνή της και καταλήγεις στο ότι έτσι κι αλλιώς μια παρέα ήμασταν (ορκίζομαι ότι γνωρίζω, τουλάχιστον φατσικά τα 2/3 του συναυλιακού κοινού της Αθήνας) απλώς τώρα θα μικρύνουμε λίγο… Και πιθανώς θα μιλάμε σαν υπερήλικες σε ΚΑ.ΠΗ όταν θα καταγράφεται απουσία…

 

-Ρε συ, ο Δημήτρης χάθηκε…

-Άστα, χάθηκε όντως την περασμένη εβδομάδα… Ζωή σε λόγου μας…

 

Για όλα αυτά φταίμε κι εμείς. Ούτε οι πωλήσεις μουσικής ούτε των εισιτηρίων συναυλιών πέφτουν μόνες τους και από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πωλήσεις CD ή mp3 δεν είναι κανείς τρελός να καλέσει καλλιτέχνη. Και η οικονομική κρίση δεν αποτελεί δικαιολογία, αφού αυτή η κατάσταση διαμορφώνεται εδώ και μία δεκαετία.

Θα τα βάλω, λοιπόν, και με τον ίδιο μου τον εαυτό γιατί οι καταστάσεις δεν δημιουργούνται μόνες τους, κάποιοι τις διαμορφώνουν και τις φέρνουν μέχρι εδώ που έφτασαν τώρα. Ας αναλογιστεί ο καθένας μας πώς…

 

 

Active Sonar

 

Rolling Stones: You Can’t Always Get What You Want (Let It Bleed 1969). Επειδή αυτό ακούω συμπτωματικά τώρα που τελειώνω και μου κολλάει γάντι

 

 

 

 

Twilight Singers: Never Seen No Devil (Dynamic Steps 2011). Ο Greg Dulli συνεχίζει να αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις μέσα από ένα πάρα πολύ καλό ροκ δίσκο!

 

 

 

 

 

UNKLE featuring Nick Cave: Money and Run (Only The Lonely EP 2011). Κολασμένο ηλεκτρικό blues που θα το βρείτε στο EP με τίτλο Only The Lonely (φόρος τιμής στον Roy Orbison, άραγε;)

 

 

 

 

Karen Dalton: Katie Cruel (In My Own Time 1971). Ένας γνωστός μου τη θύμισε μέσα από το facebook. Κι εγώ πριν 5-6 χρόνια την έμαθα όταν διάβασα την αυτοβιογραφία του Dylan, ο οποίος την ξεχώριζε από την περίφημη σκηνή του Greenwich Village. Το τραγούδι διασκευάστηκε και από Fleet Foxes. Η Billie Holiday τραγουδά folk! Καταραμένη κι αυτή, ήταν από τα πρώτα θύματα του AIDS (προσβλήθηκε το 1985 και πέθανε το 1993).

 

 

 

The Band: Karen’s Been Gone (The Basement Tapes 1969): Κι αφού τη θυμήθηκα βγήκε από τη δισκοθήκη κι αυτό το διαμάντι με το τραγούδι που λέγεται ότι αναφερόταν σε αυτήν.

 

Danger Mouse, Daniele Luppi featuring Jack White: Two Against One (Rome 2011). O Jack White θα ησύχαζε; Διαμάντι από ένα πολυαναμενόμενο δίσκο του επίσης σπουδαίου Danger Mouse.

 

 

 

Nirvana: Smells Like Teen Spirit (Nevermind 1992). Αυτό το μήνα κλείσαμε 17 χρόνια από το θάνατο του Kurt Cobain, του τελευταίου επαναστάτη του rock.

 

 

 

The Fugs: I Saw The Best Minds (First Album -1965). 3 χρόνια μετά τον Cobain, αλλά ίδια μέρα (5/4/1997), μας εγκατέλειψε και ο μεγάλος beat ποιητής Allen Ginsberg. Έτσι, θυμήθηκα τους Fugs που μελοποίησαν το ποίημά του Howl.

 

 

 

The Beatles: Twist And Shout (Please Please Me -1963). Πριν 47 χρόνια, στις 4 Απριλίου βρέθηκαν να έχουν τις 5 πρώτες θέσεις στο Billboard Hot 100. Διάλεξα το πιο αγαπημένο από τα 5 που βρέθηκε στο Νο2, τη διασκευή στο Shake It Up, Baby των Top Notes (1961) που το 1962 οι τρομεροί Isley Brothers μετέτρεψαν σε Twist & Shout.

 

 

 

Tom Waits: You Can Never Hold Back Spring (Orphans -2006): Άνοιξη μπήκε, μην ξεχνιόμαστε… Και επειδή πριν δύο εβδομάδες μπήκε στο Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame ιδού ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος να τραγουδήσει την άνοιξη.

 

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 373

Deprecated: Function strftime() is deprecated in /home/mystery/public_html/scripts/functions.php on line 374